Door de inspanningen van gisteren en het relatief laat naar bed gaan was het pas na negen uur toen we de tent open ritsten. We waren het er eigenlijk allemaal over eens dat we niet voor de derde dag achtereen aan de wandel konden gaan, vooral Lucia en Kilian waren hierover heel resoluut. De hitte was nog steeds nadrukkelijk aanwezig en daarom besloten we ons tempo dan ook compleet aan te passen. Ontbijtje bij de tent, wat spulletjes reorganiseren, papa fabriceerde een nieuwe wespenval omdat de vorige vol was, mama gaf haar teennagels een nieuwe lakbeurt en de kinderen wisten zich urenlang te vermaken met de Playmobil en een bak water.

Na een late lunch slenterden we langzaam naar het meer waar we eindelijk een rondje gingen mini-golfen. Deze variant van het midget-golf heeft kleinere banen en ondanks dat we vorig jaar al eens van plan waren om hier naar toe te gaan was het er nooit van gekomen. De banen lagen half schaduw half zon en we deden ons uiterste best om de banen die in de zon lagen zo snel mogelijk af te ronden. De behoefte aan vocht was enorm dus haalden we tussendoor nog snel wat Orangina terwijl we vanuit onze ooghoeken zagen dat de lucht boven het Mont Blanc massief begon te betrekken.

Nadat we alle 12 de mini-holes hadden afgerond namen Lucia en Kilian in hun ondergoed nog snel een duik in het meer en op aandringen van mama besloten we vrij snel op te breken. Het bleek niet voor niets want nadat we het voorscherm aan de tent hadden geritst en alle spullen hadden binnen gezet barstte het onweer met wind en harde regen los. Vergezeld van het geluid van de op de tent kletterende regen kookten we spaghetti met tomatensaus voor Kilian en groene fusili met carbonara saus voor de rest van het gezelschap. Die laatste variant werd met argus-ogen bekeken maar smaakte verrassend lekker. De avond werd afgesloten met een potje Ezelen, morgen is het even afwachten wat het weer gaat doen.

Dat het echt een hele warme dag zou worden was vanochtend meteen al duidelijk toen we de tent openritsten. Bij het opstaan was het al bijna 30 graden en er stond geen zuchtje wind. Gisteren hadden we bij het lezen van het weerbericht al snel de conslusie getrokken dat omhoog de bergen in de beste manier is om de hitte te ontvluchten. Twee zaken waren dan ook niet handig: we waren weer vergeten om broodjes te bestellen en we werden pas om neger uur wakker. Ondanks dat waren we toch nog aardig snel op pad en reden we nog voor elf uur richting Chamonix, waar we de kabelbaan van de Brevent op het oog hadden.

De Brevent kabelbaan bestaat uit een serie kleine gondeltjes, de Telecabine de Planpraz, die vanuit Chamonix vetrekt naar een ongeveer 1900 meter hoogte. Van daaruit kan er worden overgestapt op de Telepherique du Brevent die eindigt op zo’n 2400 meter. Na in Chamonix nog snel wat broodjes te hebben gekocht bij een bakkertje kochten we een Mont Blanc-familiepas waarmee we in twee weken tijd met vijf kabelbanen mee omhoog mogen. Bij het uitstappen op 2400 meter hoogte was het meteen te merken dat het zo’n vijftien graden koeler was dan in het dal en enigzins opgelucht begonnen we aan de wandeling.

Vorig jaar waren we hier ook al eens geweest en moesten we na een uur lopen weer omkeren, simpelweg omdat Lucia en Kilian het toen wel welletjes vonden. Papa en mama hadden het pad verder zien lopen over een smalle graat en moesten met spijt vaststellen dat dat er toen niet in zat. We waren duidelijk weer een jaar verder want Luus en Kilian liepen als berggeiten en voordat we het wisten waren we al op de plek waar we vorig jaar hadden moeten omkeren. In de buurt van wat sneeuwvelden die zich nog niet gewonnen hadden gegeven aan de hitte van dit jaar aten we even wat en liepen verder naar de graat.

Met een fantastisch uitzicht op het complete Mont Blanc-massief liepen we verder tot het echt genoeg was en keerden we weer om. Omdat we voor het laatste stuk best nog moesten klimmen kreeg vooral Luus wel wat last van de warmte maar met wat snoepjes, aanmoedigingen en de belofte aan ijksoude drankjes op de top bereikten we toch de top van de Brevent waar we ons weer naar het dal lieten takelen.

Na wat boodschappen in Chamonix hadden we ons voorgenomen om pasta te gaan maken (Luus wilde graag pasta maar dan met een kleurtje en de keus was gevallen op de groene variant) maar de hitte sloeg ons volledig lam. Cup-A-Soup, broodjes met kaas en ham en een salade stonden gelukkig met minimale inspanning op tafel en toen het al donker was kochten we de laatste ijsjes op de camping die in een dag door zijn hele voorraad ijs heen was. Morgen nog steeds erg warm maar dan toch maar een rustdag.

Aangezien we gisteren op tijd waren geweest om ons in te schrijven voor broodjesservice van de camping zaten we vanochtend aan een koningsontbijt met heerlijke croissantjes met jam, gekookte eitjes, stokbrood met franse kaas en koffie. We wilden erg graag er op uit maar hadden geen duidelijk idee waar we dan naar toe wilden gaan. Op de wandelkaart die we vorig jaar hadden gekocht kwamen we veelal uit bij zaken die we toen al hadden gedaan maar deze hield op bij de grens van Chamonix. Omdat we toch ook wel nieuwsgierig waren wat er voorbij Chamonix was te vinden (en omdat papa zo slim was geweest om wandelsokken te vergeten) namen we ons voor om in ieder geval bij de Decathlon Mountain Store in Passy langs te gaan. Papa had daarnaast nog wel een ogenschijnlijk leuke wandeling gevonden ten westen van Sallanches door een bos meet eeuwenoude bomen en een aantal beekjes, Met de rugzak ingepakt stapten we even na half elf in de auto,

De benodigde spullen bij de Decathlon waren snel gevonden en we zetten koers naar het beginpunt van de wandeling, Chalets du Grand Arvet. Nadat we van de hoofdweg af waren werd de weg naar boven steeds smaller, steiler en slechter onderhouden. De weg werd zo smal dat we een schietgebedje deden dat we geen tegenliggers zouden tegenkomen omdat elkaar passeren onmogelijk was. De onvermmijdelijke tegenligger kwam wel in de vorm van een terreinwagen met vier mannen die zicht moeten hebben afgevraagd wat die Nederlandse auto daar nou toch te zoeken had. Na een tweetal supersteile en smalle haarspelbochten kwamen we met klamme rug en handen aan bij een parkeerplaats waar doodleuk toch wat bordjes met wandelingen stonden.

Het chalet bleek geen berghut met soep en uitsmijters maar was een vakantiewoning waar niemand was te bekennen. De eerste paar meters van de wandeling waren zodanig dat mama het idee liet varen om op haar slippers te gaan en ze schoot nog snel haar bergschoenen aan. Het pad liep door een bos met inderdaad enorm grote en mooie bomen en was behoorlijk steil, Lucia en Kilian gaven geen krimp en liepen stug door naar boven. Het pad werd op een gegeven moment wel steeds smaller met touwen aan de bergzijde om je aan vast te houden. Aan de oever van een droog gevallen stroompje aten we een stuk stokbrood met Bifi worstjes en gekookte eitjes die waren overgebleven van het ontbijt.

Toen we onze weg wilden vevolgen liep het pad weer steil zigzaggend naar boven en was bedekt met een dikke laag gortdroge bladeren. Lucia liep stoer voorop maar vond het terecht niet zo leuk meer toen ze weggleed door de bladeren. Papa liep snel nog een klein stukje verder om te zien of het beter zou worden maar trok als snel de conclusie dat het niet meer verantwoord was. Snel daalden we maar weer af met in ons achterhoofd de smalle en bochtige weg die we nog met de auto moesten afleggen, dat bleek gelukkig heel erg mee te vallen en in de zinderende hitte kwamen we aan in Sallanches waar Lucia en Kilian in de Eglise de Saint-Martin een herinnering achterlieten aan oma Hannie vanwege haar sterfdag.

De Carrefour zorgde weer voor de boodschappen en we voelden ons volkomen gelukzalig toen we in “ons” meer konden plonzen. Volkomen afgekoeld zetten we ons aan de Tabouleh, gebakken worstjes en de lokale rauwkostschotel. Morgen nog een beetje warmen dan vandaag.

De dag begon voorzichtig om half acht toen papa en Kilian wakker werden. De danes volgden een half uurtje later en voor het ontbijt was er geen andere optie dan de teovlucht te nemen tot de mierzoete ontbijtgranen. We merken dat er dit jaar wel een aantal zaken anders zijn georganiseerd op de camping en het zijn niet altijd positieve veranderingen. Waar we vorig jaar nog tot 21:00 broodjes konden bestellen voor het ontbijt stonden we gisteren om kwart over acht beteuterd te kijken toen we de mededeling kregen dat we toch echt te laat waren. Jammer dus, maar de Choca-Pic en Miel Pops vonden hun weg naar beneden, weggespoeld met koffie en nog uit Nederland overgebleven pakjes perensap.

We merken dat we wil er wel is om er meteen op uit te trekken maar de energie ontbreekt nog. Rustig aan en even bijkomen was dus het masterplan voor vandaag. Natuurlijk moesten er wel boodschappen worden gedaan en in de hitte zetten we koers naar de Carrefour in Salanches. We onderdrukten de neiging om daar bij de beveiliging te vragen of ze toch niet al toevallig papa’s tas met paspoort en portemonaie hadden gevonden die we daar vorig jaar zijn kwijtgeraakt en begaven ons tussen de winkelende Fransen. Bijna 40 Euro lichter liepen we een half uur later weer naar buiten en staken we de weg over naar de Joue Club, de lokale speelgoedwinkel waar Lucia en Kilian hun spaargeld tevoorschijn haalden.

De middag werd doorgebracht aan en in Lac de Passy waar het in heerlijk was in de schaduw. De alpaca en eenhoorn werden weer te water gelaten en met uitzicht op de eeuwige sneeuw zwommen we de warmte van ons af. Het avondeten bestond uit pasta met tomatensaus en met wat voetbal en badminton werd de avond afgesloten. De komende dagen wordt het erg warm hier met temperaturen net onder de 40 graden…

Hoewel de parkeerplaats bij het hotel bij het naar bed gaan gistravond nog lang niet vol was geweest, bleken vrijwel alle parkeerplaatsen bij het omhoog schuiven van het gordijn in de vroege ochtend vol te staan. De nacht, waarbij Lucia voor de verandering eens bij papa op de kamer had geslapen en Kilian bij mama, was best goed geweest. De drukte in het hotel was meteen ook te merken bij het ontbijt waar we ons meer dan een kwartier aan de croissantjes konden vergapen voordat we zelf aan de beurt waren. Vooral Lucia had er serieus werk van gemaakt om bijna alles wat op het buffet stond te proeven en op een klein croissantje na ging alles er ook in.

Aangezien vorig jaar op de camping de receptie was gesloten toen we aan het begin van de middag aankwamen wilden we nu ruim voor 13 uur op de camping aankomen zodat we nog voor de middagpauze een plek konden gaan inrichten. We reden keurig op tijd weg van het hotel en de resterende 300 kilometer kon grotendeels op de cruise control worden afgelegd. We waren dan ook lichtelijk teleurgesteld toen bij aankomst bleek dat de receptie al om 12 uur dicht was gegaan en we alsnog tot 15 uur moesten wachten. Het gaf ons wel de tijd om alvast wat mooie plekjes uit te zoeken en te lunchen aan de oever van Lac de Passy, waar de zondagsdrukte al flink was losgebarsten.

Hoewel de dame achter de receptie aanvankelijk weinig zin bleek te hebben oom af te wijken van de plek die de computer had toegewezen liet ze zich toch overhalen door de vrolijke benadering van mama en kregen we onze favoriete plek toegewezen. De rest van de middag was voorbestemd om de tent neer te zetten en in te richten en dat gebeurde dan ook, gelukkig in de schaduw van een aantal bomen want het was weer boven de 30 graden.

Voor het avondeten hadden we een plek gereserveerd op het terras van de camping omdat we ons de lekker pizza’s nog goed konde herinneren en om 19 uur schoven we aan met zicht op de ijzige top van de Mont Blanc die in de avondzon lag te glinsteren. De pizza’s waren inderdaad heerlijk en na het eten liepen we op ons gemakje nog even naar het meer waar we natuurlijk even met de voeten in het water gingen staan. Voor zowel Lucia als Kilian smaakte dit naar meer en in hun ondergoed namen ze nog een avondduik.

Rond 22 uur waren we allemaal ruimschoots toe aan ons bed en vielen we in slaap met de geluiden van de camping op de achttergrond. Alleen papa sleepte zich om half een ’s nachts nog uit zijn bed omdat de achterbuurman had besloten om in zijn tent (die ze op anderhalve meter afstand van de onze hadden opgezet) nog even televisie te gaan kijken zonder koptelefoon…. Na wat bestraffend toespreken in het frans werd er gelukkig gehoor gegeven aan het verzoek voor stilte.

Met de ervaring van de afgelopen jaren in het achterhoofd ging de wekker vanochtend om vijf uur. De inpaksessie was achter de rug en we hadden ons zelf een compliment gegeven hoe soepel het allemaal was gelopen, moe waren we wel. Even na zes uur reden we weg van de Schoffel, nagekeken door onze zwaaiende buurtjes en een verontruste Olaf die dit allemaal eens eerder had meegemaakt.

Aangezien midden-Nederland dit weekend vakantie had gekregen maakten we ons wat ongerust over de drukte op de weg maar dit viel uiteindelijk heel erg mee. Afgezien van een behoorlijk file in het noorden van Frankrijk, waar de navigatie ons briljant langs wist te loodsen, en bomvolle parkeerplaatsen waar geen plek meer was te vinden, konden we prima doorrijden. Het weer zat ook mee want Frankrijk zucht deze week weer onder een hittegolf met temperaturen boven de 35 graden…

Om even voor half vijf parkeerden we bij het Ibis Budget Hotel in Dijon en sleepten we onze spullen naar de heerlijk koele kamers. De onvermijdelijke McDonald’s diende zich aan voor het avondeten, waar Lucia haar allereerste Big Mac naar binnen werkte. Morgen nog drie uur rijden naar de eeuwige sneeuw.

Voor de tweede keer waren we vergeten om brood voor ons ontbijt te bestellen waardoor we weer onze toevlucht moesten nemen tot de zoete chocolade- en honing ontbijtgranen. Het weer was vandaag redelijk en vormde een beetje de overvang tussen de sporadische nattigheid van gisteren en de mooie dagen die nog voorspeld worden. Aangezien het dus zeker geen dag was om het hogerop te zoeken besloten we om de tip te volgen van de ouders van Jet en Boukje, de meiden waar Luus en Kilian inmiddels behoorlijk close mee waren. Zij waren bij een kloof geweest waar door middel van houten bruggetjes en vlonders doorheen gewandeld kon worden, de Gorges de la Diosaz.

Aan het einde van de ochtend zetten we koers naar het beginpunt in Servoz, een klein plaatsje voor Chamonix. De ontbijtgranen begonnen zich inmiddels te wreken en hongerig besloten we om eerst op zoek te gaan naar een bakker voor “second breakfast”. Boulangerie nummer twee bleek gelukkig open en even later zaten we aan een quiche met zalm en broccoli (mama), quiche met Reblochon en aardappel (papa) en hotdogs (Lucia en Kilian). Luus vermaakte de dame van de bakkerij nog met een bescheiden streetdance-uitvoering en met gevulde magen begaven we ons naar de ingang van de kloof.

Late lunch bij de boulangerie

De wandeling door de kloof bleek gezien het aantal mensen aardig populair en na het betalen van de entree zetten we de eerste stappen op de rouet die langs vijf watervallen loopt. Regelmatig moesten we even stilstaan en plaatsmaken voor tegenliggers, zo smal was het pad op sommige momenten.

Kilian op volle vaart door de kloof

Het houten wandelpad

Vooral Kilian had er stevig de pas in en we moesten soms ons best doen om hem een beetje in de buurt te houden. Langs de route was allerlei informatie te vinden over de kloof en de aanleg van het pad. Na ongeveer een uur kwamen we aan bij het einde van de wandeling, het pad liep nog veel verder maar was niet meer geschikt voor de gemiddelde wandelaar. Het stuk wat wij hadden gelopen maakt slechts 4% uit van het totale pad door de kloof.

Voor het avondeten hadden papa en mama onder luid protest van Luus en Kilian gekozen voor een mooi stuk verse forelfilet en onder toch nog een druilerige hemel aten we het op onder de luifel van de tent. Morgen alweer inpakdag 🙁