door ·Geen reacties

Als je op vakantie bent mag je natuurlijk niet klagen. Dat hadden we de afglopen week dan ook niet gedaan ondanks de ene regenbui na de andere en de steeds groter wordende modderpoel in het midden van ons campingveld. Bij het opstaan vanochtend na een natte nacht kletterde de regen vrolijk door en dat had zolangzamerhan wel een beetje zijn weerslag op het humeur van ons gezelschap. We hadden eigenlijk allemaal zin om gewoon in ons warme, droge bed te blijven liggen. In plaats daarvan trok papa zuchtend zijn regenjas aan om brood te halen en begaf iedereen zich met gezonde tegenzin naar de partytent voor het ontbijt.

Na een snelle blik op de kaart bleek dat het in heel Frankrijk slecht was waardoor het geen optie was om ergens naar toe te rijden waar het droog/minder nat was. We legden ons er maar bij neer en besloten om dan maat te zorgen voor troosteten. Na het ontbijt reden we met Erik en Nicole naar de Super-U in Arradon om taart en alle ingredienten voor een barbecue te halen. De taart werd rond lunchtijd soldaat gemaakt waarna de kinderen het zwembad in doken, een uur later gevolgd door papa en Erik. Mama gebruikte de tijd om alles rond en vooral binnen de tent te organiseren. Na het zwemmen werden er nog wat potjes tafeltennis gespeeld (de tafels staan overdekt in een tent).

Het was ondeertussen opgehouden met regenen en op het moment dat de barbecue werd “aangestoken” brak de zon zelfs door de wolken en het bleef de rest van de avond gewoon De tafeltennistafels werden nog maar eens gebruikt tot het licht om elf uur uitging en onder een sterrenhemel liepen we naar het toiletgebouw om onze tanden te poetsen. Hopleijk hebben we de ergste nattigheid nu gehad.

door ·Geen reacties

Het was een wat onrustige nacht geweest waarbij we rond half drie werden gewekt door enorme regenbuien die behoorlijk wat lawaai maakten op de tent. Rond zes uur was het de wind die behoorlijk in kracht toenam en zo hadden we inmiddels het gevoel dat de herfst al was aangebroken. Gelukkig voor ons kwam de wind vanuit zee waardoor we er op onze campingplek niet veel van merkten, de bomenrij achter ons ving het meeste op. Het scenario in de ochtend bleek een herhaling van zetten waarbij de aanvankelijke zon al heel snel werd verdreven door wolken en uiteindelijk regen. De lekkere croissantjes, pain chocolat en baguette die we op de camping konden halen werden in de beschutting van de partytent naar binnen gewerkt.

Omdat de bewolking na het ontbijt langzaamaan wat dunner leek te worden besloten we om vanaf de camping een wandeling langs de kust te maken. Het pad maakt deel uit van de GR34, de wandelroute langs de gehele Bretonse kust. Geen van de kinderen had ook maar een zweem van enthousiasme getoond (Kilian had zich aangesloten bij de lokale voetbalgroep) dus gingen we samen met Erik en Nicole op pad. Het bleek een prachtige wandeling te zijn met mooi uitzicht over de Golfe du Morbihan die door de zon werd beschenen om vijf minuten later weer behoorlijk te worden aangevuld met regenwater.

De wind was ook nog steeds nadrukkelijk aanwezig maar ondanks dat was het heerlijk wandelen. Na ruim een uur stuitten we bij het Pointe d’Arradon op een terras waar we café creme bestelden en erg lekkere Bretonse tiramisu. Met de wind in de rug waren we snel weer terug op de camping waar iedereen inmiddels wel zin had in lunch.

Omdat de jeugd vanochtend rustig aan had gedaan was het in de middag ook nog tijd voor wat actie. De late middag welteverstaan want pas rond drie uur zat iedereen in de auto met als eindbestemming Vannes. De stad Vannes ligt ten noordoosten van de camping en was in minder dan 20 minuten aan te rijden. Met enige moeite vonden we buiten het centrum een parkeerplek en te voet liepen we richting de kathedraal Saint-Pierre die het hart van het centrum vormt.

Na wat rondstruinen langs de vele winkeltjes besloten we collectief dat het tijd was voor het avondeten, ook vanuit strategisch oogpunt omdat het met acht personen wel eens lastig kon worden om plek te vinden. Voor veel restaurants was het nog veel te vroeg om eten te serveren op hollandse tijden maar bij een welwillende crêperie waren er nog twee tafeltjes beschikbaar. Na het eten waagde mama zich nog aan een lokale lekkernij met de naam Kouign-Amann die als belangrijkste kenmer de enorme hoeveelheid boter heeft die er in is verwerkt. Terug op de camping was het tijd voor wat tafeltennis, klusjes en douchen. Het weer was ook vandaag behoorlijk wisselvallig met een komen een gaan van buien. De echte zomer is op dit moment helaas ver weg.

door ·Geen reacties

De nacht was droog, rustig en pikdonker maar werd wel om zes uur onderbroken door de Duitse overburen die luidruchtig hun camper aan het inpakken waren, na vertrek vielen we gelukkig nog wel weer in slaap en om bijna half negen was het tijd om op te staan. De lichte streep op de tent leek toch echt op zonlicht en dat werd bevestigd na het openritsen van de tent, ook de weersverwachting verzekerde ons dat het de hele dag droog zou blijven.

Nog tijdens het ontbijt werd het inmiddels al waterige zonnetje al bedek door bewolking en het duurde niet lang voordat de eerste druppels naar beneden vielen. De Booghjes kozen er voor om naar een stad op bijna een uur dijden te gaan, vooral Kilian had geen zin om vandaag weer lang in de auto te zitten en dat was te begrijpen. Na nog wat achterstallige klusjes waar we gisteren niet meer aan toe waren gekomen besloten we dat op de regenachtige camping blijven geen goed idee was. Na een korte blik op de kaart kwamen we bij Auray uit dat op iets meer dan een kwartier tijden lag.

Na even zoeken vonden we een mooie parkeerplek even buiten het centrum van waaruit we in tien minuten het nieuwe, hoger gelegen centrum inliepen. Na een rondje winkels was het tijd voor de eerste crêpes van deze vakantie die werd vergezeld door een glas cider. Daarna werd de wandeling vervolgd en daalden we door een steile straat af naar de oude haven van Auray, de Quais de Saint-Goustan waar we best enthousiast werden van de mooie gebouwen en schepen.

De terugweg werd op verzoek van Kilian een zoektocht naar een speelgoedwinkel die uiteindelijk tegenover de Crêperie bleek te liggen waar we eerder hadden gezeten. De juiste Beyblades waar Kilian naar op zoek was hadden ze helaas niet.

Dankzi jde Super-U waar we langsreden voor de dagelijkse boodschappen ging hij toch nog blij terug naar de tent. Het avondeten bestond uit pasta met tomatensaus en kaas en rauwkost en in het geval van papa in stukjes gesneden Bifi worstjes. De dag werd afgesloten met een potje Weerwolven in de tent van de Booghjes. Het bleef vandaag een komen en gaan van regenbuien en dat lijkt de komende tijd ook zo te blijven…

door ·Geen reacties

Ondanks dat de zomerse warmte al zeker een week ver was te zoeken waren we vannacht toch wel blij geweest met de airco die ons zacht zoemend door de nacht had geholpen. We waren het er over eens dat we best goed hadden geslapen, zo goed zelfs dat mama bij er bij het afgaan van de wekker van overtuigd was dat ze in haar eigen bed lag. Het tijdstop van zes uur was wel wat wreed maar we wilden perse om acht uur wegrijden om het echt slechte weer voor te zijn. Naast het ontbijt had Luus ook zeker een uur voorbereidingstijd nodig (er goed uitzien is belangrijk).

Het restaurant waar het ontbijt werd geserveerd was compleet verlaten. Eerst waren we er van overtijgd dat dat met het vroege tijdstip had te maken maar na een overigens prima ontbijt werden we nog steeds maar vergezeld door één andere dame, het hotel was gewoon erg rustig. Dat beeld werd bevestigd door een parkeerplaats met plekken in overvloed, iets dat we wel eens anders hebben gezien. Ons plan lukte wornderwel en om acht uur koers zetten naar de Booghjes in Arradon.

Onderweg was het een komen en gaan van hoosbuien en druilerige regen en we waren behoorlijk opgelucht toen we na bijna drie uur onder een droge hemel de camping opdraaiden. Dankzij hulp van de buurtjes stond allles na drie kwartier en was het tijd voor heerlijke taart en koffie en even bijkletsen. Gwen, Luus, Roy en Kilian doken het buitenbad in en verplaatsten zich toen het toch ging regenen naar het warme bubbelbad binnen. Na een late lunch vertrokken we met z’n allen naar de Decathlon in Vannes omdat we er achter waren gekomen dat we het slaapmatje van Kilian waren vergeten…

Ondanks dat het hemelsbreed qua afstand niets voorstelde werd het een helse rit met een ongelovelijke hoeveelheid auto’s op de weg die allemaal als eerste op plaats van bestemming wilden aankomen. De parkeerplaats van de Decathlon was compleet vol met nog twintig wachtenden voor ons, de P van een restautant aan de overkant bracht gelukkig een oplossing. De Dectahlon had genoeg matjes op voorraad en na een snel bezoek aan de Leclrec voor boodschappen stortten we ons in het verkeersgeweld terug naar de camping.

Kilian voelde zich niet zo lekker, waarschijnlijk door de korte nachtjes en de spanning en hij dook bij terugkomst zijn bed in. Het gezamenlijke avondeten bestond uit worstjes, tabouleh en rauwkost en werd weggespoeld met echte Texelse Skuumkoppe en Cidre Doux van Loic Raison. Onder een zwaar bewolkte hemel doken we rond half elf ons bed in. Kilian was nog heel even wakker om nog een toetje weg te werken en sliep daarna meteen weer verder. De verwachting voor morgen lijkt wtat beter te zijn.

door ·Geen reacties

Met weer eens een jaar laat zomervakantie hadden we al een behoorlijke tijd uitgekeken naar heerlijk een paar weken in de tent. Na lang zoekwerk met weer een hoop research van mama waren we uiteindelijk uitgekomen op Bretagne. Voor maarliefst de vijfde keer maar in plaats van ons voormalige vaste stekkie Concarneau was de keus gevallen op camping Penboch even ten zuiden van Vannes en op een steenworp afstand van de oevers van de Golfe du Morbihan.

Het inpakken verliep redelijk ontspannen maar toch wat rommeliger dan normaal, we waren allemaal toe aan vakantie. Olaf had het het karretje in de voortuin al herkend en kwam al dagenlang opvallend vaak even buurten, mischien toch even kijken of we er nog wel waren. Op zaterdag de konijnen naar de opvang gebracht en ternauwernood Olaf ontdekt die zich heerlijk in de dakkoffer had genesteld…

De wekker ging weer om vijf uur en na vijf kwartier kon de auto worden gestart en lieten we Warmenhuizen acher ons. Onderweg was het opvallend rustig en zonder enige file of ander oponthoud reden we door Belgie en Frankrijk. Zeker toen we de route naar Parijs achet ons lieten kon de cruise control worden aangezet en reden we langs de weilanden met de typisch Franse ” hooirollen”. Vreemd genoeg waren de parkeerplaatsen wel overvol en stuurde de navigatie ons ook nog eens langs een route die ons niet via de Pont de Normandie, de 856 meter lange brug die Le Havre met Honfleur verbindt.

Enigzins teleurgesteld maar blij dat we er waren kwamen we even voor vijf uur bij het Ibis Hotel aan in Caen. De iets luxere versie met airco deze keer hoewel het weer dit jaar daar geen enkele noodzaak toe gaf. Na het inchecken allemaal even onder de douche en daaarna naar de McDonalds aan de andere kant van de straat. De rest van de avond brachten we door met wat spelletjes en TV kijken. Morgen vroeg op pad voor het laatste stuk want morgenmiddag gaat het waarschijnlijk regenen…

door ·Geen reacties

De allerlaatste dag diende zich dan toch weer aan, met drie weken zon, warmte en prachtige wandelingen konden we wel terugkijken op een hele mooie vakantie. Met al wat weemoed stapte papa vanochtend in de auto voor het ritje naar de bakker, de croissantjes werden bij terugkomst staand naast de tent opgegeten omdat alle stoelen al waren ingepakt. Het was goed te merken dat we gisteren al veel werk hadden verzet want het afbreken van de tent ging in een recordtijd, zeker ook omdat alles gortdroog was. Ondersteund door de koffie die Lucia en Kilian hadden gehaald bij het restaurant op de camping keken we elkaar om kwart over tien wat verbaasd aan, alles was ingepakt en we waren klaar voor vertrek.

Omdat het hotel in Dijon een rit was van drie uur trokken we onze zwemkleding aan, parkeerden we de volgepakte auto en aanhangwagen buiten de slagboom van de camping en liepen we naar het meer waar we een mooi plekje vonden in de schaduw. Van een medekampeerder die inmiddels al was vertrokken hadden we twe muntjes gekregen waarmee een sprong kon worden gewaagd vanaf een houten toren op een enorm luchtkussen. Hoewel Lucia en Klian allebei wat terughoudend waren geweest durfde Kilian het vandaa toch wel aan om de sprong te wagen. Bij aankomst bleek het luchtkussen nog niet te zijn opgeblazen, iets wat in een kwartiertje was geregeld waarna we met een uiterst vriendelijke medewerker mee werden genomen. Kilian begon vanaf het laagste platform, vermande zich en sprong met verve van de hoogste. Als bonus mocht hij gratis nog een keer.

Na de heldhaftige sprongen was het tijd voor lunch aan het meer waarbij het meegerbrachte stokbrood het moest afleggen tegen de Saucisse Frites, daarna gingen we voor een laatste plons in het meer. Rond twee uur stapten we sipjes in de auto en zetten koers naar Dijon. Het hotel was gelukkig weer heerlijk koel en de Mac zorgde voor maagvulling. Tot tien uur werd er op het terras van het hotel Uno Flip gsepeeld, wat een hele leuke variant bleek te zijn. Morgenavond weer in onze eigen bedden.

door ·Geen reacties

Met de laatste volledige dag voor ons was het tijd voor wat laatste dingen en helaas ook een start met het inpakken van ons tijdelijke verblijf. Papa had in Chamonix twee moi shirts gezien die op dat moment niet zijn zijn maat waren te krijgen. Om toch nog een poging te wagen sprong hj samen met Lucia na het ontbijt in de auto om onder een stralende zon de A40 naar Chamonox op te rijden. Mama en Kilian bleven achter op de camping. Mama om alvast een start te maken met het inpakken en Kilian omdat hij na al het relatief vroege vertrekken van de afgelopen dagen vooral behoefte had aan wat schermtijd.

Het bezoekje aan Chamonix was succesvol, na de aanschaf van de twee shirts werden er nog aarbeientaarjes van Chez Richard gegeten op de Place Balmat waarna de terugreis werd ingezet. De rest van de middag was het voornamelijk inpakken geblazen, met name de nieuwe partytent was behoorlijk wat werk omdat deze het doelwit was geweest van een groep vogels. Uiteindelijk kwamen we om half zes tot de conclusie dat we vrijwel alles hadden gedaan, alleen de tent stond nog.

Om zes uur schoven we aan op het terras van restaurent Les Criques waar de kids zich stortem op de Fish and Chips en papa en mama kozen voor een salade. Op de terugweg naar de camping begon het al te schemeren maar dat weerhield Kilian er niet van om als enige in het gezelschap nog een duik te nemen in het meer.

In een ongezellig lege tent deden we om half elf het licht uit, morgen de laatste loodjes, nog even zwemmen en dan en route naar Dijon.

door ·Geen reacties

Met wat ongeloof staren we elke ochtend naar de wederom strakblauwe hemel. In de bijna drie weken die we hier inmiddels staan is er een serieuze regenbui geweest en steeg de thermometer elke dag ruim boven de 30 graden. Zo ook deze ochtend waarop we onze laatste wandeldag van deze vakantie hadden gepland. De tocht naar het echte hooggebergte eergisteteren was heel goed bevallen en omdat het ook nu weer warm zou worden wilden we het echt hogerop zoeken. Na wat gewik en geweeg waren we gisteravond uitgekomen bij Flaine, een dorpje noordelijker in een zijdal van het dal waar Passy zich bevindt. Vanuit Flaine loopt de Telepherique des Grandes Plateries die ons zou afzetten op 2480 meter.

Met weer een (voor ons doen) snelle start reden we even na half tien van de camping voor een rit van een uur. Hemelsbreed ligt Flaine redelijk in de buurt maar de weg er naar toe overbrucht 700 hoogtemeters en heeft daar maarliefst 33 haarspeldbochten voor nodig. Kilian maakte halverwege dan ook de switch naar een van de voorstoelen in de auto vanwege misselijkheid. Met alle ontbijtjes nog present vonden we aangekomen iin Flaine een parkeerplek. Het dorp zelf had een vreemde atmosfeer die we nog het meest vonden lijken alsof een van de schurken uit een James Bond film hier zijn hoofdkwartier had. De Telepherique was desondanks snel gevonden en deze zette ons moeiteloos af op ” Les Grandes Platieres” waar het op dat moment nog zo koel was dat we onze jassen tevoorschijn haalden.

De Grandes Platieres vormt het hoogste punt van een massief ten noordwesten van Chamonix en was ons al opgevallen vanaf de Brevent vanwege de lichtgrijze kleur van het gesteente. Vanaf de top die een prachtig uitzicht gaf op de Mont Blanc en omliggende bergen, vonden we een bord naar de Chalets de Plate en begonnen we aan de afdaling van zo’n 400 meter. Het landschap was nog het beste te omschrijven als een versteende gletscher met diepe kloven en spleten waartussen we onze weg moesten zoeken. Helaas zonder markering van het pad waardoor het flink zoeken was naar de juiste route. Dat lukte wonderwel waardoor we na drie kwartier later eindelijk stuitten op iets wat op een pad leek. Nog een half uur later kwam de hut diep onder ons in zicht maar nog wel zo ver weg dat we besloten om te gaan lunchen en het hierbij te houden. Zeker ook ook omdat het pad inmiddels weer was verdwenen.

Na de Pain de Campagne (de bakker had vanochtend al zijn baguettes laten verbranden), gekookte eitjes en Port Salut begonnen we aan de klim terug naar de Telepherique waarbij we onverwacht soepel onze weg vonden in de rotsmassa. Na de afdaling in de gondel brachten de 33 haarspelbochten brachten ons weer in de vallei waar we nog wat boodschapjes deden (pasta met salade). Morgen in principe al wat voorbereidende inpakwerkzaamheden voor de eerste etappe van de terugreis op vrijdag….

door ·Geen reacties

Met de wandeling van gisteren nog in de benen waren we het unaniem met elkaar eens dat er vandaag niet zou worden gewandeld. Het weer was nog steeds angsaanjagend mooi en uiteindelijk besloten we gehoor te geven aan de al even aanhoudende de roep van Lucia en Kilian om nog eens seieus op zoek te gaan naar vakantiecadeaus, beide hadden ze daar serieus voor gespaard (de een wat meer dan de ander) maar wat ze zo graag wilden was nog niet gevonden. Lucia hunkerde nog steeds naar jaten tachtig muziek op vinyl en Kilian had zijn zinnen gezet op een snelle RC (radiografisch bestuurbare) boot. Aangezien we alle speelgoedwinkels in de buurt hadden gehad en we er axhter kwamen dat we de belangrijkste platenwinkel in Annecy vorige keer hadden overgeslagen zetten we na eeen snel ontbijtje koers naar deze stad aan het water.

Ondanks dat het goed is te merken dat de vakanties hier zijn losgebarsten vonden we nog een parkeerplek in het centrum en liepen we naar de oude stad. Mama had een vurige wens om daar op een heel specifieke plek aan het water koffie te gaan drinken en hoewel papa weinig kans zag op succes (druk!) zaten we even later toch prinsheerlijk aan de cappuccino op precies de gewenste plek.

Na een wandeling over de markt die in volle gang was kwamen we langs een kleine maar erg leuke speelgoedwinkel waar de “Uno Flip” kochten en Kilian een setje Pokemon kaarten. Daarna was het tijd voor lunch aan het meer. Met gevulde magen liepen we vervolgens langs “Vinyl and Coffee”, de platenwinkel waar Lucia eindelijk wat platen vond die ze graag wilde (2 x Duran Duran en het eerste album van Wham). Met het felbegeerde vinyl in de kofferbak reden we daarna nog langs een grote Jouet King aan de rand van Annecy waar Kilian ook eindelijk vond wat hij zocht: een boot die maarleiefst met 45 km per uur over het water zoeft.

De rest van de middag besteden we aan de terugreis naar Passy, boodschappen en pakten we ons boeltje in voor een barbecue aan het meer. Aan het meer wisten we nog een picknick tafel te scoren en aten we kipspiesjes, pastasalade en rauwkost, afgewisseld met wat zwemmen in het meer en racen met de boot toen het wat rustiger werd aan het water.

Morgen de laatste wandeldag, we proberen het weer hogerop te zoeken.

door ·Geen reacties

Om de laatste vakantieweek goed af te sluiten hadden we nog een sterke drang om vooral nog het hooggebergte op te zoeken. Het weer zat wat dat betreft mee want voor vandaag was weer een stralende en warme dag voorspeld. De keuze voor vandaag was gevallen op een wandeling vanaf Col de l’Index naar de Brevent, feitelijk een wandeling op hoogte tussen de twee eindstations van kabelbanen (de Telesiege de l’Index en de Telepherique du Brevent). Volgens de beschrijving zou het een redelijk eenvoudige wandeling worden met prachtig uitzicht op alle gletschers die het dal van Chamonix rijk is, dat laatste was inderdaad het geval maar eenvoudig was het uieindelijk niet echt.

Uit ervaring wisten we dat de parkeerplaats bij de Telepherique de Flegere die overging in de Telesiege de l’Index snel vol was dus hadden we een vroege start gepland. In ons geval betekende dat we na het ontbijt en alle voorbereidingen om half tien van de camping reden. Een half uur later kwamen we er achter dat dat niet vroeg genoeg was geweest. Toch vonden we een parkeerplaats net buiten het centrum van Les Praz de Chamonix en moesten we even lopen naar de Telepherique. Nog net geen 100 Euro lichter stonden we weer een half uur later op ruim 2400 meter waar het heerlijk koel bleek te zijn.

Met maar een richtingaanwijzer naar de Brevent was het begin van de route makkelijk te vinden, tot onze lichte verbazing dook het pad meteen de diepte in.

Na door een omvangrijk puindal te zijn afgedaald ging het pad langzaam weer omhoog en konden we in de verte al zien dat we uiteindelijk op een smalle doorgang naar de naburige vallei uit zouden komen. Vergezeld door een kudde geiten die soms zelfs het pad belemmerden klommen we stevig door.

Met het zadel in zicht liep de route door een rotswand waar de nodige haken en railing in de rots waren getimmerd, met kunst en vliegwerk werkten we er ons doorheen, er volledig van overtuigd dat we aan de andere kant de Brevent zouden zien. Dat viel wat tegen: het uitzcht was groots, met in de diepte het Lac Noir maar de Brevent bleek nog ver weg. Zelfs zo ver weg dat we besloten dat we op deze mooie plek, Col de Gliere (2465 m), zouden lunchen en daarna weer om zouden keren, zeker ook omdat er voor ons een behoorlijk lastige passage lag.

Na een korte verkenning van de omgeving door papa en mama hesen we de rugzakken weer op en wurmden we ons weer terug door de rotswand, zeker Lucia had er geen enkele moeite mee en huppelde er zonder enige angst doorheen. Rond half vier kwamen we weer aan bij de Telesiege de l’Index en werden we weer de warmte in getransporteerd. In Passy nog ijsjes en koude drankjes gehaald en op de camping de bergschoenen verwisseld voor slippers. Aangezien we geen zin hadden in koken reden we nog naar Pizzeria “Pizzaioli” in Megeve waar we vorig jaar al eens heerlijke pizza hadden gegeten met de Booghjes. Ook nu bleken ze weer ontzettend lekker. Terug op de camping was het nog even lekker aanrommelen.