De schaduwen op de tent bij het opstaan beloofden veel goeds, na de zonovergoten dag van gisteren was er behoefte aan meer zon en warmte. Tijdens eerdere bezoeken aan de camping was de naburige bakker nooit bezocht. De camping heeft zelf helaas geen verse broodjes ’s ochtends, iets wat wij wel het grootste manco vinden, dus moet er voor croissantjes de toevlucht worden genomen tot de kant-en-klare versie of een ritje naar de bakker. We kozen voor het tweede en het moet gezegd worden, de croissantjes waren het ritje in de auto waard. Voor het gezamenlijke ontbijt hadden we de toevlucht genomen tot het plekje naast onze tent vol in de zon.

Met z’n vieren bakken in de ochtendzon

Voor het middagprogramma hadden we het idee om een boottochtje te maken van Loctudy naar Ile Tudy, twee vissersdorpen die uitkijken over de baai van Benodet. Het overtochtje per boot duurt een maar een minuut of tien maar dat vonden we eigenlijk net mooi. Na een rit van ruim een half uur kwamen we aan in de haven van Loctudy en het bootje dat elk kwartier ging bracht ons naar de overkant.

Aankomst van de boot

Aan boord

Na een wandeling door Ile Tudy vonden we een mooi strandje waar we neerploften om een broodje te eten. Dankzij  een vooruitziende blik van Nicole hadden we voor Luus en Kilian een badpak en zwembroek ingepakt en op het zonnige strand kon het niet anders dan dat deze gebruikt moesten worden. Gwen, Luus, Roy  en Kilian hadden zich in een noodtempo omgekleed en waren helemaal tevreden met een paar uur pootje baden en van het uitzicht genieten (dat laatste dan vooral door de papa’s en mama’s).

Luus en Gwen in de branding

Een handvol schelpen

In de loop van de middag zagen we de bewolking al toenemen en aangezien in de weersverwachting al werd gesproken over regen later op de dag, gingen we weer op pad naar de boot. Het plan om nog ijsjes te kopen werd snel vergeten door de onzettend dure ijsjes, voor bijna drie Euro per IJsje waren er betere alternatieven te bedenken. De terugtocht per boot was al met wat miezerige regen en wat hardere wind, we waren blij dat we uiteindelijk weer bij de auto aankwamen.

De ijsjes werden alsnog gevonden bij een supermarkt op de terugweg, waarbij na enig denken door de kinderen unaniem werd gekozen voor Toblerone ijsjes die we in Nederland nog nooit hadden gezien. Het avondeten bestond weer uit de lekkere Crepes die op de camping werden verkocht. Tijdens het eten zaten we, vooral de mannen, wat chagerijnig te kijken naar de regen die inmiddels weer neermiezerde. De verwachting voor de komende dagen in helaas niet beter, hopelijk valt het allemaal mee.

Het was weer even wennen om met de zon op de tent wakker te worden, de hemel was dan ook volledig blauw. Na de aankomst van de Booghjes gisteren was er vooral nog behoefte aan een dagje op de camping, vooral de kinderen hadden maar één heilig doel voor ogen: het zwembad.

Allereerst moesten er nog wel boodschappen worden gedaan en aangezien het zondag was moest er worden geimproviseerd. In Nederland zijn we verwend met hele ruime openingstijden van de AH maar de allergrootste Leclerc in de omgeving sluit op zondag zonder blikken of blozen z’n deuren. Papa, Erik, Gwen en Lucia stapten rond het middaguur in de auto om naar een kleinere Intermarche te rijden die tot half twee open was.

Bij terugkomst op de camping lag vrijwel iedereen al in het zwembad en dat was het beeld voor het grootste deel van de middag. Ook Kernous Plage werd nog met een bezoekje vereerd, iets wat we alleen nog maar de eerste avond hadden gedaan.

Kernous Plage

Kernous Plage (2)

De avond werd besteed aan gezellig eten met z’n allen, pasta met maarliefst dre soorten tomatensaus (gewone tomatensaus voor Kilian, Bolognese voor Gwen, Lucia en Roy en Arabiata met groenten voor alles ouder dan 11 jaar. De heerlijke warme zomerdag werd afgesloten om 11 uur.

Na een wat onrustige nacht van Kilian omdat hij moest plassen en de ingang van zijn slaapzak niet kon vinden ritsten we de tent open onder een grijze hemel, voor de vijfde dag op rij. Vooral papa werd er wel een beetje chagerijnig van. Lucia en Kilian deden hun best om uit te slapen en werden om maarliefst negen uur wakker. Het wordt elke ochtend wat later.

Na het ontbijt was het tijd voor wat klusjes rond de tent. Na meer dan een week was het vooral nodig om weer eens wat kleren te wassen, een klus waar mama zich aan durfde te wagen. Papa reed naar de Leclerc om boodschappen in huis te halen aangezien onze buurtjes vandaag zouden aankomen. Ze waren vanochtend vertrokken en hadden verwacht dat ze aan het begin van de avond zouden aankomen aangezien het vandaag op de weg ook nog zwarte zaterdag was. Tot onze verrassing stuurden ze een berichtje dat ze er al halverwege de middag zouden zijn. Met de boodschappen voor een Bretonse avondmaaltijd in huis waagden we ons nog aan wat badminton en tafeltennis tot de Booghjes het terrein opreden.

Terwijl papa hielp met de tent opzetten ging mama met Lucia, Kilian, Gwen, Roy en de grote Kilian naar het zwembad. Wonder boven wonder brak de zon aan het einde van de middag weer overtuigend door de wolken waardoor we eindelijk weer van de warmte konden genieten. Het eten was snel op tafel gezet en terwijl mama zich op de afwas stortte renden de kinderen de hele camping over. Om elf uur ging het licht pas weer uit.

Met z’n allen eten

De dag begon vandaag heel rustig. Papa en mama waren om half negen wakker en lagen tegen twee slapende kindjes aan te kijken. Luus en Kilian hielden het vol tot maarliefst 9 uur…

Luus in haar Sleeping Beauty slaapzak

Kilian in z’n Sleeping Hero slaapzak

Na een ontbijtje met kant en klare croissantjes en Pain Concarnois zwaaiden we onze overburen uit die weer huiswaarts gingen. Daarna maakte Luus contact met een Nederlands meisje dat gisteren was aangekomen en was kleine Kilian zoals elke dag aan het spelen met de grote Kilian. Het resultaat van dit alles was dat we pas na de lunch in de auto zaten om naar het begin van de voor vandaag geplande wandeling te rijden.

De wandeling die we hadden bedacht was opnieuw een stuk van de GR34, het pad dat langs de volledige Bretonse kust loopt. Het beginpunt was ook weer Anse de Rospico, hetzelfde als een aantal dagen eerder, met als verschil dat we nu de westelijke kant op gingen lopen met als eindpunt Raguenes. Ook vandaag was het weer een grijze dag maar regenen deed het niet meer, een prima dag om te wandelen dus hoewel we de zon wel beginnen te missen.

Het was weer een erg mooi pad dat vlak langs de kust liep met soms behoorlijk diepe kliffen. Gedurende de hele wandeling hadden we zicht op Ile Verte en île Raguénez, eilanden voor de kust waarbij de tweede te voet bereikbaar is bij eb en alleen per boot bij vloed. Luus en Kilian stapten weer stoer door op hun bergschoenen, af en toe aangemoedigd door wat drinken of een snoepje. Vooral de Dextro Energy doet het goed deze vakantie.

Het begin van de wandeling bij Anse de Rospico

Onderweg met uitzicht op de twee eilanden

Even tijd voor pauze

Na ruim twee uur waren we weer terug bij de auto en was het tijd voor de onvermijdelijke boodschappen. Vandaag voelden we ons moedig genoeg om aan te schuiven in de rij voor de verse vis afdeling. Indringend aangestaard door de krabben die lagen te wachten om aangeschaft te worden door een hongerige fransman, bestelden we een paar heerlijke stukken verse zalm.

Op de camping moest er nog worden gezwommen en pas om kwart over acht verliet iedereen het zwembad voor het avondeten. De gebakken zalm stond overigens pas een uur later op tafel, weer een record deze vakantie. Het zonnetje liet zich vanavond weer voorzichtig zien, we hopen op meer de komende dagen.

Een late duik in het heerlijk warme zwembad

Een grijze lucht overheerste nog steeds vandaag. In de ochtend leek het beter en na het afritsen van de voorluifel ontbeten we in de buitenlucht. Dat plezier was van korte duur want een uur later zat de voorluifel er al weer aan en zaten we met gemengde gevoelens naar de opnieuw neerdwarrelende motregen te kijken. Na wat bijgekletst te hebben met de overburen terwijl Luus en Kilian met de grote Kilian aan het spelen waren, pakten we de tassen in en reden we richting Quimper.

Quimper is een stad met zo’n 60.000 inwoners die op amper 20 minuten rijden ligt van Concarneau. Het is de hoofdstad van het departement Finistere en staat er om bekend dat het de meest Bretonse stad van Bretagne is. Hoewel dit ons derde bezoek aan Bretagne is waren we vooral gericht geweest op de kustregio en hadden we nooit gekozen voor een bezoekje aan deze stad. De tweede dag nattigheid voor de boeg was een mooie aanleiding om daar eens verandering in te brengen.

Na een korte rit was het zoals altijd even zoeken naar een geschikte parkeerplaats. Nadat we deze hadden gevonden liepen we te voet naar het centrum. Amper van de parkeerplaats af liepen we direct een prachtige tuin in, de Jardin de la Retraite. Deze bracht ons in het echte centrum. Na wat rondlopen en ons verbazen over de ontzettend mooie vakwerkhuizen die bijna voorover leken te hangen over de soms smalle winkelstraten kwamen we aan bij de Place au Beurre. Dit pleintje is eigenlijk een aaneenschakeling van Creperies waar we de verleiding niet konden weerstaan en kozen voor de kleinste Creperie op het plein de crêperie Ty Ru met maarliefst 4 tafeltjes.

Tijd voor crêpes

De kleinste crêperie van Quimper, crêperie Ty Ru

Karakteristieke vakwerkhuizen met op de achtergrond de Cathédrale St Corentin

Het formaat van de creperie was stond niet in verhouding met de kwaliteit van de crepes want die waren superlekker. Kilian was als enige wat minder enthousiast over de Franse stroop, de sirop du caramel. Luus was helemaal tevreden met haar crepes met kaas en ei.

Na de heerlijke lunch liepen we verder het centrum in en kregen al snel zicht op de enorm grote Cathédrale St Corentin, waarvan de twee torens in het grootste deel van de stad zijn te zien. Op weg er naar toe liepen we nog tegen een pony en ezeltje aan die gewillig stonden te wachten tot iemand een ritje kwam maken. Met Luus op de pony en Kilian op het ezeltje werd dat werkelijkheid en ze reden een rondje door het centrum. In de kathedraal aangekomen werd er nog een kaarsje gebrand voor opa Gerard en oma Hanny en toen was het volgende doel al weer in zicht.

Rondritje door de stad

Kaarsjes branden in de Cathédrale St Corentin

Luus in de draaimolen

Het volgende doel was een draaimolen die buiten op het plein stond en natuurlijk al was gespot. Het moet gezegd, het was ook wel een erg mooie draaimolen en er kwamen behoorlijk wat kinderen op af. Luus en Kilian draaiden twee rondjes mee waarna we op weg gingen naar het plaatselijke Office du Tourisme voor een plattegrond. De regen was inmiddels wel weer erg nadrukkelijk aanwezig en vooral mama, die niet een echte jas mee had, vond het wel mooi geweest.

Om de dag af te sluiten reden we nog langs de plaatselijke Decathlon waar mama een mooie fleece en hippe jas vond. Luus en Kilian keken hun ogen uit in de echt enorme winkel met alleen maar sportartikelen. Nog even snel langs de Leclerc op de terugweg en voor het avondeten een lekkere omelet, tabouleh, tomaten, olijven, Bretonse kaas en brood. Het miezert nog steeds maar de verwachting is wel dat er morgen weer een zonnetje zou moeten schijnen, van ons mag het…

Na een week heerlijk weer was er vandaag dan toch de eerste regendag. Geen alles doorwekende slagregens maar een net zo vervelende motregen die eigenlijk de hele dag door miezerde. Na het ontbijt was al snel duidelijk dat het niet snel zou opklaren en ritsten we de voorkant aan de luifel van de tent. Deze gebruiken we normaal niet maar het scheelt veel nattigheid en binnen blijft het toch lekker warm.

De tent met de voorkant er aangeritst

Om regendagen leuk te besteden is soms wel een uitdaging, gelukkig was het in de tent best gezellig. Luus en Kilian waren druk aan het tekenen en met de Little Pet Shop en de autootjes aan het spelen. Tegen de middag had iedereen zin in een potje Yathzee en daarna lunch met onvervalste Cup-A-Soup.

Yathzee!

De regen miezerde nog steeds door en om ons ook nog buiten de tent te kunnen begeven besloten we om naar het binnenzwembad in Fouesnant te gaan. Fouesnant ligt op ruim een kwartier rijden en het zwembad heeft een grote glijbaan en een apart bad voor de kleintjes zonder zwemdiploma.

Toen we de parkeerplaats opdraaiden bleek deze afgeladen vol te staan. Dat beeld bleek helaas overeen te komen met wat we binnen in het zwembad aantroffen. Het was een grote dobberende massa die elk z’n eigen vierkante meter opvallend koud chloorwater aan het verdedigen was. Luus en Kilian hadden nergens last van en claimden zonder enige terughoudendheid hun eigen stukje water. Papa en mama waren wat minder enthousiast en zochten een plekje op om de boel in de gaten te houden. We zijn met z’n allen welgeteld één keer van de grote glijbaan afgeweest aan gezien de wachttijd ongeveer een kwartier was en het warme bubbelbad werd regelmatig bezocht om even op te warmen.

Rond vijf uur stonden we weer buiten om boodschappen te doen. Na een paar avonden worstjes te hebben gegeten was het tijd voor wat vegetarisch in de vorm van pasta met tomatensaus en kaas. We raken overigens al aardig gewend aan de Franse gewoontes want de borden stonden even voor half negen pas op tafel…

De zon liet zich vandaag niet zien maar gelukkig was het warm genoeg om niet de toevlucht te hoeven nemen tot truien en lange broeken. Het deed wel enigszins af aan het plan voor vandaag, een bezoekje aan “het glitterstrand”, ook bekend onder de officiele naam Plage de Pen Morvan. We kenden het strand nog van een eerder bezoek en wat ons was bijgebleven waren de vele glittertjes in het zand en het mooie uitzicht.

Na een rustig begin, we maken ons tot nu toe vooral niet druk over hoe laat we op pad gaan, stapten we in de auto en na een rit van ruim een half uur parkeerden we de auto op het claustrofobische parkeerplaatsje aan de buitenkant van Sainte Marine. Vanaf daar was het een klein stukje wandelen via Pointe de Combrit langs de rotsige kust naar het strand. Opvallend was de rozige gloed langs de vloedlijn die veroorzaakt bleek te worden door een enorme hoeveelheid aangespoelde krabbenpootjes en schilden. Geen idee wat daar de oorzaak van was.

Bij Pointe de Combrit

Krab- en bierdopjestaart in de maak

Phare de Sainte-Marine, het vuurtorentje dat uitkijkt over de baai van Benodet

Luus gaf het in ieder geval de mogelijkheid om in combinatie met zandtorentjes krabtaart te fabriceren, Kilian gaf de voorkeur aan bierdopjestaart dankzij de restanten van een feest dat op het strand had plaatsgevonden. Na een paar uur spelen met zand en genieten van het uitzicht liepen we weer terug naar de auto en was het tijd om voorraden in te slaan voor een barbecue, een wens van Luus.

Voor de barbecue nog een duik genomen in het zwembad. Papa kwam nog een oud-KPN collega tegen die op dezelfde camping bleek te staan… Het resultaat van de barbecue was super, zeker ook dankzij de barbecue van de Action die oma Carry voor vertrek nog even had geregeld. Luus en Kilian vermaakten zich nog met de oudere Duitse versie van Kilian en een aantal Nederlandse kinderen van nieuwe overburen die op het plekje staan dat we voor onze buurtjes hebben gereserveerd (ze zijn al vetrokken als jullie er komend weekend zijn hoor :-)).

Een blauwe hemel lachte ons tegemoet toen we de tent openritsten. We waren wel wakker geworden ’s nachts van regen op de tent maar daar was geen spoor meer van terug te vinden.

Na de lange wandeling van gisteren hadden we besloten om het vandaag relatief rustig aan te doen en pas halverwege de middag op stap te gaan. De bestemming die we hadden gekozen was de Ville Close van Concarneau, de oude ommuurde binnenstad in de haven. Uit eerdere ervaringen wisten we dat het er behoorlijk druk kon zijn maar met de leuke winkels en een wandeling over de vestingmuren wel de moeite waard.

De ochtend brachten we door op de camping met vooral heel erg rustig aan ontbijten, koffie drinken en nog wat rond de tent rommelen. Aan het einde van de ochtend werd het zwembad nog eens bezocht, dat deze keer weer nagenoeg leeg was en na een lunch met Rilettes stapten we in de auto.

In het centrum van Concarneau vonden we gelukkig nog een parkeerplek en sloten we aan in de rij die over de loopbrug de oude stad binnenging. Drie jaar geleden hadden we hier Bretonse kommetjes gekocht met de namen Lucia en Kilian er op. Aangezien het kommetje van Kilian inmiddels was gesneuveld was één van de doelen om een nieuwe te vinden.

Straatje in de Ville Close

Het kommetje was vrij snel gevonden en enigszins afgeschrikt door de prijzen van eten en drinken op de terrassen kozen we er voor om in de schaduw van een boom blikjes Fanta te drinken. De schaduw was erg welkom want de zon scheen inmiddels uitbundig en het was behoorlijk warm in de smalle en drukke straatjes.

Met z’n allen

Jean Claude en Marie Louise

Buitenaanzicht van de oude stad

Voor het avondeten hadden we gepland om Franse crêpes te gaan eten op de camping. Elke maandag wordt een kraampje opgebouwd bij de receptie waar allerlei soorten crêpes besteld kunnen worden. Hoewel Kilian niet overtuigd was door het ontbreken van stroop aten we lekker van de crêpes met beurre salé, lard (spekpannenkoek) en oeuf et fromage. Terwijl we stonden te wachten voor het kraampje stond een Duits gezin achter ons die erg verbaasd reageerden op de naam Kilian. Oorzaak: hun zoon bleek ook zo te heten en Kilian vonden dat zo mooi dat hij zijn uiterste best deed om hem over te halen om te spelen, ondanks zeven jaar verschil in leeftijd. Het had wel succes want Kilian x 2 en Lucia hebben de hele avond met elkaar gespeeld.

Met een lichtgrijze hemel boven ons werden we wakker. De nacht was toch best koud geweest en we hadden ons wat zorgen gemaakt over Kilian die zich elke nacht feilloos uit z’n slaapzak woelt, maar Luus en Kilian hadden allebei heerlijk geslapen. Ondanks de wolken zag het er niet uit alsof er regen zou komen en we waren het er over eens dat het een perfecte dag was om te gaan wandelen.

Een wandeling die we al in Nederland hadden bedacht was het pad tussen Rospico en Port Manec’h, een smal en soms rotsig pas langs de kust dat deel uitmaakt van de GR34. Drie jaar geleden hadden we bij Port Manec’h al eens naar het pad staan kijken en twee jaar geleden hadden we een klein stukje gelopen vanuit Rospico. Dit jaar waren Luus en Kilian groot genoeg om de hele wandeling helemaal te maken.

Na de auto te hebben geparkeerd bij de Anse de Rospico, een smalle inham in het land waar de zee bij vloed vrij spel heeft, trokken we de bergschoenen aan en gingen op pad.

Bergschoenen aan bij de Anse de Rospico

Het pad slingerde inderdaad vlak langs de kust en met uitzicht op de eilanden voor de kust, zeilboten en aalscholvers liepen we richting Port Manec’h. Luus had erg veel zin in de Bretonse kaas die we hadden meegenomen en ontdekte al vrij snel een picknicktafel. Hoewel het nog wat vroeg was voor lunch was het zo’n mooie plek dat we het brood, worst en kaas tevoorschijn haalden.

Lunch met uitzicht

Waar Kilian soms nog gebruik maakte van de optie om een stukje op papa’s nek te zitten liep Luus alles zelf en dat ging prima. Soms was de energie even weg maar met wat rust, drinken en een snoepje konden we weer verder en kregen we al snel het vuurtorentje van Port Manec’h in zicht.

Het vuurtorentje van Port Manec’h

We hadden de optie opengehouden om met de bus terug te gaan naar het beginpunt van de wandeling, tot grote teleurstelling van Luus en Kilian bleek deze niet op zondag te rijden. Er zat niets anders op dan alles terug te lopen. Met een fris zeewindje in het gezicht en het lonkende zwembad op de camping in het verschiet ging de terugweg supersnel.

Na lekker te zijn afgekoeld in het zwembad onder de douche gesprongen (de camping had nieuwe douches, erg prettig) en toen was het tijd voor pasta met tomatensaus en geraspte kaas. Na het eten nog even tafalballen en wat spelletjes Boeboe en toen was het tijd voor bed. Voor ons allemaal, want het was inmiddels kwart voor elf…

Een potje tafelballen

Het was wat onwennig om de dag te beginnen zonder dat we wisten wat we zouden gaan doen. Het weer leek alweer prima met de zon die af en toe achter de wolken vandaan kwam en we hadden best een aardige nacht achter de rug. Het uitslapen lukt eigenlijk prima, vooral veroorzaakt door het feit dat Luus en Kilian ’s avonds pas om 22 uur in bed liggen…

Tijdens het ontbijt besloten om in ieder geval een bezoekje te brengen aan Cap Coz, een mooi strand dat net zoals Kernous Plage (het strandje bij de camping) uitkijkt over de Baie de la Foret. Gewapend met emmertjes, schepjes, handdoeken en zonnenbrand vetrokken we richting de westkant van de baai. Wat meteen opviel was dat het er erg rustig was, ondanks het mooie weer en dat het weekend was.

Na een uur op het strand te hebben gezeten, schelpen te hebben gezocht en door de branding te hebben gewandeld vonden we het wel weer genoeg. Luus had zichtbaar last van de warmte en wanneer de zon achter de wolken vandaan kwam was het echt meteen heet. We zijn de afgelopen dagen erg blij met het weer, best wel wat bewolking maar dat zorgt er meteen voor dat het niet al te warm wordt.

Na een bezoek aan het naburige plaatsje Beg Meil waar we even op het strand hebben rondgelopen en Luus en Kilian een felbegeerd ritje in een draaimolen mochten maken was het weer tijd om de Leclerc te bezoeken. Luus was in de zevende hemel omdat er Littlest Pet Shop diertjes werden verkocht die in Nederland niet zijn te vinden. Kilian gaf zijn zakgeld uit aan twee Star Wars autootjes.

Terug op de camping nog een duik genomen in het zwembad en een echt frans diner op tafel gezet met Tabouleh, Salade Bretonnes, Franse kaasjes, stokbrood en Rilettes. De rest van de avond was voor tafelbal (variant van tafeltennis met een voetbal) en andere spelletjes.