Een aantal dagen terug was ons een wandeling opgevallen in de buurt van Contamine Montjoie met een wandeling naar de Chalets de Miage. Bij het orienteren vooraf zag het eindpunt er weinig spannend uit maar het dal waarin de Chalets lagen gaf wel een spectaculair uitzicht op de westwanden van de Aiguille de Bionassay en de Domes de Miage. De beschrijving van de route zelf, die onderweg ook nog de Chalets du Truc aandeed, gaf aan dat de klim in eerste instantie behoorlijk steil was tot aan de eerste Chalets, daarna werd het eenvoudiger. De heenweg werd ingeschat op zo’n twee uur, wat bij Lucia en Kilian voor wat moeilijke blikken zorgde maar aangezien de weersvoorspelling voor vandaag weer meer dan 35 graden aanwees was hoger de berg op een goede optie. Na het ontbijtje werden de tassen ingepakt, de bergschoenen aangesnoerd en zetten we koers naar het startpunt bij La Contamine waar we eerder waren geweest (Lac d’Armancette).
Ternauwernood wisten we nog dezelfde semi-illegale parkeerplek te bemachtigen en begonnen we in de aanstormende hitte aan de inderdaad pittige klim naar boven. Het pad sprak aanvankelijk weinig tot de verbeelding, breed en stoffig met gelukkig wel heel veel schaduw van de naaldbomen langs het pad. Luus en Kilian liepen flink door naar boven en na ongeveer drie kwartier volgde de route een prachtig smal pad door het bos met ver boven ons de verijsde richels van de Dome de Miages. Kort nadat het bospad weer was overgegaan naar een saai breed pad kwamen we aan bij de Chalets du Truc (1750 m), een groene oase met klingelende koebellen en inderdaad prachtig zicht op de Glacier du Miage.
Tot onze lichte verbazing dook de route even verderop het naburige dal in via een enorm steil pad en in een mum van tijd stonden we weer 400 meter lager met voor ons dan wel het geplande doel, de Chalets de Miage. Hoewel het opvallend druk was wisten we wel een tafeltje te bemachtigen in de schaduw maar na een kwartier werd ons medegedeeld dat deze eigenlijk was gereserveerd en dat er verder geen plek was. Enigzins teleurgesteld verlieten we het terras en aten ons eigen meegebrachte stokbrood met kaas en worst aan de oever van de snelstromende Grand Pont die het smeltwater van de Glacier du Miage afvoerde naar het lager gelegen dal.
Voor de terugroute hadden we eigenlijk geen zin om het steile pad terug te nemen naar de Chalets du Truc en we werden erg blij van bewegwijzering die een alternatieve route liet zien waarmee we in iets meer dan een uur weer bij ons startpunt konden komen. Vol goede moed gingen we weer op pad om na drie kwartier het volgende bordje tegen te komen met exact dezelfde tijdsaanduiding: nog steeds ruim een uur tot waar de auto stond. Luus en Kilian lieten zich begrijpelijk neerploffen op het stoffige pad en ook papa en mama stonde wel even te vloeken. Het pad liep vanaf dit pad ook nog eens nadrukkelijk omhoog en het was inmiddels flink warm. Na bijna drie kwartier weer omhoog lopen in de hitte met geregeld pauzeren in de schaduw begon het pad eindelijk te dalen en rond half vier kwamen we gelukkig aan bij de auto. Aangezien de bodem van onze waterflessen al een tijdje terug in zicht was gekomen (bijna drie liter meegenomen), hunkerden we allevier naar ijskoude drankjes. Deze vonden we uiteindelijk bij een boulangerie.
Aangekomen op de camping werd er meteen koers gezet naar het meer waar we voor ons avondeten patatjes bestelden (papa en Kilian met worst en Luus met ham) en renden we het water in. Uiteindelijk bleven we tot bijna tien uur aan het meer waar het eigenlijk nog steeds een drukte van belang was. Vooral Kilian kon geen genoeg krijgen van het zwemmen. Om elf uur ritsten we de tent dicht met morgen wederom een warme dag voor de boeg.
