De zon liet zich vanochtend van zijn beste kant zien, de temperatuur daarentegen liet absoluut te wensen over. Met een trui aan zaten we wat rillerig in de eerste ochtendzon te ontbijten en alvast de eerste spullen in te pakken want we wilden op tijd weg. Ons doel van vandaag was een drietal plaatsen in het deel van Finistère dat Caps a l’Ouest genoemd wordt, de streek waar de uiterste punt onder valt met delen van zowel de noord- als de zuidkust. Dat betekende wel ruim een uur in de auto dus waren we er op gebrand om rond 11 uur van de camping af te rijden, iets dat gezien ons verschoven dag/nachtritme wonderwel lukte.

Ons plan was om eerst naar het dorp Beuzec-Cap-Sizun te rijden, een plek aan de noordkust die wordt aangeprezen om de mooie wandelpaden. Na ruim een half uur rijden kwamen we door het dorp Confort-Mellars waar een erg mooie kerkje met een calvaire, een groot monumentaal kruisbeeld dat karakteristiek is voor Bretagne, langs de weg. Hier stopten we even om het kerkje te bekijken en het bijbehorende museum waar een expositie was over vleermuizen, compleet met live-videobeeld van de vleermuizenkolonie onder het dak van het museum. Bij de bakker kochten we nog een bretonse cake en toen reden we verder.

Het kerkje van Confort-Mellars

Bij Breuzec-Cap-Sizun aangekomen namen we de eerste afslag naar de kust en eindigden op een grote parkeerplaats. Vanaf de parkeerplaats liep een pad naar de kust en met elke stap die we namen werd het uitzichter wijdser en grootser. Het bleek een compleet andere kust te zijn dan de zuidkant waar we vandaan kwamen. Stijle kilffen en bulderend water op de rotsen aan de kust, afgewisseld met lieflijke paarse heidevelden en gele bloemen. We hadden zicht op de rotskust van Crozon en verder. In de zon aten we de cake en beklommen papa, mama en Erik via een stijl stoffig pad een naburige rotspunt voor een nog spectaculairder uitzicht.

Op weg naar Pointe de Beuzec

Uitzicht vanaf Pointe de Beuzec

Mama geniet van het uitzicht

Na een uur liepen we richting de auto en reden we verder naar iets wat volgens de kaart een echt strandje zou moeten zijn, . Het vinden was niet makkelijk maar bleek absoluut de moeite waard. Het was inderdaad een zandstrand maar grotendeels bezaaid met grote stenen en rotsen. Na de ontdekking van mooie kristallen in sommige stenen werd er druk gezocht naar de

mooiste steen en verder genoten van het uitzicht. Snel een broodje bij de auto en we gingen naar het volgende doel, het dorp Point-Croix. Hoewel aangeprezen in de brochures over deze streek viel het plaatsje wat tegen. Wel een enorm grote en oude kerk maar verder was er weinig te doen en maakte het een uitgestorven indruk.

Plage de Lesven

Plage de Lesven (2)

De laatste stop van de dag was Menez Dregan bij het dorp Plouhinec. Hier is direct aan de kust een opgravingscentrum te vinden waar resten zijn opgegraven van 465.000 jaar oud. We begonnen intussen al aardig gaar te worden en dus tijd om tentwaarts te gaan. Snel nog een stop bij de Leclerc voor boodschappen voor een barbecue. Het was een koude avond, zo koud dat de joggingbroeken tevoorschijn werden gehaald en handen en voeten werden opgewarmd boven de nasmeulende barbecues.

We werden weer wakker met de zon op de tent en met een goede nacht achter de rug. Het Bretonse meisje met de stem die door merg en been gaat voorzag ons bij de bakker weer van verse croissantjes en brood en we ontbeten in de halfschaduw. Naast lekker wat rommelen rond de tent en zwemmen wilden we nog erg graag een stukje van de GR34 lopen, het deel vanaf het strandje bij de camping rechtsaf rond de Anse de Saint-Jean. Dit is een zeearm die vlak naast de camping het land inloopt en waar we in het voorbijgaan al talloze keren naar hadden gekeken. Luus had aan het einde van de ochtend helaas één van haar beruchte driftbuien, die dit keer zo erg was dat de achterbuurman op klaarlichte dag kwam klagen dat het wel iets minder mocht met het lawaai… Toen ze tot bedaren was gekomen konden we toch nog beginnen aan onze wandeling. Overigens heeft Luus deze vakantie nauwelijks nog boze buien.

Het wandelpad liep bovenlangs het water, eerst evenwijdig langs de kust met uitzicht op de stranden van Concarneau, Beg Meil en Cap Coz en volgde toen landinwaarts de oever van de op dat moment drooggevallen zeearm. We liepen beschut door bomen en merkten weinig tot niets van de sporadische regenbuitjes, iets waar we deze vakantie vrijwel elke dag mee te maken hebben gehad. Met uitzicht op oesters en meeuwen liepen we verder tot we de Anse de Saint-Jean rond waren en de volgende nog grotere inham inliepen, de Anse de Saint-Laurent. Dergelijke inhammen maken het lopen van de GR34 soms tot een frustrerende bezigheid omdat het eerstvolgende dorp heel dichtbij kan lijken maar in werkelijkheid op een dag of meer loopafstand ligt.

Uitzicht op Kernous Plage vanaf het pad langs de kust

Anse de Saint-Jean

Een mooi doorkijkje langs het pad

Uitzicht over Baie de la Foret

Foto gemaakt door Luus!

We hadden inclusief lunchpauze (zittend op een boomstam hompen stokbrood dopen in de Nutella) inmiddels bijna anderhalf uur gelopen dus werd het tijd om terug te keren naar de camping en na drie uur kwamen we weer aan bij de tent. Onze superbuurtjes waren zo lief geweest om wat boodschappen voor ons mee te nemen en we lieten ons de mosterd-augurk chips goed smaken. We vermaakten ons een paar uurtjes bij de tent met lezen (papa en mama) een boek schrijven (Lucia) en  tekenen (Kilian) en eindigden de middag in het zwembad.

Zoals elke maandag de afgelopen weken haalden we weer crêpes bij het stalletje bij de inagng van de camping. Deze keer hadden ze ook zalm, roomkaas en bieslook, een combinatie die mama zich goed liet smaken. Morgen gaan we een rondrit maken langs zowel de noord- als de zuidkant van de zuidkaap van Finistere, onze laatste vrij in te vullen dag. Snik!

Crêpes bij de tent

In één van de dorpen langs de kust, Pont-Aven, wordt jaarlijks een tweedaags feestje gevierd waarbij de folkore van Bretagne wordt gevierd met een optocht, klederdracht, muziek- en dansoptredens en veel kraampjes met Bretonse producten. Wij waren hier nog nooit eerder geweest maar Erik en Nicole wel en hadden het toen erg leuk gevonden, reden waarom we een bezoek aan dit evenement al een tijdje in onze gedachten hadden.

Logo van het feest

Vandaag voelde meteen aan als een zomerdag bij het opstaan, uitbundige zon en al vroeg lekker warm. Ontbijten deden we weer met z’n allen in de zon en de het aakleden, inpakken van de tassen, tanden poetsen en insmeren was opvallend snel klaar. Na een kwartiertje kwamen we aan in Pont-Aven en vonden tot onze verrassing nog een plekje om te parkeren, het was er erg druk. Wandelend liepen we het centrum in en hoewel er op dat moment nog niet heel veel gaande was liepen er al wel mensen in klederdracht rond. Na een rondje te hebben gelopen kochten we bij een bakker een echte Gateaux Bretons en namen deze mee met het plan om deze op te eten bij de Chaos d’Aven, een verzameling van grote stenen in een riviertje waar het erg leuk is om van steen naar steen te springen. Dat is ook precies wat er gebeurde. Na een plekje in de schaduw te hebben gevonden op een mooie grote steen werd de gateaux in acht stukken gesneden en opgegeten. Daarna ontstond er tussen de kinderen en de papa’s een kleine competitie steentje springen waar uiteindelijk niet iedereen ongeschonden uit kwam. Luus presteerde het om in de toch vrij ondiepe rivier vrijwel koppie onder te gaan toen ze bij het landen weggleed op een steen en Gwen bezeerde haar knie. Na het drogen van de kleren in de zon en het ontsmetten en bepleisteren van de knie konden we gelukkig gewoon weer verder.

Één van de straatjes in Pont-Aven

Doorkijkje op de Aven

Kilian met z’n voeten in het water

Lucia met een nat pak

Op het dorpsplein luisterden we een tijdje  naar een bandje dat Iers/Bretonse muziek aan het maken was en dronken we een biertje/cider/limonade. We vervolgden onze weg naar het haventje van Pont-Aven waar we muzikaal begeleid door de volgende band crêpes met suiker en boter aten.

Terug op de camping nog een duik genomen in het lekkere warme zwembad en daarna  een diner met soep, brood, worstjes, karbonades en kaasjes.

Na een week achter de rug met de Booghjes bedachten we ons voor het slapen gaan met een schok dat we nog maar vier vrij in te vullen vakantiedagen voor de boeg hadden. Met die gedachte in het achterhoofd bleken er nog een paar dingen te zijn die we echt willen doen. Eén daarvan is de kustlijn ten westen van Concarneau bezoeken. In de eerste dagen waren we wel in de naburige dorpen geweest aan de westkant van Baie de la Foret maar verderop ligt nog veel meer moois. Een andere wens was om, los van de oprecht gezellige dagen met de buurtjes,  voor het naar huis gaan ook nog even op pad te gaan met alleen de “Vadertjes”. Deze twee zaken gecombineerd werden het recept voor vandaag.

Het weer zag er bij het opstaan veelbelovend uit met wat zeemist voor de zon die waarschijnlijk in snel tempo door diezelfde zon verjaagd zou worden. Na het ontbijt nog wat rommelen in de tent en wat bijkletsen, waarna we koers zetten richting Le Pays Bigouden, in feite de onderste westpunt van Finistère. In deze streek liggen veel mooie kustdorpen, strandjes en heel oude kapelletjes. Na bijna een uur rijden, waarbij mama in de auto de verzoeknummertjes van de achterbank regelde (“Uptown Funk”, “Sax”, “Thunder Struck”, “Gympentic”) kwamen we aan bij Pointe de Penmarc’h. De grote blikvanger hier is de 60 meter-hoge vuurtoren, de Phare d’Eckmühl, die beklommen kan worden en uitzicht heeft op de twee oudere en kleinere vuurtorens die in de loop van de tijd bijna letterlijk zijn overvleugeld door een hogere versie.

Phare d’Eckmühl

De Phare d’Eckmühl en zijn voorgangers

Na een snel toiletbezoek, elke dag onderweg weer een uitdaging wie, wanneer en vooral waar moet plassen, kochten we kaartjes om de vuurtoren te mogen beklimmen. In 2013 waren we hier al eens geweest en we konden ons herinneren dat de klim en de hoogte bij Luus wat problemen gaf, nu stapte ze zonder enig probleem naar boven. Ook Kilian, die af en toe even met z’n hoofd door de spijlen van de wenteltrap de diepte in keek, gaf geen kik. Boven aangekomen van het Bretonse kustlandschap in de zon genoten en weer beneden aangekomen op weg naar de twee ouderen vuurtorens. We hadden nog de hoop dat we de middelste van de twee ook nog konden beklimmen maar dat was niet het geval. Wel was er een expositie over de vuurtorens waar Luus en Kilian niet heel erg enthousiast van werden.

Uitzicht vanaf de vuurtoren

De tocht zette zich voort per auto en we reden door tot aan het dorp Saint-Guenolé, waar we weer rechtsomkeert maakten. Op het rotsige strand in de buurt van het moooie kappelletje Notre-Dame de la Joie, dat direct aan zee ligt, aten we een broodje en reden vervolgens door weer terug langs Penmarc’h naar Kerity Plage.

Notre-Dame de la Joie

Op dit door eb grotendeels drooggevallen strand gingen Luus en Kilian nog op jacht met hun schepnetjes en het verzamelen van schelpen.

Op jacht naar vis op Kerity Plage

Schelpen aan de vloedlijn

Na een uurtje werd het tijd om een uitrdukkelijke kinderwens te vervullen: patatjes. We wisten dat het naburige dorp Le Guilvinec was, één van de bekendste vissersdorpen uit de regio waar elke dag (maar niet op zaterdag…) om half vijf de vloot binnenvaart. Waar vis is, is ook patat dachten we dus reden we naar dit dorp. De patat werd gevonden op een leuk uitziend terras maar was uitermate teleurstellend en liet zich het beste omschrijven als slappe vette lappen. De beroemde knapperige, dunne en goudgele franse frietjes waren in geen velden of wegen te bekennen. Ook de mayonaise bleek over datum te zijn, volgens de dame achter de bar moesten we ons daar niets van aantrekken omdat ze de fles steeds bijvulden…

Terug in Concarneau deed papa snel inkopen voor een barbecue in de Leclerc, terwijl mama in de auto achterbleef met twee slapende kindjes. De barbecue was weer een succes, afgezien van het feit dat papa de barbecue gevuld met gloeiende kolen per ongeluk omgooide tijdens het schoonmaken van het rooster. Gelukkig is het hier Bretagne en geen zuid frankrijk, het klamme gras gaf geen krimp/vonk en de kolen werden teruggeschept. Met een blik op een echt prachtige sterrenhemel lagen we pas om half twaalf in bed.

Met het mooie zomerweer dat was beloofd sprongen we enthousiast de tent uit en we konden niet anders concluderen dan dat het inderdaad prachtig was. Direct na het ontbijt was er bij de kinderen dan ook maar één optie: zwemmen. De papa’s en mama’s hadden er niet direct veel zin in en dus ging papa mee om bij Kilian te blijven, de enige zonder zwemdiploma. Na een uurtje zwemmen had Kikian er genoeg van en bleven de gediplomeerde zwemmers in het zwembad achter.

Aan het begin van de middag bleek er van het echte zomerweer niet veel meer over te zijn. Dikke wolken schoven voor de zon en met een fris zeewindje erbij was een jas of trui opeens geen overbodige luxe meer. Toen we eens beter naar de lucht keken viel het op dat het in het oosten strak blauw was en bleef. De zon achterna dus en de keus viel op het strand van Rospico aangezien daar met vloed een mooie binnenzee ontstaat waar de kinderen in kunnen zwemmen.

Met alle strandstoelen ingepakt reden we in een klein half uur naar ons doel waar we weer niet de enigen bleken te zijn. De zee had zich nog teruggetrokken en van een echte binnenzee was nog geen sprake dus zochten we een mooi plekje uit in het fijne zand. Luus en Kilian gingen met hun nieuwe aangeschafte schepnetjes op jacht en papa en mama namen een duik in de vreselijk koude zee. Met de opkomende vloed werd het strand langzaam kleiner en we bleven tot de golven bijna onze handdoeken raakten.

Zwemmen in de ijskoude golven

Kilian de zeemeerman

Het trotseren van de opkomende vloed…

…vele handen maken licht werk…

…maar de strijd met het water werd uiteindelijk toch verloren

Na nog even boodschappen doen en een laat diner met verse zalm en broccoli doken we onze bedjes in.

De weersvoorspellingen voor vandaag bleken helaas heel goed te kloppen. Na een nacht regen was het ook bij het opstaan vanochtend serieus nat, heel anders dan de miezerregen die we tot nu toe hadden gehad. Met de voorluifel voor de tent geritst was het in de tent nog wel aangenaam en relatief droog en er werd weer ontbeten met de bij de bakker gehaalde croissantjes.

Vooraf hadden we met dit weer nog wel gedacht aan een bezoekje aan een binnenzwembad, hoewel dat na de laatste massale zwempartij in Fouesnant niet aanlokkelijk leek, of het Marinrium in Concarneau. Uiteindelijk had iedereen de meeste behoefte aan even rommelen of een boekje lezen. Toen de regen was veranderd naar de ons maar al te bekende miezer ontstond het idee om gewoon te gaan zwemmen in het buitenbad van de camping. Nat waren we toch al en het zwembad was met 27° heerlijk warm. Iedereen behalve mama die lekker zat te lezen, plonsde in het bad en het was inderdaad heerlijk.

Zwemmen in de regen

Na een paar uurtjes in het zwembad kregen we het toch wel wat koud en na een heel teleurstellende douche die qua temperatuur kouder was dan het zwembad was iedereen weer droog en leek het inmiddels of de zon de wolken aan het verjagen was. Om niet de complete dag op de camping door te brengen sprongen we met beter weer in het verschiet met z’n allen in de auto om het centrum van Concarneau te bezoeken.

De verwachting was dat het met het slechte weer achter ons redelijk rustig zou zijn maar de vakantie bleek te zijn losgebarsten en het vinden van een parkeerplek kostte de nodige moeite. Uiteindelijk liepen we toch met z’n allen rond in de heerliijke warme zon. In de oude stad bleek op twee plekken muziek te worden gemaakt en met wat drinken en eten hebben we op ons gemakje een tijdje zitten luisteren.

Luus en Gwen aan de Merengue…

…met gekleurde tongen als gevolg

Kanon!

Voor het avondeten kozen we voor de lokale McDonalds waarna we op de camping aangekomen alle calorien weer kwijt raakten met badminton, tafelbal en tafeltennis.

De dag begon op een manier die we al vaker hadden meegemaakt deze vakantie. Na heel veel regen in de nacht was het ’s ochtends gelukkig droog maar wel grijs bewolkt. Veel medevakantiegangers hadden besloten om naar huis te gaan aangezien er vooral voor morgen slecht weer was voorspeld. Om de spullen nog enigzins droog mee te kunnen krijgen gingen zowel het vriendje van Kilian (“grote Kilian”) als het vriendinnetje van Lucia (Berber) naar huis. Na het uitwisselen van de adressen reden ze weg en was het tijd om plannen te maken voor vandaag. Met weinig tot geen zon maar ook weinig tot geen regen was het ideaal weer om een stad te bezoeken en aangezien we nog niet waren uitgekeken in Quimper was dat de logische keus. De Booghjes hadden daar ook veel zin in en na wat inpakwerk vertrokken we in colonne naar het noordwesten.

Erik wist van een eerder bezoek een parkeerplaats bij het station Gare de Quimper en vanuit daar uit bracht een wandelingetje langs de rivier de Odet ons naar het centrum. Onderweg viel het ons vooral op hoeveel vissen er in de ondiepe rivier leefden, op sommige plekken lagen er honderden vissen, waarschijnlijk forellen, tegen de stroming in te bewegen. In het centrum aangekomen slenterden we langs winkeltjes en wist mama eindelijk de hand te leggen op een Bretagne sticker voor op ons vakantiekarretje. Daarnaast viel een sleutelhanger in de vorm van een Bretonse slipper ook nog in de smaak.

Een Bretonse souvenirwinkel in Quimper

Voor de lunch zochten we, hoe kan het ook anders, een Crêperie op waar we weer heerlijke crepes aten, vergezeld van een glaasje Cidre Doux. Bij een kraampje dat kleine modellen verkocht van vuurtorens langs de Bretonse kust kochten we nog een replicaatje van de Phare de Sainte Marine. Dit is een relatief kleine vuurtoren die ons tijdens ons eerste wandeling in onze eerste vakantie in Concarneau een bootje lokte om de overtocht te maken van Benodet naar Sainte Marine. Ook in 2014 en dit jaar hebben we deze vuurtoren al een keer bezocht. Tijdens de verdere wandeling werd er nog op ezeltjes gereden en in een fontein gespeeld en werd het daarna langzaamaan weer tijd om naar de auto te gaan.

Spelen in de fontein op de Place Saint Corentin

Roy en Kilian bij de levende krabben in de Leclerc. Kiilian voelt zich al helemaal thuis…

Onderweg naar Concarneau werd de Decathlon nog even bezocht en daarna in Concarneau zelf de Leclerc. Onze buurtjes hadden vlak voor de rit naar Bretagne op TV nog een campingrecept gezien hoe je van tortillas en allerlei lekkere dingen (tomatensaus, gebakken champignons, paprika, ui, geraspte kaas) een soort pizza’s kon maken. Met z’n achten vrij veel werk maar inderdaad onzettend lekker.

Voor morgen zijn de vooruitzichten erg slecht. We laten de plannen maar eens afhangen van hoe slecht het daadwerkelijk is.

De schaduwen op de tent bij het opstaan beloofden veel goeds, na de zonovergoten dag van gisteren was er behoefte aan meer zon en warmte. Tijdens eerdere bezoeken aan de camping was de naburige bakker nooit bezocht. De camping heeft zelf helaas geen verse broodjes ’s ochtends, iets wat wij wel het grootste manco vinden, dus moet er voor croissantjes de toevlucht worden genomen tot de kant-en-klare versie of een ritje naar de bakker. We kozen voor het tweede en het moet gezegd worden, de croissantjes waren het ritje in de auto waard. Voor het gezamenlijke ontbijt hadden we de toevlucht genomen tot het plekje naast onze tent vol in de zon.

Met z’n vieren bakken in de ochtendzon

Voor het middagprogramma hadden we het idee om een boottochtje te maken van Loctudy naar Ile Tudy, twee vissersdorpen die uitkijken over de baai van Benodet. Het overtochtje per boot duurt een maar een minuut of tien maar dat vonden we eigenlijk net mooi. Na een rit van ruim een half uur kwamen we aan in de haven van Loctudy en het bootje dat elk kwartier ging bracht ons naar de overkant.

Aankomst van de boot

Aan boord

Na een wandeling door Ile Tudy vonden we een mooi strandje waar we neerploften om een broodje te eten. Dankzij  een vooruitziende blik van Nicole hadden we voor Luus en Kilian een badpak en zwembroek ingepakt en op het zonnige strand kon het niet anders dan dat deze gebruikt moesten worden. Gwen, Luus, Roy  en Kilian hadden zich in een noodtempo omgekleed en waren helemaal tevreden met een paar uur pootje baden en van het uitzicht genieten (dat laatste dan vooral door de papa’s en mama’s).

Luus en Gwen in de branding

Een handvol schelpen

In de loop van de middag zagen we de bewolking al toenemen en aangezien in de weersverwachting al werd gesproken over regen later op de dag, gingen we weer op pad naar de boot. Het plan om nog ijsjes te kopen werd snel vergeten door de onzettend dure ijsjes, voor bijna drie Euro per IJsje waren er betere alternatieven te bedenken. De terugtocht per boot was al met wat miezerige regen en wat hardere wind, we waren blij dat we uiteindelijk weer bij de auto aankwamen.

De ijsjes werden alsnog gevonden bij een supermarkt op de terugweg, waarbij na enig denken door de kinderen unaniem werd gekozen voor Toblerone ijsjes die we in Nederland nog nooit hadden gezien. Het avondeten bestond weer uit de lekkere Crepes die op de camping werden verkocht. Tijdens het eten zaten we, vooral de mannen, wat chagerijnig te kijken naar de regen die inmiddels weer neermiezerde. De verwachting voor de komende dagen in helaas niet beter, hopelijk valt het allemaal mee.

Het was weer even wennen om met de zon op de tent wakker te worden, de hemel was dan ook volledig blauw. Na de aankomst van de Booghjes gisteren was er vooral nog behoefte aan een dagje op de camping, vooral de kinderen hadden maar één heilig doel voor ogen: het zwembad.

Allereerst moesten er nog wel boodschappen worden gedaan en aangezien het zondag was moest er worden geimproviseerd. In Nederland zijn we verwend met hele ruime openingstijden van de AH maar de allergrootste Leclerc in de omgeving sluit op zondag zonder blikken of blozen z’n deuren. Papa, Erik, Gwen en Lucia stapten rond het middaguur in de auto om naar een kleinere Intermarche te rijden die tot half twee open was.

Bij terugkomst op de camping lag vrijwel iedereen al in het zwembad en dat was het beeld voor het grootste deel van de middag. Ook Kernous Plage werd nog met een bezoekje vereerd, iets wat we alleen nog maar de eerste avond hadden gedaan.

Kernous Plage

Kernous Plage (2)

De avond werd besteed aan gezellig eten met z’n allen, pasta met maarliefst dre soorten tomatensaus (gewone tomatensaus voor Kilian, Bolognese voor Gwen, Lucia en Roy en Arabiata met groenten voor alles ouder dan 11 jaar. De heerlijke warme zomerdag werd afgesloten om 11 uur.