Het verschil tussen wakker worden met regen op de tent of de eerste zonnestralen van de dag is enorm. We waren vandaag oprecht gelukkig met de tweede optie na meer dan een etmaal regen. Onder een compleet blauwe hemel aten we onze croissantjes en namen we afscheid van onze buren die ons nog verrassten met eclairs van een lokale bakker.
Rond een uur of twaalf reden we richting de Zwitserse grens voor een wandeling vanuit Miex. Het betrof een wandeling naar en rond het Lac de Tanay die we maanden eerder thuis al hadden gevonde via Komoot. Het is ook voor het eerst dat we deze app meer gebruiken dan de “oldhashioned” papieren wandelkaarten. Het beloofde een rit te zijn van bijna drie kwartier maar na een half uur, toen de weg echt de bergen in slingerde werden we tegengehouden door een wat verveeld kijkende Zwitser die ons mededeelde dat de weg naar het beginpunt was afgesloten vanwege grote drukte…
Flink balend (papa en mama wat meer dan Luus en Kilian) maakten we rechtsomkeert. Een snel alternatief was gevonden in een bezoek aan Evian les Bains, wel met de afspraak dat er daarna dan twee wandeldagen zouden komen. Ondanks de drukte, het is goed te merken dat de Franse zomervakanties ook zijn begonnen, vonden we probleemloos een parkeerplek bij het Office du Tourisme en liepen we zo het centrum van Evian in.
Het was eigenlijk een verrassend leuke stad in vergelijking met bijvoorbeeld Lausanne, waar alles groots en duur is. Veel kleine winkeltjes en genoeg te zien, hoewel Kilian en papa het er over eens waren dat er veel te weinig winkels zijn die mannen aanspreken. Lucia wist erg goed te slagen met nog wat cadeautjes voor vrienden/vriendinnen en een mooie ring voor haarzelf. Papa en mama scoorden nog een magneet voor het fotobord thuis.
Een van attracties van Evian is een gratis funiculaire vanaf de boulevard naar het hoogste deel van de stad. Bij toeval kwamen we terecht bij een tussenstationnetje waar we probleemloos konden opstappen. Later bleek dat vooral de opstaplek aan de boulevard enorm druk was met een lange wachtrij, mazzel dus. Het ritje naar beneden en helemaal weer naar boven duurde een minuut of twintig en vanaf het hoogste stattion volgden we de borden die verwezen naar een uitzichtpunt over het meer.
Het was best even wandelen in de warme zon en de meningen over het uiteindelijke uitzicht waren wat verdeeld.Vooral Kilian mopperde dat het zowel heen als terug een warne lijdensweg was geweest voor een minimaal uizticht, heel spectaculair was het inderdaad niet.
Uiteindelijk namen we de funiculaire weer naar beneden en reden we naar het naburige Thonon om boodschappen te doen in de Carrefour en Kilian scoorde nog wat kleding in de Sport 2000. Terug op de camping werd de barbecue opgestart voor lekkere kipspiesjes en worstjes, Lucia hield het bij Sushi. De hardloopplannen van Lucia en papa werden met bijna 20.000 stappen achter de rug voor vandaag even in de ijskast gezet. Met wat tafeltennis, jeu de boules en badminton (met lichtgevende shuttles) werd de dag afgesloten.