De altijd zo rustige camping La Peyrugue in de Dordogne werd vanochtend om 8:00 wakker geschud door een muur van geluid. Het geluid was afkomstig van een meisje met de naam Lucia dat ergens tussen tent en toiletgebouw luidkeels stond te krijsen dat ze niet naar de tent wilde. Exacte reden en aanleiding niet duidelijk en dus een goed begin van een dag die ook al met wat regen was begonnen.
Het bleek gelukkig een valse start te zijn geweest, de rest van de dag was ze een engeltje.
Omdat het nog steeds geen regenvrije dag zou worden besloten we een chateau te gaan bezoeken. De keus viel op Chateau Beynac aangezien we deze al een keer vanuit de auto hadden zien liggen.
Na een klein half uur rijden kwamen we aan.

Met Kilian weer in de buikdrager gingen we op pad. Het kasteel was niet per auto te bereiken en het werd dus klimmen. Het pad liep door hele smalle straatjes naar boven en Luus was niet te houden, ondanks dat het soms erg steil was.

Boven aangekomen hadden we een fantastisch uitzicht over het dal van de Dordogne. Het begon inmiddels wel weer te regenen, tot grote vreugde van de restauranthouders die hun zaak zagen volstromen. Wij besloten ook maar wat te gaan eten en drinken
Bij de afdaling nam Luus meteen weer de koppositie in terwijl Kilian vooral de aandacht kreeg van mensen die nog puffend naar boven liepen.

Op de terugweg nog boodschappen gehaald. Tijdens het eten werden we getrakteerd op een enorme regen en hagelbui. Het lijkt er op dat dat wel het staartje is geweest want terwijl ik dit schrijf is er geen wolk meer te zien. We gaan een koude nacht tegemoet maar dat hebben we er graag voor over.