De wekker voor papa stond weer wat vroeg vanochtend. Gisteren had Erik te horen gekregen dat zijn auto was gerepareerd en kon worden opehaald. Dat betekende eerst de auto ophalen bij de garage in de buurt van het Meer van Geneve, daarna de huurauto inleveren bij het verhuurbedrijf en weer terug naar Passy. Om ook nog iets te kunnen doen vandaag begon de rit om kwart over acht waarbij papa met Erik meereed in de “dikke BMW” om vervolgens met de gerepareerde Ford achter Erik aan te rijden naar het verhuurvedrijf. Zo bedacht zo gedaan en alles liep eigenlijk heel soepel. Tussendoor nog even een bakkie koffie en een broodje en aan het eind van de ochtend waren we weer op de camping.
De zon scheen en het verlangen om de bergen in te gaan was bij zowel papa als mama nadrukkelijk aanwezig. Op zich hadden we twee wandeldagen achter de rug en was het tijd voor een dagje luieren maar de weersverwachting voor vrijdag was slecht, luieren kon dan altijd nog. De voorkeur lag bij de Grands Montets, een tweetraps-gondel die ons naar ruim 3300 meter zou brengen, ijle lucht en voetjes in de sneeuw leek heel aanlokkelijk. Nicole, Gwen en Roy keken niet bepaald uit naar zo’n luchtige gondeltrip en zij vonden het geen probleem dat Erik, die hier wel oren naar had, met ons mee zou gaan. Met de tassen ingepakt zetten we na de lunch koers naar Argentiere, een dorp tussen Chamonix en de Zwitserse grens waa het startpunt van de gondel was.
Bij aankomst bekroop ons het gevoel dat het er allemaal anders uit zag als vorig jaar toen we dezelfde gondel al eens hadden genomen. Er liep echter een gondel naar boven en we stapten er snel in.
Boven aangekomen zagen we meteen dat ook de aankomst boven anders was en erger nog, dat de tweede gondel er niet was, Wel de steunpilaren maar er was zelfs geen kabel aanwezig. Nadat het besef was geland dat we helemaal niet verder naar boven konden keken we wat er nog wel zou kunnen. Een eind verderop lag Refuge de Lognan, een leuke berghut met uitzicht op Argentiere gletscher. Het pad er naar toe begon met een breed en steil pad zonder enige beschutting dat kapot was gereden door bouw-voertuigen Met gemengde gevoelens begonnen we toch aan de wandeling. Na iets meer dan een half uur bereikten we het voormalige tussenstation en konden we een smaller en leuker pad nemen dat eindigde bij de berghut.
Om kwart over drie kwamen we bij de hut aan en met de wetenschap dat de laatste gondel om vijf uur naar beneden zou gaan gaven we onszelf een half uur om wat te eten en te drinken. Met twee Panache voor papa en Erik, Cappucino voor mama, cola en sprite voor Luus en Kilian en voor iedereen een stuk taart kwam de rekening uit op het astronomische bedrag van bijna 60 Euro… We hebben het ons goed laten smaken.
De terugweg was er een met behoorlijke haast aangezien we de laatste gondel nog moesten halen en dat zorgde bij Luus en Kilian voor het nodige protest. Vooral het laatste stuk over het kapotgereden pad zagen we allemaal tegenop en daarom besloten we om in plaats daarvan het pad te verlaten en via een grashelling naar het gondelstation te klimmen. Het was warm en behoorlijk steil, Lucia klaagde over blaren maar uiteindelijk kwamen we allemaal ruim voor de laatste gondel boven.
Nog een snel bezoek aan de versmarkt op de terugweg om voorraden in te slaan voor een barbecue. Morgen wordt het waarschijnlijk een natte dag, kunnen onze benen en voeten ook even rust krijgen na drie dagen inspanning.