De zon op de tent verwelkomde ons bij het wakker worden. Bij het plannen maken tijdens het ontbijt waren we het er allemaal over eens dat een boottochtje deze vakantie niet mocht ontbreken. Bé had aan het begin van de vakantie al geopperd om eens de overtocht te maken van Ile Tudy naar Loctudy en daar was het een mooie dag voor.
Na ruim een half uur in de auto kwamen we aan in Ile Tudy, waar we na enig zoeken een parkeerplaats vonden waarbij de voorwielen vrijwel op het drooggevallen strand stonden. De zon scheen inmiddels uitbundig en het was dan ook meteen warm. Een wandelingetje door de smalle straatjes van het dorp brachten ons bij de haven waar de boot naar Loctudy zou aanmeren. Het was inmiddels 12 uur en we waren even bang dat er geen boot zou varen tussen 12 en 14 uur (siësta) maar dat viel gelukkig mee. Na een tochtje van zo’n 10 minuten stapten we aan wal bij Loctudy.
Waar de boot bij Ile Tudy vrijwel vanuit het centrum van het dorp vertrok bleek men er in Loctudy genoegen in te scheppen om de toeristen vooral lange afstanden te laten lopen met zo weinig mogelijk bewegwijzering. Met enig doorzettingsvermogen wisten we het centrum te vinden en gingen we op zoek naar de vuurtoren op het uiterste punt. Gelukkig wees een “Rue du Phare” ons de goede kant op en kwamen we uit bij de Le phare de Langoz. Met een echt fantastisch zicht op de stranden langs de Anse de Benodet aten we een broodje en genoten we van het uitzicht.
De wandeling terug was een warme aangelegenheid, de zon deed een meer dan geslaagde poging om er de eerste echte zomerdag van te maken. Met een tussenstop voor ijsjes wisten we toch de haven te bereiken voor de overtocht terug. Na in het kerkje in Ile Tudy nog wat kaarsjes te hebben gebrand reden we terug naar de camping. Lucia was zeer standvastig in haar idee dat we nu toch echt moesten gaan zwemmen in het buitenbad en daar konden we ons allemaal, behalve Kilian, in vinden. Op de camping snel de zwemkleding aan en nog even gezwommen.
Mama en Lucia in het zwembad
Kilian niet in het zwembad
Tijdens het koken kregen we nog even een schrikmoment toen Kilian huilend aan kwam rennen met een angel in z’n voet. Blijkbaar was hij op een bij gaan staan die in het gras zat (dat is papa hier vorig jaar twee keer overkomen). Nadat we zo goed en kwaad als het ging het gif er uit hadden gezogen volgden er nog wat dikke tranen en nog een tijdje wat moeilijk lopen. Uiteindelijk liep het allemaal goed af en zijn we ’s avonds om half tien nog even naar Kernous Plage gelopen om naar de ondergaande zon te kijken.
Zandkasteel in ondergaande zon
De kinderen lagen om 11 uur pas in bed dus het kon morgen wel eens een onrustig dagje kunnen worden…