Lukibear

Na bijna drie weken bivakkeren aan het rand van het Lac Leman was het vandaag toch echt tijd om alles weer in te pakken. De omgeving hier had ons positief verrast met mooie steden en prachtige natuur. Niet te druk bovendien en afgezien van één etmaal met serieuze regen hadden we heerlijk weer gehad met vrijwel altijd een temparatuur van rond de 25 graden. Op de camping was natuurlijk altijd wel wat aan te merken, in dit geval soms koude douches en krappe plekjes, maar het was er heerlijk rustig geweest, lekkere broodjes voor het ontbijt en eigenaren die er merkbaar hun best voor deden om het voor iedereen een prima ervaring te maken.

In de ochtend kwamen we bewust langzaam op gang waarna de vaart er goed in kwam. Alle spullen werden verzameld en in de schaduw van onze grote boom gezet. Daarna konden de partytent en uiteindelijk ook de grote tent worden afgebroken en ingepakt. Aan het einde van de middag vergezelde papa Lucia en Kilian in nog even in het zwembad en ging mama nog even douchen. Onze plek leek op dat moment nog een grote puinhoop met alles nog in tassen maar nog niets ingepakt. Nadat we pizza’s hadden gehaald die we nog op onze stoelen aan de tafel konden opeten, gingen dezelfde stoelen en tafel als eerste de aanhangwagen in. Daarna zat alles er binnen een half uur in. Wat overbleef was twee kleine koepeltentjes voor de laatste nacht.

We sloten de dag in stijl af op het terras van de camping met cocktails voor mama en Lucia, een enorme ijscoupe voor Kilian en een frisje voor papa die de de lange rit naar huis al in gedachte had.

Het was alweer de laatste vrij in te vullen dag vandaag aangezien we morgen grotendeels hebben gepland om alles weer in te pakken… We hadden deze vakantie al heel wat stadjes en dteden bezocht, maar nog niet de grootste stad rond het Lac Leman: Genève. Na Zürich is het de op een na grootste stad van Zwitserland, vooral bekend vanwege de hoofdkantoren van veel internationale organisaties. Dat laatste was voor ons nou niet de reden om er naar toe te gaan, wel waren we benieuwd naar de hoogste fontein van Europa en of de winkels net zo luxe waren als die in Lausanne en Montreux.

We waren al een tijdje aan het knarsen over de reis er naar toe, met de boot, trein of auto? De auto bleek uiteindelijk verreweg de meest logische. Vanuit Evians-les-Bains gingen er geen boten, met de trein was geen directe verbinding en bovendien was het met de auto twee keer zo snel. Aan het begin van de middag reden we in een uur naar een parkeergarage midden in het centrum. Er bleek voldoende plek, wel was het inparkeren weer uitdagend vanwege de enorm krappe plekken. Het eerste doel was de fontein van Geneve die 140 meter de lucht in gaat. De fontein markeert de plek waar de Rhone het meer in stroomt en het was een indrukwekkend schouwspel.

Na een extra koffieronde manouvreerden we onszelf richting de oude stad en deze bleek erg leuk. Veel minder mondain dan de andere steden waar we waren geweest, hoewel de luxe en grote merken wel aanwezig waren.

We struinden een aantal uren langs de vele etalages, kochten vanzelfsprekend een viertal erg dure maar o zo lekkere bonbons bij een chocolatier en schoven aan het begin van de avond aan op het kleine terrasje van Italiaans restaurant La Cantinella. Dat bleek voor iedereen een voltreffer, behalve voor Kilian die vond dat er teveel Mozzarella op zijn pizza zat (en dat was eigenlijk ook wel zo).

In de langzaam ondergaande zon reden we terug langs het meer dat de afgelopen weken even van ons was. Badminton en Uno Flip maakten weer deel uit van ons bedritueel en rond 11 uur kropen we onze bedden in. Morgen inpakken! 🙁

Tijdens onze promotiecampagne voor deze vakantie naar Lucia en Kilian toe, was de aanwezigheid van een groot Aquapark op een kwartiertje rijden een belangrijk punt geweest. Vooral Kilian was meteen aangesloten en had heel goed onthouden dat dit op de agenda stond. Nu we in de laatste dagen van onze vakantie zaten, kon en bezoekje niet uitblijven. Complicerende factor bleek dat het park net over de Zwitserse grens lag en dus Zwitserse prijzen hanteerde. Voor de toegang met z’n vieren kwam het bedrag zo astronomisch hoog uit dat we besloten een alertnatief te zoeken. Gelukkig bleken er bij de receptie van de camping folders aanwezig van een andere zwembad-kolos: het aquapark Vitem even ten zuiden van Geneve.

Voor minder dan de helft van het bedrag van de Zwitserse concurrent boekten we tijdens het ontbijt de tickets. Natuurlijk wel pas nadat Kilian even alle negen glijbanen had bekeken op Youtube en zijn goedkeuring had gegeven. Na de lunch reden we in vijf kwartier naar het gigantische complex. Bij binnenkomst bleek het zoals verwacht behoorlijk druk maar desondanks vonden we een plek in de schaduw van een tweetal platanen en scoorden we zelfs nog wat ligbedden. Lucia en Kilian zetten meteen koers naar de glijbanen waar het soms best nog even wachten was, maar de pret was er niet minder om. Papa en mama kozen selectief ook voor wat glijbanen en doken daarna vooral in een enorm bubbelbad met een temparatuur van zo’n 35 graden.

Vanwege onze late start, iets dat deze vakantie een beetje standaard is geworden, hadden we ons al voorgenomen om tot het begin van de avond te blijven. Dat bleek een prima plan want aan het einde van de middag begon het aanmerkelijk rustiger te worden, droogden de rijen voor de glijbanen op en was er ruim plaats in het sudderbad van papa en mama. De drukte bleek zo groot te zijn geweest dat rond zes er geen patatje meer was te krijgen. Dan maar een hotdog en een drankje om daarna weer in het water te plonzen.

Rond half negen zaten we weer in de auto en kwamen we weer in het donker aan bij onze plek op de camping.

De dag werd weer afgesloten met wat potjes Uno Flip. Morgen de laatste vrij in te vullen dag, het plan is om Geneve te gaan verkennen.

Het was ons niet gelukt om deze zomer een plek te vinden dicht bij de hoogste bergen van West Europa en we zijn ondanks dat erg enthousiast over het Lac Leman en de directe omgeving. Toch konden we de kriebel niet van ons afzetten dat de Mont Blanc op anderhalf uur rijden stond te glinsteren. Ook Luus en Kilian waren enthousiast bij het idee om ook deze vakantie Chamonix met een bezoekje te vereren en vandaag was het dan zover.

In lijn met ons inmiddels vaste ritme sliep iedereen lekker uit, namen Kilian en papa nog een duik in het zwembad en reden we aan het begin van de middag richting de Zwitserse grens. Voor de route naar Chamnix konden we kiezen tussen de o zo bekende Autoroute Blanche door Frankrijk, of een net iets langere route door Zwitserland. Deze route liep langs Martigny en over de 1100 meter hoge Col de Forclaz. De keuze viel op de tweede optie en daar hadden we geen spijt van.

Aangekomen in Chamonix bleek de top van de Mont Blanc zich nog te verschuilen onder een laag bewolking, de rest van het massief en de toppen van de omringende bergen waren wel zichtbaar. Het was zoals altijd weer een drukte van belang maar vonden toch weer een parkeerplek bij de Mediatheque van waaruit we binnen een paar minuten het centrum inliepen. De verdere middag bleek weer een feest der herkenning, of misschien was het toch een beetje thuiskomen.

De lunch werd bij de Mac gehaald en opgegeten in het naburige schaduwrijke park waarna we relaxed langs de vele winkeltjes slenterden. Deze keer vooral de winkels van de bekende buitensport- en kledingmerken merken en. Met de uiteindelijke buit, armbanden voor de dames en een bodywarmer voor papa, streken we aan het einde van de middag neer op het terras van restaurant Boccalatte aan de rand van het centrum.

Na wat cidre artisanal waagden we ons aan de pasta carbonara (Lucia en Kilian), lasagne vegetarienne (mama) en fondue Savoyarde (papa) en genoten we nog wat na van de zon op de sneeuw en ijsmassa.

De rit terug verliep dan toch wel via de Autoroute Blanche en terwijl het al begon te schemeren draaiden we de camping op. Rond half twaalf lagen we in bed. Morgen gaan we naar aquapark Vitem in Neydens, even ten zuiden van Geneve.

Vandaag was de dag dat er een tweespalt was: alle volwassenen wilden erg graag nog een wat langere en meer uitdagende wandeling maken. Dit idee zorgde bij de jeugd voor flink gefronste wenkbrauwen en het voorstel om dan met z’n tweeen een dagje op de camping te blijven werd met vier handen aangepakt. De voorraden voor deze dag waren al ingeslagen (Tourtel, Doritos, Mikado koekjes en Skittles) en toen papa en mama even na half tien van de camping reden was alleen Kilian al wakker. Luus zou tot na twaalven doorslapen, daarbij geholpen door “onze” oude boom die de warmte van de zon blokkeerde.

Het was inderdaad heerlijk zonnig en papa en mama reden in drie kwartier richting Vacheresse, met als doel de Col de Bise (1915 m). Het startpunt van de route werd wat bemoeilijkt omdat bleek dat er totaal geen mobiel bereik was in en rondom Vacheresse. Aangezien de app Komoot ons in de goede richting moest wijzen bleek dat direct wat problematisch. Met wat kunst en vliegwerk wisten we toch een beginount te vinden bij het Lac de Fontaine.

Vol goede moed begonnen we aan het pad omhoog om na een half uur bij Chalets de Bise aan te komen, het werkelijke begin van de wandeling. Na een aanvankelijk makkelijk begin liep het pad steeds steiler omhoog terwijl we werden vergezeld door koebellen en het gemekker van geiten op lager gelegen hellingen. Na ongeveer anderhalf uur doorzwoegen over een pad dat deel uitmaakt van de GR5 kwamen we aan op Col de Bise. Het uitzicht was werkelijk fantastisch met aan de ene kant in de diepte Lac de Neuteu en verder naar het noorden het Lac Leman. Richting het zuiden was het massief van de Mont Blanc zichtbaar, hoewel de Mont Blanc zelf helaas net in de wolken bleef gehuld.

Aangezien Komoot het vervolg van de route beschreef als een pad over een smalle graat vervolgden we onze weg omhoog naar het oosten om er na bijna een half uur achter te komen dat de route die ons doel was juist westwaarts liep. Met enige tegenzin keerden we om en klommen we de juiste bergwand omhoog. Het pad was hier vrij onduidelijk en deels door planten overgroeid. Kort nadat een heuze Ibex (steenbok) ons pad kruiste, werd het pad zo twijfelachtig dat omkeren de enige optie was.

Op de terugweg vonden we toch nog de juiste route om ook hier na bijna een uur vast te lopen op een pad dat steeds slechter en zelfs gevaarlijker werd. Voor de tweede maal maakten we rechtsomkeert met als enige optie om terug te keren naar de Col de Bise en dezelfde weg af te dalen naar de auto. Ook hier waren vlak voor de beslissing om rechtsomkeert te maken twee steenbokken voorbij gekomen.

Met zeker 1000 geklommen en gedaalde hoogtemeters voelden onze benen als elastiek. Toch waren we ook wel trots dat we als twee vijftigers met een kantoorbaan zo’n onderneming achter de rug hadden.

De auto bracht ons weer naar de camping waar Luus en Kilian spelletjes zaten te spelen. Ze hadden zich prima vermaakt bij de tent en in het zwembad en waren vooral blij dat we terug waren omdat ze honger hadden…

Een snelle salade van ijsbergsla, feta, olijven, rode uit en paprika werd aangevuld met verrassen lekkere patat van de camping. Morgen weer prachig weer, wat we gaan doen weten we nog niet.

Na een avond en nacht met regen, waarbij de wind en de intensiteit van de regen ons weer wat uit de slaap hadden gehouden, bleek de nattigheid bij het opstaan gelukkig verdwenen. We hadden voor onszelf vandaag een tweeluik in gedachten. In de middag naar Vevey, op aanraden van een enthousiaste belg die we hadden gesproken die daar al 20 jaar woonde. Vervolgens in de avonduren een tochtje op de Barque la Savoye, een zeilschip dat ons richting Thonon en Amphion zou voeren voor het Fetes des Quais d’Amphion. Een feest waarbij ook het nodige vuurwerk de lucht in zou gaan. Omdat we daarbij laat terug zouden zijn op de camping begonnen we de dag heel rustig.

Na het ontbijt en nog wat tafeltennis reden we aan het begin van de middag richting de Zwitserse grens om na ruim drie kwartier aan te komen in Vevey. Vevey grenst aan Montreux en biedt hezteflde prachtige uitzicht op het meer. Qua sfeer bleek het toch wel een andere stad, minder toeristisch en veel gemoedelijker. De markt waar de stad bekend om staat liepen we helaas mis vanwege opruimwerkzaamheden na de nationale feestdag gisteren.

Als alternatief liepen we vergezeld door de zon langs de boulevard, kochten wat broodjes en slenterden we langs de winkeltjes. Rond half vijf was het tijd om weer tentwaarts te gaan.

Na een snelle maar lekkere pizza van de Kiosque a Pizza in Lugrin, reden we aan het begin van de vond naar Evian-les Bains waar we moeiteloos een plek vonden voor de auto. Om onze voorpret voor de zeiltocht even te voeden, liepen we even langs het schip om het te bewonderen. Wat opviel was dat er behoorlijk wat golfslag was op het meer ondanks dat het niet echt hard leek te waaien.

De golfslag bleek helaas een voorbode voor slecht nieuws. Nadat we nog wat ronddwaalden door Evians en bij een kroeg met goede jaren 80 muziek nog wat dronken, werden we gebeld. De zeiltocht ging helaas niet door vanwege te veel wind. Dat was flink balen, alleen Lucia was stiekem wat opgelucht omdat ze het toch wat spannend had gevonden.

Wat sip reden we terug naar de camping waar we na een paar potjes Uno Flip in onze bedden kropen. Morgen gaan papa en mama voor een wat langere wandeling, de jeugd blijft op de camping voor een dagje relaxen.

Elke vakantie dient zich wel een dag aan dat het rommelen aan en rond de tent heel aanlokkelijk lijkt. Vandaag was zo’n dag. Het weer was prima, de nacht was prima geweest en de croissanten en Nesquick ” cornflakes” smaakten ook prima. Papa en Kilian kozen er voor om na het ontbijt een duik te nemen in het zwembad en zonder Lucia, die nu eens echt kon uitslapen, reden we daarna na de supermarkt voor de boodschappen en een boulanger voor taartjes. Kilian had zijn klassenindeling voor het komende jaar gekregen en hij bleek bij al zijn vrienden te zijn ingedeeld. Iets waar hij het afgelopen jaar had voor had gewerkt. Dat vroeg natuurlijk om taart!

De tweede helft van de middag brachten we door aan de rand van het Lac Leman waar het water toch een stuk kouder leek te zijn dan eerder deze week. Toch waagden de meesten van ons zich aan een duik. Het avondeten bestond uit een recept van mama, pastasalade met tonijn. Na nog wat badmintonnen, jeu de boules en Uno Flip, werden we nog getrakteerd op het 1 augustus vuurwerk aan de Zwitserse kant van het meer.

Aan de oostelijke oever van het Lac Leman ligt de stad Montreux. Net zo mondaine en sjiek als de andere Zwitserse steden aan het meer, bekend van het jaarlijkse filmfestival, van het feit dat de groep Queen daar meerdere albums heeft opgenomen en de leadzanger Freddy Mercury daar het laatste jaar van zijn leven heeft doorgebracht. Zeker vanwege deze link met de muziek uit de jaren tachtig en was het een plek waar we deze vakantie absoluut langs wilden gaan.

Na een uiternate rustige ochtend in de zon vertrokken we pas rond één uur in oostelijke richting. Na een rit van drie kwartier vonden we heel eenvoudig een plek in een van de parkeergarages die ook nog eens heel ruim bleek opgezet. Heel bijzonder aangezien vrijwel alle parkeergarages die we in Frankrijk hebben meegemaakt claustrofobisch krap zijn ingericht.

Door de steile straatjes, het is goed te merken dat Montreux tegen een berghelling is opgebouwd, liepen we richting de boulevard. Met een prachtig uitzicht richting Saint Gingolph en Lausanne slenterden we naar het beroemde beeld van Freddy Mercury dat daar in 1996, vijf jaar na zijn dood, is neergezet. De aandacht voor het standbeeld was enorm met een constante stroom van mensen die er een foto van wilden nemen. Ook Luus en Kilian wilden natuurlijk op de foto.

De boulevard van Montreux is niet alleen heel schaduwrijk door de vele bomen maar bestaat voor een groot deel ook uit een markt en veel food trucks. Om de magen te vullen rond lunchtijd werden er hamburgers en patat gekocht en voor papa en mama een thais gerecht. Aan een picknicktafel in de schaduw werd dit opgegeten in de gezellige drukte.

Na de lunch vervolgden we onze weg langs een aantal kledingwinkels voor Kilian en daar vond hij zowaar nog een korte broek die hem beviel.

De geest van Freddie Mercury is niet alleen aanwezig in de vorm van een standbeeld. Ook staat het penthouse waar hij het laatste jaar van zijn leven heeft gewoon te boek als een bezienswaardigheid, hoewel op de plek zelf er weinig ruchtbaarheid aan wordt gegeven. We liepen er desondanks even langs en besloten toen om als afsluiting van de dag, Lucia had aangegeven zich niet lekker te voelen, naar de Queen Experience te lopen.

De Queen Experience is een klein museum-achtige ervaring die is opgebouwd in het grootste casino van de stad. Dit deel van het casino was voorheen de Mountain Studio, de studio die Queen tussen 1979 en 1993 in bezit had en waar vele nummers en albums zijn opgenomen. De entree was gratis en het bleek erg leuk opgezet met wat originele handgeschreven songteksten, opvallende outfits en als hoogtepunt een replica van de mengtafel van de studio. Als bezoeker kon je daar zelf voor een deel de mengtafel bedienen om zo een van de nummers van Queen aan te kunnen passen.

De terugtocht naar Vieille Eglise liep langs de supermarkt waar we de ingredienten voor Caprese op te kop tikten. De avond was voor uitgebreid badmintonnen waarbij onze verlichte shuttle meerdere keren werd aangevallen door vleermuizen die over de camping scheerden. Morgen weer mooi weer als het goed is, waarschijnlijk even een complete rustdag.

Na een heerlijk rustige nacht waarbij we dankzij de perfecte weersverwachting al onze spullen rustig buiten konden laten staan, ritsten we de tent open in een met zon overgoten camping. Het was zelfs zulk prima weer dat de was die mama ’s avonds had opgehangen in de ochtend al droog was. Met zulk weer was het natuurlijk zaak om de mislukte wandeling van gisteren goed te maken. Na even zoeken kwamen we uit bij een wandeling die een waterval met een rondje rond een meer combineerde, een ideale combi! Het startpunt was het dorpje Ardent, helaas wel weer op ruim een uur rijden.

De rit voerde voor een groot deel door een 25 kilometer lange kloof met de naam Val d’Abondance (vallei van de overvloed) en deze deed zijn naam eer aan. De steile rotswanden, overvloedig groen en wilde rivier de Dranse d’Abondance maakten dat we de lengte van de autorit een beetje vergaten. Na inderdaad meer dan een uur reden we de grote parkeerplaats bij Ardent op waar het een komen en gaan was van wandelaars en vooral mountainbikers. Deze bleken een gondel omhoog te kunnen nemen om vervolgens weer de berg af te kunnen razen. Wij kozen voor de wandeloptie en liepen de gondel voorbij het bos in. Het brede pad voerde langs de Cascade d’Ardent, een behoorlijk grote waterval die zich in een lager gelegen riviertje stortte richting het verderop gelegen Lac de Montriond.

Het pad dat ons naar dit meer leidde was weinig (in)spannend en na ruim een half uur kwamen kwamen we er aan. Het meer deed ons erg denken aan Lac de Passy, ongeveer even groot, veel recreatie en een pad rond het meer waar veel hardlopers actief waren.

Luus greep meteen het moment aan om er even een hardlooptraining van te maken en bij haar terugkomst zochten we een bankje aan de oever voor de lunch. Voor de terugtocht kozen we voor een hoger gelegen pad door het bos en waagden Lucia en papa zich nog even aan wat klimcapriolen op een rots naast het pad.

De terugtocht verliep probleemloos en bij “onze” Intermarche kochten we de ingredienten voor een pasta Passy. Na wat jeu de boules en badminton werden papa en mama nog uitgenodigd om een biertje te komen drinken door de Warmehuizenaren die vlakbij staan. Pas na twaalven doken we onze bedden in. Morgen weer prachtig weer, we gaan waarschijnlijk richting Montreux.

Het verschil tussen wakker worden met regen op de tent of de eerste zonnestralen van de dag is enorm. We waren vandaag oprecht gelukkig met de tweede optie na meer dan een etmaal regen. Onder een compleet blauwe hemel aten we onze croissantjes en namen we afscheid van onze buren die ons nog verrassten met eclairs van een lokale bakker.

Rond een uur of twaalf reden we richting de Zwitserse grens voor een wandeling vanuit Miex. Het betrof een wandeling naar en rond het Lac de Tanay die we maanden eerder thuis al hadden gevonde via Komoot. Het is ook voor het eerst dat we deze app meer gebruiken dan de “oldhashioned” papieren wandelkaarten. Het beloofde een rit te zijn van bijna drie kwartier maar na een half uur, toen de weg echt de bergen in slingerde werden we tegengehouden door een wat verveeld kijkende Zwitser die ons mededeelde dat de weg naar het beginpunt was afgesloten vanwege grote drukte…

Flink balend (papa en mama wat meer dan Luus en Kilian) maakten we rechtsomkeert. Een snel alternatief was gevonden in een bezoek aan Evian les Bains, wel met de afspraak dat er daarna dan twee wandeldagen zouden komen. Ondanks de drukte, het is goed te merken dat de Franse zomervakanties ook zijn begonnen, vonden we probleemloos een parkeerplek bij het Office du Tourisme en liepen we zo het centrum van Evian in.

Het was eigenlijk een verrassend leuke stad in vergelijking met bijvoorbeeld Lausanne, waar alles groots en duur is. Veel kleine winkeltjes en genoeg te zien, hoewel Kilian en papa het er over eens waren dat er veel te weinig winkels zijn die mannen aanspreken. Lucia wist erg goed te slagen met nog wat cadeautjes voor vrienden/vriendinnen en een mooie ring voor haarzelf. Papa en mama scoorden nog een magneet voor het fotobord thuis.

Een van attracties van Evian is een gratis funiculaire vanaf de boulevard naar het hoogste deel van de stad. Bij toeval kwamen we terecht bij een tussenstationnetje waar we probleemloos konden opstappen. Later bleek dat vooral de opstaplek aan de boulevard enorm druk was met een lange wachtrij, mazzel dus. Het ritje naar beneden en helemaal weer naar boven duurde een minuut of twintig en vanaf het hoogste stattion volgden we de borden die verwezen naar een uitzichtpunt over het meer.

Het was best even wandelen in de warme zon en de meningen over het uiteindelijke uitzicht waren wat verdeeld.Vooral Kilian mopperde dat het zowel heen als terug een warne lijdensweg was geweest voor een minimaal uizticht, heel spectaculair was het inderdaad niet.

Uiteindelijk namen we de funiculaire weer naar beneden en reden we naar het naburige Thonon om boodschappen te doen in de Carrefour en Kilian scoorde nog wat kleding in de Sport 2000. Terug op de camping werd de barbecue opgestart voor lekkere kipspiesjes en worstjes, Lucia hield het bij Sushi. De hardloopplannen van Lucia en papa werden met bijna 20.000 stappen achter de rug voor vandaag even in de ijskast gezet. Met wat tafeltennis, jeu de boules en badminton (met lichtgevende shuttles) werd de dag afgesloten.