Hoewel de parkeerplaats bij het hotel bij het naar bed gaan gistravond nog lang niet vol was geweest, bleken vrijwel alle parkeerplaatsen bij het omhoog schuiven van het gordijn in de vroege ochtend vol te staan. De nacht, waarbij Lucia voor de verandering eens bij papa op de kamer had geslapen en Kilian bij mama, was best goed geweest. De drukte in het hotel was meteen ook te merken bij het ontbijt waar we ons meer dan een kwartier aan de croissantjes konden vergapen voordat we zelf aan de beurt waren. Vooral Lucia had er serieus werk van gemaakt om bijna alles wat op het buffet stond te proeven en op een klein croissantje na ging alles er ook in.

Aangezien vorig jaar op de camping de receptie was gesloten toen we aan het begin van de middag aankwamen wilden we nu ruim voor 13 uur op de camping aankomen zodat we nog voor de middagpauze een plek konden gaan inrichten. We reden keurig op tijd weg van het hotel en de resterende 300 kilometer kon grotendeels op de cruise control worden afgelegd. We waren dan ook lichtelijk teleurgesteld toen bij aankomst bleek dat de receptie al om 12 uur dicht was gegaan en we alsnog tot 15 uur moesten wachten. Het gaf ons wel de tijd om alvast wat mooie plekjes uit te zoeken en te lunchen aan de oever van Lac de Passy, waar de zondagsdrukte al flink was losgebarsten.

Hoewel de dame achter de receptie aanvankelijk weinig zin bleek te hebben oom af te wijken van de plek die de computer had toegewezen liet ze zich toch overhalen door de vrolijke benadering van mama en kregen we onze favoriete plek toegewezen. De rest van de middag was voorbestemd om de tent neer te zetten en in te richten en dat gebeurde dan ook, gelukkig in de schaduw van een aantal bomen want het was weer boven de 30 graden.

Voor het avondeten hadden we een plek gereserveerd op het terras van de camping omdat we ons de lekker pizza’s nog goed konde herinneren en om 19 uur schoven we aan met zicht op de ijzige top van de Mont Blanc die in de avondzon lag te glinsteren. De pizza’s waren inderdaad heerlijk en na het eten liepen we op ons gemakje nog even naar het meer waar we natuurlijk even met de voeten in het water gingen staan. Voor zowel Lucia als Kilian smaakte dit naar meer en in hun ondergoed namen ze nog een avondduik.

Rond 22 uur waren we allemaal ruimschoots toe aan ons bed en vielen we in slaap met de geluiden van de camping op de achttergrond. Alleen papa sleepte zich om half een ’s nachts nog uit zijn bed omdat de achterbuurman had besloten om in zijn tent (die ze op anderhalve meter afstand van de onze hadden opgezet) nog even televisie te gaan kijken zonder koptelefoon…. Na wat bestraffend toespreken in het frans werd er gelukkig gehoor gegeven aan het verzoek voor stilte.

Met de ervaring van de afgelopen jaren in het achterhoofd ging de wekker vanochtend om vijf uur. De inpaksessie was achter de rug en we hadden ons zelf een compliment gegeven hoe soepel het allemaal was gelopen, moe waren we wel. Even na zes uur reden we weg van de Schoffel, nagekeken door onze zwaaiende buurtjes en een verontruste Olaf die dit allemaal eens eerder had meegemaakt.

Aangezien midden-Nederland dit weekend vakantie had gekregen maakten we ons wat ongerust over de drukte op de weg maar dit viel uiteindelijk heel erg mee. Afgezien van een behoorlijk file in het noorden van Frankrijk, waar de navigatie ons briljant langs wist te loodsen, en bomvolle parkeerplaatsen waar geen plek meer was te vinden, konden we prima doorrijden. Het weer zat ook mee want Frankrijk zucht deze week weer onder een hittegolf met temperaturen boven de 35 graden…

Om even voor half vijf parkeerden we bij het Ibis Budget Hotel in Dijon en sleepten we onze spullen naar de heerlijk koele kamers. De onvermijdelijke McDonald’s diende zich aan voor het avondeten, waar Lucia haar allereerste Big Mac naar binnen werkte. Morgen nog drie uur rijden naar de eeuwige sneeuw.