De weersverwachting had voor vandaag geen overtuigend mooie dag voorspeld maar omdat het niet totaal hopeloos leek maakten we ons toch op voor een wandeling. Mama had een tocht op het oog bij Le Tour waar we wandelend de Zwitserse grens over zouden steken maar omdat de weersvoorspelling er voor dat gebied net wat minder uitzag dan wat dichterbij Chamonix werden de plannen last minute gewijzigd naar Les Houches.

We waren mooi op tijd weg, op zondag waren er geen verse croissantjes dus hadden we de de dag ervoor al de fabrieksversie van de Carrefour in huis gehaald. Best te eten overigens. Les Houches lag op een kwartiertje rijden en na het vinden van een parkeerplaats liepen we naar de Telepherique Les Houches-Bellevue die ons naar een hoogte van net iets meer dan 1800 meter zou takelen. Vanuit het dal konden we al zien dat de kabelbaan halverwege de bergwand in de wolken verdween maar bij het kopen van vier kaartjes (60,- in totaal) werden we daarvoor niet gewaarschuwd zoals dat bi de Brevent in het verleden wel was gebeurd. Niet dat de wolken ons op andere gedachten hadden gebracht, het ging ons om de wandeing en wie weet zou het in de loop van de daf nog opentrekken. Boven aangekomen besloten we eerst nog om ons moed in te drinken met een extra kop koffie, ook Luus waagde zich met succes aan een Cappucino.

Het pad begon naast de hut en we werden meteen aardig op de proef gesteld toen het pad meteen behoorlijk steil omhoog ging. Al zigzaggend liepen we door de dichte mist naar boven met om ons heen een overvloed aan mooie alpenbloemen. Binnen het uur kwamen we aan op het hoogste punt waar we echt geen enkel zicht hadden op de omringende bergen, onderweg hadden we wel heel wat plekken gehad waarbij we de diepte als het ware konden voelen. We namen ons dan ook voor om deze wandeling zeker nog eens te gaan doen met mooi weer. Na een broodje vlak naast het spoor van de Tramway du Mont Blanc daalden we weer af, deze keer via een andere route die een stuk minder steil bleek te zijn.

Aangekomen bij de Telepherique zagen we heel langzaam gaten in de wolken ontstaan en nadat de gondel ons weer veilig in het dal had afgezet zetten we Lucia en Kilian af op de camping om vervolgens boodschappen voor het avondeten te halen in Sallanches. Op het menu stond een simpel soepje (tomaat voor alles onder de 13 en een 12-groentensoep voor de volwassenen onder ons) met een tomaat/komkommer salade en wat tabouleh. Na het eten liepen we onder een grotendeels wolkenloze hemel naar het meer voor we een potje 2 vs 2 beachvolleybal en wat gestunt met een lichtgewicht vliegtuigje van Kilian. Op verzoek van Lucia deden we in de tent nog een potje Mens Erger je Niet waarna we rond 11 uur het licht uitdeden.