De voorspelde regen bleef gelukkig uit waardoor we vanochtend gelukkig alles droog konden inpakken voor onze rit naar huis. Toen papa eens ging kijken hoe het met ons konijntje Coco was, kwam hij al snel tot de conclusie dat het beestje dood in zijn kooitje lag. Na dikke tranen van Luus en mama snel bij de boer langsgelopen die zich zichtbaar wat ongemakkelijk voelde na zijn geruststellende woorden van gisteren. Met een toch wat vervelend gevoel reden we rond half elf weg van de boerderij. Na een korte stop in Drachten voor boodschappen en op de afsluitdijk om wat te eten reden we halverwege de middag Warmenhuizen binnen.
Na een zonnige ochtend waarbij we druk bezig waren met het bedenken van een leuke bezigheid voor onze laatste vrij in te vullen dag bleek wederom dat het druk is in Drenthe. Alle opties die we bedachten bleken al vol te zijn geboekt en nog een dag wandelen hadden we niet direct zin in. Na een snel telefoontje bleek dat we nog wel twee kano’s konden huren en Lucia bleek er nu toch wel zin in te hebben. Ons verzorgkonijn zat er nog steeds niet heel gelukkig bij dus liepen papa en Lucia nog een keer naar de boer die deze keer door zijn vrouw van het land werd gehaald. Na een snelle blik wist hij ons enigzins gerust te stellen, Coco was een jong konijn dat waarschijnlijk nog moet wennen aan de situatie. Niet direct reden tot ongerustheid.
Papa maakte wat tosti’s voor de lunch die er bij iedereen goed in gingen, inclusief ons buurmeisje Mila. Daarna snel de tassen gepakt en koers gezet naar het dorpje Annen, waar er twee Canadese kano’s op ons lagen te wachten. De kano’s bleken een stuk mooier dan die waar in Limburg mee over de Dommel waren gedreven. Ze voelden wel een stuk wiebeliger en daar moesten we wel even aan wennen. De route bleek voor het grootste deel te gaan over de Hunze, een vrij brede rivier die we fluitend met een windje in de rug afpeddelden tot aan het dorp Spijkerboor.
Het idee om in Borger een pizza af te halen werd al snel omgezet in een echt plekje in het Italiaanse restaurant waar Kilian bijna een volledige pizza naar binnen werkte en Lucia een van de lekkerste borden pasta die ze ooit had gegeten naar binnen (spaghetti al tonno). Terug op de camping werd er nog wat ingepakt aangezien we morgen om tien uur de tent al moeten verlaten. Luus en Kilian roosterden nog wat marshmellows boven het kampvuur dat een aantal keer per week wordt aangestoken.
Na een korte stop aan wal keerden we om en kwamen we al snel tot de conclusie dat het met wind tegen een volledig andere ervaring was. Na een hoop gezwoeg en heen en weer gezwabber over de rivier kwamen we na een tocht van ruim twee uur weer aan bij het beginpunt.
Met nog een paar dagen te gaan in Drenthe vroegen we ons af wat we nog wilden doen en op welke dag. Voor papa en mama was de voorkeur duidelijk: fietsen en kanoen. Lucia en Kilian dachten hier volledig anders over waarbij met name het idee van nog een keer in een kano zitten ze nehoorlijk tegenstond. Het fietsidee had zichzelf opgelost toen bleek dat er geen huurfiets meer te krijgen was in de nabije omgeving. Wonder boven wonder stemden ze er allebei mee in om vandaag dan toch nog maar een keer te gaan wandelen.
Het weer zat nog steeds ontzettend mee, met afwisselend een zonnetje en wat wolken. Rond een uur of elf stapten we in de auto, helaas nog geen bezoek gehad van de boer om even naar Coco te kijken die er nog steeds wat bewegingsloos bij zat. De wandelroute die we op het oog hadden was een 8 km lange route door de boswachterij Odoorn op de Hondsrug. Het startpunt was snel gevonden waar we onmiddelijk vielen voor de verleiding van koffie met lekkers op het terras van restaurant Poolshoogte.
Met een buik vol appeltaart en andere lekker dingen beklommen we nog de Brandtoren, een naburige heuvel met daarop een uitkijktoren. De wandeling zelf bleek met grote (heide)vlaktes en wat bredere, kaarsrechte en soms lange paden, heel anders dan die van gisteren. Ondanks dat was de omgeving wel erg mooi en stapten Luus en Kilian dapper door. Onderweg hebben we nog een cirkel van tien stenen op de heide gelegd omdat het tien jaar geleden was dat oma Hanny was overleden.
Na afloop van de wandeling hadden we nog tijd om bij het hunebedcentrum in Borger langs te gaan om de naar de stenen de laten kijken die Kilian gisteren had gevonden. De verwachtingen van Kilian waren hoog gespannen en de teleurstelling was dan ook groot toen de boodschap was dat het om vuursteen ging waarbij niet viel te zeggen of het van een trechterbeker was of gewoon een stuk steen. Om positief te eindigen snel maar een ijsje en boodschappen gehaald voor een barbecue (ja, echt de laatste deze keer).
Het was al weer even geleden dat we een wandeling hadden gemaakt en na een aantal dagen met andere bezigheden was dit waar we, met name papa en mama, weer ontzettend behoefte aan hadden. Het weer zat wat dat betreft ook mee want met afwizzelend wat zon en wolken, geen wind en rond de 20° was het ook echt ideaal weer om er te voet op uit te gaan.
De ochtend stond een beetje in het teken van Coco het konijn. De afgelopen nacht was redelijk onverwacht heel koud geweest en het beestje zat stil in een hoekje van zijn hok zonder te eten en tot ogenschijnlijk tot weinig meer in staat. De goede zorg van Luus bracht hier weinig verandering in. We besloten om het even aan te kijken en papa had ondertussen een mooie wandeling gevonden, de Erfgoed Wandelroute van 8,5 kilometer die ons langs een van de beroemde Drentse hunebedden moest brengen. Na het inpakken van de rugzakken en een laatste blik op Coco reden we langs de AH in Borger om boodschappen te doen voor een picknick.
Het startpunt was bij het boomkroonpad en al snel liepen we afwisselend door erg mooie bossen, langs en door enorm grote open vlaktes en langs kleine meertjes. Eerlijk gezegd waren we wel wat verrrast over hoe mooi het hier is in Drenthe. Aan de rand van een van de meertjes aten we onze lekkere broodjes met allerhande liflafjes. Na de lunch vond Kilian een bijzondere steen die wel wat weg had van aardewerk, toen we bijna aan het einde van de wandeling tegen hunebed D26 in het Drouwenerveld aan liepen, het laatst opgegraven Drentse hunebed, vroegen we ons serieus af of het niet om een scherf ging van een oude trechterbeker die hier in het verleden zijn opgegraven. Een bezoekje aan het Hunebedcentrum in Borger om dit na te vragen mislukte omdat het inmiddels te laat was geworden. We hadden dan ook bijna 9 kilometer gelopen…
De avond was voor een lekkere tagliatelle en een bezoekje aan de boer om onze zorg uit te spreken over het konijn dat nog steeds weinig tekenen van leven vertoonde. Met een belofte van zijn kant om even te komen kijken keerden we weer tentwaarts. Het belooft weer een koude nacht te worden.
Met dank aan Hans en Jacob die via de Postcodeloterij vier kaarten voor een pretpark hadden gewonnen en die zo vriendelijk waren geweest om deze aan ons af te staan, hadden we vooraf al het plan om naar Wildlands Emmen te gaan. Vanwege de Corona-maatregelen moesten we weken vooraf wel al een dag en tijdstip van aankomst reserveren, de keus was op vandaag gevallen.
De zon was overtuigend aanwezig en zorgde voor een lekkere warmte tijdens het ontbijt. Na wat huishoudelijke klusjes en het verzorgen van de konijnen met weer een vers gemaakte salade waren de tassen ingepakt en reden we richting Emmen. Omdat we ons vooraf hadden aangemeld hadden we weinig drukte verwacht, die hoop werd de grond ingeslagen bij het zien van rijen voor de ingang die we vorige week bij Toverland niet hadden gezien… Na een klein half uur mochten we dan toch naar binnen.
We vermaakten ons een aantal uren met een rondje langs pinguins, giraffes, leeuwen, neushoorns en veel meer gedierte, allemaal netjes ingdeeld op basis van het soort landschap waar ze in voorkomen. Hoewel de massa die bij de ingang had gestaan zich wel wat had verspreid bleef het op sommige plaatsen ongemakkelijk druk. De twee drukste attracties, een safairit per vrachtwagen en een boottocht door de jungle kenden wachtrijen van een uur waardoor we de safaririt wijselijk maar lieten schieten.
Aan het einde van de middag werd het merkbaar rustiger in het park en renden we toch nog naar het begin van de safaririt, daar bleek nog wel een rij te staan maar wel behoorlijk korter waardoor we toch nog een rondje meereden. Door een bijna leeg park liepen we naar de uitgang en met een tussenstop bij de supermarkt in Borger kwamen we aan het einde van de middag weer aan bij de tent.
Na een simpele soep-met-brood-maaltijd werd Kilian uitgenodigd door een een groep jongens van rond de 15 voor een potje voetbal, Luus haalde wat tablet-tijd in. Morgen gaan we op jacht naar hunebedden.
Al bij het uitzoeken en regelen van de vakantie-adressen was mama met een schuin oog op zoek naar mogelijkheden om samen met Lucia een buitenrit te maken. In Limburg was dat was moeilijk gebleken maar in hier in Ellertshaar zaten we op een steenworp afstand van een van de leukste maneges van de provincie. Vandaag was de dag dat de rit sttond gepland, tot grote blijdschap van Luus die het tegelijkertijd ook wel wat spannend vond.
De dag begon rustig met een sporadisch zonnetje terwijl mama wat handwasjes deed, papa en Kilian vermaakten zich met wat campingspelletjes. Na een snelle en vroege lunch reden we met z’n vieren naar manege De Knollegruun waar de dames na enige tijd te horen kregen dat ze op Bram (Lucia) en Fighter (mama) mochten rijden.
Tijdens de rit reden Kilian en papa naar Borger waar we ons verwenden met een extra luxe ijsje bij de plaatselijke ijsboer en deden we aansluitend wat boodschappen voor het avondeten. Na iets meer dan een uur was het tijd om de dames weer op te halen en we liepen ze een stukje tegemoet over het brede bospad waar ze vandaan zouden komen.
Na een aantal minuten kwam de groep er inderdaad aan en werd papa nog maar eens bevestigd in zijn (voor)oordeel tov paarden toen het voorste paar besloot om compleet in de stress te raken van die meneer en die jongen die daar roerloos langs de kant van het pad wat stonden te filmen. Lucia en mama waren helemaal blij met hun rit en dat was het belangrijkste.
Bij terugkomst op de boerderij stortten Luus en ons tijdelijke buurmeisje Mila zich vol overgave op het maken van een salade voor de konijnen (wortel, sla en appel).
De rest van de avond brachten we door met douchen gevolgd door een simpele barbecue (jawel, alweer). De temperatuur bleek behoorlijk om te slaan waardoor we ons in de loop van de avond terugtrokken in de tent en de dag besloten met een potje Yathzee onder begeleiding van het tikken van de regen op de tent.
De camping waar onze safaritent staat maakt deel uit van Farmcamps. Dat betekent dat er overdag veel zaken voor kinderen op de boerderij worden georganiseerd met als direct bij-effect dat er een enorme hoeveelheid kinderen is te vinden. Bij het zien van onze directe buren met vier kleine kinderen hadden we ons voorgenomen om de komende week vooral niet te laat naar bed te gaan. Geen slecht voornemen bedachten we vanochtend toen even voor half zeven het eerste rumoer begon.
Ondanks de relatief vroege start genoten papa en mama van een kopje koffie in de zon en bekommerden Lucia en Kilian zich om ons verzorgkonijn dat inmiddels was voorzien van de naam “Coco”. Na een simpel ontbijtje rommelden we wat rond de tent, vermaakten papa en Kilian zich met jeu de boules en voetbal en maakte Lucia contact met ons buurmeisje die ook een konijn onder haar hoede had. Aan het begin van de middag liepen we naar een van de hoofdattracties van de camping, een bosmeertje op loopafstand waar we heerlijk konden zwemmen. Het meer bleek prachtig, het water akelig koud maar ondanks dat vermaakten we ons een aantal uren.
Terug op de camping sprongen we onder de douche in het gezamelijke toiletgebouw. De douche die we in Limburg in de tent hadden wordt wat dat betreft wel gemist, net zoals het ontbreken van warm water in de tent en een enorm slechte internetverbinding, iets wat papa soms tot wanhoop drijft. Na snel wat boodschappen te hebben gedaan in een drukke Albert Heijn in Borger stak papa de barbecue aan en werd de avond verder besteed aan spelletjes. Morgen weer een mooie dag qua weer met voor de dames een geplande bosrit op een paardenrug.
Waar we normaal gesproken de hele vakantie op een plek doorbrengen was het vandaag zomaar tijd om na een week al de boel op te breken. De safaritent in Ell lieten we achter ons en maakte plaats voor een safaritent in het het Drentse Ellerhaar. De Booghjes waren al eerder vertrokken met een lange rit naar Frankrijk voor de boeg, wij konden wat rustiger aan doen en reden pas na half elf van de camping weg.
Aangezien we pas om drie uur in de tent in Drenthe konden en het een rit van iets meer dan drie uur was hadden we ruim de tijd. Zo ruim zelfs dat we nog een detour langs Venray hadden ingepland. Venray? Inderdaad Venray, thuisbasis van een van de idolen van Lucia: de Youtuber Dylan Haegens. Het adres van het kantoor van Dylan Haegens was te vinden via Google en Lucia wilde erg graag een foto. In Venray aangekomen kwamen we er al vrij snel achter dat het adres het oude kantoor betrof, het nieuwe adres was niet bekend. Als troost trakteerden we ons op een lekkere lunch en liepen we met Kilian eindeijk langs een speelgoedwinkel waar hij zijn vakantiegeld aansprak voor de anschaf van een nieuwe Beyblade.
De rit van Venray naar Ellertshaar bleek een kwestie van achter aansluiten in de file waardoor we uiteindelijk pas rond half zes op camping “De Bosrand” aankwamen. Na het inchecken en het in een kruiwagen naar de tent vervoeren van onze bagage, bleek er bijna aansluitend een niet verplichte maar wel aan te raden rondleiding te zijn van de boer.
Na de rondleiding werd er nog een troetelkonijn geregeld die we de hele week bij de tent krijgen. Om negen uur snel nog wat macaroni met kaas op tafel getoverd die gelukkig in de smaak viel bij Lucia en Kilian. Daarna was het tijd voor bed, hoewel de tent een stuk kleiner is dan die in Limburg lijken de bedden veel comfortabeler.
Bij het wakker worden helaas geen zon op de tent vanochtend maar een egaal grijze hemel met een saaie miezerregen. Wel keurig vorspeld vooraf dus een totlae verrassing was het niet. De ochtend werd doorgebracht met alvast wat inpakken (morgenochtend om 10:30 moeten we de tent alweer verlaten…) en vooral het nadenken over plannen voor de middag. Aangezien het weer niet veel beter zou worden vandaag kwam een bezoekje aan Maastricht als beste idee naar voren. Na een lunch waarbij Lucia zicht tegoed deed aan een stokbroodje met tagliatelle bolognese voegden we in op de A2 naar Maastricht.
Erik had van een collega als tip meegekregen dat er een parkeergarage direct onder het Vrijthof was, van waaruit je zo het centrum in kon lopen. Daar aangekomen liiepen we inderdaad meteen tussen de ondanks het slechte weer toch wel druk bezette terrassen. Na een paar uur slenteren tussen winkels met exotische pindakazen, niet-alledaagse smaken M&M’s en hippe mondkapjes staken Lucia en Kilian nog een kaarsje aan in de Onze Lieve Vrouwen Kerk en vonden we een plekje op het aangrenzende plein voor wat drinken. De warme chocomel en biertjes werden vergezeld door een aantal goudgerande bitterballen en kaassticks, wel heel erg lekker.
Voor het avondeten kwam voor Lucia en Roy een droom uit, zij wilden al heel lang een keer eten bij de KFC (Kentucky Fried Chicken). De rij voor de vestiging in Maastricht was zo ontzettend lang dat we er een zochten en vonden op onze route terug naar Ell. De KFC ervaring in Weert viel behoorlijk tegen door een wat smoezelig restaurant, verveeld personeel en een rammelend bestelproces. Het eten was best wel lekker, dat dan wel.
Een uitbundige zon lokte ons vanochtend al vroeg naar de best wel grote veranda die bij de tent hoort. Na wat warme croissantjes kwam iedereen langzaam op gang, voor de een betekende dat het nauwlettend in de gaten houden van het aantal volgers op Tiktok (Lucia), voor de ander wat rommelen rond de tent (mama) of voetballen (Kilian en papa). Tussendoor werd er ook nog nagedacht over een uitstapje en geinspireerd door een folder bij de receptie leek een kanotocht op het riviertje de Dommel wel heel leuk. De Booghjes waren het hier volledig mee eens en de reservering was al snel gemaakt.
Er ik en Nicole zorgden voor een luxe lunch met stokbrood belegd met zuurvlees en oma’s stoofvlees en na inpakken en goed insmeren stapten we in de auto voor een rit van een half uur naar Valkenswaard. Vooraf waren we al wel gewaarschuwd dat we vanaf daar met de bus naar het beginpunt gebracht zouden worden, iedereen van 13 jaar moest tijdens de busrit wel verplicht een mondkapje dragen. Lucia en Roy stonden er op om ook een mondkapje voor te doen. Voor de kanotocht zelf konden we kiezen voor een lange en een korte route en met een lengte van 8 kilometer leek de tweede optie ons wel de beste, al met al betekende dat al zo’n twee uur peddelen. Een korte ritje in een stampvolle bus bracht ons naar het begin van de route waar we onze tweepersoons kano’s te water lieten.
De Dommel zelf bleek een heel kalme en niet al te brede rivier met een tweetal stuwen waar we onszelf uit de kano’s moesten hijsen om deze ove rland naar de andere kant van de stuw te slepen. Vooral aan het begin van de route zorgde dat voor behoorlijk chaotische taferelen door het grota aantal kano’s in combinatie met gebrekkige stuurmanskunsten. Na de eerste stuw verspreiden de kano’s zich gelukkig wat meer en was het leuk varen door een heel mooi natuurgebied, sporadisch aangestaard door wat koeien die ons vanaf de oever verveeld stonden te begluren. Kilian liet zich nog verrassen door een laaghangende tak en viel achterover de boot in, gelukkig werd zijn tuimeling wat opgevangen door het zwemvest dat hij aan had. Na een korte stop op driekwart van de route kwamen we aan het einde van de middag weer aan bij het beginpunt waar we in de zon nog even een ijsje aten.
In Valkenswaard werden er boodschappen gedaan voor een barbecue en met een kleine kans op een regenbuitje in de avond werden de kolen bij terugkomst meteen aangestoken. De avond bleef gelukkig droog en werd afgesloten met een kampvuurtje, Luus en Kilian deden pas om 12 uur het licht uit…
