Een van de mooiere en tegelijk ook vriendelijke wandelingen in de omgeving is die naar de Chalet des Pyramides, een hut gelegen op een graat die is ingeklemd tussen twee gletschers: de Glacier des Bossons die zich een weg baant van de zuidzijde van de Mont Blanc en aan de andere kant Galcier de Taconnaz die van de flanken van de Aiguille de Gouter naar beneden ” stroomt”. Hoewel de wandeling vanuit het dal kan worden gestart kozen we er voor om osn voor het eerste deel naar boven te laten takelen met de Telesiege de Bossons, een stoeltjeslift die ons op en hoogte van 1425 meter bracht.
Het weer was vandaag weer perfect met in de ochtend nog indrukwekkende wolkenbanken die het zicht op het Mont Blanc massief blokkeerden. De zon won het in de loop van de ochtend steeds meer en toen we om kwart voor tien op pad gingen, zagen we al delen sneeuw en ijs door de wolken heenkomen. Bij aankomst verbaasden we ons over het feit dat de parkeerplaats m tien uur al vrijwel vol stond, het effect van mooi weer op een zaterdag in het hoogseizoen. Bij de lift zelf konden we direct doorlopen en even later stonden we aan het startpunt van de klim die zo’n anderhalf uur in beslag zou moeten nemen.
De klim omhoog ging fantastisch, alleen onderbroken door Kilian die op de hoogte was van de Cookies au Chocolat die in de rugzak zaten. Het kon niet anders dan dat deze na een half uur soldaat gemaakt moesten worden. Het pad slingerde langzaam en soms wat steiler omhoog door een mooi loofbos en kwam uiteindelijk uit op een passage met wat trappen en kettingen in de rotswand.
De hut was op dat moment al boven ons in zicht. Na inderdaad anderhalf uur kwamen we aan bij de hut die gesloten bleek te zijn vanwege stormschade aan het dak. Gelukkig waren we goed voorbereid met stokbrood, kaas en worst, pistachenootjes en oerhollandse winegums. We liepen even voorbij de hut waar we een plek vonden op een soort arendsnest met prachtig uitzicht op de Glacier des Bossons en de Aiguille du Midi. Met zo’n uitzicht kon de lunch wat papa en mama betreft niet lang genoeg duren maar onze tieners hadden er na drie kwartier genoeg van en de afdaling werd ingezet.
Waar Luus de weg omhoog had voorop had gelopen zou Kilian dat op de terugweg doen maar al vrij snel maakte hij een misstap waardoor hij viel en zijn knie bezeerde. De weg naar beneden werd daardoor een uitdaging waarbij hij het grootste deel zelf naar beneden kwam, allleen het laatste deel nam papa hem op zijn rug. De stoeltjeslift bracht ons weer terug bij de auto waarna we in Sallanches boodschappen deden.
Voor het avondeten werd de barbecue weer tevoorschijn getoverd voor een aantal steaks met tabouleh en een salade met bizar zure dressing die direct werd gediskwalificeerd. Na het eten nog een snele duik in het meer met als opvallend resultaat twee bijna onderkoelde tieners, voor het eerst deze vakantie. Een warme douche deed wonderen en na een potje Uno Flip was het bedtijd. Morgen komen de Booghjes!