Na een onrustige nacht in het hotel (Luus moest drie keer overgegeven en daarnaast leek het alsof onze bovenburen gezellig naast ons kwamen liggen) zaten we om acht uur aan de croissantjes. Gelukkig waren we samen met Luus en Kilian om acht uur naar bed gegaan dus de schade viel mee.
De rit naar Concarneau leek vervolgens een  uitdaging te worden toen de misselijkheid van Luus nog niet over bleek te zijn. Gelukkig bleef ze er zelf vrolijk onder en ze was dan ook niet echt ziek. Vermoedelijk had het te maken met vermoeidheid in combinatie met de lange autorit.
Na een eerste snelle stop om de auto schoon te maken ging het verder gelukkig heel voorspoedig. De rit door Bretagne is toch een heel eind maar om 14:30 reden we de camping op. Al snel kwam de eigenaar aancrossen op een golfkarretje en tot groot plezier van Luus en Kilian maakten we een rondje over de camping. Onze voorkeur ging uit naar een plek met uitzicht op zee maar op de enige plekken die dat hadden was geen enkele beschutting. Aangezien de thermometer al 30º aangaf besloten we dan toch te gaan voor een plek met schaduw van twee bomen.
Terwijl de kids zoet waren met een teil koud water en speelgoed werd de tent toch vrij snel opgezet. We raken er elk jaar weer meer bedreven in hoewel het wel elke keer een hele klus is in de hitte.

Luus sloot al heel snel vriendschap met een jongetje van de caravan achter ons. Een heel verschil met vorig jaar toen er op de hele camping geen andere kinderen waren te vinden. Kilian deed dapper mee in z’n rompertje en keek zijn ogen uit naar alles om hem heen.

Na een bliksembezoek aan de hypermarche in het dorp (de Albert Heijn XL in Alkmaar lijkt opeens een kneuterig dorpswinkeltje…) reden we terug naar de camping om de dag af te sluiten met ravioli en sperziebonen.

Om half tien lagen de kinderen dan toch echt te slapen. Morgen gaan we lekker naar het strand.