We stonden op onder een blauwe hemel en keken elkaar blij aan toen we zagen dat onze Franse buren, het gezin met vier kinderen, aan het inpakken was. De nachtelijke uren hadden we geen enkele last van ze gehad maar overdag was het een constante sfeer van ruzie die gepaard ging met behoorlijk wat lawaai. Nou zijn we zelf absoluut niet heilig als het gaat om wat lawaaiveroorzakend conflict maar dat is heel sporadisch en dit was een continue voorstelling en wat rust op dat gebied was zeer welkom.
Mama bleek daarnaast niet te houden, bij het zien van de zon en met de gedachte aan het beperkte aantal dagen dat we nog voor de boeg hebben was er maar een optie: de bergen in en wel zo hoog mogelijk. Het kostte niet veel moeite om papa hierin mee te krijgen en de kabelbaan van de Grands Montets was de eerste keus. Deze gondel start in het plaatsje Argentiere gelegen in het dal van Chamonix en heeft als tussenstop Lognan om uiteindelijk op 3275 meter te eindigen op de Col de Grands Montets. Gezien de hoogte pakten we vooral ook de jassen en truien in en rond half elf gingen we op pad.
Dankzij de file voor Chamonix die er elk weekend staat dankzij alle toeristen duurde het bijna drie kwartier voordat we aankwamen in Argentiere. Om omhoog te kunnen moest er opnieuw 100 Euro worden afgetikt, zo’n beetje het standaardbedrag hier wanneer je met een gezin van vier een kabelbaan boekt. We stapten direct over in Lognan en stapten even later uit op meer dan 3000 meter in duidelijk koude en ijle lucht. Niet alleen de lucht maar ook het uitzicht was adembenemend en we hadden helder zicht op het Mont Blanc massief, het dal van Chamonix, de Aiguille Verte met de Glacier des Rognons.
Na uitgebreid rond te hebben gekeken, een hoop foto’s te hebben gemaakt en met onze voeten in de sneeuw te hebben gestaan namen we de gondel terug naar Lognan op ruim 1900 meter waar we het stokbrood tevoorschijn haalden.
Na de lunch was er nog genoeg tijd voor een wandeling naar de Refuge de Lognan waar we aan de soep, warme chocomel en bosbessentaart gingen met uitzicht op de enorme ijstorens van de Glacier d’Argentiere.
Om vier uur begonnen we aan de terugweg met de wetenschap dat de allerlaatste gondel om vijf uur naar beneden zou gaan. Op zich ruim op tijd maar voor Luus en Kilian was het missen van de laatste gondel zo’n schrikbeeld dat we in een recordtijd terug waren bij Lognan waar de gondel ons terugbracht bij de auto.
Kilian was euforisch bij het ontdekken van een onbekend nummerbord, hij heeft deze vakantie een totale fascinatie ontwikkeld voor het spotten van nationaliteiten op basis van het nummerbord en deze, een auto uit San Marino, was een unieke. De file bij Chamonix werd opnieuw getrotseerd en teruggekomen bij de tent waagde mama zich aan een douche, ging papa de website bijwerken en nestelden Luus en Kilian zich achter hun tablets. Voor het avondeten schoven we aan bij het restaurant op de camping voor een pizza, iets wat we dankzij het vakantiegeld van opa en oma maarliefst vier keer kunnen doen!
Morgen waarschijnlijk naar de Gorges de la Diosaz en ’s middags weer eens luieren aan “ons” meer.