Na een prima nacht werden we al even prima wakker omdat de zon ons weer toescheen in de ochtend. De Booghjes hadden een rustdag met strand en zwembad gepland, wij hadden vooral zin om een wandeling te maken en dan natuurlijk weer een deel van de GR34. De route direct ten westen van Penboch hadden we een aantal dagen al gelopen met Erik en Nicole en een blik op de kaart liet zien dat de route even verderop ook direct langs de kust liep. Dat werd ons doel van vandaag met als welklinkend startpunt “Le Bois Bas”.

Het ontbijt en de voorbereidingen waren rustig aan gedaan waardoor we pas na elf uur van de camping reden. Het startpunt lag op een kwartier rijden en vlakbij de lokale Eglise vonden we een parkerplek vrijwel direct aan het begin van de route, Het pad bleek inderdaad vlak langs het water te lopen en liep tussen de bomen waardoor we heerlijk in de schaduw liepen.

In de zon was het geluikkig al flink warm aan het worden. Een klein uur slingerde het pad langs de Anse de Moustran met mooie doorkijkjes naar het grote Île-aux-Moines en de kleinere eilanden Île Creizec en Île de la Jument die binnen de Golfe du Morbihan liggen. Het pad kwam tenslotte uit bij Port-Blanc waar verschillende veerboten vertrokken. Één daarvan trok onze aandacht, een boot die elk half uur vetrok en in vijf minuten de overtocht naar Île-aux-Moines maakte. In een opwelling kochten we vier kaartjes en sprinten we naar de boot die al klaar lag om te vertrekken.

Op het eiland zelf was het een drukte van belang met flink wat restaurantjes en zelfs bedrijven die fietsen verhuren. Wij gingen op zoek naar een plek ergens in de schaduw om onze zelf meegebrachte lunch (stokbrood/Babybell/Bifi) konden eten en dat bleek een flinke uitdaging. Het pad dat we volgden bleek ongelovelijk saai en bleef maar doorgaan tot we bijna de moed verloren. Nergens was iets van een bankje of picknicktafel te vinden. In arren moede ploften we neer op een muurtje omdat we toch echt even iets moesten eten tot het ons opviel dat er dichtbij muziek klonk. Een klein stukje verder spraken we een ouder stel aan die ons de weg wezen naar een feest dat toevallig net vandaag werd gegeven en even verder liepen we inderdaad tussen de kraampjes met mosselen, oesters en patat. Ook suikerspinen en daar vie de keus van Luus en Kilian op. Papa twijfelde serieus over de oesters maar durfde het toch niet aan.

De terugweg voelde korter aan, het zwembad op de camping lonkte dus de werd er flink de pas in gezet. Bij terugkomst op de camping vertrokken de kids na wat drinken en wat Breitz-chips richting zwembad. Voor het eten was het plan opgevat om wat te bestellen bij de foodtruck van die avond. Dit is een optie die er elke avond is met elke avond een verschillende keuze, pizza, crepes, gegrilde kip of zoals vanavond curry. Papa, mama, Erik en Nicole bestelden een best lekkere curry-maaltijd en voor de kinderen werd er pizza gebakken op het gasstel bij de tent. Er werd gekletst tot het donker werd waarna rond half elf werd besloten om even naar het strand te lopen. Onder een echt ontzettend mooie sterrenhemel waarbij zelfs de melkweg zichtbaar was keken we uit over een spiegelgladde Golfe du Morbihan. Om half een lagen we in onze warme bedden.

Helaas had de weersvoorspelling het bij het rechte eind en na een droge dag begon het vannacht weer met regenen. Ook bij het opstaan was het een buiten een kletsnatte wereld en dus was het weer een kwestie van de regenjassen en slippers aan en ontbijten in de partytent. Voor de tweede keer deze week bleek deze te zijn ingenomen door een stel hoornaars en waar papa ze vorige keer nog keurig had vrijgelaten werden ze dit keer toch maar “uitgeschakeld”. Dat om te voorkomen dat iemand er de komende dagen toch per ongeluk op gaat zitten. Na nog maar een kop koffie zagen we het aan het einde van de ochtend gelukkig opklaren en leek het er op dat het de rest van de dag droog zou blijven.

Zoals we ook in eerdere Bretagne-vakanties hebben gedaan is het in de auto stappen en langs de kust gaan rijden een prima manier om mooie plekjes te ontdekken. We hadden op de kaart ten westen van onze camping een aantal mini-baaitjes ontdekt en het besluit om hier leens op ontdekking te gaan was snel genomen. Erik, Nicole en Gwen hadden er ook wel oren naar en met twee auto’s reden we richting Larmor-Baden aan de Anse de Kerdelan.Onderweg zagen we de hemel verder opentrekken en met een voorzichtig zonnetje en een stevige wind stapten we in haven uit de auto. Op het strandje daar stuitten we al snel op prachtige Sint-Jakobsschelpen en andere mooie vondsten die we meenamen.

Uiteindelijk kwamen we aan bij een restaurant waar we lunch bestelden. Papa en mama de “crumble de legumes” en Luus en Kilian gaven de voorkeur aan frites en sausices. in gedachten zagen ze al een heerlijke barbecue wordt verschijnen dus de teleurstelling was groot toen er twee droge franse worsten werden neergezet. Pape en Erik hebben er overigens lekker van gegeten.

De volgende bestemming was het even verderop gelegen Locmiquel aan de Anse de Locmiquel. Het bleek een weidse baai die bijna volledig bleek drooggevallen omdat het eb was. Het uitzicht was overigens fantastisch en we brachten een snel bezoek aan de Chapelle de Locmiquel en Baden, een nabij gelegen kapelletje.

Voor het laatste doel reden we nog een baai verder naar het westen, de Anse de Baden, bij het plaatsje Meriadec. Het bleek een wat verlaten lokatoe waar we na enig zoeken een parkeerplaats tegenkwamen waar welgeteld één auto stond geparkeerd. Een smal pad zorgde er voor dat we een stuk konden afdalen naar de “anse” waar we weer op het pad van de GR34 terechtkwamen. Ook deze zee-arm was vrijwel volledig drooggevallen en na een klein haff uur wandelen keerden we weer om richting de auto.

Na een ritje langs de onvermijdelijke Super-U kwamen we weer aan op de camping, nog steeds onder toeziend oog van de zon. Het avondeten bestond uit pasta met ham en kaas en broccoli en na het eten zetten de kinderen meteen koers naar het voetbal/tafeltennis/petanque-veld waar ze de avonden tot 11 uur doorbrengen. Wij volgden later na wat thee met echt heerlijke Franse chocoladekoekjes om nog wat te tafeltennissen, mama was deze keer bijna onverslaanbaar…

De zon scheen vanochtend uitbundig op de tent toen we wakker werden. Geen voorzichtig waterig zonnetje maar een overtuigende gloeiende bol aan een wolkenloze hemel. Dat was eigenlijk voor het eerst sinds we hier vijf dagen geleden waren aangekomen. Snel werden de tafel en stoelen naar buiten geslepr voor een ontbijt in de zon. Omdat de weersverwaching al had laten doorschemeren dat het een droge dag zou worden hadden we gisteren al plannen gemaakt en de keuze was gevallen op Carnac, bekend van de megalieten (menhirs). Omdat we wel wat drukte verwachten hadden we de wekker vanochtend op acht uur gezet om om tien uur weg te kunnen rijden en dat lukte wonderwel.

Na wat kortstondige files kwamen we aan bij Kermario, één van de vier plaatsen waar de megalieten zijn te vinden. Het gaat op dit moment nog om 2600 menhirs van de ooit 11000 die verspreid staan over een gebied van acht kilometer lang. Met de wandelschoenen aan en de rugzakken op zetten we koers naar Manec waar het officiele startpunt was van de wandeling. Van daaruit liepen we terug richting Kermario, langs Manio om bij Kerlescan weer terug te keren.

De menhir rijen zijn neergezet tusen 5000 en 3000 voor Christus en vooral bij de grote stenen is het eigenlijk niet duidelijk hoe dit in die tijd is gedaan. Wat wel opviel is dat de menhirs in georganiseerde rijen staan, waarschijnlijk omdat de zon en maan een rol hebben gespeeld bij het plaatsen. Ondanks wat mild gemopper hebben we de volledige rouet kunnen lopen met een ijsje als aanmoediging onderweg.

Op de terugweg werd er koers gezet naar een strand, de zon scheen nog steeds en de zwemspullen waren vanochtend al igepakt. Bij Carnac zelf was het uitgebreid filerijden, het iets oostelijker gelegen Plage de Kervillen was rustiger. De reden hiervoor werd pas duidelijk bij aankomst, het strand was bedekt onder een indrukwekkende laag zeewier en het was verboden om te zwemmen. Toch vonden we een plekje hoog op het strand maar na een broodje en wat zoeken met de metaaldetector wilden de kinderen toch nog wel erg graag zwemmen op de camping. De Super-U leverde de boodschappen voor vanavond.

Het was een wat onrustige nacht geweest waarbij we rond half drie werden gewekt door enorme regenbuien die behoorlijk wat lawaai maakten op de tent. Rond zes uur was het de wind die behoorlijk in kracht toenam en zo hadden we inmiddels het gevoel dat de herfst al was aangebroken. Gelukkig voor ons kwam de wind vanuit zee waardoor we er op onze campingplek niet veel van merkten, de bomenrij achter ons ving het meeste op. Het scenario in de ochtend bleek een herhaling van zetten waarbij de aanvankelijke zon al heel snel werd verdreven door wolken en uiteindelijk regen. De lekkere croissantjes, pain chocolat en baguette die we op de camping konden halen werden in de beschutting van de partytent naar binnen gewerkt.

Omdat de bewolking na het ontbijt langzaamaan wat dunner leek te worden besloten we om vanaf de camping een wandeling langs de kust te maken. Het pad maakt deel uit van de GR34, de wandelroute langs de gehele Bretonse kust. Geen van de kinderen had ook maar een zweem van enthousiasme getoond (Kilian had zich aangesloten bij de lokale voetbalgroep) dus gingen we samen met Erik en Nicole op pad. Het bleek een prachtige wandeling te zijn met mooi uitzicht over de Golfe du Morbihan die door de zon werd beschenen om vijf minuten later weer behoorlijk te worden aangevuld met regenwater.

De wind was ook nog steeds nadrukkelijk aanwezig maar ondanks dat was het heerlijk wandelen. Na ruim een uur stuitten we bij het Pointe d’Arradon op een terras waar we café creme bestelden en erg lekkere Bretonse tiramisu. Met de wind in de rug waren we snel weer terug op de camping waar iedereen inmiddels wel zin had in lunch.

Omdat de jeugd vanochtend rustig aan had gedaan was het in de middag ook nog tijd voor wat actie. De late middag welteverstaan want pas rond drie uur zat iedereen in de auto met als eindbestemming Vannes. De stad Vannes ligt ten noordoosten van de camping en was in minder dan 20 minuten aan te rijden. Met enige moeite vonden we buiten het centrum een parkeerplek en te voet liepen we richting de kathedraal Saint-Pierre die het hart van het centrum vormt.

Na wat rondstruinen langs de vele winkeltjes besloten we collectief dat het tijd was voor het avondeten, ook vanuit strategisch oogpunt omdat het met acht personen wel eens lastig kon worden om plek te vinden. Voor veel restaurants was het nog veel te vroeg om eten te serveren op hollandse tijden maar bij een welwillende crêperie waren er nog twee tafeltjes beschikbaar. Na het eten waagde mama zich nog aan een lokale lekkernij met de naam Kouign-Amann die als belangrijkste kenmer de enorme hoeveelheid boter heeft die er in is verwerkt. Terug op de camping was het tijd voor wat tafeltennis, klusjes en douchen. Het weer was ook vandaag behoorlijk wisselvallig met een komen een gaan van buien. De echte zomer is op dit moment helaas ver weg.

De nacht was droog, rustig en pikdonker maar werd wel om zes uur onderbroken door de Duitse overburen die luidruchtig hun camper aan het inpakken waren, na vertrek vielen we gelukkig nog wel weer in slaap en om bijna half negen was het tijd om op te staan. De lichte streep op de tent leek toch echt op zonlicht en dat werd bevestigd na het openritsen van de tent, ook de weersverwachting verzekerde ons dat het de hele dag droog zou blijven.

Nog tijdens het ontbijt werd het inmiddels al waterige zonnetje al bedek door bewolking en het duurde niet lang voordat de eerste druppels naar beneden vielen. De Booghjes kozen er voor om naar een stad op bijna een uur dijden te gaan, vooral Kilian had geen zin om vandaag weer lang in de auto te zitten en dat was te begrijpen. Na nog wat achterstallige klusjes waar we gisteren niet meer aan toe waren gekomen besloten we dat op de regenachtige camping blijven geen goed idee was. Na een korte blik op de kaart kwamen we bij Auray uit dat op iets meer dan een kwartier tijden lag.

Na even zoeken vonden we een mooie parkeerplek even buiten het centrum van waaruit we in tien minuten het nieuwe, hoger gelegen centrum inliepen. Na een rondje winkels was het tijd voor de eerste crêpes van deze vakantie die werd vergezeld door een glas cider. Daarna werd de wandeling vervolgd en daalden we door een steile straat af naar de oude haven van Auray, de Quais de Saint-Goustan waar we best enthousiast werden van de mooie gebouwen en schepen.

De terugweg werd op verzoek van Kilian een zoektocht naar een speelgoedwinkel die uiteindelijk tegenover de Crêperie bleek te liggen waar we eerder hadden gezeten. De juiste Beyblades waar Kilian naar op zoek was hadden ze helaas niet.

Dankzi jde Super-U waar we langsreden voor de dagelijkse boodschappen ging hij toch nog blij terug naar de tent. Het avondeten bestond uit pasta met tomatensaus en kaas en rauwkost en in het geval van papa in stukjes gesneden Bifi worstjes. De dag werd afgesloten met een potje Weerwolven in de tent van de Booghjes. Het bleef vandaag een komen en gaan van regenbuien en dat lijkt de komende tijd ook zo te blijven…

Ondanks dat de zomerse warmte al zeker een week ver was te zoeken waren we vannacht toch wel blij geweest met de airco die ons zacht zoemend door de nacht had geholpen. We waren het er over eens dat we best goed hadden geslapen, zo goed zelfs dat mama bij er bij het afgaan van de wekker van overtuigd was dat ze in haar eigen bed lag. Het tijdstop van zes uur was wel wat wreed maar we wilden perse om acht uur wegrijden om het echt slechte weer voor te zijn. Naast het ontbijt had Luus ook zeker een uur voorbereidingstijd nodig (er goed uitzien is belangrijk).

Het restaurant waar het ontbijt werd geserveerd was compleet verlaten. Eerst waren we er van overtijgd dat dat met het vroege tijdstip had te maken maar na een overigens prima ontbijt werden we nog steeds maar vergezeld door één andere dame, het hotel was gewoon erg rustig. Dat beeld werd bevestigd door een parkeerplaats met plekken in overvloed, iets dat we wel eens anders hebben gezien. Ons plan lukte wornderwel en om acht uur koers zetten naar de Booghjes in Arradon.

Onderweg was het een komen en gaan van hoosbuien en druilerige regen en we waren behoorlijk opgelucht toen we na bijna drie uur onder een droge hemel de camping opdraaiden. Dankzij hulp van de buurtjes stond allles na drie kwartier en was het tijd voor heerlijke taart en koffie en even bijkletsen. Gwen, Luus, Roy en Kilian doken het buitenbad in en verplaatsten zich toen het toch ging regenen naar het warme bubbelbad binnen. Na een late lunch vertrokken we met z’n allen naar de Decathlon in Vannes omdat we er achter waren gekomen dat we het slaapmatje van Kilian waren vergeten…

Ondanks dat het hemelsbreed qua afstand niets voorstelde werd het een helse rit met een ongelovelijke hoeveelheid auto’s op de weg die allemaal als eerste op plaats van bestemming wilden aankomen. De parkeerplaats van de Decathlon was compleet vol met nog twintig wachtenden voor ons, de P van een restautant aan de overkant bracht gelukkig een oplossing. De Dectahlon had genoeg matjes op voorraad en na een snel bezoek aan de Leclrec voor boodschappen stortten we ons in het verkeersgeweld terug naar de camping.

Kilian voelde zich niet zo lekker, waarschijnlijk door de korte nachtjes en de spanning en hij dook bij terugkomst zijn bed in. Het gezamenlijke avondeten bestond uit worstjes, tabouleh en rauwkost en werd weggespoeld met echte Texelse Skuumkoppe en Cidre Doux van Loic Raison. Onder een zwaar bewolkte hemel doken we rond half elf ons bed in. Kilian was nog heel even wakker om nog een toetje weg te werken en sliep daarna meteen weer verder. De verwachting voor morgen lijkt wtat beter te zijn.

Met weer eens een jaar laat zomervakantie hadden we al een behoorlijke tijd uitgekeken naar heerlijk een paar weken in de tent. Na lang zoekwerk met weer een hoop research van mama waren we uiteindelijk uitgekomen op Bretagne. Voor maarliefst de vijfde keer maar in plaats van ons voormalige vaste stekkie Concarneau was de keus gevallen op camping Penboch even ten zuiden van Vannes en op een steenworp afstand van de oevers van de Golfe du Morbihan.

Het inpakken verliep redelijk ontspannen maar toch wat rommeliger dan normaal, we waren allemaal toe aan vakantie. Olaf had het het karretje in de voortuin al herkend en kwam al dagenlang opvallend vaak even buurten, mischien toch even kijken of we er nog wel waren. Op zaterdag de konijnen naar de opvang gebracht en ternauwernood Olaf ontdekt die zich heerlijk in de dakkoffer had genesteld…

De wekker ging weer om vijf uur en na vijf kwartier kon de auto worden gestart en lieten we Warmenhuizen acher ons. Onderweg was het opvallend rustig en zonder enige file of ander oponthoud reden we door Belgie en Frankrijk. Zeker toen we de route naar Parijs achet ons lieten kon de cruise control worden aangezet en reden we langs de weilanden met de typisch Franse ” hooirollen”. Vreemd genoeg waren de parkeerplaatsen wel overvol en stuurde de navigatie ons ook nog eens langs een route die ons niet via de Pont de Normandie, de 856 meter lange brug die Le Havre met Honfleur verbindt.

Enigzins teleurgesteld maar blij dat we er waren kwamen we even voor vijf uur bij het Ibis Hotel aan in Caen. De iets luxere versie met airco deze keer hoewel het weer dit jaar daar geen enkele noodzaak toe gaf. Na het inchecken allemaal even onder de douche en daaarna naar de McDonalds aan de andere kant van de straat. De rest van de avond brachten we door met wat spelletjes en TV kijken. Morgen vroeg op pad voor het laatste stuk want morgenmiddag gaat het waarschijnlijk regenen…