Al jaren was het een wens om eens een nacht door te brengen in een echt berghut. Boven in de bergen blijven terwijl iedereen weer afdaalt naar het dal terwijl de zon langzaam ondergaat leek ons een supermooie ervaring. Dat de keus voor de hut uiteindelijk viel op de Refuge Bellachat was niet zo vreemd: al drie keer waren we de Brevtn op geweest en elke keer waren we met Lucia en Kilian een stuk verder gewandeld, de laatste keer konden we de hut zelfs zien liggen in de diepte maar we waren er nooit geweest. Na het verplaatsen van de eerder gemaakte reservering vanwege slecht weer was het vandaag dan de dag om het ook echt te gaan doen.

De tassen waren gisteravond al ingepakt, drie rugzakken deze keer aangzien Luus ook een deel voor haar rekening nam. We hadden een snel ontbijt gepland maar aangezien papa voor een dichte boulanger stond (zondag!) moest het brood komen van de Intermarche in Domancy. Tcoh waren we redelijk op tijd weg. Het parkeren in Chamonix was zoals verwacht een uitdaging maar uiteindelijk kwam er een plekje vrij in de parkeergarage vlakbij de Telecabine de Planpraz, de eerst etappe naar boven. Ruim een half uur later stonden we dan toch echt weer boven op de Brevent met onder ons Chamonix, ver in het noordwesten “ons” meer Lac de Passy en pontificaal voor onze neuzen de witte wereld van de Mont Blanc.

De afdaling werd ingezet onder eigenlijk perfecte omstandigheden, niet te warm en af en toe een verkoelend briesje. Omdat we niet te vroeg in de hut aan wilden komen namen de een detour naar het Lac de Brevent, een meer dat vanaf de top te zien is maar waar we nog nooi waren geweest. Een Italiaanse familie waarschuwde ons nog voor de steile toegangsweg naar het meer, maar vezekerden ons ook dat het zeker de moeite waard was. Steil was het inderdaad en Kilian was hevig ontstemd dat papa vanwege de veiligheid opeeens voorop moest lopen. Na Het meer was inderdaad een mooie plek die wat werd ontstemd door een wat Amerikanen en Nedelanders die in hun ondergoed aan het zwemnnen waren, ondanks dat er vanaf de hellingen werd geroepen dat zwemmen verboden was. Na een half uur hielden we het dan ook voor gezien en begonnen aan de steile klim terug, deze keer wel met Kilian voorop.

Rond vier uur kwamen we aan bij de hut waar we weer moesten wennen aan alle regels: geen schoenen in de hut (daar was een hele kast met Crocs voor), rugzakken bij het bed en een vast tijdstip van het avondeten. Luus en Kilian hadden vanwege de onbekendheid met het fenomeen berghut wat bedenkingen vooraf maar bij het zien van de relatief kleine hut en de onze slaapplek in de slaapzaal waren alle twijfels verdwenen.

De hut was volgeboekt met 24 personen van verschillende nationaliteiten die allemaal in dezelfde slaapzaal hun bed aan het inrichten waren. Iedereen schoof om zeven uur aan in de eetkamer waar wat hilariteit ontstond door het gezicht van Kilian toen het voorgerecht werd opgediend: soep. Toch probeerde hij er wat van teeten, Luus vond het heerlijk. We waren wel opgelucht bij het zien van het hoofdgerecht in de vorm van grote schalen met pasta met tomaten/groentesaus en een grote omelet. Luus was weer wat minder fan van het dessert: een kommetje appelmoes met een koekje.

Na het eten was het nog wat spelletjes doen en genieten van de ondergaande zon die de Mont Blanc rose kleurde. We wachten nog even tot de lichten van Chamonix aanspromgen in het dal, vergezeld van wat vuurwerk en rond tien uur kropen we stilletjes onze lakenzakken in.