Na het onstuimige weer van gisteren stonden we op onder een blauwe hemel en een camping die stond te dampen in de zon. Alle nattigeheid van gisteren was in een noodtempo aan het verdampen en het was merkbaar een paar graden afgekoeld.

Na twee dagen camping stonden we te trappelen (vooral papa) om de omgeving te gaan verkennen en we kozen unaniem Lac Vert als doel, een meertje dat we maanden geleden thuis op de computer al hadden ontdekt. Voordeel was dat je er dichtbij kon komen met de auto en dat het wandelpad grotendeels in de schaduw lag. De rit er naar toe liep langs een groot aantal haarspeldbochten maar Luus en Kilian gaven geen krimp en na een half uur rrijden parkeerden we de auto bij Chalet de la Reserve, een punt waar een hoop deltavliegers en parapenters hun sprong de diepte in waagden.

Gewapend met wandelstokken en petjes begonnen we aan het vrij saaie asfaltpad waar gelukkig vrij snel een smal bospad als alternatief was. Na een minuut of twintig kwamen we aan bij het meer dat echt prachtig bleek te zijn. Dit feit was overduidelijk bij meer mensen bekend want aan de oever was het een komen en gaan van wandelaars, vissers en andere mensen die de koelte en rust opzochten. We wandelden het meer rond en kozen er voor om op het terras van het naburige restaurant koffie, Orangina en crepes sucre te bestellen. Hierna vervolgden we de wandeling om uiteindelijk weer terug te keren bij het meertje waar we de meegebrachte stokbrood, kaas en chorizo soldaat maakten.

Het restant van de middag gebruikten we om de gebruikelijke boodschappen te doen en langs de speelgoedwinkel te rijden. de temperatuur in het dal was inmiddels al weer opgelopen tot zo’n 35 graden en we waren terug op de camping zielsgelukkig met de schaduw bij de tent. Luus en Kilian hadden het goed met hun speelmaatjes en mama stortte zich met gezonde en begrijpelijke tegenzin op het wassen van al onze handdoeken (vies geworden door de opspattende regen…