Met een zonnige dag voor de boeg hadden we erg veel zin om er met z’n allen op uit te gaan. Als we onze Mont Blanc-kaart er financieel uit wilden halen moest het ook wel want we hadden nog een tegoed voor vier kabelbanen en nog zeven dagen in te vullen. Papa en Erik zorgden voor een ontbijt door broodjes te kopen bij de Boulangerie in het naburige dorpje Domancy. Dit was een tip geweest van eerdere buren en toen we naar binne liepen kwam een van de camping-medewerkers net naar buiten met tassen vol broodjes. We konden dus precies berekenen wat de camping extra vroeg voor de croissantjes en stolkbroden en trokken onmiddelijk de conclusie dat het de moeite waard was om het ritje elke ochtend zelf even te maken.
Na een snel ontbijt zaten we allemaal even na tien uur in de auto en reden we naar de parkeerplaats van de Montenvers-baan in Chamonix waar het al lekker druk was en waar we al vrij snel in een van de rode tandrad-treinen konden stappen.
De rit met het treintje duurde ongeveer een half uur en bracht ons naar ruim 1900 meter hoogte met een prachtig uitzicht op de Mer de Glace gletscher en omringende bergen. Na eerst het uitzicht te hebben bewonderd in het gezelschap van honderd andere mensen die hetzelfde stonden te doen besloten we om af te dalen naar de ijsgrot die is uitgehouwen in de gletscher. Hoewel er ook een gondeltje naar beneden gaat leek het ons leuker om te gaan lopen.
Na een half uurtje hadden we een mooi plekje gevonden om te lunchen in de schaduw van een paar bomen. Terwijl we ons broodje zaten weg te kauwen viel het ons op dat het wel heel erg rustig was op het pad maar verder dachten we daar op dat moment niets van. Toen we bijna klaar waren om verder te gaan besloten Nicole en Roy om terug te gaan naar het begin, Het pad was wel wat smal en beide hadden last van wat hoogtevrees, begrijpelijk maar wel jammer. De rest besloot verder te lopen en het was dan ook een erg mooi pad. Na een half uurtje kwam papa er achter dat Nicole had geprobeerd te bellen en toen we haar uiteindelijk te pakken kregen wist ze te melden dat we totaal verkeerd liepen en bezig waren met een twee uur durende afdaling naar Chamonix… Omkeren dus en al snel bleek dat ze gelijk had.
Eenmaal aangekomen op het beginpunt wilden we toch wel erg graag naar de ijsgrot maar niet meer lopend maar met de gondel. Nicole en Roy gaven aan liever boven te blijven en Gwen twijfelde erg of ze de gondel wel in wilde gaan. Na wat motiverende en geruststellende woorden besloot ze om toch mee te gaan en uiteindelijk bleek het voor haar gelukkig erg mee te vallen. Er was nog een verrassing: we hadden allemaal verwacht dat de gondel ons redelijk dicht bij de ingang van de ijsgrot zou brengen maar dat bleek niet het geval. We moesten nog bijna 500 treden naar beneden langs metalen trappen die langs de bergwand waren bevestigd maar ook dat was geen probleem.
De ijsgrot zelf was dan ook erg indrukwekkend hoewel het wel erg schokkend was om te zien hoe veel kleiner de gletscher was geworden in alleen al de afgelopen twintig jaar. Na een rondje te hebben gemaakt in de best grote tunnels die waren uitgehakt sleepten we ons weer de bijna 500 treden omhoog naar de gondel en naar het treintje dat ons weer naar Chamonix bracht.
Op de terugweg nog even langs de boulangerie en de versmarkt om wat inkopen te doen voor het avondeten (pasta). De kinderen namen nog snel een duik in het meer tot de zon achter de berg verdween.