Na enthousiaste verhalen van onze overburen over het Oceanopolis in Brest besloten we om er ook eens te gaan kijken. Het was wel een uur rijden vanaf de camping maar aangezien we nog niet heel ver van tent waren geweest kon dat best een keer.
We gingen best laat op pad, we waren pas om kwart voor negen wakker, maar aangezien we het vermoeden hadden dat Luus en Kilian het toch geen hele dag zouden volhouden was dat niet zo’n probleem.
Het Oceanopolis was enorm groot met een onderverdeling in de oceanen in de poolgebieden (pinguïns, ijsberen, zeehonden en bijv koningskrabben), de tropische oceanen (vooral veel felgekleurde vissoorten en haaien) en de oceanen in de gematigde klimaatzones (weer heel veel vissoorten). Bij dit laatste onderdeel was het ook nog mogelijk om zeesterren te aaien, iets waar Luus zich nog aan heeft gewaagd.

Helaas bleken we wel de dag te hebben uitgekozen waarop het laat naar bed gaan zich bij de kids begon te wreken. Op een gegeven moment waren ze beide niet meer te houden en zijn we aan de terugrit begonnen.
Voordat we bij de camping waren hebben we nog een tussenstop gemaakt bij het Bureau du tourisme in Forêt Fouesnant. We durven er bíjna nog niet aan te denken maar langzaam gloort de terugreis aan de onbewolkte horizon en één van de dingen die we nog willen doen is een boottripje. Er is op dat gebied keus genoeg, van grote zeilboten tot boten met een glazen bodem en van een complete tour rond de archipel die hier voor de kust ligt tot een bezoek aan een eiland. De keus viel op een boottocht naar l’ile Saint Nicolas. Ruim een uur heen, twee uur op het eiland en weer terug, eigenlijk precies goed met twee van die ukkies. Komende maandagmiddag staat dit gepland.
Voor het avondeten hadden we onze zinnen gezet op crêpes. Bij de Leclerc het juiste meel gevonden om een half uur later beteuterd tegen zwarte lappen aan te zitten kijken. Toevallig stond er bij de ingang van de camping een roze busje dat elke donderdag crêpes en galettes verkoopt, daar hebben we onze honger kunnen stillen.

Na twee dagen op pad te zijn geweest vonden we het weer lekker om het even wat rustiger aan te doen. Dat betekende ’s ochtends rustig ontbijten en daarna wat bij de tent rondhangen. De warmte was weer nadrukkelijk aanwezig hoewel we vandaag voor het eerst af en toe een wolk voor de zon hadden, vonden we helemaal niet erg.
Toen we na de lunch allemaal wel heel erg hangerig werden, werd de Leclerc weer eens met een bezoekje vereerd.  Luus en Kilian helemaal blij want ze mochten een cadeautje uitzoeken (resp bellenblaaspistool en autootjes).
Lucia ging samen met papa nog even zwemmen terwijl mama bij Kilian bleef die eindelijk in slaap was gevallen.

Na het eten zijn we met z’n allen nog even naar het strandje gelopen, het was nog heerlijk in de ondergaande zon.

Vast ritueel in de avond is zolangzamerhand ook dat we (Arjen en de overbuurman) even op jacht gaan naar Vliegende Herten. In de bomen langs de rand van de camping zwermen er in de schemering nogal wat rond en aangezien het bar slechte vliegers zijn pluk je ze vrij makkelijk uit de lucht. De kinderen zijn aan de ene kant erg nieuwsgierig maar aan de andere kant vinden ze het maar niks.

Vanochtend begon de dag om half negen na een onrustig nachtje. Kilian werd om onduidelijke reden een aantal keren wakker en daardoor gingen er wat uurtjes slaap verloren.

Waar we gisteren de kust ten oosten van Concarneau hadden verkend hadden we vandaag het plan om naar het westen te rijden. Beginpunt was Ile Tudy, meer vanwege de naam dan door de bekendheid van het plaatsje. Na een half uur rijden kwamen we aan bij de parkeerplaats, deze bleek echter voorzien van een barrière om campers te weren. Omdat we niet helemaal zeker waren of we er met de dakkoffer wel onderdoor konden was Bé uitgestapt. De barrière bleek hoog genoeg maar afgeleid door het hele gebeuren zagen we een een ronde verhoging in de weg over het hoofd. Met een krakend geluid werkte de auto zich over de verhoging. Een blik onder de auto liet zien dat er één en ander was verbogen, verder gelukkig geen waarschuwingslampjes of onheilspellende geluiden.
Toch maar een garage opgezocht (leve Google en de smartphone) die helaas dicht bleek vanwege de siësta. Na een half uur  wachten kwam er toch iemand om de auto op de brug te zetten.

Gelukkig bleek alleen een beschermingsplaat te zijn beschadigd en los geschoten. Twintig minuten later reden we heel opgelucht weer verder zonder dat de garage er iets voor in rekening had gebracht.
Na dit hele gebeuren was de zin in Ile Tudy een beetje verdwenen dus besloten we de koers te verleggen naar Mousterlin. Echt spectaculair was dit dorp niet, hoewel het uitzicht over de oceaan wel weer prachtig was. Wat vooral overheerste was de geur van rottende eieren, schijnbaar veroorzaakt door rottend zeewier. Na wat foto’s maar snel verder gereden.

De laatste stop van vandaag was bij het dorp waar we al een aantal keer doorheen waren gereden, La Fôret Fouesnant. Wat daar vooral was opgevallen vanuit de auto was een 16e eeuws kerkje, daar gingen we naar op zoek. Het kerkje was prachtig maar uiteindelijk bleek dat ook het enige te zijn dat de moeite waard was. Verder vooral heel veel auto’s en een smorende hitte.
Bé had voor het avondeten een heerlijke Griekse salade gemaakt waar de Luus en Kilian ook heerlijk van hebben gegeten. Vanavond gaan we eindelijk eens een keertje badmintonnen.

Eén van de redenen waarom we in Concarneau verzeild zijn geraakt was het feit dat het plaatsje werd genoemd in een boek dat Bé heeft gelezen, Zout op mijn huid van Benoite Groult. In dat boek werden ook een aantal vissersdorpen in de omgeving genoemd en Bé wilde graag eens een ritje maken langs deze dorpen.
Na twee dagen alleen maar strand en zwembad stonden we te popelen om weer eens wat te gaan doen. Iedereen was om acht uur wakker en na tweeënhalf uur zat iedereen aangekleed en gevoed in de auto. We begonnen bij Port Manec’h, een klein plaatsje waar de GR34 langs loopt. Met Kilian op de nek hebben we een stukje van dit pad gelopen, een prachtig kustpad met uitzicht op de Atlantische Oceaan.

Na Port Manec’h volgde Raguenez, waarbij we op de route nog bij een klein cafeetje dat uitkeek over een kleine baai wat hebben gedronken. Lunch volgde bij het Ile Raguenez, een klein eiland dat bij eb wandelend is te bereiken.

Wij kwamen inderdaad aan bij eb maar de route zag er behoorlijk glibberig uit vanwege het zeewier dus durfden we het met Kilian niet aan.
Volgende stop was een aanrader van de camping eigenaar, het Pointe de Trevignon. Een uitloper de oceaanbin met daarop een kasteelachtig gebouw. Dat kasteel bleek er inderdaad te zijn maar blijkbaar waren ze bij de laatste restauratie wat uitgeschoten want het kasteel leek splinternieuw. We zijn maar snel verder gereden.
Na een ijsje te hebben gegeten in La Cabellou zijn we nog bij een klein kapelletje langsgegaan waar een expositie werd ingericht, Luus en Kilian waren in de tuin van de kapel aan het stoeien.

Aangezien we de hele dag op pad waren geweest zijn we ’s avonds lekker bij de tent gebleven. Luus en Kilian hebben heerlijk gespeeld met de kinderen van de overburen en vielen om half elf in slaap….

Aangezien de weersvoorspellingen redelijk eentonig bleven hadden we vandaag weer een rustige dag gepland met veel water. Dat betekende ’s ochtends naar het strand en in de middag naar het zwembad.
De zee was door het warme weer merkbaar minder koud en het was weer heerlijk zwemmen. Aangezien er ook bijna geen wind meer is zijn er bijna geen nieuwe schelpen te vinden, kwallen hebben we ook niet meer gezien.
De siësta hebben we doorgebracht in de schaduw van de tent en toen de ergste hitte voorbij was met Luus nog een duik in het zwembad genomen. Luus wilde haar nieuwe zwembril proberen en die beviel erg goed. Voor het eten nog met z’n allen onder de douche gesprongen tot afgrijzen van Kilian die het helemaal niets vindt. Toegegeven, de douchestralen zijn hier knetterhard dus voor een dreumes is het niet echt een pretje.
Na het eten zijn we in de auto gestapt en richting Concarneau gereden. Bij de oude stad de auto geparkeerd en via een soort loopbrug naar binnen gegaan.

Ondanks dat het zondagavond was waren alle winkeltjes nog open en behoorlijk druk. Op een terras wat gedronken en een bord patat besteld, niet alle campingmaaltijden vallen in de smaak dus een beetje bijvoeren kon geen kwaad.

Het was vandaag een dag van overgave. In de eerste plaats aan de zinderende hitte, boven de 30º, en in de tweede plaats aan het avondschema.
De hitte was aangekondigd dus hadden we al het plan opgevat om redelijk vroeg naar Kernous Plage te gaan. Bepakt en bezakt zaten we toch pas om half elf met onze billen in het zand. Het water was weer enorm koud maar ondanks dat zijn we alledrie (Kilian vond alleen zijn voeten meer dan voldoende) helemaal “door” geweest. Luus was zelfs de stoerste van ons drietjes.

Op het heetst van de dag zijn we echt het strand af gevlucht, zo warm was het. Na een kort slaapje van Kilian bracht de supermarkt wat verkoeling. Luus had nog geen genoeg van het water dus plonsten we nog even in het zwembad.
Aangezien het naar bed brengen tot nu toe elke keer drama is geweest, of ze nu vroeg of laat gingen slapen, hadden we bedacht om het dan maar eens anders te doen. Na het avondeten hebben we onze schoenen aangetrokken en met Kilian in de rugdrager zijn we het pad langs de kust richting Concarneau gaan lopen.
Het was een prachtig pad en de ergste hitte was verdwenen. Het pad liep pal langs het water met af en toe doorkijkjes over de baai.

Uitzicht op Kernous Plage

Uitzicht op Concarneau

In Concarneau aangekomen zijn we nog wat gaan drinken (Luus kunnen we helemaal blij maken met Orangina) en toen weer tentwaarts. Kilian ging alsnog over de rooie toen het bed in zicht kwam maar viel uiteindelijk als een blok in slaap in de armen van Bé. Met Luus ging het allemaal makkelijk.
We hebben nieuwe overburen gekregen in de vorm van een Gronings gezin met vier kinderen,  hopelijk betekent dat voor Luus weer wat vriendjes om mee te spelen.

Na een hele rustige nacht zonder wind stonden we vanochtend weer op onder een volkomen onbewolkte hemel. We merken wel dat het ritme verandert want het was na half negen dat we allemaal wakker waren.
Bij het ontbijt bleek meteen dat vooral Kilian licht explosief was. Ondanks dat toch de spullen gepakt, het vakantievriendje van Lucia uitgezwaaid en in de auto gesprongen richting Beg-Meil.
We hadden bij dit dorpje vooral de verwachting dat het om een oud vissersdorp zou gaan met bijbehorende haven, maar dat bleek toch niet het geval. Wat we vooral aantroffen was een duingebied met daarachter  prachtige kleine strandjes van wit zand en granieten rotsen.

Het opvallende was dat het dorp was voorbereid op veel bezoekers, er waren langs de kust veel parkeerplaatsen, maar dat er maar weinig mensen waren. Of de drukte komt nog in augustus, of het is echt zo dat er vanwege de crisis minder toeristen zijn. Dat laatste was iets waar de camping eigenaar ook al over aan het klagen was dus blijkbaar is het echt merkbaar.
Met ons kleine bommetje in de buggy en Luus op haar Crocs zijn we het duingebied ingelopen op zoek naar een mooie plek om een broodje te eten. We vonden er één tussen de grote rotsen met uitzicht op Kernous Plage aan de andere kant van de baai.
Blijkbaar zaten we op een plek die bij vloed onder water staat want we werden omringd door mosselbanken, puntkokkels en  oesters. Ook kreeg Luus nog even live een hermietkreeft in actie te zien.

Op de terugweg ijsjes gekocht bij een ijskar (gezien de prijs worden de ijsjes hier blijkbaar in bladgoud verpakt) meteen doorgereden voor de boodschappen.
Luus had geen animo voor het zwembad, ondanks nieuw aangeschafte waterspuit, dus de rest van de middag in de schaduw bij de tent doorgebracht.

Als eten vanavond het enige dat er beter in gaat dan patat: oerdegelijke pasta met kaas. Mmmmm…

Vandaag rustig aan gedaan. Het begin van de dag was bijna historisch te noemen toen we  elkaar om acht uur in bed lagen aan te kijken, terwijl de kinderen nog sliepen. Luus werd daarna als eerste wakker, gevolgd door Kilian om half negen. Het had ’s nachts behoorlijk gewaaid (Arjen was midden in de nacht nog z’n bed uit geweest om de scheerlijnen strakker te trekken) maar met de zon was de meeste wind verdwenen. Het was ook wat minder warm dan gisteren en dat vond niemand erg.
We hadden al het plan om naar Kernous Plage te gaan en nu het hard had gewaaid leek het helemaal een mooi moment om schelpen te gaan zoeken. Na het ontbijt dan ook de nieuwe waterschoenen aan en we gingen op pad.

De oogst was indrukwekkend,  een hele emmer vol schelpen ging mee terug. Het uitzicht vanaf het strand was prachtig. In de verte zagen we onder meer het vissersdorp Beg-Meil liggen waar we morgen naar toe gaan. Dat dorp ligt op de uiterste punt van de Baie de la Forêt waar ook Concarneau op uitkijkt.
Na het strand lunch, boodschappen en het zwembad. Luus vermaakt zich prima met haar vakantievriendje Tijs, die helaas morgen weer vertrekt. Dat zal voor Luus wel even lastig word en denken we. Kilian is ook superblij en geniet volop. Vooral het praten gaat opeens hard (je had gelijk Nicole 🙂 en hij loopt iedereen de oren van het hoofd te kletsen. Vooral van het feit dat hij heeft ontdekt dat hij “Lucia” kan zeggen krijgt hij maar geen genoeg van.
De weervoorspellingen voor de komende twee weken geven aan dat er geen spat regen gaat vallen. Het zou voor het eerst zijn dat we een hele zomervakantie geen bui hebben gehad….

Het was maarliefst acht uur toen de dag begon. Op zich niet verwonderlijk gezien het tijdstip waarop de kinderen in slaap vallen, maar stiekem voelde het toch een beetje als uitslapen.
Na een ontbijtje in de zon (nog steeds geen wolk gesignaleerd) besloten we een dorp in de omgeving te gaan verkennen. Met de tips van de camping eigenaar in de hand viel de keus op Bénodet, een dorp direct aan de kust op een klein half uur rijden.
In het dorp zelf was het gelukkig gratis parkeren, hoewel het strand nog wel een eind lopen bleek te zijn. Onderweg kochten we lunch bij een bakker (croissantjes en een Bretonse cake) en aangekomen bij de baai zagen we al snel op een van de uiterste punten een toren met een rood dak. Dat werd collectief tot het doel van vandaag gekozen.

Het obstakel waar we al snel tegenaan liepen bleek een brede rivier te zijn. De oplossing was gelukkig ook voorhanden, er ging een klein bootje elk half uur naar de overkant. Kilian en Luus vonden het fantastisch. Aan de overkant aangekomen de croissantjes en de cake aangesproken in de schaduw van een oude eik en met uitzicht op de baai.
De wandeling naar de toren met  het rode dak (die uiteindelijk een vuurtoren bleek te zijn) bleek nog behoorlijk maar we hebben het gehaald. Terug weer met de boot en omdat de behoefte aan vocht ernstige vormen had aangenomen renden we het eerste terras op dat we konden vinden. Luus kreeg haar beloofde oranje priklimonade (Orangina) en wij volgden haar voorbeeld. Kilian kreeg rode limonade.

Terug aangekomen op de camping was een duik in het zwembad onvermijdelijk en om het feest compleet te maken sloten we de dag af met pannenkoeken.

De kinderen een keer op Nederlandse tijd naar bed is jammerlijk mislukt. Terwijl ik dit schrijf ligt Kilian nog te kwebbelen, Luus is net vertrokken naar dromenland.
Morgenochtend weer naar het strand.

We waren bijna vergeten dat het kan: echte zomerdagen met temperaturen waarbij al voor 11 uur ’s ochtends het zweet je uitbreekt. Na twee van zulke dagen is een briesje vanuit zee wel heel welkom en gelukkig komt dat regelmatig voorbij.
Na best een aardige nacht begon de dag om 7 uur. Het plan was om vandaag eens op Kernous Plage te gaan kijken, het privé strand dat bij de camping hoort. Zo gezegd, zo gedaan en met Kilian in de buggy begaven we ons richting de zee.

Het bleek een prachtig strandje te zijn dat aan beide kanten wordt afgeschermd door rotsen. Dat we hier met een echte oceaan te maken hebben bleek meteen uit twee dingen. Ten eerste was het water erg koud, zwemmen kan maar niet zonder wat mentale voorbereiding.  Ten tweede stond Luus al vrij snel met enig ontzag te kijken naar een kwal formaat Kilian die was aangespoeld.

Maar goed, de zee was helder en rustig dus we durfden het aan om op schelpenjacht te gaan. De uiteindelijke buit, ruim twintig schelpen, werd meegezeuld naar de tent en daar schoongemaakt.
Na de lunch deden we een tevergeefse poging om Kilian te laten slapen. Een bedje in de schaduw onder een boom was helaas niet genoeg om de slaap te kunnen vatten. Aangezien er nog boodschappen moesten komen reden we dan maar richting de hypermarche en bij thuiskomst doken we voor het eerst het zwembad in.
Na het zwemmen leefde Bé zich uit op één van haar zorgvuldig voorbereidde campingrecepten, papa en mama zaten te smullen maar de kids helaas niet (hoewel Luus wel een dappere poging deed).
Dat het slaapschema van de kinderen anders moet werd vanavond bovendien wel  duidelijk. Kilian sliep pas om kwart voor tien en Luus was toen ook nog wakker… Morgen maar eens een keer naar bed op z’n Nederlands, gewoon om zeven uur.