Onder een lekker zonnetje bedachten we ons vanochtend dat we eigenlijk nog geen plannen hadden gemaakt voor.vandaag. Eerder deze week waren we al eens omhoog gegaan bij de Grands Montets waarbij we zicht hadden gehad op de Glacier d’Argentiere. Erik vond deze zo indrukwekkend dat hij deze graag aan de rest wilde laten zien en hij wilde graag dat we dan mee zouden gaan. Voor ons zou dat de derde keer zijn (vorig jaar en eerder deze vakantie) maar beide wandelingen waren gestrand bij de Refuge de Argentiere van waaruit een pad verder loopt naar de gletscher. Aangezien we deze gletscher toch echt ook eens van dichtbij wilden zien vonden we het een goed idee om met z’ allen naar boven te gaan.
Hoewel we op de website van de Telepherique Plan Joran, de gondel die ons naar boven moest takelen, hadden opgezocht dat deze de hele dag open was , werden we even na half twaalf weggestuurd door een norse dame die wist te melden dat de lift tussen half twaalf en half twee dicht was. Ondanks de protesten van ons en een groep spanjaarden die in hetzelfde schuitje zat, zat er weinig amders op dan twee uur te wachten. In Argentiere vonden we gelukkig een bakkertje en even later deden we ons tegoed aan heerlijke tartelettes aan de rand van een snelstromend riviertje met uitzicht op ons doel van de middag.
Om half twee de gondel naar boven genomen en begonnen aan de wandeling. Vooral Nicole en Roy vonden het begin behoorlijk spannend maar ze sloegen zich er dapper doorheen. Lucia en Kilian stapten stoer door tot we uitkwamen op een splitsing met een bord waarbij stond aangegeven dat verder lopen op eigen risico was. Er zat op dat moment niets anders op dan af te dalen tot dichtbij en van daaruit weer omhoog te klimmen naar het uitzichtpunt bij de gletscher. De drang om deze te zien was groot genoeg om door te stappen en even voor half vier kwamen we dan ook aan en vergaapten we ons aan een enorm woeste ijsmuur die het beste te omschrijven was als een enorme ijs-explosie. Papa, mama en Erik waagden zich aan de rand van de door de gletscher uitgeschuurde wand terwijl de rest alvast begon aan een late lunch.
Aangezien de laatste gondel om vijf uur naar beneden zou gaan was het al vrij snel tijd om weer te gaan en voor de terugweg kozen we voor het wat eenvoudiger pad terug. Nadeel daarvan was wel dat deze ons aan het einde trakteerde op een steile en rottige klim die we eerder deze week ook al eens hadden overwonnen. Met gezonde tegenzin worstelden we ons allemaal naar boven om uiteindelijk om kwart voor vijf in de gondel naar het dal te stappen.
Na het avondeten liepen we in het donker nog even naar het meer om te kijken of we vallende sterren konden spotten maar door wat lichte bewolking gingen we onverrichter zake terug naar de tent om onze benen rust te geven.