De zon liet zich vandaag niet zien maar gelukkig was het warm genoeg om niet de toevlucht te hoeven nemen tot truien en lange broeken. Het deed wel enigszins af aan het plan voor vandaag, een bezoekje aan “het glitterstrand”, ook bekend onder de officiele naam Plage de Pen Morvan. We kenden het strand nog van een eerder bezoek en wat ons was bijgebleven waren de vele glittertjes in het zand en het mooie uitzicht.

Na een rustig begin, we maken ons tot nu toe vooral niet druk over hoe laat we op pad gaan, stapten we in de auto en na een rit van ruim een half uur parkeerden we de auto op het claustrofobische parkeerplaatsje aan de buitenkant van Sainte Marine. Vanaf daar was het een klein stukje wandelen via Pointe de Combrit langs de rotsige kust naar het strand. Opvallend was de rozige gloed langs de vloedlijn die veroorzaakt bleek te worden door een enorme hoeveelheid aangespoelde krabbenpootjes en schilden. Geen idee wat daar de oorzaak van was.

Bij Pointe de Combrit

Krab- en bierdopjestaart in de maak

Phare de Sainte-Marine, het vuurtorentje dat uitkijkt over de baai van Benodet

Luus gaf het in ieder geval de mogelijkheid om in combinatie met zandtorentjes krabtaart te fabriceren, Kilian gaf de voorkeur aan bierdopjestaart dankzij de restanten van een feest dat op het strand had plaatsgevonden. Na een paar uur spelen met zand en genieten van het uitzicht liepen we weer terug naar de auto en was het tijd om voorraden in te slaan voor een barbecue, een wens van Luus.

Voor de barbecue nog een duik genomen in het zwembad. Papa kwam nog een oud-KPN collega tegen die op dezelfde camping bleek te staan… Het resultaat van de barbecue was super, zeker ook dankzij de barbecue van de Action die oma Carry voor vertrek nog even had geregeld. Luus en Kilian vermaakten zich nog met de oudere Duitse versie van Kilian en een aantal Nederlandse kinderen van nieuwe overburen die op het plekje staan dat we voor onze buurtjes hebben gereserveerd (ze zijn al vetrokken als jullie er komend weekend zijn hoor :-)).

Een blauwe hemel lachte ons tegemoet toen we de tent openritsten. We waren wel wakker geworden ’s nachts van regen op de tent maar daar was geen spoor meer van terug te vinden.

Na de lange wandeling van gisteren hadden we besloten om het vandaag relatief rustig aan te doen en pas halverwege de middag op stap te gaan. De bestemming die we hadden gekozen was de Ville Close van Concarneau, de oude ommuurde binnenstad in de haven. Uit eerdere ervaringen wisten we dat het er behoorlijk druk kon zijn maar met de leuke winkels en een wandeling over de vestingmuren wel de moeite waard.

De ochtend brachten we door op de camping met vooral heel erg rustig aan ontbijten, koffie drinken en nog wat rond de tent rommelen. Aan het einde van de ochtend werd het zwembad nog eens bezocht, dat deze keer weer nagenoeg leeg was en na een lunch met Rilettes stapten we in de auto.

In het centrum van Concarneau vonden we gelukkig nog een parkeerplek en sloten we aan in de rij die over de loopbrug de oude stad binnenging. Drie jaar geleden hadden we hier Bretonse kommetjes gekocht met de namen Lucia en Kilian er op. Aangezien het kommetje van Kilian inmiddels was gesneuveld was één van de doelen om een nieuwe te vinden.

Straatje in de Ville Close

Het kommetje was vrij snel gevonden en enigszins afgeschrikt door de prijzen van eten en drinken op de terrassen kozen we er voor om in de schaduw van een boom blikjes Fanta te drinken. De schaduw was erg welkom want de zon scheen inmiddels uitbundig en het was behoorlijk warm in de smalle en drukke straatjes.

Met z’n allen

Jean Claude en Marie Louise

Buitenaanzicht van de oude stad

Voor het avondeten hadden we gepland om Franse crêpes te gaan eten op de camping. Elke maandag wordt een kraampje opgebouwd bij de receptie waar allerlei soorten crêpes besteld kunnen worden. Hoewel Kilian niet overtuigd was door het ontbreken van stroop aten we lekker van de crêpes met beurre salé, lard (spekpannenkoek) en oeuf et fromage. Terwijl we stonden te wachten voor het kraampje stond een Duits gezin achter ons die erg verbaasd reageerden op de naam Kilian. Oorzaak: hun zoon bleek ook zo te heten en Kilian vonden dat zo mooi dat hij zijn uiterste best deed om hem over te halen om te spelen, ondanks zeven jaar verschil in leeftijd. Het had wel succes want Kilian x 2 en Lucia hebben de hele avond met elkaar gespeeld.

Met een lichtgrijze hemel boven ons werden we wakker. De nacht was toch best koud geweest en we hadden ons wat zorgen gemaakt over Kilian die zich elke nacht feilloos uit z’n slaapzak woelt, maar Luus en Kilian hadden allebei heerlijk geslapen. Ondanks de wolken zag het er niet uit alsof er regen zou komen en we waren het er over eens dat het een perfecte dag was om te gaan wandelen.

Een wandeling die we al in Nederland hadden bedacht was het pad tussen Rospico en Port Manec’h, een smal en soms rotsig pas langs de kust dat deel uitmaakt van de GR34. Drie jaar geleden hadden we bij Port Manec’h al eens naar het pad staan kijken en twee jaar geleden hadden we een klein stukje gelopen vanuit Rospico. Dit jaar waren Luus en Kilian groot genoeg om de hele wandeling helemaal te maken.

Na de auto te hebben geparkeerd bij de Anse de Rospico, een smalle inham in het land waar de zee bij vloed vrij spel heeft, trokken we de bergschoenen aan en gingen op pad.

Bergschoenen aan bij de Anse de Rospico

Het pad slingerde inderdaad vlak langs de kust en met uitzicht op de eilanden voor de kust, zeilboten en aalscholvers liepen we richting Port Manec’h. Luus had erg veel zin in de Bretonse kaas die we hadden meegenomen en ontdekte al vrij snel een picknicktafel. Hoewel het nog wat vroeg was voor lunch was het zo’n mooie plek dat we het brood, worst en kaas tevoorschijn haalden.

Lunch met uitzicht

Waar Kilian soms nog gebruik maakte van de optie om een stukje op papa’s nek te zitten liep Luus alles zelf en dat ging prima. Soms was de energie even weg maar met wat rust, drinken en een snoepje konden we weer verder en kregen we al snel het vuurtorentje van Port Manec’h in zicht.

Het vuurtorentje van Port Manec’h

We hadden de optie opengehouden om met de bus terug te gaan naar het beginpunt van de wandeling, tot grote teleurstelling van Luus en Kilian bleek deze niet op zondag te rijden. Er zat niets anders op dan alles terug te lopen. Met een fris zeewindje in het gezicht en het lonkende zwembad op de camping in het verschiet ging de terugweg supersnel.

Na lekker te zijn afgekoeld in het zwembad onder de douche gesprongen (de camping had nieuwe douches, erg prettig) en toen was het tijd voor pasta met tomatensaus en geraspte kaas. Na het eten nog even tafalballen en wat spelletjes Boeboe en toen was het tijd voor bed. Voor ons allemaal, want het was inmiddels kwart voor elf…

Een potje tafelballen

Het was wat onwennig om de dag te beginnen zonder dat we wisten wat we zouden gaan doen. Het weer leek alweer prima met de zon die af en toe achter de wolken vandaan kwam en we hadden best een aardige nacht achter de rug. Het uitslapen lukt eigenlijk prima, vooral veroorzaakt door het feit dat Luus en Kilian ’s avonds pas om 22 uur in bed liggen…

Tijdens het ontbijt besloten om in ieder geval een bezoekje te brengen aan Cap Coz, een mooi strand dat net zoals Kernous Plage (het strandje bij de camping) uitkijkt over de Baie de la Foret. Gewapend met emmertjes, schepjes, handdoeken en zonnenbrand vetrokken we richting de westkant van de baai. Wat meteen opviel was dat het er erg rustig was, ondanks het mooie weer en dat het weekend was.

Na een uur op het strand te hebben gezeten, schelpen te hebben gezocht en door de branding te hebben gewandeld vonden we het wel weer genoeg. Luus had zichtbaar last van de warmte en wanneer de zon achter de wolken vandaan kwam was het echt meteen heet. We zijn de afgelopen dagen erg blij met het weer, best wel wat bewolking maar dat zorgt er meteen voor dat het niet al te warm wordt.

Na een bezoek aan het naburige plaatsje Beg Meil waar we even op het strand hebben rondgelopen en Luus en Kilian een felbegeerd ritje in een draaimolen mochten maken was het weer tijd om de Leclerc te bezoeken. Luus was in de zevende hemel omdat er Littlest Pet Shop diertjes werden verkocht die in Nederland niet zijn te vinden. Kilian gaf zijn zakgeld uit aan twee Star Wars autootjes.

Terug op de camping nog een duik genomen in het zwembad en een echt frans diner op tafel gezet met Tabouleh, Salade Bretonnes, Franse kaasjes, stokbrood en Rilettes. De rest van de avond was voor tafelbal (variant van tafeltennis met een voetbal) en andere spelletjes.

Na een goede nacht op een heerlijk rustige camping werden we wakker rond 8 uur. De zon scheen al op de tent en na het openritsen was er geen wolk aan de hemel. De grootste uitdaging van vandaag diende zich al vroeg aan: het brood en drinken was op. Na een paar crackers met kaas en een kop thee togen we naar de grote Leclerc om voorraden in te slaan. Kiian en Luus rilden zichtbaar bij het zien van de bassins met levende krabben en kreeften maar gelukkig waren er ook gewoon croissantjes en lekkere sapjes.

Terug op de camping begonnen we alsnog aan een laat ontbijt en werd besloten om overdag vooral rustig op de camping te blijven. Luus en Kilian bleken erg makkelijk in woede te ontsteken en waren duidelijk toe aan een relaxed dagje. Papa en mama hadden nog wat klussen in en om de tent, zaken waar we gisteren niet aan toe waren gekomen. Na een paar uur plonsten we met z’n allen in zwembad op de camping, waar tot onze verbazing niemand anders was. Ondanks hoogseizoen en heerlijk weer hadden we het hele zwembad voor ons alleen…

Aan het einde van de middag reden we naar Concarneau. Omdat het vandaag de sterfdag was van oma Hanny werd een kaarsje gebrand in de Chapelle de la Croix, een mooi Bretons kerkje dat uitkijkt over de Baie de la Foret.

Vervolgens liepen we binnen bij een naburige pizzeria waar we pizza en patat bestelden. Papa maarliefst twee pizza’s omdat de eerste aan de onderkant verkoold bleek te zijn.

Na het eten liepen we in de nog warme avondzon terug over de boulevard. Plannen voor morgen hebben we nog niet, het weer ziet er voor de komende week in ieder geval heerlijk uit.

Papa en mama hielden bij het ontbijt een wedstrijd wie de grootste wallen had. Het was een superslechte nacht geweest waarbij Kilian bij papa had geslapen en Lucia bij mama. Of het door de vreemde omgeving kwam of door iets anders weten we niet maar Luus en Kilian sliepen erg onrustig en hielden papa en mama uit hun slaap. De eindscore kwam op zo’n drie uurtjes slaap…

Het ontbijt in het hotel was gelukkig heerlijk en na wat inpakwerk reden we even na 9 uur weg van het hotel. De Bretonse wegen waren bizar rustig en vrijwel de gehele route kon worden afgelegd op de cruise control. Rond twee uur reden we Concarneau binnen en werden verwelkomd door een regenbui. Gelukkig bleek dit minimaal te zijn en na een mooie plek op de camping te hebben gevonden begonnen we met de tent.

Al snel werd het gebrek aan slaap overduidelijk toen we na een half uur de tent weer konden afbreken en opnieuw konden beginnen (foutje gemaakt in het begin). Het eindresultaat na een paar uur was wel een superstrak opgezette tent. Luus was helemaal alleen al naar het zwembad gegaan en had  de eerste duik genomen, Kilian was braaf aan het spelen bij de tent en in de nieuwe speeltuin.

De traditie die we als sinds 2012 hebben is ravioli met sperziebonen op de eerste dag en ook nu werden de blikken enthousiast opengetrokken. Nadat alles schoon was opgegaan bleken we nog tijd te hebben om Kernous Plage te verkennen, het strandje dat bij de camping hoort. In de ondergaande zon werd nog even in het zand gespeeld en maakten we nog een kleine wandeling.

Om 5 uur ging de wekker. Wijs geworden door een misselijke Luus en door wel heel vroege aankomsten de afgelopen jaren, besloten we dat we best wat later konden vertrekken. Het plannetje werkte ook goed want Luus had de eerste uren in de auto nergens last van.

De eerste koffiestop was vlak voor de Belgische grens met opvallend lekkere koffie. Ook kwamen we erachter dat we de geheugenstick met alle films voor Kilian warne vergeten zodat alleen Luus een werkende tablet had. Met het idee om deze tablet dan maar af te wisselen tussen de stops kon iedereen leven dus dat viel mee.

Vooraf waren we al gewaarschuwd dat er vanwege de recente aanslagen in Frankrijk weer grenscontroles waren ingevoerd. Dit zou voor flink wat vertraging zorgen en dat bleek te kloppen, hoewel het uiteindelijk nog wel mee bleek te vallen. Met een vertraging van bijna drie kwartier reden we alsnog het noorden van Frankrijk binnen.

Luus klaagde in de middag nog wel wat over misselijkheid maar na wat buitenlucht en wat hardlopen op een troosteloze parkeerplaats bij een Peage was dit gelukkig verdwenen. De temperatuur was onderweg flink opgelopen tot een eind boven de 30 graden dus we waren erg blij met de airco in de auto.

Even wat eten op een warme Franse parkeerplaats.

Om 17:30 kwamen we aan bij het Ibis Budget Hotel in Caen. Het hotel kenden we al van een eerder bezoek in 2014 en toen was het erg goed bevallen, goedkoop en daarom wel wat kleine kamers maar wel een eigen douche, goed ontbijt, een bewaakte parkeerplaats en last but not least: een McDonalds letterlijk naast de deur.

Men onze buikjes vol met spijteten gingen we weer richting hotel en probeerden redelijk op tijd naar bed te gaan. Morgen een kortere dag en hopelijk op tijd op de camping.

Drie maal is scheepsrecht, al het goede komt in drieën, met andere woorden: drie keer is zo slecht nog niet. Vandaar dat we in 2016 voor de derde keer afreizen naar het Bretonse Concarneau waar we weer een plekje gaan zoeken op de leuke camping Les Pres Verts.