Het hotel was ondanks de nabijheid van een vliegveld gelukkig heerlijk rustig gebleken. Met nog maar 350 kilometer te gaan en een camping waar we pas na twee uur terecht konden besloten we geen enkele haast hoefden te hebben. Om half acht schoven we aan bij een prima ontbijtbuffet, keken nog even naar het opstijgen van een aantal eenmotorige vliegtuigen en pakten we onze spulletjes weer in.

Na negen uur voegden we weer in op de snelweg richting Zwitserland terwijl een voorzichtig zonnetje ons vergzelde. De drukte op de weg viel weer mee, hoewel het verkeer rond Basel wel vastliep. De navigatie loodste ons met een route direct door de stad briljant om de drukte heen. Voor de lunch besloten we om een Zwitserse Burger King langs de snelweg te bezoeken. Het hongergevoel verdween als sneeuw voor de zon toen we meer dan 70,- mochten aftikken, duidelijk Zwitserse prijzen…

Op camping Vieille Eglise in het gelijknamige dorp aangekomen werden we hartelijk ontvangen door de eigenaresse en een medewerker. Met mama, Lucia en Kilian op zijn golfkarretje begeleide hij ons naar onze plek. Het was in alle eerlijkheid wel even slikken toen we de afmetingen zagen en de grond die behoorlijk afliep. Op de vraag of er mischien nog een andere optie was, kwam het antwoord dat alles zat volgeboekt. Maar het beste er van maken dus. Groot positief punt was wel dat we direct onder de grootste en oudste boom van de camping staan. Daarmee zijn we op warme dagen verzekerd van schaduw gedurende het grootste deel van de dag.

De tent werd weer supersnel opgezet en deze keer ook nog een apart tentje voor Luus, de eerste keer. De vermoeidheid na twee dagen reizen zat er nog duidelijk in en een poging om ook nog de partytent op te zetten mislukte. Het was puzzelen met de ruitme maar zeker ook omdat er een stormachtige wind stond, morgen maar een nieuwe poging.

Gelukkig hadden we lekker en simpel eten meegenomen uit Nederland, tortellini met tomatensaus. Na het eten liepen we nog even de camping af op zoek naar een wandelpad naar het meer maar dat werd (nog) niet gevonden. Nog voor tien uur liepen we naar het sanitairgebouw om onze tanden te poetsen en even later lagen we na een jaar zomaar opeens weer tegen de binnenkant van ons tentdak aan te kjiken. Morgen rustig aan en lekker boodschappen doen.

Met de zoektocht naar een leuke bestemming voor de zomervakantie was onze “happy place” Lac de Passy weer vaak in onze hoofden voorbij gekomen. De beslissing of we nog weer eens terug zouden gaan werd ons onverwacht in de schoot geworpen toen bleek dat we te laat waren met reserveren – alles vol! De uitdaging om iets te vinden dat zich kon meten bleek ook nu weer een taaie, na avonden en middagen zoeken was er dit keer wel succes. Camping Vieille Eglise in het gehucht Lugrin dat uitkijkt over het Lac Leman kon ons bekoren en een nieuw avontuur lag in het verschiet. Dit jaar helaas wel zonder de Booghjes, de agenda’s bleken dit jaar tot teleurstelling van iedereen niet te matchen.

Het inpakken liep soepel, mama was weer een aantal dagen eerder vrij en stortte zich op de was en andere voorbereidende klussen. De inventaris bleek nu echt vrijwel compleet, afgezien van een nieuwe grotere percolator om ons te voorzien van de dagelijkse koffie.

De dag van vertrek begon een uurtje later dan normaal, de eerste stop in Hotel Ibis in Colmar lag in kilometers immers dichterbij dan Dijon of Caen, en dat beviel prima. Een nog veel groter voordeel bleek de route die door Nederland, Belgie, Duitsland en Frankrijk liep. Geen drukte, overvolle parkeerplaatsen en filestress, maar een soms bizar lege snelweg. Zelfs toen we voor de lunch al erg lang op zoek waren naar een tankstation en er eindelijk eentje vonden, bleek er plek zat en konden we in alle rust onze van huis meegenomen brunchbollen wegkauwen.

In de buurt van Colmar kwam er op de snelweg een grote vogel voorbij gevlogen die we meteen herkenden als een ooievaar. Even later reden we zelfs langs een heel veld van deze in Nederland zelden gespotte vogels.

Het hotel bleek prima, op een enkele minuten rijden van het centrum van Colmar. Ons plan om daar een pizza te gaan eten , in plaats van de McDonalds, werd gedwarsboomd door een enorm dreigende lucht. De diepvriespizza’s in het hotel bleken na een lange dag nog best te eten. Bovendien durfde Kilian het aan om na het verdwijnen van de regen nog een eenzame duik te nemen in het buitenzwembad.