We stonden op in een natte wereld want de regenbui had tot diep in de nacht geduurd. Na een ontbijt in een voorzichtig doorkomende zon was het tijd om plannen te maken voor de dag, na twee rustige dagen achter de rug was het weer tijd voor wat actiefs. Het vinden van een geschikte wandeling viel niet mee en de keus viel uiteindelijk op de Cascade de l’Arpenaz, een waterval in het dal van Sallanches waar ook een wandelpad liep.

Het inpakken van alle spullen is altijd een intensieve klus, verzamelen van de lunch, water innpakken, alle bergschoenen, -sokken en -stokken, wandelkaart, snoepjes en zonnebrandcreme. Gelukkig is het hier compleet onnodig om ook nog warme kleding mee te nemen. Uiteindelijk was iedereen klaar om op pad te gaan en na een ritje van een minuut of twintig reden we af op een indrukwekkende verticale rotswand waar inderdaad een waterval naar beneden stortte. Dat deze al vanaf de parkeerplats zichtbaar was, was een beetje een misrekening omdat we er op hadden gerekend dat we nog een wandeling voor de boeg zouden hebben. Ondanks dat toch op slippers even de tocht naar de voet van de waterval.

Met de wandeling als sneeuw voor de zon verdwenen gingen we met de kaart in de aanslag op zoek naar een alternatief en die vonden we even verder in het dal waar bij het gehucht Bellegarde een deel van de GR96 leek te lopen. Na even zoeken voor een parkeerplek trokken we in de smorende hitte de bergschoenen aan, nog gewaarschuwd door een oude dame die ons toeriep dat het erg warm was maar dat het wandelpad wel in de schaduw lag. Dat laatste klopte gelukkig en het wandelpad slingerde zich door een dicht bos naar boven.

Volgens de bordjes was het iets meer dan een uur lopen naar de Torrent de l’Epine, volgens de kaart een riviertje moest lopen. Al bij de eerste blik op de bedding waar het water had moeten lopen was duidelijk dat het tekort aan regen  er voor had gezorgd dat er nog een klein stroompje water over was. Het pad liep als snel tegen een verticale rotswanden aan en werd behoorlijk steil, slingerend en op sommige plaatsen ondersteund door bruggetjes.

Na vijf kwartier klimmen liepen we nog steeds tussen de bomen en begonnen Luus en Kilian te roepen dat ze nu toch ECHT niet meer verder wilden. Aangezien het best pittig was geweest hadden ze wel een beetje gelijk en zochten we in de droge rivierbedding een grote steen om te zitten zodat we wat konden eten. Mama kreeg acuut de negatieve kriebels van deze plek en na een klein stukje afdalen aten we ons brood met kaas en worst met een kleine doorkijk op het dal beneden ons. De kriebels van mama waren wel een beetje te verklaren, helemaal omdat we al de hele wandeling niemand waren tegengekomen en het dichtbebaderde bos ook nog eens doodstil was.

Na een snelle afdaling was het tijd voor de dagelijkse boodschappen en haastten we ons terug naar de camping, snakkend naar het koele water van het meer bij de camping. Zo gedacht zo gedaan en een half uur later lagen we af te koelen met uitzicht op de eeuwige sneeuw. Het gerommel van onweer in de verte maakte uiteindelijk een einde aan de waterpret maar gekukkig bleef de nattigheid ons deze keer bespaard en konden we de rest van de avond lekker buiten zitten.