Na een week achter de rug met de Booghjes bedachten we ons voor het slapen gaan met een schok dat we nog maar vier vrij in te vullen vakantiedagen voor de boeg hadden. Met die gedachte in het achterhoofd bleken er nog een paar dingen te zijn die we echt willen doen. Eén daarvan is de kustlijn ten westen van Concarneau bezoeken. In de eerste dagen waren we wel in de naburige dorpen geweest aan de westkant van Baie de la Foret maar verderop ligt nog veel meer moois. Een andere wens was om, los van de oprecht gezellige dagen met de buurtjes,  voor het naar huis gaan ook nog even op pad te gaan met alleen de “Vadertjes”. Deze twee zaken gecombineerd werden het recept voor vandaag.

Het weer zag er bij het opstaan veelbelovend uit met wat zeemist voor de zon die waarschijnlijk in snel tempo door diezelfde zon verjaagd zou worden. Na het ontbijt nog wat rommelen in de tent en wat bijkletsen, waarna we koers zetten richting Le Pays Bigouden, in feite de onderste westpunt van Finistère. In deze streek liggen veel mooie kustdorpen, strandjes en heel oude kapelletjes. Na bijna een uur rijden, waarbij mama in de auto de verzoeknummertjes van de achterbank regelde (“Uptown Funk”, “Sax”, “Thunder Struck”, “Gympentic”) kwamen we aan bij Pointe de Penmarc’h. De grote blikvanger hier is de 60 meter-hoge vuurtoren, de Phare d’Eckmühl, die beklommen kan worden en uitzicht heeft op de twee oudere en kleinere vuurtorens die in de loop van de tijd bijna letterlijk zijn overvleugeld door een hogere versie.

Phare d’Eckmühl

De Phare d’Eckmühl en zijn voorgangers

Na een snel toiletbezoek, elke dag onderweg weer een uitdaging wie, wanneer en vooral waar moet plassen, kochten we kaartjes om de vuurtoren te mogen beklimmen. In 2013 waren we hier al eens geweest en we konden ons herinneren dat de klim en de hoogte bij Luus wat problemen gaf, nu stapte ze zonder enig probleem naar boven. Ook Kilian, die af en toe even met z’n hoofd door de spijlen van de wenteltrap de diepte in keek, gaf geen kik. Boven aangekomen van het Bretonse kustlandschap in de zon genoten en weer beneden aangekomen op weg naar de twee ouderen vuurtorens. We hadden nog de hoop dat we de middelste van de twee ook nog konden beklimmen maar dat was niet het geval. Wel was er een expositie over de vuurtorens waar Luus en Kilian niet heel erg enthousiast van werden.

Uitzicht vanaf de vuurtoren

De tocht zette zich voort per auto en we reden door tot aan het dorp Saint-Guenolé, waar we weer rechtsomkeert maakten. Op het rotsige strand in de buurt van het moooie kappelletje Notre-Dame de la Joie, dat direct aan zee ligt, aten we een broodje en reden vervolgens door weer terug langs Penmarc’h naar Kerity Plage.

Notre-Dame de la Joie

Op dit door eb grotendeels drooggevallen strand gingen Luus en Kilian nog op jacht met hun schepnetjes en het verzamelen van schelpen.

Op jacht naar vis op Kerity Plage

Schelpen aan de vloedlijn

Na een uurtje werd het tijd om een uitrdukkelijke kinderwens te vervullen: patatjes. We wisten dat het naburige dorp Le Guilvinec was, één van de bekendste vissersdorpen uit de regio waar elke dag (maar niet op zaterdag…) om half vijf de vloot binnenvaart. Waar vis is, is ook patat dachten we dus reden we naar dit dorp. De patat werd gevonden op een leuk uitziend terras maar was uitermate teleurstellend en liet zich het beste omschrijven als slappe vette lappen. De beroemde knapperige, dunne en goudgele franse frietjes waren in geen velden of wegen te bekennen. Ook de mayonaise bleek over datum te zijn, volgens de dame achter de bar moesten we ons daar niets van aantrekken omdat ze de fles steeds bijvulden…

Terug in Concarneau deed papa snel inkopen voor een barbecue in de Leclerc, terwijl mama in de auto achterbleef met twee slapende kindjes. De barbecue was weer een succes, afgezien van het feit dat papa de barbecue gevuld met gloeiende kolen per ongeluk omgooide tijdens het schoonmaken van het rooster. Gelukkig is het hier Bretagne en geen zuid frankrijk, het klamme gras gaf geen krimp/vonk en de kolen werden teruggeschept. Met een blik op een echt prachtige sterrenhemel lagen we pas om half twaalf in bed.

Met het mooie zomerweer dat was beloofd sprongen we enthousiast de tent uit en we konden niet anders concluderen dan dat het inderdaad prachtig was. Direct na het ontbijt was er bij de kinderen dan ook maar één optie: zwemmen. De papa’s en mama’s hadden er niet direct veel zin in en dus ging papa mee om bij Kilian te blijven, de enige zonder zwemdiploma. Na een uurtje zwemmen had Kikian er genoeg van en bleven de gediplomeerde zwemmers in het zwembad achter.

Aan het begin van de middag bleek er van het echte zomerweer niet veel meer over te zijn. Dikke wolken schoven voor de zon en met een fris zeewindje erbij was een jas of trui opeens geen overbodige luxe meer. Toen we eens beter naar de lucht keken viel het op dat het in het oosten strak blauw was en bleef. De zon achterna dus en de keus viel op het strand van Rospico aangezien daar met vloed een mooie binnenzee ontstaat waar de kinderen in kunnen zwemmen.

Met alle strandstoelen ingepakt reden we in een klein half uur naar ons doel waar we weer niet de enigen bleken te zijn. De zee had zich nog teruggetrokken en van een echte binnenzee was nog geen sprake dus zochten we een mooi plekje uit in het fijne zand. Luus en Kilian gingen met hun nieuwe aangeschafte schepnetjes op jacht en papa en mama namen een duik in de vreselijk koude zee. Met de opkomende vloed werd het strand langzaam kleiner en we bleven tot de golven bijna onze handdoeken raakten.

Zwemmen in de ijskoude golven

Kilian de zeemeerman

Het trotseren van de opkomende vloed…

…vele handen maken licht werk…

…maar de strijd met het water werd uiteindelijk toch verloren

Na nog even boodschappen doen en een laat diner met verse zalm en broccoli doken we onze bedjes in.

De weersvoorspellingen voor vandaag bleken helaas heel goed te kloppen. Na een nacht regen was het ook bij het opstaan vanochtend serieus nat, heel anders dan de miezerregen die we tot nu toe hadden gehad. Met de voorluifel voor de tent geritst was het in de tent nog wel aangenaam en relatief droog en er werd weer ontbeten met de bij de bakker gehaalde croissantjes.

Vooraf hadden we met dit weer nog wel gedacht aan een bezoekje aan een binnenzwembad, hoewel dat na de laatste massale zwempartij in Fouesnant niet aanlokkelijk leek, of het Marinrium in Concarneau. Uiteindelijk had iedereen de meeste behoefte aan even rommelen of een boekje lezen. Toen de regen was veranderd naar de ons maar al te bekende miezer ontstond het idee om gewoon te gaan zwemmen in het buitenbad van de camping. Nat waren we toch al en het zwembad was met 27° heerlijk warm. Iedereen behalve mama die lekker zat te lezen, plonsde in het bad en het was inderdaad heerlijk.

Zwemmen in de regen

Na een paar uurtjes in het zwembad kregen we het toch wel wat koud en na een heel teleurstellende douche die qua temperatuur kouder was dan het zwembad was iedereen weer droog en leek het inmiddels of de zon de wolken aan het verjagen was. Om niet de complete dag op de camping door te brengen sprongen we met beter weer in het verschiet met z’n allen in de auto om het centrum van Concarneau te bezoeken.

De verwachting was dat het met het slechte weer achter ons redelijk rustig zou zijn maar de vakantie bleek te zijn losgebarsten en het vinden van een parkeerplek kostte de nodige moeite. Uiteindelijk liepen we toch met z’n allen rond in de heerliijke warme zon. In de oude stad bleek op twee plekken muziek te worden gemaakt en met wat drinken en eten hebben we op ons gemakje een tijdje zitten luisteren.

Luus en Gwen aan de Merengue…

…met gekleurde tongen als gevolg

Kanon!

Voor het avondeten kozen we voor de lokale McDonalds waarna we op de camping aangekomen alle calorien weer kwijt raakten met badminton, tafelbal en tafeltennis.

De dag begon op een manier die we al vaker hadden meegemaakt deze vakantie. Na heel veel regen in de nacht was het ’s ochtends gelukkig droog maar wel grijs bewolkt. Veel medevakantiegangers hadden besloten om naar huis te gaan aangezien er vooral voor morgen slecht weer was voorspeld. Om de spullen nog enigzins droog mee te kunnen krijgen gingen zowel het vriendje van Kilian (“grote Kilian”) als het vriendinnetje van Lucia (Berber) naar huis. Na het uitwisselen van de adressen reden ze weg en was het tijd om plannen te maken voor vandaag. Met weinig tot geen zon maar ook weinig tot geen regen was het ideaal weer om een stad te bezoeken en aangezien we nog niet waren uitgekeken in Quimper was dat de logische keus. De Booghjes hadden daar ook veel zin in en na wat inpakwerk vertrokken we in colonne naar het noordwesten.

Erik wist van een eerder bezoek een parkeerplaats bij het station Gare de Quimper en vanuit daar uit bracht een wandelingetje langs de rivier de Odet ons naar het centrum. Onderweg viel het ons vooral op hoeveel vissen er in de ondiepe rivier leefden, op sommige plekken lagen er honderden vissen, waarschijnlijk forellen, tegen de stroming in te bewegen. In het centrum aangekomen slenterden we langs winkeltjes en wist mama eindelijk de hand te leggen op een Bretagne sticker voor op ons vakantiekarretje. Daarnaast viel een sleutelhanger in de vorm van een Bretonse slipper ook nog in de smaak.

Een Bretonse souvenirwinkel in Quimper

Voor de lunch zochten we, hoe kan het ook anders, een Crêperie op waar we weer heerlijke crepes aten, vergezeld van een glaasje Cidre Doux. Bij een kraampje dat kleine modellen verkocht van vuurtorens langs de Bretonse kust kochten we nog een replicaatje van de Phare de Sainte Marine. Dit is een relatief kleine vuurtoren die ons tijdens ons eerste wandeling in onze eerste vakantie in Concarneau een bootje lokte om de overtocht te maken van Benodet naar Sainte Marine. Ook in 2014 en dit jaar hebben we deze vuurtoren al een keer bezocht. Tijdens de verdere wandeling werd er nog op ezeltjes gereden en in een fontein gespeeld en werd het daarna langzaamaan weer tijd om naar de auto te gaan.

Spelen in de fontein op de Place Saint Corentin

Roy en Kilian bij de levende krabben in de Leclerc. Kiilian voelt zich al helemaal thuis…

Onderweg naar Concarneau werd de Decathlon nog even bezocht en daarna in Concarneau zelf de Leclerc. Onze buurtjes hadden vlak voor de rit naar Bretagne op TV nog een campingrecept gezien hoe je van tortillas en allerlei lekkere dingen (tomatensaus, gebakken champignons, paprika, ui, geraspte kaas) een soort pizza’s kon maken. Met z’n achten vrij veel werk maar inderdaad onzettend lekker.

Voor morgen zijn de vooruitzichten erg slecht. We laten de plannen maar eens afhangen van hoe slecht het daadwerkelijk is.

De schaduwen op de tent bij het opstaan beloofden veel goeds, na de zonovergoten dag van gisteren was er behoefte aan meer zon en warmte. Tijdens eerdere bezoeken aan de camping was de naburige bakker nooit bezocht. De camping heeft zelf helaas geen verse broodjes ’s ochtends, iets wat wij wel het grootste manco vinden, dus moet er voor croissantjes de toevlucht worden genomen tot de kant-en-klare versie of een ritje naar de bakker. We kozen voor het tweede en het moet gezegd worden, de croissantjes waren het ritje in de auto waard. Voor het gezamenlijke ontbijt hadden we de toevlucht genomen tot het plekje naast onze tent vol in de zon.

Met z’n vieren bakken in de ochtendzon

Voor het middagprogramma hadden we het idee om een boottochtje te maken van Loctudy naar Ile Tudy, twee vissersdorpen die uitkijken over de baai van Benodet. Het overtochtje per boot duurt een maar een minuut of tien maar dat vonden we eigenlijk net mooi. Na een rit van ruim een half uur kwamen we aan in de haven van Loctudy en het bootje dat elk kwartier ging bracht ons naar de overkant.

Aankomst van de boot

Aan boord

Na een wandeling door Ile Tudy vonden we een mooi strandje waar we neerploften om een broodje te eten. Dankzij  een vooruitziende blik van Nicole hadden we voor Luus en Kilian een badpak en zwembroek ingepakt en op het zonnige strand kon het niet anders dan dat deze gebruikt moesten worden. Gwen, Luus, Roy  en Kilian hadden zich in een noodtempo omgekleed en waren helemaal tevreden met een paar uur pootje baden en van het uitzicht genieten (dat laatste dan vooral door de papa’s en mama’s).

Luus en Gwen in de branding

Een handvol schelpen

In de loop van de middag zagen we de bewolking al toenemen en aangezien in de weersverwachting al werd gesproken over regen later op de dag, gingen we weer op pad naar de boot. Het plan om nog ijsjes te kopen werd snel vergeten door de onzettend dure ijsjes, voor bijna drie Euro per IJsje waren er betere alternatieven te bedenken. De terugtocht per boot was al met wat miezerige regen en wat hardere wind, we waren blij dat we uiteindelijk weer bij de auto aankwamen.

De ijsjes werden alsnog gevonden bij een supermarkt op de terugweg, waarbij na enig denken door de kinderen unaniem werd gekozen voor Toblerone ijsjes die we in Nederland nog nooit hadden gezien. Het avondeten bestond weer uit de lekkere Crepes die op de camping werden verkocht. Tijdens het eten zaten we, vooral de mannen, wat chagerijnig te kijken naar de regen die inmiddels weer neermiezerde. De verwachting voor de komende dagen in helaas niet beter, hopelijk valt het allemaal mee.

Het was weer even wennen om met de zon op de tent wakker te worden, de hemel was dan ook volledig blauw. Na de aankomst van de Booghjes gisteren was er vooral nog behoefte aan een dagje op de camping, vooral de kinderen hadden maar één heilig doel voor ogen: het zwembad.

Allereerst moesten er nog wel boodschappen worden gedaan en aangezien het zondag was moest er worden geimproviseerd. In Nederland zijn we verwend met hele ruime openingstijden van de AH maar de allergrootste Leclerc in de omgeving sluit op zondag zonder blikken of blozen z’n deuren. Papa, Erik, Gwen en Lucia stapten rond het middaguur in de auto om naar een kleinere Intermarche te rijden die tot half twee open was.

Bij terugkomst op de camping lag vrijwel iedereen al in het zwembad en dat was het beeld voor het grootste deel van de middag. Ook Kernous Plage werd nog met een bezoekje vereerd, iets wat we alleen nog maar de eerste avond hadden gedaan.

Kernous Plage

Kernous Plage (2)

De avond werd besteed aan gezellig eten met z’n allen, pasta met maarliefst dre soorten tomatensaus (gewone tomatensaus voor Kilian, Bolognese voor Gwen, Lucia en Roy en Arabiata met groenten voor alles ouder dan 11 jaar. De heerlijke warme zomerdag werd afgesloten om 11 uur.

Na een wat onrustige nacht van Kilian omdat hij moest plassen en de ingang van zijn slaapzak niet kon vinden ritsten we de tent open onder een grijze hemel, voor de vijfde dag op rij. Vooral papa werd er wel een beetje chagerijnig van. Lucia en Kilian deden hun best om uit te slapen en werden om maarliefst negen uur wakker. Het wordt elke ochtend wat later.

Na het ontbijt was het tijd voor wat klusjes rond de tent. Na meer dan een week was het vooral nodig om weer eens wat kleren te wassen, een klus waar mama zich aan durfde te wagen. Papa reed naar de Leclerc om boodschappen in huis te halen aangezien onze buurtjes vandaag zouden aankomen. Ze waren vanochtend vertrokken en hadden verwacht dat ze aan het begin van de avond zouden aankomen aangezien het vandaag op de weg ook nog zwarte zaterdag was. Tot onze verrassing stuurden ze een berichtje dat ze er al halverwege de middag zouden zijn. Met de boodschappen voor een Bretonse avondmaaltijd in huis waagden we ons nog aan wat badminton en tafeltennis tot de Booghjes het terrein opreden.

Terwijl papa hielp met de tent opzetten ging mama met Lucia, Kilian, Gwen, Roy en de grote Kilian naar het zwembad. Wonder boven wonder brak de zon aan het einde van de middag weer overtuigend door de wolken waardoor we eindelijk weer van de warmte konden genieten. Het eten was snel op tafel gezet en terwijl mama zich op de afwas stortte renden de kinderen de hele camping over. Om elf uur ging het licht pas weer uit.

Met z’n allen eten

De dag begon vandaag heel rustig. Papa en mama waren om half negen wakker en lagen tegen twee slapende kindjes aan te kijken. Luus en Kilian hielden het vol tot maarliefst 9 uur…

Luus in haar Sleeping Beauty slaapzak

Kilian in z’n Sleeping Hero slaapzak

Na een ontbijtje met kant en klare croissantjes en Pain Concarnois zwaaiden we onze overburen uit die weer huiswaarts gingen. Daarna maakte Luus contact met een Nederlands meisje dat gisteren was aangekomen en was kleine Kilian zoals elke dag aan het spelen met de grote Kilian. Het resultaat van dit alles was dat we pas na de lunch in de auto zaten om naar het begin van de voor vandaag geplande wandeling te rijden.

De wandeling die we hadden bedacht was opnieuw een stuk van de GR34, het pad dat langs de volledige Bretonse kust loopt. Het beginpunt was ook weer Anse de Rospico, hetzelfde als een aantal dagen eerder, met als verschil dat we nu de westelijke kant op gingen lopen met als eindpunt Raguenes. Ook vandaag was het weer een grijze dag maar regenen deed het niet meer, een prima dag om te wandelen dus hoewel we de zon wel beginnen te missen.

Het was weer een erg mooi pad dat vlak langs de kust liep met soms behoorlijk diepe kliffen. Gedurende de hele wandeling hadden we zicht op Ile Verte en île Raguénez, eilanden voor de kust waarbij de tweede te voet bereikbaar is bij eb en alleen per boot bij vloed. Luus en Kilian stapten weer stoer door op hun bergschoenen, af en toe aangemoedigd door wat drinken of een snoepje. Vooral de Dextro Energy doet het goed deze vakantie.

Het begin van de wandeling bij Anse de Rospico

Onderweg met uitzicht op de twee eilanden

Even tijd voor pauze

Na ruim twee uur waren we weer terug bij de auto en was het tijd voor de onvermijdelijke boodschappen. Vandaag voelden we ons moedig genoeg om aan te schuiven in de rij voor de verse vis afdeling. Indringend aangestaard door de krabben die lagen te wachten om aangeschaft te worden door een hongerige fransman, bestelden we een paar heerlijke stukken verse zalm.

Op de camping moest er nog worden gezwommen en pas om kwart over acht verliet iedereen het zwembad voor het avondeten. De gebakken zalm stond overigens pas een uur later op tafel, weer een record deze vakantie. Het zonnetje liet zich vanavond weer voorzichtig zien, we hopen op meer de komende dagen.

Een late duik in het heerlijk warme zwembad

Een grijze lucht overheerste nog steeds vandaag. In de ochtend leek het beter en na het afritsen van de voorluifel ontbeten we in de buitenlucht. Dat plezier was van korte duur want een uur later zat de voorluifel er al weer aan en zaten we met gemengde gevoelens naar de opnieuw neerdwarrelende motregen te kijken. Na wat bijgekletst te hebben met de overburen terwijl Luus en Kilian met de grote Kilian aan het spelen waren, pakten we de tassen in en reden we richting Quimper.

Quimper is een stad met zo’n 60.000 inwoners die op amper 20 minuten rijden ligt van Concarneau. Het is de hoofdstad van het departement Finistere en staat er om bekend dat het de meest Bretonse stad van Bretagne is. Hoewel dit ons derde bezoek aan Bretagne is waren we vooral gericht geweest op de kustregio en hadden we nooit gekozen voor een bezoekje aan deze stad. De tweede dag nattigheid voor de boeg was een mooie aanleiding om daar eens verandering in te brengen.

Na een korte rit was het zoals altijd even zoeken naar een geschikte parkeerplaats. Nadat we deze hadden gevonden liepen we te voet naar het centrum. Amper van de parkeerplaats af liepen we direct een prachtige tuin in, de Jardin de la Retraite. Deze bracht ons in het echte centrum. Na wat rondlopen en ons verbazen over de ontzettend mooie vakwerkhuizen die bijna voorover leken te hangen over de soms smalle winkelstraten kwamen we aan bij de Place au Beurre. Dit pleintje is eigenlijk een aaneenschakeling van Creperies waar we de verleiding niet konden weerstaan en kozen voor de kleinste Creperie op het plein de crêperie Ty Ru met maarliefst 4 tafeltjes.

Tijd voor crêpes

De kleinste crêperie van Quimper, crêperie Ty Ru

Karakteristieke vakwerkhuizen met op de achtergrond de Cathédrale St Corentin

Het formaat van de creperie was stond niet in verhouding met de kwaliteit van de crepes want die waren superlekker. Kilian was als enige wat minder enthousiast over de Franse stroop, de sirop du caramel. Luus was helemaal tevreden met haar crepes met kaas en ei.

Na de heerlijke lunch liepen we verder het centrum in en kregen al snel zicht op de enorm grote Cathédrale St Corentin, waarvan de twee torens in het grootste deel van de stad zijn te zien. Op weg er naar toe liepen we nog tegen een pony en ezeltje aan die gewillig stonden te wachten tot iemand een ritje kwam maken. Met Luus op de pony en Kilian op het ezeltje werd dat werkelijkheid en ze reden een rondje door het centrum. In de kathedraal aangekomen werd er nog een kaarsje gebrand voor opa Gerard en oma Hanny en toen was het volgende doel al weer in zicht.

Rondritje door de stad

Kaarsjes branden in de Cathédrale St Corentin

Luus in de draaimolen

Het volgende doel was een draaimolen die buiten op het plein stond en natuurlijk al was gespot. Het moet gezegd, het was ook wel een erg mooie draaimolen en er kwamen behoorlijk wat kinderen op af. Luus en Kilian draaiden twee rondjes mee waarna we op weg gingen naar het plaatselijke Office du Tourisme voor een plattegrond. De regen was inmiddels wel weer erg nadrukkelijk aanwezig en vooral mama, die niet een echte jas mee had, vond het wel mooi geweest.

Om de dag af te sluiten reden we nog langs de plaatselijke Decathlon waar mama een mooie fleece en hippe jas vond. Luus en Kilian keken hun ogen uit in de echt enorme winkel met alleen maar sportartikelen. Nog even snel langs de Leclerc op de terugweg en voor het avondeten een lekkere omelet, tabouleh, tomaten, olijven, Bretonse kaas en brood. Het miezert nog steeds maar de verwachting is wel dat er morgen weer een zonnetje zou moeten schijnen, van ons mag het…

Na een week heerlijk weer was er vandaag dan toch de eerste regendag. Geen alles doorwekende slagregens maar een net zo vervelende motregen die eigenlijk de hele dag door miezerde. Na het ontbijt was al snel duidelijk dat het niet snel zou opklaren en ritsten we de voorkant aan de luifel van de tent. Deze gebruiken we normaal niet maar het scheelt veel nattigheid en binnen blijft het toch lekker warm.

De tent met de voorkant er aangeritst

Om regendagen leuk te besteden is soms wel een uitdaging, gelukkig was het in de tent best gezellig. Luus en Kilian waren druk aan het tekenen en met de Little Pet Shop en de autootjes aan het spelen. Tegen de middag had iedereen zin in een potje Yathzee en daarna lunch met onvervalste Cup-A-Soup.

Yathzee!

De regen miezerde nog steeds door en om ons ook nog buiten de tent te kunnen begeven besloten we om naar het binnenzwembad in Fouesnant te gaan. Fouesnant ligt op ruim een kwartier rijden en het zwembad heeft een grote glijbaan en een apart bad voor de kleintjes zonder zwemdiploma.

Toen we de parkeerplaats opdraaiden bleek deze afgeladen vol te staan. Dat beeld bleek helaas overeen te komen met wat we binnen in het zwembad aantroffen. Het was een grote dobberende massa die elk z’n eigen vierkante meter opvallend koud chloorwater aan het verdedigen was. Luus en Kilian hadden nergens last van en claimden zonder enige terughoudendheid hun eigen stukje water. Papa en mama waren wat minder enthousiast en zochten een plekje op om de boel in de gaten te houden. We zijn met z’n allen welgeteld één keer van de grote glijbaan afgeweest aan gezien de wachttijd ongeveer een kwartier was en het warme bubbelbad werd regelmatig bezocht om even op te warmen.

Rond vijf uur stonden we weer buiten om boodschappen te doen. Na een paar avonden worstjes te hebben gegeten was het tijd voor wat vegetarisch in de vorm van pasta met tomatensaus en kaas. We raken overigens al aardig gewend aan de Franse gewoontes want de borden stonden even voor half negen pas op tafel…