Volgens de wetten van deze vakantie was het vandaag tijd voor een dag om de benen wat rust te geven, niet dat het gisteren een bovenmatige inspanning was geweest maar de afwisseling wandelen/rust wordt door Luca en Kilian nauwlettend in de gaten gehouden. Ook vanochtend geen ritje naar de boulanger maar gewoon supermarkt-croissantjes met Chocopic cornflakes voor de kids. Het weer was ondanks de wat wisselende berichten nog steeds prima, zo goed dat we het plan hadden opgevat om ’s ochtends in ieder geval te gaan zwemmen. Mama had de afgelopen week met een schuin oog naar de inhoud van de waszak gekeken die zich elke dag verder had gevuld en besloot om zich in de ochtend op de was te storten.

Met de spullen voor het meer ingepakt vroeg Kilian heeeeeeel aardig of we niet eerst even langs de speelgoedwinkel konden rijden. ZIjn radiografisch bestuurbare auto was zo’n succes dat hij de rest van zijn vakantiegeld wilde uitgeven aan een op afstand bestuurbare boot. Aangezien we best mooi op tijd waren reden Papa, Lucia en Kilian langs de Jouer Club in Sallanches en omdat we daar niet konden slagen vervolgens naar de speelgoedwinkel in Scionzier. Daar werd gelukkig de perfetce boot gevonden en met de nieuwe aanwinst liepen we naar ons meer bij de camping.

Kilian was zo enthousiast dat hij achter de boot het water inplonsde met de controller nog in zijn handen, de boot deed helemaal niets meer… Nadat papa de controller helemaal had gedemonteerd en hem een kwartiertje in de zon had laten drogen zat er gelukkig weer wat leven in. Na de lunch bleek de was inmiddels ook klaar en om toch nog wat beweging te hebben liepen we een rondje rond het meer.

Aan het einde van de middag begaven we ons naar het restaurant op de camping om wat te drinken en een pizza te eten. De pizza’s waren op de dag van aankomst nog wel aardig geweest maar nu was het allemaal erg matig met als dieptepunt de pizza van mama die we terugstuurden naar de keuken omdat deze van onderen compleet zwartgeblakerd was. Op zich werd het netjes opgelost maar het was wat ons betreft wel de laatste keer dat we daar hebben gegeten.

De weersverwachting had voor vandaag geen overtuigend mooie dag voorspeld maar omdat het niet totaal hopeloos leek maakten we ons toch op voor een wandeling. Mama had een tocht op het oog bij Le Tour waar we wandelend de Zwitserse grens over zouden steken maar omdat de weersvoorspelling er voor dat gebied net wat minder uitzag dan wat dichterbij Chamonix werden de plannen last minute gewijzigd naar Les Houches.

We waren mooi op tijd weg, op zondag waren er geen verse croissantjes dus hadden we de de dag ervoor al de fabrieksversie van de Carrefour in huis gehaald. Best te eten overigens. Les Houches lag op een kwartiertje rijden en na het vinden van een parkeerplaats liepen we naar de Telepherique Les Houches-Bellevue die ons naar een hoogte van net iets meer dan 1800 meter zou takelen. Vanuit het dal konden we al zien dat de kabelbaan halverwege de bergwand in de wolken verdween maar bij het kopen van vier kaartjes (60,- in totaal) werden we daarvoor niet gewaarschuwd zoals dat bi de Brevent in het verleden wel was gebeurd. Niet dat de wolken ons op andere gedachten hadden gebracht, het ging ons om de wandeing en wie weet zou het in de loop van de daf nog opentrekken. Boven aangekomen besloten we eerst nog om ons moed in te drinken met een extra kop koffie, ook Luus waagde zich met succes aan een Cappucino.

Het pad begon naast de hut en we werden meteen aardig op de proef gesteld toen het pad meteen behoorlijk steil omhoog ging. Al zigzaggend liepen we door de dichte mist naar boven met om ons heen een overvloed aan mooie alpenbloemen. Binnen het uur kwamen we aan op het hoogste punt waar we echt geen enkel zicht hadden op de omringende bergen, onderweg hadden we wel heel wat plekken gehad waarbij we de diepte als het ware konden voelen. We namen ons dan ook voor om deze wandeling zeker nog eens te gaan doen met mooi weer. Na een broodje vlak naast het spoor van de Tramway du Mont Blanc daalden we weer af, deze keer via een andere route die een stuk minder steil bleek te zijn.

Aangekomen bij de Telepherique zagen we heel langzaam gaten in de wolken ontstaan en nadat de gondel ons weer veilig in het dal had afgezet zetten we Lucia en Kilian af op de camping om vervolgens boodschappen voor het avondeten te halen in Sallanches. Op het menu stond een simpel soepje (tomaat voor alles onder de 13 en een 12-groentensoep voor de volwassenen onder ons) met een tomaat/komkommer salade en wat tabouleh. Na het eten liepen we onder een grotendeels wolkenloze hemel naar het meer voor we een potje 2 vs 2 beachvolleybal en wat gestunt met een lichtgewicht vliegtuigje van Kilian. Op verzoek van Lucia deden we in de tent nog een potje Mens Erger je Niet waarna we rond 11 uur het licht uitdeden.

Na de pittige wandeling van gisteren kon het anders dan dat we vandaag weer de rustig aan gingen doen. Zonder een wekker te zetten reed papa deze keer alleen naar de bakker, enigzins ontstemd omdat we er achter waren gekomen dat onze koelkast het af liet weten. Na het ontbijt onze buren uitgezwaaid waar we al een week naast hadden gestaan zonder contact, maar zoals zo vaak vlak voor vetrek mee in gesprek waren geraakt.

Omdat de weersverwachting liet zien dat er in de middag kans op onweer was ploften we in de ochtend neer bij een heerlijk rustig meer met af een toe een voorzichtig zonnetje. Ondanks dat wel heerlijk qua temperatuur. Terug bij de tent de lunch afgesloten met een glas lauwe melk waarna we volledig overtuigd van het nut van een goede koelkast in de auto sprongen. Op aangeven van de camping reden we naar de Darty/FNAC in Sallanches waar een vriendelijk verkoper zijn best deed om ons een complete koelkast met deur en vriesvak te verkopen, niet echt tentproof dus. De Decathlon in Scionzier had gelukkig wel wat modellen voor op de camping en met een wel wat kleiner model dan we gewend zijn reden we terug.

Onderweg scoorde Kilian nog een radiografisch bestuurbare auto en deden we snel nog wat boodschappen bij de Carrefour.

Na een rauwkostschotel, merguez, wortel/selleriesalade en voor Luus wat Sushi sloten we de dag af met wat tafeltennis. De klapper van de dag bewaarden we tot het eind toen we de stekker van onze defecte koelbox toch nog eens aansloten en het ding vrolijk heerlijk koud begon te worden. Gelukkig is het retourbeleid van de Decathlon heel soepel…

Bij het opstaan merkten we best dat het gisteravond relatief laat was geworden, vooral Kilian had de neiging om steeds weer in bed terug te kruipen, waardoor het vanochtend aan Luus de beurt was om mee te rijden naar de bakker voor het ontbijt.

Na een dag rust gisteren en een weersverwachting die voorspeld dat het vanaf het weekend wel eens minder weer zou kunnen worden hadden we wel het plan opgevat om vandaag weer te gaan wandelen. De keuze was gevallen op de wandeling naar Chalet des Pyramides. Om het ons wat makkelijk te maken betekende dat een ritje met de Telesiege in Les Tissieres, een van de dorpjes voor Chamonix. Deze stoeltjeslift eindigt bij Chalet de Glacier des Bossons op net geen 1500 meter waar vandaan de klim begint naar de bijna 500 meter hoger gelegen Chalet des Pyramides. Chalet de Glacier des Bossons kenden we overigens al van twee jaar terug toen we er met Erik en Gwen al eens een crepe hadden gegeten op het terras.

Omdat het best een behoorlijke wandeling was hadden we zelfs de wekker gezet en na een snel ontbijtje reden we nog voor tien uur van de camping, voor ons doen best netjes. Alle toppen van het Mont Blanc massief waren vanochtend bedekt met een wolkendek dat er als een soort koepel overheen leek te liggen, vaak een teken dat er een weersomslag zit aan te komen.Voor vandaag was dat allemaal nog niet aan de orde en na de rit in de stoeltjeslift begonnen we aan de klim.

Het moet gezegd, het was best een pittige klim waarbij we elk half uur even pauzeerden en het sporadische gemopper van vooral Luus maar even voor lief moesten nemen. Na ruim een uur werden we getrakteerd op de eerste doorkijkjes naar de indrukwekkende ijstorens van de Galcier des Bossons aan de ene kant en naar de minstens zo imposante van die van de Plateau des Pyramides. Binnen de twee uur ploften we neer op het terras van de Pyramides-hut, trots dat we het hadden gered,

Na wat duur en eerlijk gezegd kwalitatief wat matig eten (soep, salades des tomates) liep papa snel nog een paar minuten verder naar een uitzichtpunt, waarna we weer begonnen aan de afdaling door de beboste hellingen. Met name Kilian had het wat zwaar maar met de nodige korte pauzes kwamen we halverwege de middag weer aan in het dal.

Lucia en Kilian werden afgezet op de camping en papa en mama gingen boodschappen doen voor het avondeten (pannekoeken met ei en pannekoeken met zomerfruit).

Met een aantal dagen mooi weer voor de boeg was de kriebel om er op uit te gaan duidelijk aanwezig, zelfs Lucia gaf aan dat ze het heel leuk zou vinden om de wandeling te gaan maken “met al die stenen”. We wisten meteen dat ze daarmee de wandeling vanaf de Brevent bedoelde waarbij we eerst met twee gondels naar boven de 2500 meter worden gebracht om daarna over een rotsig pad af te dalen richting de Refuge Belchat. De hele wandeling geeft bovendien een prachtig uitzicht op het hele Mont Blanc massief en daarom was het ook de twee voorgaande keren dat we hier waren een van de eerste wandelingen die we maakten. Het was een beetje onze “happy place” geworden in deze omgeving.

Zo gezegd zo gedaan, na een ontbijtje van de plaatselijke bakker en het inpakken van de rugzakken sprongen we rond half elf in de auto richting Chamonix. Het vinden van een parkeerplaats leek even spannend omdat er in de buurt van de eerste gondel, de Telecabine de Planpraz, geen parkeerplaats meer was te vinden. In een lager gelegen parkeergarage bleek gelukkig nog voldoende plaats en na het aftikken van bijna 110 Euro konden we zo doorlopen. De tweede etappe was de Telepherique du Brevent, een grote gondel met ruimte voor 25+ personen waardoor we ons vooraf al hadden afgevraagd of deze wel ging met alle Corona-maatregelen, dat bleek gelukkig geen enkel probleem.

De wandeling zelf was weer genieten met het ene fotomoment na het andere. Waar het met de twee eerdere bezoekjes best fris was geweest (2018) en blaffend heet (2019) was het nu heerlijk.

Lucia en Kilian hadden wel met enige regelmaat aanmoediging nodig, op een gegeven moment zelfs zo erg dat Lucia commentaar kreeg van een Nederlandse dame die het geklaag had aangehoord. Ondanks dat kwamen we toch weer een stukje verder dan de voorgaande keren en op de terugweg waarbij we alleen maar moesten klimmen liepen ze als een trein naar boven. Het beloofde ijsje (3,50 voor een Cornetto…) was daarmee alsnog wel vediend.

Op de terugweg nog even langs de Carrefour voor de voorraden en ’s avonds een barbecue bij de tent met visspiesjes, worstjes, tabouleh en een lekkere salade. Daarna nog even videobellen met de Booghjes die eind volgende week komen om ze gerust te stellen dat het hier nog best leuk is ondanks alle veranderingen. Het beachvolleybal van gisteravond was zo goed bevallen dat mama en Kilian op herhaling gingen.

De eerste nacht in de nieuwe tent was heel goed bevallen, met name het feit dat het slaapdeel weinig daglicht doorliet was heel prettig en rond acht uur kwamen we een beetje in beweging. Papa en Kilian sprongen in de auto naar de boulanger en de versmarkt voor een lekker ontbijt terwijl mama en Lucia de ontbijtspullen klaar zetten en een lekkere pot koffie maakten. De eerste echte Franse croissantjes waren heerlijk en tijdens het maken van plannen voor de eerste campingdag kwamen er maar een paar zaken naar boven: opruimen, boodschappen doen (Carrefour en de speelgoedwinkel voor Kilian) en zwemmen.

Aan het einde van de ochtend reden we naar Sallanches en konden we voorzien van mondkapjes de eerste (en tweede) levensbehoeften inslaan. De speelgoedwinkel werd een teleurstelling omdat ze niet de Pokemon kaarten hadden die Kilian zo graag wilde. Eenmaal terug op de camping hesen we ons na de lunch in onze zwemkleding en liepen we naar het meer. Het water was heerlijke en Kilian zwom voor het eerst trots rond zonder zwembandjes, met de glinsterende ijswanden van het Mont Blanc massief aan de horizon.

Het menu voor de avond bestond uit een simpele pasta met tomatensaus en kaas. Op uitdrukkelijk verzoek van Kilian in de avond nog samen met papa bezig geweest op het beachvolleybal veld bij het meer.

Na best een aardige nacht, de stressvolle aanloop dreunde nog wel wat na, schoven we om half acht aan bij het simpele maar lekkere ontbijtbuffetje van het hotel. Lisette en Chiel waren al iets eerder uit de veren en reden even na half acht weg richting het zuiden. Na wat croissantjes, pain chocolat, stolbrood met lekkere Franse kaas, of in het geval van Kilian cake en twee muffins werd het karretje weer aangekoppeld en zetten we koers richting de Alpen.

Onderweg was het opvallend rustig ondanks het feit dat er ook vrachtverkeer was en het lukte ons voor het eerst om voor het sluiten van de receptie om 12:00 uur in te checken. Zoals gewoonlijk begon ook meteen het spel van het regelen van een goede plek want de plek die de computer ons had toegekend stond ingeklemd tussen het toiletgebouw en een levendig Frans schoolkamp. Na een lunch aan het meer bleek de camping gelukkig welwillend en konden we op een zelf uitgekozen plek onze tent gaan opzetten. Overigens bleek wel dat een groot deel van de kampeerplaatsen de afgelopen twee jaar waren omgetoverd tot huisjes, waardoor de keus een stuk kleiner was geworden.

Het opzetten van de nieuwe tent was gelukkig eenvoudig want we merken dat we nog steeds gesloopt waren van de afgelopen week. Voor het avondeten hadden we een tafel gereserveerd op het terras bij de ingang van de camping, de plek waar we de afgelopen twee keer echt legendarische pizza’s hadden gegeten.

Ook hier wachte ons een verrassing toen bleek dat dit in andere handen was overgegaan. De pizza’s waren gelukkig nog prima en rond tien uur maakten we ons klaar voor de eerste nacht in de tent.

Nog nooit hebben we zoveel moeite moeten doen om op vakantie te kunnen gaan. Nadat we vanwege het Corona virus vorig jaar al in Nederland op vakantie waren geweest (duur!) was de wens om dit jaar voor de derde keer naar Lac de Passy te gaan wel erg groot. Tijdens de aanloop naar de 19e juli leek het wel een hordenrace waarbij het ene na het andere onheisbericht voorbijkwam. Als we wat bijgelovig waren geweest hadden we kunnen denken dat het voortekenen waren om vooral niet naar Frankrijk te gaan. Dat waren we gelukkig niet maar opgelucht waren we wel toen we zondagochtend vroeg Lucia en Kilian weer uit hun bedjes haalden voor de rit naar Dijon.

De reis zelf ging prima, van de strenge Corona-regels die door Frankrijk waren aangekondigd merkten we helemaal niets en zonder enige controle reden we door Belgie, Luxemburg het Franse landschap in. Niet dat we ons zorgen maakten want we hadden maarleifst twee testbewijzen op zak om aan te tonen dat we allemaal Corona-vrij waren.

Rond kwart over vier kwamen we aan bij het ons inmiddels bekende Ibis Budget Hotel en na even douchen installeerden we ons op het terras in afwachting van de aankomst van Chiel, Lisette, Julian en Jasmijn die op ons aanraden ook een overnachting hadden geboekt op doorreis naar de Gorges du Verdon. De McDonalds zorgde voor een warme hap, deze keer met een ijsje toe en na nog wat spelletjes op het terras bij het hotel doken we allemaal behoorlijk moe ons bed in. De aanloop naar deze vakantie had dan ook behoorlijk wat energie gekost.