De mooie zomerdagen lijken deze vakantie onuitputtelijk en dat is heerlijk. Toegegeven, het kan soms wel heel erg warm zijn maar met de hoeveelheid regen die we dit jaar al hebben gehad durft niemand te klagen en dat willen we ook helemaal niet. Ook voor vandaag was er weer een onbewolkte en warme dag voorspeld, ideaal voor een wandeling op hoogte. Van alle wandelingen die we hier in de omgeving hebben gemaakt was er nog een los eindje: de klim naar de Refuge Albert 1er. Deze hut die hoog boven de Glacier du Tour uittorent ligt op 2700 meter hoogte en onze eerste poging drie jaar geleden was vanwege naderend slecht weer gestrand vlak onder de hut. De omstandigheden waren nu ideaal en ook Erik had zich vrijwillig aangemeld voor deze twee uur durende klim.
We waren mooi op tijd onderweg en de rit van drie kwartier naar het doprje Le Tour, een van de laatste dorpjes voor de Zwitserse grens, ging voorspoedig.
Een tweetal kabelbanen, de gondels van de Charamillon en de Autannes stoeltjeslift, tilden ons naar 2100 meter. Het wandelpad begon met een lichte stijging wat ons de kans gaf om van het waanzinnige uitzicht te genieten: de voorsteden van Chamonix in de diepte beneden ons, het Mont Blanc massief, het Zwitserse Lac d’Emosson en de bijna-vierduizenders die zich groepeerden rond het gletscherdal bij Le Tour voor ons.
Na een half uur kregen we zicht op het lichtblauwe ijs van de Glacier du Tour en het pad begon wat moeilijker te worden met wat lastiger passages. Lucia en Kilian liepen fantastsich en toen ook de hut hoog boven ons in zicht kwam leek het doel vandaag haalbaar. De laatse drie kwartier bleken nog wel uitdagend en het pad liep omhoog over een steile met los gruis bedekte graat. Met het verstand op nul klommen we meter voor meter verder.
Ook het allerlaatste deel voor de hut waarbij het soms handen en voetenwerk was werd overwonnen en na ruimt tweeenhalf uur klimmen stonden we trots bij de hut. Na wat foto’s en genieten van wereld van sneeuw en ijs om ons heen bestelden we vier koppen groentesoep en een omelet voor Kilian. Daarna werd het tijd voor de afdaling.
Op de terugweg was het vooral de graat die voor een uitdaging zorgde, de rest van de route was het vooral een kwestie van overgeven aan de zwaartekracht. Na anderhalf uur stapten we stoffig, bezweet maar volkomen voldaan weer in de stoeltjeslift. Op de terugweg snel nog wat boodschappen gedaan voor het avondeten (pasta arabiata) en was het de hoogste tijd voor een cooldown sessie in het meer.
Morgen gaan we met z’n allen voor een dagje Chamonix.