Na een late avond begon de dag relatief vroeg aangezien papa en Kilian al om half acht wakker waren. Het waaide hard buiten maar de zon liet zich gelukkig wel zien. We deden rustig aan en kwamen bij het plannen maken uit bij één van de zaken die we nog op onze lijst hadden staan: Cap Coz. Het strand bij Cap Coz kunnen we vanaf Kernous Plage zien en hoewel het er naar onze maatstaven wel wat “hip en surf” uitzag, waren we toch wel benieuwd.
Met alles en iedereen ingepakt gingen we op weg, de temperatuur was inmiddels al flink opgeklommen tot zomerse waarden. Bij de eindbestemming aangekomen vonden we snel een parkeerplek en tot onze verrassing vijftig meter verder een nauwe steeg die met een trapje direct uitkwam op een prachtig lang en breed strand. Er lagen verder redelijk weinig anderen dus een plek was snel gevonden. Na het uitrollen van de handdoeken en het opzetten van de parasol riep papa dat het er nu toch maar eens van moest komen. Na een sprint van zeker honderd meter over het strand en nog eens vijftig om de ondiepe branding door te komen plonsde hij in de Atlantische oceaan (koud!!!). Luus, die zat te kijken, wist niet hoe snel ze haar badpak aan moest trekken en volgde al snel, even later gevolgd door mama. Papa was inmiddels al weer aan het opwarmen en bleef bij Kilian, die geen enkele interesse toonde in die grote bak met koud water.

Na enkele uren zwemmen en schelpen zoeken had mama de ongetwijfeld mooiste schelp van de vakantie gevonden en begon de lucht opeens te betrekken. Volgens Luus zagen de wolken er uit als een monster en het begon inderdaad opeens te rommelen. Snel alles ingepakt en naar de auto terug gegaan, onderweg naar de Leclerc vielen de eerste druppels al naar beneden. Eenmaal binnen in de supermarché ging het pas echt los met stortregens en hagel. Op de camping aangekomen was het ergste al weer achter de rug. In de smorende hitte hebben we nog genoten van echte Bretonse appelcider en Spaghetti a la Bé. Na een douche (nee, Kilian was nog steeds niet geamuseerd) Kilian direct naar bed en met Luus nog een spelletje gedaan.
Inmiddels is er hier behoorlijke zeemist komen opzetten en is het weer afgekoeld.  Weersverwachting is niet optimaal, we gaan het per dag bekijken.

De zon op de tent verwelkomde ons bij het wakker worden. Bij het plannen maken tijdens het ontbijt waren we het er allemaal over eens dat een boottochtje deze vakantie niet mocht ontbreken. Bé had aan het begin van de vakantie al geopperd om eens de overtocht te maken van Ile Tudy naar Loctudy en daar was het een mooie dag voor.
Na ruim een half uur in de auto kwamen we aan in Ile Tudy, waar we na enig zoeken een parkeerplaats vonden waarbij de voorwielen vrijwel op het drooggevallen strand stonden. De zon scheen inmiddels uitbundig en het was dan ook meteen warm. Een wandelingetje door de smalle straatjes van het dorp brachten ons bij de haven waar de boot naar Loctudy zou aanmeren. Het was inmiddels 12 uur en we waren even bang dat er geen boot zou varen tussen 12 en 14 uur (siësta) maar dat viel gelukkig mee. Na een tochtje van zo’n 10 minuten stapten we aan wal bij Loctudy.
Waar de boot bij Ile Tudy vrijwel vanuit het centrum van het dorp vertrok bleek men er in Loctudy genoegen in te scheppen om de toeristen vooral lange afstanden te laten lopen met zo weinig mogelijk bewegwijzering. Met enig doorzettingsvermogen wisten we het centrum te vinden en gingen we op zoek naar de vuurtoren op het uiterste punt. Gelukkig wees een “Rue du Phare” ons de goede kant op en kwamen we uit bij de Le phare de Langoz. Met een echt fantastisch zicht op de stranden langs de Anse de Benodet aten we een broodje en genoten we van het uitzicht.
De wandeling terug was een warme aangelegenheid, de zon deed een meer dan geslaagde poging om er de eerste echte zomerdag van te maken. Met een tussenstop voor ijsjes wisten we toch de haven te bereiken voor de overtocht terug. Na in het kerkje in Ile Tudy nog wat kaarsjes te hebben gebrand reden we terug naar de camping. Lucia was zeer standvastig in haar idee dat we nu toch echt moesten gaan zwemmen in het buitenbad en daar konden we ons allemaal, behalve Kilian, in vinden. Op de camping snel de zwemkleding aan en nog even gezwommen.

Tijdens het koken kregen we nog even een schrikmoment toen Kilian huilend aan kwam rennen met een angel in z’n voet. Blijkbaar was hij op een bij gaan staan die in het gras zat (dat is papa hier vorig jaar twee keer overkomen). Nadat we zo goed en kwaad als het ging het gif er uit hadden gezogen volgden er nog wat dikke tranen en nog een tijdje wat moeilijk lopen. Uiteindelijk liep het allemaal goed af en zijn we ’s avonds om half tien nog even naar Kernous Plage gelopen om naar de ondergaande zon te kijken.

De kinderen lagen om 11 uur pas in bed dus het kon morgen wel eens een onrustig dagje kunnen worden…

Geen zon gezien vandaag. De dag begon grijs en eindigde grijs. Gelukkig geen regen gehad en koud was het ook niet, maar de Bretonse kust ziet er toch echt anders uit in de zomerzon. De voorspellingen blijven wel positief dus we bereiden ons nog steeds voor op minimaal een paar dagen echt zomerweer.
Na een douchesessie vanochtend waarbij Kilian zich weer flink liet gelden, stapten we in de auto om naar de oude stad van Concarneau te rijden. Vorig jaar al eens op een drukkend warme zomeravond een kijkje genomen, maar dat was een bliksembezoek geweest. De rit vanaf de camping langs de kust is altijd een mooie route, zelfs als de zon ontbreekt.
Kilian viel compleet stil bij het zien van een levend standbeeld in de vorm van een piraat (perfecte kopie van Johnny Depp in Pirates of the Caribbean), die zich bij de stadspoort had opgesteld. Met enige moeite kregen we hem toch dragend het oude stadsdeel binnen. Leuke rondwandeling gemaakt door het kleine centrum en over de oude stadsmuren.

De rest van de middag werd gevuld met een ritje oostwaarts langs de kust. Op goed geluk zijn we wat kleine weggetjes gaan rijden en kwamen uiteindelijk uit bij een vrijwel leeg strand. Waar we hier eigenlijk alleen nog maar zandstranden gewend zijn, bleek dit een strand te zijn met hele fijne kiezels: Plage Kerdalé. Ondanks de bewolking hebben we hier heerlijk gezeten.

Op de terugweg boodschappen en in Nederland onbekende Kitkat-ijsjes gegeten, speciaal uitgekozen door Luus.
Terwijl ik dit schrijf is de lucht helemaal opengetrokken en zitten we lekker voor de tent. Kilian’s knuffel (waar zijn speen aan vast zit) is op miraculeuze wijze verdwenen ergens in de tent, hopelijk houden we het vannacht rustig…

De dag begon om maarliefst 8:45 en bovendien scheen de zon uitbundig. Na de zomerse middag van gisteren waren we er dan ook van overtuigd dat we de rest van de dag konden sudderen in de Franse zon. Helaas stak er tijdens het ontbijt al een fris zeebriesje op, gevolgd door wolken en in de middag weer wat buien.
De ochtend was gelukkig nog wel droog en we begaven ons naar het pad dat vanaf de camping langs de kust  naar Concarneau loopt. Het was een wandeling van bijna drie kwartier en hadden daarom uit voorzorg de buggy meegenomen. Kilian besloot echter om het hele pad zelf te lopen. Aan het eind van het pad deden we nog even restaurant “Le Sable Blanc” aan, om er nooit meer terug te keren. Twee Orangina’s en lauwe mini cappuccino’s voor €16 is zelfs voor hier buitensporig.

In de middag naar Fouesnant gereden voor boodschappen. Aangezien het vandaag Quatorze Juillet is, zijn de meeste winkels gesloten maar daar was nog een Leclerc die was geopend.
Bij terugkomst op de camping weer geen nieuwe medekampeerders aangetroffen op ons veld, hadden wel verwacht nu de vakanties echt zijn begonnen. We staan in feite nog alleen.
Luus had papa nog geholpen met een alternatief kapsel, dat uiteindelijk toch niet zo in de smaak viel.

De namiddag en avond waren voor Bé’s spaghetti en een aantal spelletjes Memory met Luus.

Na de grotendeels miezerige dag van gisteren begon deze dag al niet veel beter. Vanuit de tent gezien was Beg-Meil aan overkant van de baai nauwelijks te zien en grauwe, grijze wolken overheersten. Voordeel van onze tent is dat we bij nat weer gewoon onder de luifel kunnen gaan ontbijten, dat deden we dus ook. Aangezien we gisteren al het plan hadden opgevat om een zwembad op te zoeken werd er druk gezocht naar zwembaden in de omgeving (leve de gratis Wifi hier op de camping).  In Concarneau bleek een nieuw zwembad te zijn geopend in maart, deze was vanwege technische problemen al weer gesloten.  Het dichtstbijzijnde bad bleek in Fouesnant te zijn, een klein kwartier rijden.
Met alle zwemspullen ingepakt gingen we aan het eind van de ochtend op weg, om na vijf minuten al vast te lopen in een enorme opstopping. De vertraging bleek te worden veroorzaakt door toestromend publiek naar een markt met regionale producten in Foret-Fouesnant. Dit kleine dorpje ligt in een soort kom waar meerdere wegen op uitkomen en er zijn niet bijster veel parkeerplaatsen. Blijkbaar was er op deze grijze zondag massaal gekozen om er op uit te trekken.
Met angst en beven reden we naar het zwembad met de verwachting daar al net zo’n chaos aan te treffen. Vreemd genoeg reden we een vrijwel lege parkeerplaats op. Het zwembad zelf bleek al net zo rustig, ondanks dat het best een uitgebreid complex was. Luus stond te stuiteren om het water in te gaan maar Kilian zag het allemaal niet zo zitten. Na een flinke ontdooi-periode in het warme peuterbadje ontdekte hij een kleine glijbaan. Vanaf dat moment was het allemaal goed. Papa was met Luus inmiddels al een aantal keer van de grootste glijbaan geweest (maarliefst drie wenteltrappen omhoog klimmen) toen Kilian dat ook wel eens wilde proberen. Ook dat was een groot succes.
Nadat de glijbaan uitputtend was verkend was het al weer tijd om naar de tent te gaan. Als tussenstop gingen we naar de McDonald’s in Concarneau. Tot onze verbazing was er geeb grijze wolk meer te bekennen toen we het zwembad uitliepen, de lucht was blauw. Niet alleen dat, ook de temperatuur was voor het eerst echt zomers. Na de McDonald’s zijn we dan ook neergeploft op Kernous Plage en hebben de rest van de middag heerlijk aan het strand gelegen.

Na een simpele avondmaaltijd met brood lag Kilian al snel in zijn bedje. Luus maakte papa nog even in met een spelletje Memory en dook toen ook haar slaapzak in. Papa en mama zitten met een kop thee nog te genieten van de ondergaande zon op de Baie de la Fôret.

De rollen waren vanochtend omgedraaid: waar papa en mama om acht uur aan de dag begonnen, lagen Lucia en Kilian nog te dromen.


Tijdens het ontbijt werd besloten om vandaag een wat langer uitstapje te gaan maken. De weersverwachting was niet heel goed dus een bezoek aan het strand zat er niet in, in plaats daarvan kozen we voor een rit naar Pointe de la Torche. Vorig jaar waren we er al in de buurt geweest maar de enorme massa mensen, auto’s en campers zorgden ervoor dat we er met een boog om heen reden. Dit jaar hadden we goede hoop dat het anders zou zijn, juist ook vanwege het mindere weer.
Na een rit van bijna drie kwartier kwamen we bij Loctudy, vanaf waar we de route langs de kust namen. Onderweg stopten we bij het vissersdorp Le Guilvenec om er eens een kijkje te nemen. Aangezien het al rond lunchtijd was, en we toevallig langs een leuke Crêperie liepen, besloten we eens een crêpe te proberen. Luus en Kilian hadden na de pannenkoeken van papa er bovendien nog geen genoeg van.

De crêperie was een schot in de roos, na het betalen van de rekening kregen we zelfs nog vier gratis crêpes mee “pour l’apres midi”.
Volgende stop was bij St Guénolé, waar we een rotsig uitzichtpunt beklommen. Luus rende naar boven, gevolgd door Kilian die persé alles zelf wilde klimmen (papa en mama hielden hun hart vast..). Na dit punt werd Pointe de la Torche bereikt. Inderdaad niet de hectische taferelen van vorig jaar maar ondanks de soms miezerige regen nog steeds een komen en gaan van toeristen en vooral surfers. De plek gaf een mooi uitzicht over een tweetal baaien, waar fanatiek werd gesurfd.

Aan het begin van de dag hadden we ook al het plan opgevat om een paar eeuwenoude kerkjes te gaan bezoeken in deze omgeving. Vorig jaar hadden we er al een aantal bezocht, maar we hadden ze nog lang niet allemaal gezien. Omdat het inmiddels al behoorlijk laat in de middag was, bleef de score vandaag hangen op twee, de Chapelle de Beuzec en de Chapelle de Tronoan.

De terugweg liep via de snelle route en het avondeten bestond uit Taboulé, Merguez en Haricots Verts (of in het geval van Luus uit Biscottes met kaas aangezien de worstjes niet in de smaak vielen).

Morgen beter weer en misschien eens een bezoek aan een zwembad, aan zwemmen zijn we nog niet toegekomen.

Na het bezoek aan de Bosjes in Benodet gisteren was het deze keer andersom en kwamen Lisette, Chiel,  Julian en Jasmijn naar de camping in Concarneau.
Papa was aardig brak dankzij de late voetbalwedstrijd van de dag ervoor (en bijbehorende kater door de uitschakeling) maar het zonnetje scheen bij het opstaan dus dat was snel vergeten.
Nadat Kilian met papa boodschappen had gedaan bij de Leclerc en mama de tent had gefatsoeneerd bleken Lisette en Chiel de camping te hebben gevonden.

Na koffie met Bretonse Tartiflette werd nog een bezoek gebracht aan Kernous Plage waar de kinderen lekker met zand, stenen en schelpen konden spelen.
Na een lunch waarbij de zelf gesmeerde broodjes van Chiel het moesten afleggen tegen verse croissantjes en Port Salut, gingen we elk onze eigen weg voor de middag.
Aangezien de auto gisteren zorgde voor een middagslaapje besloten we om nu ook een eindje te rijden. Bij Kilian werkte het weer uitstekend maar Luus bleef deze keer klaarwakker.
Na een mooie rit langs de kust ten oosten van Concarneau kwamen we bij het einddoel Rospico aan.
Rospico wordt gevormd door een smalle baai waar de zee het land in stroomt. Het bijbehorende strandje is prachtig maar was toen wij er waren smal vanwege de vloed.
Vanaf Rospico hebben we een stuk van de GR34 gelopen richting Port-Manec’h. Kilian stapte stoer over het smalle pad met uitzicht op de Atlantische oceaan beneden.

Na afgedaald te zijn naar een bijna verborgen strandje met twee smalle grotten was het weer tijd om terug te gaan.

Thuis soepje klaargemaakt met stokbrood, olijven, tomaten en Taboule. Nog even gespeeld en toen tijd voor bed. 

Na de moeilijke avond ervoor werd Kilian gelukkig blij wakker zonder verdere nachtelijke onderbrekingen. Na het “ontbijt” (alles was op dus we hadden allemaal een half broodje en een stukje ontbijtkoek) was het tijd om boodschappen te doen bij de Leclerc.
Met alle boodschappen op zak zijn we naar Pointe de Cabellou gereden, een uitzichtpunt in de buurt van Concarneau waar we vorig jaar niet waren geweest. Het was absoluut de moeite waard en in de zon met een fris windje aten we een broodje met uitzicht op de witte huizen van Concarneau.

Het plan voor de avond was een barbecue bij Lisette, Chiel, Julian en Jasmijn die in een huisje in Benodet zitten. Om de tijd te overbruggen reden we naar Beg-Meil waar de kinderen bij aankomst in slaap bleken te zijn gevallen. Na ze lekker te hebben laten slapen, zijn we een ijsje gaan halen en even op het mooie strand gaan kijken. De dag werd afgesloten met een barbecue in Benodet, waar Lucia, de Jantjes en Jasmijn heerlijk met elkaar konden spelen.
Om 22:00 moest het Nederlands elftal nog een halve finale spelen op het WK en papa wilde dit wel erg graag zien. Omdat er op de camping geen TV was werd de wedstrijd bekeken in de bar van Le Sable Blanc, een bar aan de buitenkant van Concarneau. In het gezelschap van drie Fransen, die overduidelijk voor Argentinië waren bleek het een vreselijke wedstrijd te zijn, die ook nog eens werd verloren.

Na een goede nachtrust in het hotel zaten we om 9:00 weer op de Franse snelweg met als eindbestemming Concarneau. Het zonnetje scheen weer en de wegen richting Bretagne waren rustig, we schoten dus lekker op. Luus en Kilian zaten weer achter hun eigen bioscoop.

We waren zelfs zo vroeg dat we eerst een stop maakten aan het strand bij Concarneau. Met uitzicht op de blauwe zee in de Baie de la Forêt aten we een broodje om daarna twee minuten verder te rijden naar de camping.

Het weerzien met de camping was leuk. Luus herkende nog van alles,  waaronder ook de plek van vorig jaar. Ze was dan ook teleurgesteld toen we er toch voor kozen om op een andere plek te gaan staan. Deze keer wilden we toch uitzicht hebben op zee en we vonden al snel een plek waar ook schaduw was van twee bomen.

Het opzetten van de tent was nog even een stress klus omdat de camping eigenaar had voorspeld dat er nog regen zou komen. Dat klopte, maar gelukkig ruimschoots nadat de tent stond.
Vaste prik op de eerste avond is de ravioli en ook deze keer zaten Luus en Kilian er heerlijk van te eten. Na het eten was Kilian ontzettend moe maar hij wilde absoluut niet slapen. Na een aantal mini drama’s besloten we dat de enige manier om hem in slaap te krijgen was, door net te doen alsof iedereen naar bed ging. We bleken allemaal zo moe dat we een kwartier later allemaal lagen te slapen… Papa en mama werden om 23:30 half verdwaasd wakker met hun kleren nog aan.
Uiteindelijk is er nog behoorlijk wat regen gevallen, morgen hopelijk de hele dag droog.