Na het onstuimige weer van gisteren stonden we op onder een blauwe hemel en een camping die stond te dampen in de zon. Alle nattigeheid van gisteren was in een noodtempo aan het verdampen en het was merkbaar een paar graden afgekoeld.

Na twee dagen camping stonden we te trappelen (vooral papa) om de omgeving te gaan verkennen en we kozen unaniem Lac Vert als doel, een meertje dat we maanden geleden thuis op de computer al hadden ontdekt. Voordeel was dat je er dichtbij kon komen met de auto en dat het wandelpad grotendeels in de schaduw lag. De rit er naar toe liep langs een groot aantal haarspeldbochten maar Luus en Kilian gaven geen krimp en na een half uur rrijden parkeerden we de auto bij Chalet de la Reserve, een punt waar een hoop deltavliegers en parapenters hun sprong de diepte in waagden.

Gewapend met wandelstokken en petjes begonnen we aan het vrij saaie asfaltpad waar gelukkig vrij snel een smal bospad als alternatief was. Na een minuut of twintig kwamen we aan bij het meer dat echt prachtig bleek te zijn. Dit feit was overduidelijk bij meer mensen bekend want aan de oever was het een komen en gaan van wandelaars, vissers en andere mensen die de koelte en rust opzochten. We wandelden het meer rond en kozen er voor om op het terras van het naburige restaurant koffie, Orangina en crepes sucre te bestellen. Hierna vervolgden we de wandeling om uiteindelijk weer terug te keren bij het meertje waar we de meegebrachte stokbrood, kaas en chorizo soldaat maakten.

Het restant van de middag gebruikten we om de gebruikelijke boodschappen te doen en langs de speelgoedwinkel te rijden. de temperatuur in het dal was inmiddels al weer opgelopen tot zo’n 35 graden en we waren terug op de camping zielsgelukkig met de schaduw bij de tent. Luus en Kilian hadden het goed met hun speelmaatjes en mama stortte zich met gezonde en begrijpelijke tegenzin op het wassen van al onze handdoeken (vies geworden door de opspattende regen…

De dag begon vanochtend weer om half negen en het was meteen al weer volop zomer, in de schaduw van de bomen prima uit te houden maar in de zon drukkend warm. De croissantjes en het stokbrood smaakten weer prima en na het ontbijt begonnen we met het maken van wat plannen voor de komende dagen, geholpen door de stapel folders die we bij de camping hadden gehaald. Luus en Kilian hadden contact gemaakt met een paar Nederlandse broers en waren druk aan het voetballen en badmintonnen.

Door de warmte en het feit dat Luus en Kilian het zo naar hun zin hadden kwamen we eigenlijk verder aan niets toe. Wel hadden we het plan om aan het einde van de dag, na de ergste hitte, een waterval in de burt op te zoeken om daar te picknicken. Verder was het een beetje rommelen rond de tent, broodje eten en de laatste klusjes. Halverwege de middag sprongen we met z’n vieren in de auto richting de Decathlon (extra rotsharingen) en de Carrefour (boodschappen voor de picknick). Buiten was het inmiddels drukkend warm en we waren blij met de koelte in de winkels. Bij de Decathlon scoorden we nog een simpele verrekijker en de boodschappen bestonden uit tabouleh, koude pastasalade en fougasse, de Franse variant van focaccia).

Terwijl we in de auto zaten vielen er opeens dikke druppels regen naar beneden en op de camping aangekomen bleek het in de tent ingeregend te zijn. Nadat alles droog was gingen papa en Kilian douchen, de camping heeft geen gras maar vooral rots en zand waardoor onze benen en voeten letterlijk zwart waren. Mama en Luus volgden later en terwijl zij nog onder de douche stonden barstte het los. Bakken met regen, onweer en dikke hagelstenen kwamen naar beneden en de camping veranderde in een rivier. Toen papa en Kilian na een half uur in de auto sprongen om de meiden op te halen bleken ze zich al in het noodweer te hebben gestort en met z’n viertjes trokken we ons terug in de tent.

Schuilen in de tent

Het eten dat was bestemd voor de picknick bleek ideaal omdat er van koken geen sprake was. Over de luidsprekers van de camping werd omgeroepen dat mensen die een plek voor de nacht nodig hadden in de recreatieruimte konden slapen. Alle met al omstandigheden die bij Luus en Kilian voor wat traantjes zorgden. Onze tent bleek het noodweer makkelijk aan te kunnen en na een paar uur keerde de rust terug. We kropen wat vroeger dan normaal ons bed in, de weersverwachting voor de komende dagen voorspelt temperaturen ver boven de 30 graden…

Het ritme zat er meten goed in vanochtend en pas om half negen lag iedereen elkaar aan te kijken. De tweede helft van de nacht bleek toch wat frisser te zijn en papa had om vier uur alle slaapzakken opengeritsten neergelegd, verder was het super geweest om weer in de tent te slapen.

De camping had de optie om broodjes te bestellen voor de ochtend en we hadden gisteren dan ook vier croissantjes en vier harde broodjes besteld, dat dachten we tenminste. Mama en Lucia keken wat vreemd op toen papa en Kilian terugkeerden met inderdaad vier croissantjes en daarnaast vier volledige baguettes. De buren konden we er meteen blij maken met eentje. Na het ontbijt stonden Luus en Kilian bijna letterlijk te trappelen om het meer in te duiken met hun opblaasbeesten, het enige wat in de weg stond was het opblazen en dat bleek een flinke klus in de inmiddels al lekker opgelopen temperatuur.

Aan het meer

Lucia op haar eenhoorn

Dobberen met uitzicht

Om half 11 kwamen we dan toch bij het meer aan en er was nog vrij veel ruimte op de grasvelden. We vonden al snel een plekje in de schaduw van een grote boom en toen was het tijd voor de doop van de Regenboog-Eenhoorn (Lucia) en Alpaca (Kilian). Het meer was heerlijk koel en onder toeziend oog van het Mont-Blanc massief doken we er allemaal in. Na een uur of twee was het tijd voor de lunch in de schaduw bij onze tent en natuurlijk stond er baguette op het menu.

Het einde van de middag gebruikten we om onze voorraad aan te vullen bij de Carrefour in Sallanches, een heerlijk koele en echt typische Franse supermarche waarbij eigenlijk alleen de bassins met krabben en afdeling met versie vis ontbraken. De zee is dan ook best wel ver weg hier…

Het avondeten was het menu van gisteren, tortellini en harricots verts en verder kon Kilian geen genoeg krijgen van het tennissen. Er zijn vandaag tenminste twee shuttles en een bal over het hek verdwenen waarbij we er maar eentje konden redden van het snelstromende riviertje aan de andere kant.

Met recht de beste nacht ooit in een hotel, dat was onze conclusie nadat we om half acht ’s ochtends wakker werden. De airco had ons lekker koel gehouden en ondanks de drukte in het hotel was het ook nog eens lekker stil geweest. Het ontbijt was eenvoudig maar lekker en met wat croissantjes, stokbrood met kaas, chocoladecornflakes en koffie voelden we ons meteen thuis in Frankrijk.

Omdat we een relatief korte dag hadden met iets meer dan 300 kilometer maakten we geen haast en rond half 10 reden we richting de Autoroute Blanche. Net zoals gisteren was het heerlijk rustig en om even na twee uur reden we in de smorende hitte Camping les Iles op. Met open mond bekeken we het uitzicht op het Mont Blanc massief dat in de middagzon lag te glinsteren.

De receptie bleek helaas nog dicht te zijn tot drie uur en in de tijd die overbleef gingen we op zoek naar een plekje op de camping. Dat bleek gelukkig een superidee want de camping had voor ons een plekje in gedachte waar alleen onze auto zou passen. Na wat moeilijke blikken bleek onze voorkeursplek geen probleem te zijn en na wat strubbelingen met het opzetten van de tent hadden we ons basiskamp wel zo’n beetje ingericht. Met een week lang meer dan 30 graden voor de boeg hadden we gekozen voor een plek tussen 4 bomen waar we eigenlijk de hele dag schaduw hadden.

De avond werd vooral gebruikt om het vochttekort aan te vullen en aangezien niemand zin had om te koken (met als eindresultaat afwas) zochten we het terras van de camping op voor pizza. Rond half elf kropen we met z’n vieren ons bed in, alleen voorzien van een lakentje omdat de warmte bepaald nog niet weg was.

Na een vermoeiende maar uiterst gesmeerd lopende inpaksessie maakte de wekker ons vanochtend om 5 uur wakker. Het altijd leuke moment om Luus en Kilian wakker te maken liep zoals verwacht en ze sprongen superblij uit bed bij het horen van het woord vakantie, bijna onmiddelijk startklaar. Snel een broodje en wat drinken, de laatste klusjes in huis en nog wat zaken inpakken en even na 6 uur lieten we Warmenhuizen achter ons.

Waar Bretagne ons altijd langs Antwerpen en Brussel stuurde hadden we nu de kans om voor een andere route te kiezen en met de vervelende E19 in ons hoofd was de keus voor Maastricht-Luik-Luxemburg snel gemaakt. De enige onzekere factor was de drukte op de weg maar van enige drukte bleek geen sprake. Sterker nog, zonder enige vorm van file reden we naar ons hotel in Dijon, het Ibis Saint Appolinaire. We waren zielsgelukkig toen er airco bleek te zijn aangezien de temperatuur buiten tot ruim boven de 30 graden was gestegen.

Het avondeten werd gekocht bij de lokale Mcdonalds en om half tien doken we allemaal ons bed in.