Het was niet de leukste dag van de vakantie, zo’n dag dat je je boeltje weer mag inpakken met de wetenschap dat de vakantie daarmee voorbij is. Vooraf zagen we er eigenlijk behoorlijk tegenop. In de zon de tent afbreken en dat met twee kinderen die natuurlijk ook aandacht nodig hebben. Het leek dan ook al wat mis te lopen toen Kilian ons om 5:30 triomfantelijk aan lag te kijken vanuit zijn slaaptentje. Na een schone luier en wat voeding viel hij gelukkig weer in slaap. Luus was natuurlijk ook wakker geworden maar zij was helemaal blij met een uurtje Dora kijken op de tablet. Zo konden wij nog een uurtje slapen.
Na het ontbijt begonnen we met goede moed aan de inpakwerkzaamheden. Dezelfde moed zonk ons wat in de schoenen toen onze overbuurman na een paar uur vroeg “of er nog wel wat gebeurde”…

Puinhoop!

Gelukkig bleken zowel Luus als Kilian engeltjes en zo konden we stug doorgaan. Aan het begin van de middag lunch in het chaletje en toen de laatste loodjes. Deze keer viel het wel op dat het inpakken makkelijker ging dan op de heenweg. Uiteindelijk waren we om 16:00 klaar en konden we ook nog een duik nemen in het zwembad. Luus speelde nog even met het andere roodharige meisje van 3 jaar, haar zwembadvriendinnetje. Als afsluiting nog patat gehaald en de kinderen even laten uitrazen. Vooral Luus leek wel door het dolle dat we weer in een echt huis zaten waar je lekker veel lawaai kan maken.

Het chaletje is leuk, toch wel lekker om weer een eigen douche en WC in de buurt te hebben. Morgen staan we om 5:30 op en hopen we dat we in ieder geval voorbij Parijs komen.

Wat te doen op de laatste vrij in te vullen dag? Meerdere ideeen hadden de revue gepasseerd, waaronder die van de Jardins de Marqueyssac. Deze tuinen horende bij het Chateau de Marqueyssac bevinden zich op een afgeplatte heuveltop en worden gekenmerkt door een enorme hoeveelheid buxussen die twee keer per jaar worden gesnoeid. Aangezien Bé het bekijken van tuinen niet direct tot haar favorieten rekende waren we wat huiverig maar omdat het op slechts een kwartier rijden lag en de verhalen op internet alleen maar positief besloten we toch te gaan.
Het weer was prachtig vandaag met af en toe een wolkje en niet de benauwde hitte die we eerder hadden gehad. Aangekomen bij de parkeerplaats bleek het met de drukte mee te vallen en konden we na het betalen van de toegang op pad. Het letterlijke hoogtepunt was een uitzichtplatform dat we al hadden zien liggen tijdens de eerder gemaakte boottocht. Meerdere routes liepen er door de tuinen naaru toe en we kozen voor de route “langs de kliffen”, een pad dat langs de uiterste rand van de heuveltop liep.

Het bleek nog een behoorlijke klim te zijn waar we ondanks buggy en buikdrager geen enkele moeite mee hadden. Ook Luus liep fantastisch naar boven en Kilian keek goed ingevet en met pet op z’n ogen uit. Het was echt een ontzettend mooie wandeling met aan de ene kant buxussen, bos en rotswanden en aan de andere kant de glinsterende Dordogne in het dal. We hadden uitzicht op bijna alle plaatsen en kastelen die we de afgelopen weken hebben bezocht, van Castelnaud en Beynac tot aan La Roque-Gageac. Aan kinderen was tijdens de wandeling ook gedacht, niet alleen was er een kleine spannende route voor de allerkleinsten, ook kwamen we boomhutten tegen en was er een speeltuin midden in het bos. Het uitzicht vanaf het platform was de klim absoluut waard.

Uitzicht op La Roque-Gageac

Na de wandeling terug wat gegeten op het terras bij het chateau. Dat het deze vakantie op het gebied van de horeca niet gladjes verloopt werd nog maar weer eens duidelijk toen we een brok steenkool dat door moest gaan voor een croque monsieur naar de keuken terug moesten sturen.
Op het heetst van de dag de laatste inkopen gedaan en toen terug naar de camping. Met Luus nog even het zwembad ingedoken en toen zat de dag er weer op. Morgen wordt het inpakdag met alleen nog een keertje zwemmen als ontspanning. Ook nog navraag gedaan wat het eindbedrag voor de bijna drie weken op de camping  wordt en dat bleek inclusief de laatste nacht in een chalet op €380 te komen. Leve het voorseizoen!

Met nog een paar dagen voor de boeg hadden we een aantal zaken op een rijtje gezet die we absoluut nog wilden doen. Bovenaan dat lijstje stond een bezoek aan de stad Sarlat, in alle brochures en boekjes aangeprezen als één van de mooiste steden in de Perigord. We hadden er al regelmatig boodschappen gedaan, en de Ford garage bezocht, maar deze bevonden zich buiten het oude stadsdeel endat zou nu juist het mooiste moeten zijn.
Om er wat van te maken hadden we gisteravond besloten om vroeg op te staan (100% succesgarantie want uitslapen is deze vakantie maar één keer gelukt) en niet te uitgebreid te ontbijten. Daarbij hadden we geen rekening gehouden dat de nachttemperaturen hier nogal grillig kunnen zijn. Na een aantal benauwde nachten bleek het vannacht weer ouderwets koud te zijn. Dat had als direct effect dat we elkaar vanochtend om 6:30 (eerste voornemen glansrijk gelukt…) van onder de warme dekens lagen aan te staren wie er als eerste uit zou gaan. Uiteindelijk toch op gang gekomen en rond een uur of 10 reden we zowaar de camping af.
Het oude centrum van Sarlat hadden we snel gevonden en waarom deze stad zo wordt aangeprezen was wel duidelijk. Een mooie oude stadsmuur met daarbinnen smalle en steile straatjes waar je de weg in kon kwijtraken. Luus bleek al snel niet echt haar dag te hebben. Ze had last van haar buik waardoor we het grootste deel van de ochtend en het begin van de middag op zoek waren naar WC’s. In de haast om WC nummer 5 te vinden schoven we rond lunchtijd aan op een terras. Nadeel van een stad waar veel toeristen komen is wel dat het grootste deel van de stad wordt ingenomen door restaurants en bijbehorende terrassen. Vreemd genoeg lukte het dan bijna weer niet om rond 11 uur ergens koffie te gaan drinken want de obers stonden bijna collectief meewarig nee te knikken: sorry sir, no drinks lunch only.

Het terras waar we dan uiteindelijk voor lunch aanschoven bleek een aantal verborgen nadelen te hebben. Toen we patat voor Luus wilden bestellen trok de ober een vies gezicht. We moesten toch niet denken dat dit restaurant patat op de kaart had staan, maar niet getreurd: wel gebakken aardappelen die net zo lekker waren als patat. Het vieze gezicht dat Luus trok toen de aardappelen op tafel werden gezet deed dat van de Franse ober verbleken. Jammer maar helaas. De door ons bestelde omelet was daarentegen wel heerlijk. De uitsmijter van de dag kwam op het moment dat we bij de serveerster aangaven dat we naar binnen wilden verhuizen. Het terras was gelegen in een smalle straat uit de zon en het was gaan waaien waardoor het behoorlijk fris was. Dat was toch echt niet mogelijk, we hadden nl nu tafelnummer x en als we naar binnen zouden verhuizen zou dat tafel y worden en dat kon het systeem echt niet aan. De dame moet de kloppende aders op ons voorhoofd hebben opgemerkt want na een paar minuten kwam ze nog aangeschuifeld met wat verschoten lappen die we konden omslaan. Het werd tijd om te gaan.

Met een kaart van het Office du Tourisme waarop een stadswandeling stond aangegeven hebben we ’s middags nog wat rondgedwaald in de mooie straatjes. Luus nog wat bijgevoed met een croissantje en Kilian was heerlijk in slaap gevallen in de buikdrager, echt een ideaal ding. Om een uur of 4 de stad weer verlaten en op de terugweg nog een kleine omweg gemaakt langs het kasteeltje waar we vanaf de camping al die weken naar hebben zitten kijken. Bij aankomst op de camping de weersverwachting voor de komende dagen bekeken en de beslissing genomen om maandag al te gaan rijden. Zondag zou het de hele dag droog moeten zijn en voor maandag was dat niet helemaal zeker. Zondag gaan we dus de boel inpakken en slapen we in een chalet op de camping. Maandagochtend reizen we af en hopen we in ieder geval voorbij Parijs te komen. Het is toch echt heel snel gegaan allemaal.

We willen natuurlijk niet ondankbaar overkomen maar het was vandaag warm, heel erg warm. Bij de eerste zonnestraal was het onmiddellijk warm. Regen is en blijft vele malen vervelender maar we waren erg blij met de sporadische wolk.
De regen die voor de ochtend was voorspeld bleef dus uit, ondanks dat was het wel tijd voor boodschappen, de babypap was op en we wilden vanavond nog gaan barbecuen.
We waren redelijk vroeg op pad en konden daarna bij de tent nog lunchen.

Kilian in zijn bedje (foto genomen door Luus)

Na de lunch was het tijd voor een wandeling. Vlakbij de tent begint een wandelpad en we hadden gehoord dat dit een mooi pad moest zijn. Tegelijkertijd waren we ook al gewaarschuwd dat er behoorlijk veel teken zaten dus ondanks de hitte toch lange broek en sokken aan.
Het pad liep door het bos en we werden al snel omgeven door libelles en vlinders. Ook erg veel bloemen waaronder zelfs orchideeen.
Kilian hobbelde met papa mee en Luus was zelf aan de wandel, echt leuk vond ze het niet. Het was een vrij smal spoor en de begroeiing kwam vaak tot aan haar kruin, dat liep niet echt lekker. Toch heeft ze het een half uur bergopwaarts volgehouden en in een kwartier weer naar beneden. Uiteindelijk was het zwembad weer de mooiste beloning.
De barbecue was een ongekende ramp, want toen we na ruim anderhalf uur voorgloeien eindelijk konden beginnen resulteerde dit in geblakerde worsten.

Vloekend boven de verkoolde worsten (foto genomen door Luus)

Bakken in de pan leverde hetzelfde resultaat en toen we en passant ook nog de bak olijven in het gras mikten en het zitkussen van Kilian in de fik staken (en nee, hij zat er niet op) was de lol er wel van af.
Morgen bezoeken we Sarlat.

Na een (halve) dag regen volgt er mist in de ochtend, dat hebben we zolangzamerhand wel geleerd hier. Zo ook vanochtend, al had de zon er deze keer geen enkele moeite mee om de wolken te verjagen. Het was voor iedereen best een slechte nacht geweest, vooral dankzij Kilian die maar niet kon doorslapen. Gezien het feit dat we gisteren een tweede ondertandje zagen doorkomen hebben we wel een vermoeden wat de oorzaak was, maar leuk is anders. Na een rustige start besloten we om een bezoek te gaan brengen aan de Grotte du Roc Cazelle, dit dankzij een tip van onze buren die er al eens waren geweest. De lokatie was gelegen in de vallei van de Vezérè, bijna drie kwartier rijden vanaf de camping. Voordeel van zulke ritten is dat Lucia en Kilian als een blok in slaap vallen (iets waar ze ’s avonds nogal moeite mee hebben) en zo kunnen ze een beetje bijslapen. Bekend gegeven is dat de Fransen echt als idioten rijden, vooral onderstreept door het feit dat ze inhalen op plekken waar het niet kan. Het ultieme voorbeeld vandaag was een oude, roestige Renault die besloot dat hij bergop er langs moest. De helling werd zodanig stijl dat het oude beestje er wat moeite mee kreeg en er gewoon niet meer voorbij kwam, waarop de bestuurder kwaad naar ons zat te gebaren. We hebben maar even geremd zodat hij netjes kon invoegen…
Met duidelijk gesnurk vanaf de achterbank reden we verder. Lunch hadden we gepland bij de Roc Cazelle zelf, want waar veel toeristen op af komen is natuurlijk wel een terras met crepes of een croques-monsieur. Dat was helaas niet het geval. Er was wel een klein barretje maar dat was alleen open in juli en augustus. Met knorrende maag vertokken we naar het  eerste dorpje dat we tegenkwamen en ploften neer op het terras van een pizzeria. Twee heerlijke pizza’s, een crêpe sucre en struikelende serveerster die een vol blad met glaswerk op het terras deponeerde later reden we weer terug. De Grotte du Roc Cazelle is een indrukwekkende klif waarin rotswoningen zijn te zien die al in de prehistorie werden bewoond.

De laatste werd in de jaren zestig van de vorige eeuw pas verlaten. Zelfs op dit moment zijn er nog een paar duizend Fransen die in een rotswoning leven. Tijdens de wandeling door de rotsen werden er allerlei geluidseffecten afgespeeld vanuit het struikgewas, iets waar Luus behoorlijk van onder de indruk was. Kilian hobbelde weer lekker mee in de buikdrager, wel behoorlijk warm aangezien de temperatuur vandaag voor het eerst boven de 30 was gestegen.

Na het bezoek snakten we naar de airco in de auto en verlangden we nog maar naar één ding: het zwembad op de camping. Tijdens de rit werd de plaatselijke fauna nog een slag toegebracht toen een flinke slang plotsling besloot de weg over te steken. Helaas konden we hem niet meer ontwijken. Het zembad bracht de ultieme verkoeling na zo’n warme dag, we waren inmiddels al wel zo laat dat er verder niemand meer in het zwembad was. Het eten was makkelijk en simpel en de avond behoorlijk zwoel. Morgenochtend waarschijnlijk regen dus dan wordt het tijd voor boodschappen.

Helaas geen zon vanochtend toen we opstonden. Nog wel droog kunnen ontbijten (voor het eerst en meteen ook voor het laatst Choco-pops gegeten) en daarna meteen op weg gegaan naar de Ford garage in Sarlat. We hadden ons taaltechnisch  goed voorbereid, lekkage in het Frans is ‘fuite’, maar dat bleek wonderwel niet nodig. De dame achter de balie bleek vloeiend engels te spreken. Aangezien we pas in de middag terecht konden gingen we eerst nog wat anders gaan doen. Het hemelwater kwam inmiddels overvloedig naar beneden dus was het zaak om een indoor activiteit te bedenken. De keus viel op het Aquarium du Perigord Noir in Les Eyzies.
Daar aangekomen werden we verwelkomd door een enorm kabaal, afkomstig van een aantal schoolklassen die op excursie waren. Eenmaal binnen het aquarium bleek het met de drukte gelukkig erg mee te vallen. Luus vond het allemaal prachtig en het was inderdaad erg mooi opgezet. Naast vissen waren er ook slangen en andere reptielen te zien.

Luus had geen zin om op de foto te gaan

In de namiddag naar de garage gereden. De monteur zag tot zijn ontzetting een C-Max met dakkoffer binnenrijden waaruit vier personen kwamen rollen. Een kwartier later stonden we weer buiten. De lekkage bleek condens te zijn van de airco en het hoorde dus zo. Waarom dit nooit eerder is opgevallen snappen we niet maar we waren al erg blij dat er geen grote reparatie nodig was. Inmiddels was het weer droog, komende dagen zou het mooi moeten zijn.

Het scheelde weinig of vandaag was onze laatste vakantiedag geweest. We hadden een bar slechte nacht, laat in bed door het voetballen, erg benauwde nacht met om 3:00 een bulderend onweer dat gelukkig net ons dal voorbij ging en Luus die om 5:45 vond dat de dag begonnen was. Na nog een uur te hebben gerekt besloten we toch maar de tent open te ritsen.
Aan de binnenkant van de luifel schuifelde een insect dat zodanig groot was dat Bé van mening was dat we direct de boel moesten opbreken. Het zag er ook best angstaanjagend uit: zeker 10 cm groot met enorme rood gekleurde kaken aan de voorkant. Na even denken kwamen we tot de conclusie dat het om een vliegend hert moest gaan, volkomen ongevaarlijk en ook behoorlijk zeldzaam. Na hem netjes in een pannetje te hebben opgevangen hebben we hem in het bos neergezet. We waren wel meteen goed wakker, dat weer wel.
Aangezien het behoorlijk bewolkt was leek het ons een ideale dag voor een wandeling. We zijn vanaf de camping vertrokken en hebben een prachtige wandeling gemaakt langs de rivier de Ceou, door velden met graan, klaprozen, wilde boshyacinten en noten-boomgaarden. Onder een walnotenboom broodjes en cakejes gegeten en toen weer richting de camping.

Bij aankomst op de camping was de zon al weer helemaal doorgebroken en zijn Luus en Papa nog een uur het zwembad ingedoken. De temperatuur van het water blijkt elke keer dat we gaan zwemmen met één graad te zijn gestegen. We begonnen ooit met 19°, vandaag was het al 22°. Hoewel we nog een week hebben toch zolangzamerhand over de terugreis aan het nadenken. Om een natte tent te voorkomen gaan we de laatste nacht in een chalet op de camping overnachten. Kunnen we ’s ochtends in ieder geval vroeg vertrekken.
Morgen in ieder geval even langs de Ford garage in Sarlat aangezien er vloeistof onder uit de auto lekt na elke rit. Nu nog even het Franse woord voor lekkage opzoeken…:'(