Zoals voorspeld was het vandaag aan begin van de dag een natte bedoeling. Papa had vanochtend om acht uur onder een bewolkte maar droge hemel nog net tijd gehad om zijn baard van bijna twee weken af te scheren toen de sluizen weer open gingen. Wat sip door alle nattigheid namen we met z’n allen de toevlucht in de shelter van Erik en Nicole en verwenden we ons met enorme punten frambozentaart die we ’s ochtends bij de bakker hadden gekocht.

Aan het begin van de middag stapten we in de auto om ook nog eens een kijkje te nemen in Chamonix, al wel regelmatig langsgereden dit jaar maar nog geen tijd gehad om de stad zelf ook eens te bekijken. De regen wist nog niet van wijken maar volgens de voorspellingen kon dat niet heel lang meer duren. In Chamonix aangekomen bleek dat er meer mensen waren met hetzelfde idee, het vinden van een parkeerplek was een uitdaging maar lukte uiteindelijk en in een lichte miezerregen liepen we richting het centrum terwijl de bewolking zich op sommige plekken als gewonnen moest geven.

De aantrekkingskracht van Chamonix ligt vooral in het fantastische uitzicht op de Mont Blanc en de mooie winkels. Qua prijzen is het een behoorlijk mondain gebeuren hoewel we zagen dat ook de Decathlon voet aan de grond had gekregen.

Na een rondje te hebben gelopen en wat warme wafels te hebben gekocht liepen we aan het eind van de middag weer richting de auto. De avond werd gevuld met het eten van “le plus meilleur pizza du monde” op het terras van de camping en een potje biljarten met de kinderen in de recreatieruimte.

Langzaam maar zeker komt het einde aan ons verblijf hier in zicht en met een schuin oog hadden we dan ook naar de weersverwachting voor de komende dagen gekeken. Ten eerste om te kijken of en wanneer we nog omhoog zouden kunnen maar eigenlijk ook om te kijken of we al het kampeergebeuren nog droog mee naar huis konden krijgen. Het was dan ook wat teleurstellend om te zien dat er voor deze week best wat regen was voorspeld, beginnend vandaag aan het einde van de dag en morgen vrijwel de hele dag. Na alle scenario’s te hebben besproken kwamen we tot de licht schokkende conclusie dat we de grote tent vandaag alvast maar moesten afbreken…

De Booghjes waren vanochtend vroeg vertrokken voor een ritje met de Tramway du Mont Blanc, iets wat wij vorig jaar al eens hadden gedaan. Na het ontbijt begonnen we met gezonde tegenzin aan het ontmantelen van ons basiskamp. De ervaring is dat het altijd lijkt mee te vallen tot we zijn aanbeland bij de laatste items en deze een goede plek geven kost altijd de nodige tijd. Het was ook pas aan het einde van de middag dat alles was ingepakt en we onze kleine tentjes hadden ingericht voor de resterende twee dagen. De auto was ingericht als chaotisch voorraadhok met tassen in de kofferbak, op de cahterbank en de voorstoelen. Lucia en Kilian hadden zich de hele dag vermaakt en konden ’s middags nog mee met Erik en Nicole naar het meer voor een duik.

We waren ruim op tijd klaar voor de regen en deze diende zich aan aan het begin van de avond. Op de camping was in de loop van de dag al een aantal malen omgeroepen dat er een code rood was afgekondigd met een kans op veel regen, onweer, hagel en harde wind. Papa en Erik hadden nog snel wat boodschappen gedaan voor het avondeten en mama en Nicole richten de tent in om met acht personen te kunnen eten. Tijdens het koken verslechterde het weer steeds verder en kwam het water inderdaad met bakken uit de hemel. Ondertussen stonden de pannetjes met pasta en saus te pruttelen alsof er niets aan de hand was, net als Gwen, Lucia, Roy en Kilian die nergens van opkeken en compleet waren verdiept in hun boek of tablet.

De tent en shelter van Erik en Nicole doorstonden alles met glans en in de loop van de avond trokken we ons terug in onze kleine tentjes.

Onder een lekker zonnetje bedachten we ons vanochtend dat we eigenlijk nog geen plannen hadden gemaakt voor.vandaag. Eerder deze week waren we al eens omhoog gegaan bij de Grands Montets waarbij we zicht hadden gehad op de Glacier d’Argentiere. Erik vond deze zo indrukwekkend dat hij deze graag aan de rest wilde laten zien en hij wilde graag dat we dan mee zouden gaan. Voor ons zou dat de derde keer zijn (vorig jaar en eerder deze vakantie) maar beide wandelingen waren gestrand bij de Refuge de Argentiere van waaruit een pad verder loopt naar de gletscher. Aangezien we deze gletscher toch echt ook eens van dichtbij wilden zien vonden we het een goed idee om met z’ allen naar boven te gaan.

Hoewel we op de website van de Telepherique Plan Joran, de gondel die ons naar boven moest takelen, hadden opgezocht dat deze de hele dag open was , werden we even na half twaalf weggestuurd door een norse dame die wist te melden dat de lift tussen half twaalf en half twee dicht was. Ondanks de protesten van ons en een groep spanjaarden die in hetzelfde schuitje zat, zat er weinig amders op dan twee uur te wachten. In Argentiere vonden we gelukkig een bakkertje en even later deden we ons tegoed aan heerlijke tartelettes aan de rand van een snelstromend riviertje met uitzicht op ons doel van de middag.

Om half twee de gondel naar boven genomen en begonnen aan de wandeling. Vooral Nicole en Roy vonden het begin behoorlijk spannend maar ze sloegen zich er dapper doorheen. Lucia en Kilian stapten stoer door tot we uitkwamen op een splitsing met een bord waarbij stond aangegeven dat verder lopen op eigen risico was. Er zat op dat moment niets anders op dan af te dalen tot dichtbij en van daaruit weer omhoog te klimmen naar het uitzichtpunt bij de gletscher. De drang om deze te zien was groot genoeg om door te stappen en even voor half vier kwamen we dan ook aan en vergaapten we ons aan een enorm woeste ijsmuur die het beste te omschrijven was als een enorme ijs-explosie. Papa, mama en Erik waagden zich aan de rand van de door de gletscher uitgeschuurde wand terwijl de rest alvast begon aan een late lunch.

Aangezien de laatste gondel om vijf uur naar beneden zou gaan was het al vrij snel tijd om weer te gaan en voor de terugweg kozen we voor het wat eenvoudiger pad terug. Nadeel daarvan was wel dat deze ons aan het einde trakteerde op een steile en rottige klim die we eerder deze week ook al eens hadden overwonnen. Met gezonde tegenzin worstelden we ons allemaal naar boven om uiteindelijk om kwart voor vijf in de gondel naar het dal te stappen.

Na het avondeten liepen we in het donker nog even naar het meer om te kijken of we vallende sterren konden spotten maar door wat lichte bewolking gingen we onverrichter zake terug naar de tent om onze benen rust te geven.

Bij het opstaan waren we allemaal benieuwd hoe het met de teen van Lucia zou zijn aangezien dat bepalend was voor wat we de rest van de vakantie nog zouden kunnen doen. Op de dure Mont Blanc-pas die aan het begin van de vakantie was gekocht stonden nog twee opties open en om er geen gebruik van te maken zou wel erg jammer zijn. De teen bleek nog wel wat rood te zijn maar het zag er absoluut beter uit dan gisteren en na wat rondsnuffelen in de opties die we nog hadden rolde de Telesiege de Glacier de Bossons er uit. Dit is een stoeltjeslift vanuit Les Tessieres (een voorstadje van Chamonix) die zijn passagiers afzet op een hoogte van 1400 meter van waaruit er een prachtig uitzicht moet zijn op de Glacier de Bossons, de gletscher die afkomstig is van de sneeuw die van de Mont Blanc wordt geduwd.

Nicole en Roy bleven bij de gedachte aan een stoeltjeslift op de camping achter en samen met Erik en Gwen reden we aan het eind van de ochtend richting Chamonix. Na even wat rondzoeken naar een parkeerplek bleek het te gaan om een wat ouder en klein liftje dat zo laag bij de grond bleef dat er op sommige punten bordjes stonden om aan te geven dat het niet de bedoeling was om daar uit te stappen. Na een ritje van ongeveer een kwartier stapten we uit op het hoogste punt waar we vrijwel meteen het terras opliepen van het Chalet de Glacier des Bossons waar het op het terrad met veelkelurige parasols al behoorlijk druk was.

We liepen het terrras voorbij en namen een smal pad naar boven waar we al snel borden tegenkwamen met het verhaal van het vliegtuig van Air India dat in 1950 in de buurt van de top van de Mont Blanc was verongelukt. Het vliegtuig raakte bedolven onder de sneeuw er werd onderdeel van de Glacier des Bossons waar een aantal decennia later de eerste brokstukken tevoorschijn kwamen. Een aantal van deze onderdelen stonden langs het pad uitgestald met wat begeleidende tekst en foto’s. Na een klein kwartier kwamen we aan op het hoogste punt van waaruit we mooi zicht hadden op de Glacier des Bossons.

De terugweg liep weer langs het terras waar de lokroep van de crepes te sterk bleek te zijn en na een aantal crepes met beurre, sucre, caramel en/of citron bracht de kabelbaan ons weer naar het dal. Terug aan gekomen op de camping herenigden we ons met Nicole en Roy die zichzelf toevallig ook op een crepes hadden getrakteerd en liepen we naar het meer voor een frisse duik. Het avondeten was “a la makkelijk” door alles wat we nog hadden liggen bij elkaar te leggen en het aan te vullen met wat patat.

Vooraf wandel-en rustdagen plannen is net zoals het weerbericht: des te langer je vooruit kijkt des te kleiner de kans dat het precies zo gaat lopen als voorspeld. Elke vakantie nemen we ons voor om de wandel- en rustdagen netjes af te wisselen en altijd komen er regendagen, blessures of andere zaken voorbij die het schema in de war gooien en die papa en mama de uitdaging geven om te verkopen dat het soms nodig is om toch een paar dagen achter elkaar te wandelen. Zo ook de afgelopen vier dagen waarbij we elke dag flink wat horizontale en verticale meters hadden afgelegd. Vandaag waren we het er collectief over eens dat het een echte rustdag moest worden.

De zon scheen uitbundig en de ochtend gebruikten we om wat rond de tent te rommelen, wat losse klusjes te doen en wat doelloos rond te hangen zoals dat eigenlijk veel vaker zou moeten tijdens een vakantie. Gewapend met handdoeken, allerlei opblaasattributen, zwembrillen, stoeltjes, lunch en tussendoortjes slenterden we aan het eind van de ochtend naar het meer waar we nog een mooi plekje in de schaduw bemachtigden.

De rest van de middag gebeurde er dan ook niets meer dan wat eten, zwemmen en weer opdrogen in de zon. Schaduw was wel aangenaam maar geen noodzaak meer omdat er geen tenperaturen meer zijn van ver boven de 30 graden.

Aan het einde van de middag nog snel in de auto voor wat boodschapjes (wraps) en luierend de rest van de avond doorgebracht. Het was met recht een rustdag geweest. De plannen voor morgen zijn nog onduidelijk. Het wordt wel weer een prachtige dag maar Lucia heeft een grote teen die dik, rood en pijnlijk is dus of wandelen nog gaat lukken moeten we afwachten…

Vorig jaat waren we in het voorjaar naarstig op zoek naar een camping bij het meer van Annecy maar uiteindelijk zonder succes omdat alles al vol was of we simpelweg geen reactie kregen op vragen. Uiteindelijk zorgde dat er wel voor dat we terecht zijn gekomen op de camping waar we nu het tweede achtereenvolgende jaar staan. Met de regendag die voor vandaag was voorspeld was Erik al op zoek geweest naar alternatieven en hij had gezien dat het weer bij Annecy de hele dag prima zou zijn. Een kijkje in de stad Annecy en het meer leek ons allemaal een prima idee en aan het eind van de ochtend zaten we met z’n allen in de auto voor de rit van een uur.

Dat Annecy druk was hadden we al eens gelezen en dat beeld klopte helemaal. Eenmaal in de stad aangekomen worstelde het verkeer zich door de soms smalle straten en we hadden al best een eind langs het meer gereden voordat we eindelijk een geschikte parkeerplek hadden gevonden. Er zat weinig anders op dan te voet terug langs het meer om weer in de stad zelf te komen en eigenlijk was dat helemaal niet vervelend. Het pad langs het water gaf een mooi uiticht over het meer en de omringende bergen en we kwamen uiteindelijk terecht op een deel van het meer dat was afgezet om te kunnen zwemmen met een grasveld waar al heel wat mensen hun handdoek hadden uitgerold.

De kinderen vermaakten zich met zwemmen en met een tamme zwaan die ons volgde als een hondje nadat we hem wat brood hadden gevoerd. Toen na een uur een regenwolk voorbij kwam pakten we net zoals de meeste framsen ons boeltje in en liepen we verder de oude stad in. Deze oude stad bestond uit een hoop smalle straatjes en pleinen en was erg mooi, veel winkels waren wel erg gericht op de toeristen maar het was absoluut leuk om er rond te kijken.

Na een zoektocht van bijna een uur vonden we eindelijk een winkel met zelfgemaakt ijs waar we onszelf op trakteerden. De wandeling terug naar de auto was nog een aardige inspanning in de behoorlijk warme zon.

Een belofte die wel al hadden gedaan was dat we weer naar de McDonald’s zouden gaan bij de eerste de beste regendag. Hoewel de regen behoorlijk was uitgebleven, niet alleen in Annecy maar ook op de camping in Passy was het droog en zonnig gebleven, waren de kinderen de belofte natuurlijk niet vergeten en reden we op de terugweg langs de lokale Mac in Sallanches, Om alle calorien weer te verbranden was de rest van de avond voor heel wat potjes badminton, waat we eigenlijk nog weinig aan toe waren gekomen.

Morgen prachtig weer dus dan eindelijk de langverwachte en zuurverdiende rustdag,

De wekker voor papa stond weer wat vroeg vanochtend. Gisteren had Erik te horen gekregen dat zijn auto was gerepareerd en kon worden opehaald. Dat betekende eerst de auto ophalen bij de garage in de buurt van het Meer van Geneve, daarna de huurauto inleveren bij het verhuurbedrijf en weer terug naar Passy. Om ook nog iets te kunnen doen vandaag begon de rit om kwart over acht waarbij papa met Erik meereed in de “dikke BMW” om vervolgens met de gerepareerde Ford achter Erik aan te rijden naar het verhuurvedrijf. Zo bedacht zo gedaan en alles liep eigenlijk heel soepel. Tussendoor nog even een bakkie koffie en een broodje en aan het eind van de ochtend waren we weer op de camping.

De zon scheen en het verlangen om de bergen in te gaan was bij zowel papa als mama nadrukkelijk aanwezig. Op zich hadden we twee wandeldagen achter de rug en was het tijd voor een dagje luieren maar de weersverwachting voor vrijdag was slecht, luieren kon dan altijd nog. De voorkeur lag bij de Grands Montets, een tweetraps-gondel die ons naar ruim 3300 meter zou brengen, ijle lucht en voetjes in de sneeuw leek heel aanlokkelijk. Nicole, Gwen en Roy keken niet bepaald uit naar zo’n luchtige gondeltrip en zij vonden het geen probleem dat Erik, die hier wel oren naar had, met ons mee zou gaan. Met de tassen ingepakt zetten we na de lunch koers naar Argentiere, een dorp tussen Chamonix en de Zwitserse grens waa het startpunt van de gondel was.

Bij aankomst bekroop ons het gevoel dat het er allemaal anders uit zag als vorig jaar toen we dezelfde gondel al eens hadden genomen. Er liep echter een gondel naar boven en we stapten er snel in.

Boven aangekomen zagen we meteen dat ook de aankomst boven anders was en erger nog, dat de tweede gondel er niet was, Wel de steunpilaren maar er was zelfs geen kabel aanwezig. Nadat het besef was geland dat we helemaal niet verder naar boven konden keken we wat er nog wel zou kunnen. Een eind verderop lag Refuge de Lognan, een leuke berghut met uitzicht op Argentiere gletscher. Het pad er naar toe begon met een breed en steil pad zonder enige beschutting dat kapot was gereden door bouw-voertuigen Met gemengde gevoelens begonnen we toch aan de wandeling. Na iets meer dan een half uur bereikten we het voormalige tussenstation en konden we een smaller en leuker pad nemen dat eindigde bij de berghut.

Om kwart over drie kwamen we bij de hut aan en met de wetenschap dat de laatste gondel om vijf uur naar beneden zou gaan gaven we onszelf een half uur om wat te eten en te drinken. Met twee Panache voor papa en Erik, Cappucino voor mama, cola en sprite voor Luus en Kilian en voor iedereen een stuk taart kwam de rekening uit op het astronomische bedrag van bijna 60 Euro… We hebben het ons goed laten smaken.

De terugweg was er een met behoorlijke haast aangezien we de laatste gondel nog moesten halen en dat zorgde bij Luus en Kilian voor het nodige protest. Vooral het laatste stuk over het kapotgereden pad zagen we allemaal tegenop en daarom besloten we om in plaats daarvan het pad te verlaten en via een grashelling naar het gondelstation te klimmen. Het was warm en behoorlijk steil, Lucia klaagde over blaren maar uiteindelijk kwamen we allemaal ruim voor de laatste gondel boven.

Nog een snel bezoek aan de versmarkt op de terugweg om voorraden in te slaan voor een barbecue. Morgen wordt het waarschijnlijk een natte dag, kunnen onze benen en voeten ook even rust krijgen na drie dagen inspanning.