Met wat ongeloof staren we elke ochtend naar de wederom strakblauwe hemel. In de bijna drie weken die we hier inmiddels staan is er een serieuze regenbui geweest en steeg de thermometer elke dag ruim boven de 30 graden. Zo ook deze ochtend waarop we onze laatste wandeldag van deze vakantie hadden gepland. De tocht naar het echte hooggebergte eergisteteren was heel goed bevallen en omdat het ook nu weer warm zou worden wilden we het echt hogerop zoeken. Na wat gewik en geweeg waren we gisteravond uitgekomen bij Flaine, een dorpje noordelijker in een zijdal van het dal waar Passy zich bevindt. Vanuit Flaine loopt de Telepherique des Grandes Plateries die ons zou afzetten op 2480 meter.
Met weer een (voor ons doen) snelle start reden we even na half tien van de camping voor een rit van een uur. Hemelsbreed ligt Flaine redelijk in de buurt maar de weg er naar toe overbrucht 700 hoogtemeters en heeft daar maarliefst 33 haarspeldbochten voor nodig. Kilian maakte halverwege dan ook de switch naar een van de voorstoelen in de auto vanwege misselijkheid. Met alle ontbijtjes nog present vonden we aangekomen iin Flaine een parkeerplek. Het dorp zelf had een vreemde atmosfeer die we nog het meest vonden lijken alsof een van de schurken uit een James Bond film hier zijn hoofdkwartier had. De Telepherique was desondanks snel gevonden en deze zette ons moeiteloos af op ” Les Grandes Platieres” waar het op dat moment nog zo koel was dat we onze jassen tevoorschijn haalden.
De Grandes Platieres vormt het hoogste punt van een massief ten noordwesten van Chamonix en was ons al opgevallen vanaf de Brevent vanwege de lichtgrijze kleur van het gesteente. Vanaf de top die een prachtig uitzicht gaf op de Mont Blanc en omliggende bergen, vonden we een bord naar de Chalets de Plate en begonnen we aan de afdaling van zo’n 400 meter. Het landschap was nog het beste te omschrijven als een versteende gletscher met diepe kloven en spleten waartussen we onze weg moesten zoeken. Helaas zonder markering van het pad waardoor het flink zoeken was naar de juiste route. Dat lukte wonderwel waardoor we na drie kwartier later eindelijk stuitten op iets wat op een pad leek. Nog een half uur later kwam de hut diep onder ons in zicht maar nog wel zo ver weg dat we besloten om te gaan lunchen en het hierbij te houden. Zeker ook ook omdat het pad inmiddels weer was verdwenen.
Na de Pain de Campagne (de bakker had vanochtend al zijn baguettes laten verbranden), gekookte eitjes en Port Salut begonnen we aan de klim terug naar de Telepherique waarbij we onverwacht soepel onze weg vonden in de rotsmassa. Na de afdaling in de gondel brachten de 33 haarspelbochten brachten ons weer in de vallei waar we nog wat boodschapjes deden (pasta met salade). Morgen in principe al wat voorbereidende inpakwerkzaamheden voor de eerste etappe van de terugreis op vrijdag….