De afgelopen vakanties hadden we altijd goede keuzes als het ging om het uitstapje op de laatste dag van de vakantie. Vorig jaar nog waren  het de prachtige Jardins du Marquisac die we op de laatste dag in de Dordogne bezochten. Dit jaar stonden we een beetje in dubio. Eén van de mooiste punten van Bretagne is het Point du Raz, het meest westelijke punt van Bretagne en zelfs Frankrijk in het geheel. Wat we deze vakantie hebben geleerd is dat de plekken die het meest worden genoemd niet altijd de mooiste zijn. Toch wilden we deze wel erg graag zien.
Zoals elke ochtend begonnen we weer rustig. Het ontbijt was wat karig aangezien we gisteren geen tijd meer hadden gehad voor boodschappen maar met wat limonade, brood met jam en koffie was iedereen tevreden. Onderweg bij een Intermarché croissantjes en een fougasse gehaald en snel verder gereden want het was een rit van bijna anderhalf uur. Hoewel we al vrij snel van de snelweg af moesten viel het met de drukte erg mee en gezien het feit dat het weer prachtig weer was hadden we dat niet echt verwacht. Bij aankomst zagen we een enorme parkeerplaats en een gebouw met veel winkeltjes en restaurants en heel veel mensen, niet echt waar we op hadden gehoopt.
Het pad richting het uiterste punt was breed en makkelijk te lopen. Kilian zat weer bij papa in de rugdrager en Luus had haar Teva sandalen aan. Onderweg werden we al getrakteerd op een ruige kustlijn en bloeiende heide en brem. Na ongeveer twintig minuten lopen kregen we de karakteristieke rotseilandjes in zicht.

Hoewel het eindpunt op sommige momenten wel iets weg had van een bescheiden mierenhoopje was het uitzicht absoluut fenomenaal. Na even rond te hebben gekeken en de nodige foto’s te hebben gemaakt de fougasse opgegeten (Luus en Kilian vonden het niet lekker, niet zo heel verrassend). Luus heeft ook de nodige foto’s gemaakt en ze waren verbazingwekkend goed.

Aan de noordkant van de Pointe du Raz was nog een landtong te zien die er iets minder ruig uitzag maar wel erg mooi met op de uiterste rand een klein kerkje. Toen we weer in de auto zaten ontdekten we al snel bordjes naar Pointe du Van en ons gevoel zei ons dat dat wel eens de route naar het kerkje kon zijn. Aan het eind op de parkeerplaats de auto geparkeerd tussen de campers want er was weer een hoogte-barrière geplaatst. Bé was helemaal enthousiast en ging alvast de route verkennen om na tien minuten nog net zo enthousiast terug te keren. Luus en Kilian zagen het ook nog zitten, hoewel we tijdens de wandeling wel steeds werden achtervolgd door mensen die spullen van Kilian kwamen terugbrengen die hij had gedumpt (pet, speen).

Het uitzicht was ook hier prachtig en Luus en Kilian deden het fantastisch. Aangezien we nog ruim een uur terug moesten rijden en het al behoorlijk laat was hebben we in Concarneau de plaatselijke McDonalds bezocht om ons vetgehalte weer op peil te brengen.