Vandaag stond in het teken van inpakken. De weersvooruitzichten waren redelijk dus het plan om de tent helemaal af te breken en nog een nachtje in een chalet of auberge te slapen lieten we varen. In plaats daarvan hebben we zo veel mogelijk ingepakt en alleen de slaaptent laten staan. Ook de binnentent is al ingepakt dus we slapen met z’n allen in de buitentent. De tent ziet er wel een beetje raar uit zo maar als dit bevalt is het wel ideaal.

Het is altijd wel spannend hoe Luus en Kilian zich op zo’n dag kunnen vermaken maar over het algemeen ging dat prima. We waren zelf wel wat moe aangezien we gisteravond tot na half één met onze gezellige overburen hebben zitten kletsen. Bij het naar bed gaan dacht papa dat Kilian toch eigenlijk wel een broek aan moest in zijn slaapzak, maar waar de kleine man er normaal dwars doorheen slaapt werd hij nu heel verkeerd wakker. Gevolg was een nachtelijke huilbui waarbij op een gegeven moment zelfs een franse dame bij de tent kwam met een pijnstiller voor babies. We zijn er maar even van uit gegaan dat ze het goed bedoelde en dat het niet was om hem in vredesnaam stil te krijgen…
Morgen de eerste dag richting de Hollandse hitte.

De afgelopen vakanties hadden we altijd goede keuzes als het ging om het uitstapje op de laatste dag van de vakantie. Vorig jaar nog waren  het de prachtige Jardins du Marquisac die we op de laatste dag in de Dordogne bezochten. Dit jaar stonden we een beetje in dubio. Eén van de mooiste punten van Bretagne is het Point du Raz, het meest westelijke punt van Bretagne en zelfs Frankrijk in het geheel. Wat we deze vakantie hebben geleerd is dat de plekken die het meest worden genoemd niet altijd de mooiste zijn. Toch wilden we deze wel erg graag zien.
Zoals elke ochtend begonnen we weer rustig. Het ontbijt was wat karig aangezien we gisteren geen tijd meer hadden gehad voor boodschappen maar met wat limonade, brood met jam en koffie was iedereen tevreden. Onderweg bij een Intermarché croissantjes en een fougasse gehaald en snel verder gereden want het was een rit van bijna anderhalf uur. Hoewel we al vrij snel van de snelweg af moesten viel het met de drukte erg mee en gezien het feit dat het weer prachtig weer was hadden we dat niet echt verwacht. Bij aankomst zagen we een enorme parkeerplaats en een gebouw met veel winkeltjes en restaurants en heel veel mensen, niet echt waar we op hadden gehoopt.
Het pad richting het uiterste punt was breed en makkelijk te lopen. Kilian zat weer bij papa in de rugdrager en Luus had haar Teva sandalen aan. Onderweg werden we al getrakteerd op een ruige kustlijn en bloeiende heide en brem. Na ongeveer twintig minuten lopen kregen we de karakteristieke rotseilandjes in zicht.

Hoewel het eindpunt op sommige momenten wel iets weg had van een bescheiden mierenhoopje was het uitzicht absoluut fenomenaal. Na even rond te hebben gekeken en de nodige foto’s te hebben gemaakt de fougasse opgegeten (Luus en Kilian vonden het niet lekker, niet zo heel verrassend). Luus heeft ook de nodige foto’s gemaakt en ze waren verbazingwekkend goed.

Aan de noordkant van de Pointe du Raz was nog een landtong te zien die er iets minder ruig uitzag maar wel erg mooi met op de uiterste rand een klein kerkje. Toen we weer in de auto zaten ontdekten we al snel bordjes naar Pointe du Van en ons gevoel zei ons dat dat wel eens de route naar het kerkje kon zijn. Aan het eind op de parkeerplaats de auto geparkeerd tussen de campers want er was weer een hoogte-barrière geplaatst. Bé was helemaal enthousiast en ging alvast de route verkennen om na tien minuten nog net zo enthousiast terug te keren. Luus en Kilian zagen het ook nog zitten, hoewel we tijdens de wandeling wel steeds werden achtervolgd door mensen die spullen van Kilian kwamen terugbrengen die hij had gedumpt (pet, speen).

Het uitzicht was ook hier prachtig en Luus en Kilian deden het fantastisch. Aangezien we nog ruim een uur terug moesten rijden en het al behoorlijk laat was hebben we in Concarneau de plaatselijke McDonalds bezocht om ons vetgehalte weer op peil te brengen.

Vandaag was de dag van de boottocht naar de Archipel des Glénan of om precies te zijn naar Ile Saint Nicolas. Kilian presteerde het weer eens om papa vroeg wakker te maken om vervolgens zelf verder te slapen terwijl papa naar het tentdoek lag te staren. De ochtend begon wat onwerkelijk want het was zwaar bewolkt. Gaandeweg zagen we het wolkendek dunner worden en toen we om half twaalf klaar waren voor vertrek scheen er al een voorzichtig zonnetje.
Het vertrek van de boot stond gepland om twee uur dus eerst deden we boodschappen om nog lunch te halen. We hadden meer dan genoeg tijd gepland om voor de boot nog een croissantje te kunnen eten. Tenminste, dat dachten we. Toen we naar de haven van Concarneau reden bleek het om de één of andere reden stampend druk te zijn waardoor het vinden van een parkeerplaats ontzettend veel tijd kostte. Na het afhalen van de tickets konden we aan de kade nog net een broodje eten voordat we aan boord konden.

Zo druk als het in Concarneau was, zo rustig was het vreemd genoeg op de boot. We hadden zelfs het hele benedendek voor ons alleen en Luus en Kilian konden naar hartelust rondkijken en een beetje rondlopen.

Op de affiches van de bootmaatschappij stond een luchtfoto van de archipel waarbij vooral opviel hoe ongerept de eilanden allemaal waren. Toen we na bijna een uur de archipel in zicht kregen werd duidelijk dat op de foto blijkbaar een klein deel van de eilanden stond afgebeeld. Rondom het Ile Saint Nicolas was het een komen en gaan van zeilboten en op het eiland zelf bleken er twee kroegen, vakantiehuisjes en een redelijk groot aantal badgasten te zijn. Los daarvan was het een prachtig eiland en het deed ons een beetje denken aan het Schotse eiland Iona. De boot dropte ons en we hadden drie uur de tijd om wat rond te kijken.

In de drie uur zijn we het eiland helemaal rondgelopen,  deels via het houten pad dat daar speciaal voor was aangelegd, maar ook voor een deel over het strand. Ondanks het feit dat we niet de enigen waren keek Luus haar ogen uit over de hoeveelheid schelpen die er te vinden was en er is weer een plastic zak gevuld en meegenomen.

Om zes uur werden we weer opgepikt door de boot. Kilian had geen middagslaapje gehad en toen we eenmaal op open zee waren knapte hij helemaal af. Mama kreeg hem uiteindelijk weer rustig en hij viel uiteindelijk in haar armen in slaap.

Bij de tent snel ravioli met sperziebonen klaargemaakt en de kinderen naar bed gebracht. Het plan voor morgen, de laatste vrij in te vullen dag, is Pointe du Raz.

Na een wat onrustig nachtje brandde de zon ons om half negen weer de tent uit. Het was vandaag zondag dus een dagje waarop veel winkels en andere gelegenheden zijn gesloten. Aangezien de rondritjes met de auto heel goed waren bevallen hadden we dit vandaag ook weer op het programma staan.  Ditmaal weer de westkust, voorbij Ile Tudy tot waar we eerder waren gekomen. Na een heel rustig begin waarbij Luus nog heerlijk had kunnen spelen met één van de kinderen aan de overkant gingen we op pad.

Als beginpunt hadden we gekozen voor Penmarc’h, feitelijk de meest zuidwestelijke punt van Bretagne. Na drie kwartier rijden kwamen we aan bij Pointd de Penmarc’h en hadden we zicht op Phare d’Eckmühl de 65-meter hoge vuurtoren die uitkijkt over de Atlantische Oceaan. De vuurtoren was open en aangezien Luus het een goed plan vond om hem te beklimmen hesen we Kilian in de rugdrager en bereiden we ons voor op bijna 300 treden naar boven. Hoewel Luus bij ongeveer trede nummer 20 wankele knietjes kreeg heeft ze het toch tot boven volgehouden. Het uitzicht was fantastisch en de klim dubbel en dwars waard.

Om de wiebelknieen tot rust te brengen hebben we onszelf beneden op de grond getrakteerd op ijsjes. Luus heeft een voorliefde ontwikkeld voor waterijsjes ter grootte van haar eigen onderarm. Het was vandaag weer zo warm dat we met z’n vieren tegelijk van Luus haar ijsje hebben zitten eten omdat het zo snel smolt.
Na de beklimming van de vuurtoren zijn we gereden naar Kerity Plage waar we in de schaduw van een boom een broodje hebben gegeten. Daarna nog even naar het strand gelopen, een heel smal en lang strand met verrassend lauw zeewater en zicht op een aantal rotseilanden voor de kust.

In het dorpje zijn we langs het oude kerkje gereden, de Eglise Sainte-Thumette de Kerity, en hebben we een kaarsje gebrand voor oma Hanny aangezien het vandaag haar sterfdag was. Na Kerity zijn we langs de kust teruggereden naar Penmarc’h en verder. Onderweg kwamen we langs een kerkje direct aan zee gelegen dat er zo mooi uit zag dat we hier ook zijn gestopt, de Chapelle de Notre Dame de Joie. Ook hier een kaarsje gebrand voor oma Hanny en Lucia wilde ook kaarsjes aansteken voor opa Gerard en Pumba.

De rit ging verder naar Pointe de la Torche maar voordat we daar aankwamen maakten we snel rechtsomkeert bij het zien van de enorme hoeveelheid auto’s en campers die daar waren geparkeerd. De rit ging verder bij de kust vandaan en onderweg zijn we nog gestopt bij het derde en laatste kerkje met prachtige ramen, de Chapelle de la Madeleine . Een kaarsje branden kon ook hier natuurlijk niet achterwege blijven.

Teruggekeerd op de camping snel eten gemaakt en na de derde driftbui van Kilian de kleine man maar snel naar zijn bedje gebracht waar hij na ruim een uur kletsen in slaap is gevallen.  Luus nog even gespeeld en toen zat de dag er weer op. Morgen de boottocht.

Voordat we naar Bretagne waren afgereisd hadden waren we natuurlijk  al op zoek geweest naar uitstapjes. Eén van de plekken die veel werd genoemd was Les Roches du diable. Deze zogenaamde Duivelsrotsen worden gevormd door grote rotsblokken die middenin een bos in een rivierbedding liggen en zo een mooi en uniek landschap vormen. Aangezien deze plek zich een eind in het binnenland bevond en dus even niets met de oceaan had te maken leek het ons wel een leuk uitstapje.
Na de onweersbui van gisteren begon de dag gelukkig droog en met een zonnetje en na het gebruikelijke ochtendritueel (na bijna twee weken in een tent hebben we natuurlijk al vaste manieren voor alledaagse dingen) zat iedereen in de auto. Luus voorin achter het stuur bij papa op schoot, ze is dolenthousiast over het feit dat ze samen met papa de auto van de camping mag afsturen. Na bijna een uur rijden kwamen we aan bij ons doel. Wat als eerste opviel was een drietal wat oudere campers die zich op de parkeerplaats in het bos hadden gevestigd. Uit de campers klonk luide muziek maar daar schonken we nog niet echt aandacht aan.
Aangezien we dachten een behoorlijke wandeling voor de boeg te hebben besloten we eerst bij de auto te gaan lunchen. Tijdens de lunch zagen we steeds meer Franse tieners verschijnen die gekleed in zwembroek en bikini aan de afdaling naar de roches begonnen. In veel gevallen vergezeld van een flinke voorraad bier. Toch wel enigzins ongerust geworden over wat waar we nou precies een uur voor hadden gereden liepen we ook het bos in. Twintig minuten later was het pad afgelopen en stonden we, een illusie armer, weer bij de auto. Het pad liep inderdaad langs rotsen in een rivierbedding waar het blijkbaar een ontmoetingsplek was voor jongeren. Er werd driftig gezwommen ondanks de borden dat dit verboden was vanwege gevaarlijke draaikolken.
Jammer, maar helaas. Op de terugweg nog wat mooie foto’s gemaakt van het Bretonse platteland en nog maar eens de Leclerc aangedaan.

Aangekomen op de camping herhaalde zich het scenario van gisteren en kregen we een fikse onweersbui over ons heen.

Het was vandaag warm, echt heel erg ontzettend warm. De dag begon zoals altijd met om acht uur de zon op de tent en ontbijten in een aangenaam zonnetje. Het was alweer een aantal dagen geleden dat we naar Kernous Plage waren geweest dus we hadden wel weer zin in even dobberen in de baai.
Met Kilian weer in de buggy rond een uur of elf afgedaald naar het  strandje. Bé ging na een uur weer terug naar de tent met Kilian omdat het voor de kleine man te warm was om een slaapje te doen. Na nog een verfrissende duik volgden Luus en papa ook. Het idee was om bij de tent de schaduw op te zoeken maar het bleek zelfs in de schaduw niet te harden. De noodzakelijke boodschappen brachten de oplossing aangezien het daar lekker koel is. We waren niet de enigen want het bleek er stampend druk en alle parkeerplaatsen in de schaduw waren bezet.
We hebben op ons gemakje boodschappen gedaan, vooral geen haast om weer naar buiten moeten. Onze verbazing was dan ook groot toen we uiteindelijk weer naar buiten stapten onder een bewolkte hemel. Niet een enkel wolkje dat toevallig de zon passeert,  maar echte serieuze wolken. We waren bijna vergeten hoe die er uit zagen. Eenmaal terug op de camping begon het in de verte te rommelen en hoewel het onweer ons passeerde hebben we wel zitten koken en eten tijdens een flinke bui. Het koelde meteen heerlijk af.

Na enthousiaste verhalen van onze overburen over het Oceanopolis in Brest besloten we om er ook eens te gaan kijken. Het was wel een uur rijden vanaf de camping maar aangezien we nog niet heel ver van tent waren geweest kon dat best een keer.
We gingen best laat op pad, we waren pas om kwart voor negen wakker, maar aangezien we het vermoeden hadden dat Luus en Kilian het toch geen hele dag zouden volhouden was dat niet zo’n probleem.
Het Oceanopolis was enorm groot met een onderverdeling in de oceanen in de poolgebieden (pinguïns, ijsberen, zeehonden en bijv koningskrabben), de tropische oceanen (vooral veel felgekleurde vissoorten en haaien) en de oceanen in de gematigde klimaatzones (weer heel veel vissoorten). Bij dit laatste onderdeel was het ook nog mogelijk om zeesterren te aaien, iets waar Luus zich nog aan heeft gewaagd.

Helaas bleken we wel de dag te hebben uitgekozen waarop het laat naar bed gaan zich bij de kids begon te wreken. Op een gegeven moment waren ze beide niet meer te houden en zijn we aan de terugrit begonnen.
Voordat we bij de camping waren hebben we nog een tussenstop gemaakt bij het Bureau du tourisme in Forêt Fouesnant. We durven er bíjna nog niet aan te denken maar langzaam gloort de terugreis aan de onbewolkte horizon en één van de dingen die we nog willen doen is een boottripje. Er is op dat gebied keus genoeg, van grote zeilboten tot boten met een glazen bodem en van een complete tour rond de archipel die hier voor de kust ligt tot een bezoek aan een eiland. De keus viel op een boottocht naar l’ile Saint Nicolas. Ruim een uur heen, twee uur op het eiland en weer terug, eigenlijk precies goed met twee van die ukkies. Komende maandagmiddag staat dit gepland.
Voor het avondeten hadden we onze zinnen gezet op crêpes. Bij de Leclerc het juiste meel gevonden om een half uur later beteuterd tegen zwarte lappen aan te zitten kijken. Toevallig stond er bij de ingang van de camping een roze busje dat elke donderdag crêpes en galettes verkoopt, daar hebben we onze honger kunnen stillen.

Na twee dagen op pad te zijn geweest vonden we het weer lekker om het even wat rustiger aan te doen. Dat betekende ’s ochtends rustig ontbijten en daarna wat bij de tent rondhangen. De warmte was weer nadrukkelijk aanwezig hoewel we vandaag voor het eerst af en toe een wolk voor de zon hadden, vonden we helemaal niet erg.
Toen we na de lunch allemaal wel heel erg hangerig werden, werd de Leclerc weer eens met een bezoekje vereerd.  Luus en Kilian helemaal blij want ze mochten een cadeautje uitzoeken (resp bellenblaaspistool en autootjes).
Lucia ging samen met papa nog even zwemmen terwijl mama bij Kilian bleef die eindelijk in slaap was gevallen.

Na het eten zijn we met z’n allen nog even naar het strandje gelopen, het was nog heerlijk in de ondergaande zon.

Vast ritueel in de avond is zolangzamerhand ook dat we (Arjen en de overbuurman) even op jacht gaan naar Vliegende Herten. In de bomen langs de rand van de camping zwermen er in de schemering nogal wat rond en aangezien het bar slechte vliegers zijn pluk je ze vrij makkelijk uit de lucht. De kinderen zijn aan de ene kant erg nieuwsgierig maar aan de andere kant vinden ze het maar niks.

Vanochtend begon de dag om half negen na een onrustig nachtje. Kilian werd om onduidelijke reden een aantal keren wakker en daardoor gingen er wat uurtjes slaap verloren.

Waar we gisteren de kust ten oosten van Concarneau hadden verkend hadden we vandaag het plan om naar het westen te rijden. Beginpunt was Ile Tudy, meer vanwege de naam dan door de bekendheid van het plaatsje. Na een half uur rijden kwamen we aan bij de parkeerplaats, deze bleek echter voorzien van een barrière om campers te weren. Omdat we niet helemaal zeker waren of we er met de dakkoffer wel onderdoor konden was Bé uitgestapt. De barrière bleek hoog genoeg maar afgeleid door het hele gebeuren zagen we een een ronde verhoging in de weg over het hoofd. Met een krakend geluid werkte de auto zich over de verhoging. Een blik onder de auto liet zien dat er één en ander was verbogen, verder gelukkig geen waarschuwingslampjes of onheilspellende geluiden.
Toch maar een garage opgezocht (leve Google en de smartphone) die helaas dicht bleek vanwege de siësta. Na een half uur  wachten kwam er toch iemand om de auto op de brug te zetten.

Gelukkig bleek alleen een beschermingsplaat te zijn beschadigd en los geschoten. Twintig minuten later reden we heel opgelucht weer verder zonder dat de garage er iets voor in rekening had gebracht.
Na dit hele gebeuren was de zin in Ile Tudy een beetje verdwenen dus besloten we de koers te verleggen naar Mousterlin. Echt spectaculair was dit dorp niet, hoewel het uitzicht over de oceaan wel weer prachtig was. Wat vooral overheerste was de geur van rottende eieren, schijnbaar veroorzaakt door rottend zeewier. Na wat foto’s maar snel verder gereden.

De laatste stop van vandaag was bij het dorp waar we al een aantal keer doorheen waren gereden, La Fôret Fouesnant. Wat daar vooral was opgevallen vanuit de auto was een 16e eeuws kerkje, daar gingen we naar op zoek. Het kerkje was prachtig maar uiteindelijk bleek dat ook het enige te zijn dat de moeite waard was. Verder vooral heel veel auto’s en een smorende hitte.
Bé had voor het avondeten een heerlijke Griekse salade gemaakt waar de Luus en Kilian ook heerlijk van hebben gegeten. Vanavond gaan we eindelijk eens een keertje badmintonnen.

Eén van de redenen waarom we in Concarneau verzeild zijn geraakt was het feit dat het plaatsje werd genoemd in een boek dat Bé heeft gelezen, Zout op mijn huid van Benoite Groult. In dat boek werden ook een aantal vissersdorpen in de omgeving genoemd en Bé wilde graag eens een ritje maken langs deze dorpen.
Na twee dagen alleen maar strand en zwembad stonden we te popelen om weer eens wat te gaan doen. Iedereen was om acht uur wakker en na tweeënhalf uur zat iedereen aangekleed en gevoed in de auto. We begonnen bij Port Manec’h, een klein plaatsje waar de GR34 langs loopt. Met Kilian op de nek hebben we een stukje van dit pad gelopen, een prachtig kustpad met uitzicht op de Atlantische Oceaan.

Na Port Manec’h volgde Raguenez, waarbij we op de route nog bij een klein cafeetje dat uitkeek over een kleine baai wat hebben gedronken. Lunch volgde bij het Ile Raguenez, een klein eiland dat bij eb wandelend is te bereiken.

Wij kwamen inderdaad aan bij eb maar de route zag er behoorlijk glibberig uit vanwege het zeewier dus durfden we het met Kilian niet aan.
Volgende stop was een aanrader van de camping eigenaar, het Pointe de Trevignon. Een uitloper de oceaanbin met daarop een kasteelachtig gebouw. Dat kasteel bleek er inderdaad te zijn maar blijkbaar waren ze bij de laatste restauratie wat uitgeschoten want het kasteel leek splinternieuw. We zijn maar snel verder gereden.
Na een ijsje te hebben gegeten in La Cabellou zijn we nog bij een klein kapelletje langsgegaan waar een expositie werd ingericht, Luus en Kilian waren in de tuin van de kapel aan het stoeien.

Aangezien we de hele dag op pad waren geweest zijn we ’s avonds lekker bij de tent gebleven. Luus en Kilian hebben heerlijk gespeeld met de kinderen van de overburen en vielen om half elf in slaap….