Met een aantal dagen mooi weer voor de boeg was de kriebel om er op uit te gaan duidelijk aanwezig, zelfs Lucia gaf aan dat ze het heel leuk zou vinden om de wandeling te gaan maken “met al die stenen”. We wisten meteen dat ze daarmee de wandeling vanaf de Brevent bedoelde waarbij we eerst met twee gondels naar boven de 2500 meter worden gebracht om daarna over een rotsig pad af te dalen richting de Refuge Belchat. De hele wandeling geeft bovendien een prachtig uitzicht op het hele Mont Blanc massief en daarom was het ook de twee voorgaande keren dat we hier waren een van de eerste wandelingen die we maakten. Het was een beetje onze “happy place” geworden in deze omgeving.

Zo gezegd zo gedaan, na een ontbijtje van de plaatselijke bakker en het inpakken van de rugzakken sprongen we rond half elf in de auto richting Chamonix. Het vinden van een parkeerplaats leek even spannend omdat er in de buurt van de eerste gondel, de Telecabine de Planpraz, geen parkeerplaats meer was te vinden. In een lager gelegen parkeergarage bleek gelukkig nog voldoende plaats en na het aftikken van bijna 110 Euro konden we zo doorlopen. De tweede etappe was de Telepherique du Brevent, een grote gondel met ruimte voor 25+ personen waardoor we ons vooraf al hadden afgevraagd of deze wel ging met alle Corona-maatregelen, dat bleek gelukkig geen enkel probleem.

De wandeling zelf was weer genieten met het ene fotomoment na het andere. Waar het met de twee eerdere bezoekjes best fris was geweest (2018) en blaffend heet (2019) was het nu heerlijk.

Lucia en Kilian hadden wel met enige regelmaat aanmoediging nodig, op een gegeven moment zelfs zo erg dat Lucia commentaar kreeg van een Nederlandse dame die het geklaag had aangehoord. Ondanks dat kwamen we toch weer een stukje verder dan de voorgaande keren en op de terugweg waarbij we alleen maar moesten klimmen liepen ze als een trein naar boven. Het beloofde ijsje (3,50 voor een Cornetto…) was daarmee alsnog wel vediend.

Op de terugweg nog even langs de Carrefour voor de voorraden en ’s avonds een barbecue bij de tent met visspiesjes, worstjes, tabouleh en een lekkere salade. Daarna nog even videobellen met de Booghjes die eind volgende week komen om ze gerust te stellen dat het hier nog best leuk is ondanks alle veranderingen. Het beachvolleybal van gisteravond was zo goed bevallen dat mama en Kilian op herhaling gingen.

De eerste nacht in de nieuwe tent was heel goed bevallen, met name het feit dat het slaapdeel weinig daglicht doorliet was heel prettig en rond acht uur kwamen we een beetje in beweging. Papa en Kilian sprongen in de auto naar de boulanger en de versmarkt voor een lekker ontbijt terwijl mama en Lucia de ontbijtspullen klaar zetten en een lekkere pot koffie maakten. De eerste echte Franse croissantjes waren heerlijk en tijdens het maken van plannen voor de eerste campingdag kwamen er maar een paar zaken naar boven: opruimen, boodschappen doen (Carrefour en de speelgoedwinkel voor Kilian) en zwemmen.

Aan het einde van de ochtend reden we naar Sallanches en konden we voorzien van mondkapjes de eerste (en tweede) levensbehoeften inslaan. De speelgoedwinkel werd een teleurstelling omdat ze niet de Pokemon kaarten hadden die Kilian zo graag wilde. Eenmaal terug op de camping hesen we ons na de lunch in onze zwemkleding en liepen we naar het meer. Het water was heerlijke en Kilian zwom voor het eerst trots rond zonder zwembandjes, met de glinsterende ijswanden van het Mont Blanc massief aan de horizon.

Het menu voor de avond bestond uit een simpele pasta met tomatensaus en kaas. Op uitdrukkelijk verzoek van Kilian in de avond nog samen met papa bezig geweest op het beachvolleybal veld bij het meer.

Na best een aardige nacht, de stressvolle aanloop dreunde nog wel wat na, schoven we om half acht aan bij het simpele maar lekkere ontbijtbuffetje van het hotel. Lisette en Chiel waren al iets eerder uit de veren en reden even na half acht weg richting het zuiden. Na wat croissantjes, pain chocolat, stolbrood met lekkere Franse kaas, of in het geval van Kilian cake en twee muffins werd het karretje weer aangekoppeld en zetten we koers richting de Alpen.

Onderweg was het opvallend rustig ondanks het feit dat er ook vrachtverkeer was en het lukte ons voor het eerst om voor het sluiten van de receptie om 12:00 uur in te checken. Zoals gewoonlijk begon ook meteen het spel van het regelen van een goede plek want de plek die de computer ons had toegekend stond ingeklemd tussen het toiletgebouw en een levendig Frans schoolkamp. Na een lunch aan het meer bleek de camping gelukkig welwillend en konden we op een zelf uitgekozen plek onze tent gaan opzetten. Overigens bleek wel dat een groot deel van de kampeerplaatsen de afgelopen twee jaar waren omgetoverd tot huisjes, waardoor de keus een stuk kleiner was geworden.

Het opzetten van de nieuwe tent was gelukkig eenvoudig want we merken dat we nog steeds gesloopt waren van de afgelopen week. Voor het avondeten hadden we een tafel gereserveerd op het terras bij de ingang van de camping, de plek waar we de afgelopen twee keer echt legendarische pizza’s hadden gegeten.

Ook hier wachte ons een verrassing toen bleek dat dit in andere handen was overgegaan. De pizza’s waren gelukkig nog prima en rond tien uur maakten we ons klaar voor de eerste nacht in de tent.

Nog nooit hebben we zoveel moeite moeten doen om op vakantie te kunnen gaan. Nadat we vanwege het Corona virus vorig jaar al in Nederland op vakantie waren geweest (duur!) was de wens om dit jaar voor de derde keer naar Lac de Passy te gaan wel erg groot. Tijdens de aanloop naar de 19e juli leek het wel een hordenrace waarbij het ene na het andere onheisbericht voorbijkwam. Als we wat bijgelovig waren geweest hadden we kunnen denken dat het voortekenen waren om vooral niet naar Frankrijk te gaan. Dat waren we gelukkig niet maar opgelucht waren we wel toen we zondagochtend vroeg Lucia en Kilian weer uit hun bedjes haalden voor de rit naar Dijon.

De reis zelf ging prima, van de strenge Corona-regels die door Frankrijk waren aangekondigd merkten we helemaal niets en zonder enige controle reden we door Belgie, Luxemburg het Franse landschap in. Niet dat we ons zorgen maakten want we hadden maarleifst twee testbewijzen op zak om aan te tonen dat we allemaal Corona-vrij waren.

Rond kwart over vier kwamen we aan bij het ons inmiddels bekende Ibis Budget Hotel en na even douchen installeerden we ons op het terras in afwachting van de aankomst van Chiel, Lisette, Julian en Jasmijn die op ons aanraden ook een overnachting hadden geboekt op doorreis naar de Gorges du Verdon. De McDonalds zorgde voor een warme hap, deze keer met een ijsje toe en na nog wat spelletjes op het terras bij het hotel doken we allemaal behoorlijk moe ons bed in. De aanloop naar deze vakantie had dan ook behoorlijk wat energie gekost.