De weersverwachting gaf voor vandaag aan dat er in de middag een kans was op regen en dat maakte dat we de plannen om vandaag te wandelen lieten varen. Kilian was ook wat verkouden geworden en zeker voor hem kon het geen kwaad om het even rustig aan te doen. Wijs geworden door afgelopen zondag reden papa en Kilian vanochtend rechtstreeks naar de Super-U in plaats van naar de boulanger die gesloten was. In een grijze bewolkte wereld aten we ons ontbijtje, het was qua temperatuur overigens wel heerlijk.

Om toch nog wat beweging te krijgen liepen papa en mama aan het einde van de ochtend naar het meer voor een rondje rond, al met al zo’n vijf kilometer. Lucia en Kilan bleven in de tent achter, helemaal blij met wat extra schermtijd.

Ondanks dat het zondag was viel het met de drukte aan het meer erg mee, hoewel er nog wel een aantal vissers, zwemmers en SUP-pers waren. Het bewolkte weer zal ongetwijfeld ook hebben meegespeeld. Na driekwart het meer te hebben rondgelopen kwamen we aan bij restaurant Les Criques, waar we de tweede dag van de vakantie al hadden gegeten. We schoven aan op een nagenoeg leeg terras en bestelden een wel heel erg lekkere cappucino met taartjes (panacotta en citroen-merengue). Ook werd er alvast een tafeltje gereserveerd voor komende donderdagavond, onze laatste avond op de camping..:-(

Bij terugkomst op de camping was het tijd voor een potje tafeltennis, lunch en daarna de dagelijkse boodschappen. Deze keer bij de Carrefour die ook open bleek te zijn op zondag. De hemel was inmiddels alweer flink opengebroken maar de 30 graden werd gelukkig niet meer gehaald. Voor het avondeten werd de barbecue aangestoken (garnalenspiesjes, hamburgers en worstjes met sla en tabouleh), een deel van de calorieen werd daarna gelukkig weer verbrand met badminton en tafeltennis. Als de verkoudheid van Kilian het toelaat gaan we morgen weer flink hogerop met de kabelbaan van Flegere, waar we de wandeling van Flegere naar de Brevent gaan maken.

De wereld was heerlijk afgekoeld toen we vanochtend de tent openritsten. De sporen van de regen van gisteren waren nog duidelijk zichtbaar maar de zon deed zijn best om alles weer op te laten drogen en slaagde daar duidelijk in. De tafel en stoelen werden neergezet in een klein plekje ochtendzon die door de takken van de bomen scheen en de croissantjes en Nesquick “cornflakes” werden tevoorschijn gehaald. Met het grootste deel van de dag mooi weer voor de boeg was er maar een optie: wandelen. In Chamonix hadden we een boekje op de kop getikt, “Les plus belles Randonees, Pays du Mont Blanc” en daarin stond een wandeling die meteen onze aandacht trok.

Naast de camping ligt een imposante rotspiek met de naam Aiguille du Varan (2544 m), een berg waar we al zwemmend al vaak naar hadden gekeken. Bovendien hadden we vorig jaar in de avondschemering al eens een lichtje hoog op de berg gezien waardoor we wisten dat er een berghut moest zijn.

In het boekje werd duidelijk dat dat inderdaad zo was, op ruim 1600 meter lagen daar de Chalets de Varan, ons doel van vandaag. Met de rugzakken weer ingepakt reden we even na half elf weg naar de bochtige weg die ons naar het Plateau d’Assy bracht waar start van de wandeling was.

Met weer een riskante parkeeractie waarbij we de auto nog net kwijt konden, begonnen we aan de klim van zo’n 600 meter. Het pad begon zoals zoveel dalwandelingen over een breed pad dat wel behoorlijk steil was. Met af en toe vertakkingen naar smallere paadjes door het bos was het nog wel leuk afwisselend. Des te hoger we kwamen des te mooier werd het uitzicht en eenmaal boven de boomgrens waren alle (zij)dalen en zelfs ons eigen Lac de Passy zichtbaar: van het hoger gelegen Combloux/Megeve, van Saint Gervais -les-Bains en Contamine Montjoie tot aan de snelweg richting Chamonix die zich kronkelend een weg baande in de schaduw van de ijzige vierduizenders.

Na een klim van ruim anderhalf uur kwamen we aan bij de Chalets de Varan die tot groot verdriet van Lucia en Kilian dicht waren vanwege onderhoud. Geen koude drankjes dus maar ons zelf meegebrachte (lauwe) water en stokbrood met Babybel en Chorizo… Na de lunch en wat rondkijken in de omgeving van de Chalets was het weer tijd voor een vlinderrijke afdaling.

Bij de auto aangekomen waren daar alsnog de koude drankjes en ijsjes bij een heel klein en leuk terras en werden de dagelijkse boodschappen gedaan bij de Super-U in Passy. De voorspelde onweersbuien lijken vandaag aan ons voorbij te gaan.

Na de inspanning in de hitte van gisteren begonnen we de dag rustig. Vooraf was er wel het plan geweest om een stad te bezoeken en Geneve leek ons een mooie optie. Omdat het niet duidelijk was of we zonder de aanschaf van een Zwitsers vignet a 40 Euro de grens over zouden komen lieten we dit plan varen, dit tot verdriet van Lucia die had ontdekt dat er in Geneve meerdere winkels waren die vinyl verkochten. Resultaat was wel dat papa en mama rustig in de zon koffie konden drinken terwijl alles onder de 14 nog lag te slapen. Na het ontbijt had niemand eigenlijk zin om op te schieten en was er ruimte voor wat schermtijd en een extra rondje koffie met cookies au chocolat van de boulanger. Het was in de schaduw bij de tent prima uit te houden maar zodra er sprake was van enige lichamelijke activiteit kwam de hitte om de hoek kijken.

Na een snelle lunch sprongen we dan toch nog in de auto, niet naar het mondaine Geneve maar naar het minstens net zo chique Chamonix. Na een ritje van een klein half uur vonden we verrassend snel een perkeerplek en liepen we het centrum in. Papa nog even langs de North Face winkel, Kilian op zoek naar speelgoedwinkels met snelle RC auto’s of boten en Luus tevergeefs naar een winkel die platen verkocht.

Na het hele centrum te hebben verkend, besloten we gezamenlijk dat we lak hadden aan alle Franse regels mbt tijdstippen waarop er gegeten kon worden en klopten we om vijf uur aan bij een pizzeria. Eten was gelukkig geen probleem en de pizza’s waren goed te betalen en heerlijk dun.

Toen de hemel begon te betrekken, geheel overeenkomstig de voorspellingen, werd de rekening betaald en liepen we naar de auto. Op de terug weg nog wat boodschappen bij de Super-U in Passy waar we in de beginnende regen nog snel een waterijsje stonden weg te slurpen op de parkeerplaats. De regen hield wel aan maar viel gelukkig erg mee, de plannen voor morgen zijn nog een punt van discussie: wandelen (papa en mama) of nog een dagje lanterfanten (Lucia en Kilian).

Een aantal dagen terug was ons een wandeling opgevallen in de buurt van Contamine Montjoie met een wandeling naar de Chalets de Miage. Bij het orienteren vooraf zag het eindpunt er weinig spannend uit maar het dal waarin de Chalets lagen gaf wel een spectaculair uitzicht op de westwanden van de Aiguille de Bionassay en de Domes de Miage. De beschrijving van de route zelf, die onderweg ook nog de Chalets du Truc aandeed, gaf aan dat de klim in eerste instantie behoorlijk steil was tot aan de eerste Chalets, daarna werd het eenvoudiger. De heenweg werd ingeschat op zo’n twee uur, wat bij Lucia en Kilian voor wat moeilijke blikken zorgde maar aangezien de weersvoorspelling voor vandaag weer meer dan 35 graden aanwees was hoger de berg op een goede optie. Na het ontbijtje werden de tassen ingepakt, de bergschoenen aangesnoerd en zetten we koers naar het startpunt bij La Contamine waar we eerder waren geweest (Lac d’Armancette).

Ternauwernood wisten we nog dezelfde semi-illegale parkeerplek te bemachtigen en begonnen we in de aanstormende hitte aan de inderdaad pittige klim naar boven. Het pad sprak aanvankelijk weinig tot de verbeelding, breed en stoffig met gelukkig wel heel veel schaduw van de naaldbomen langs het pad. Luus en Kilian liepen flink door naar boven en na ongeveer drie kwartier volgde de route een prachtig smal pad door het bos met ver boven ons de verijsde richels van de Dome de Miages. Kort nadat het bospad weer was overgegaan naar een saai breed pad kwamen we aan bij de Chalets du Truc (1750 m), een groene oase met klingelende koebellen en inderdaad prachtig zicht op de Glacier du Miage.

Tot onze lichte verbazing dook de route even verderop het naburige dal in via een enorm steil pad en in een mum van tijd stonden we weer 400 meter lager met voor ons dan wel het geplande doel, de Chalets de Miage. Hoewel het opvallend druk was wisten we wel een tafeltje te bemachtigen in de schaduw maar na een kwartier werd ons medegedeeld dat deze eigenlijk was gereserveerd en dat er verder geen plek was. Enigzins teleurgesteld verlieten we het terras en aten ons eigen meegebrachte stokbrood met kaas en worst aan de oever van de snelstromende Grand Pont die het smeltwater van de Glacier du Miage afvoerde naar het lager gelegen dal.

Voor de terugroute hadden we eigenlijk geen zin om het steile pad terug te nemen naar de Chalets du Truc en we werden erg blij van bewegwijzering die een alternatieve route liet zien waarmee we in iets meer dan een uur weer bij ons startpunt konden komen. Vol goede moed gingen we weer op pad om na drie kwartier het volgende bordje tegen te komen met exact dezelfde tijdsaanduiding: nog steeds ruim een uur tot waar de auto stond. Luus en Kilian lieten zich begrijpelijk neerploffen op het stoffige pad en ook papa en mama stonde wel even te vloeken. Het pad liep vanaf dit pad ook nog eens nadrukkelijk omhoog en het was inmiddels flink warm. Na bijna drie kwartier weer omhoog lopen in de hitte met geregeld pauzeren in de schaduw begon het pad eindelijk te dalen en rond half vier kwamen we gelukkig aan bij de auto. Aangezien de bodem van onze waterflessen al een tijdje terug in zicht was gekomen (bijna drie liter meegenomen), hunkerden we allevier naar ijskoude drankjes. Deze vonden we uiteindelijk bij een boulangerie.

Aangekomen op de camping werd er meteen koers gezet naar het meer waar we voor ons avondeten patatjes bestelden (papa en Kilian met worst en Luus met ham) en renden we het water in. Uiteindelijk bleven we tot bijna tien uur aan het meer waar het eigenlijk nog steeds een drukte van belang was. Vooral Kilian kon geen genoeg krijgen van het zwemmen. Om elf uur ritsten we de tent dicht met morgen wederom een warme dag voor de boeg.

De huttentocht had best wat van onze energie geeist en ondanks een hele goede nacht van ons allemaal keken we uit naar een dagje nietsnutten bij de tent. Papa en Kilian kwamen terug van de bakker en de Grand Frais met bramen, abrikozen, croissantjes, stokbrood en brownies voor bij de koffie. Aangezien er voor de middag zwemplannen waren werden er in de ochtendnog snel boodschappen gedaan voor het avondeten. Papa viel voor de zoveelste keer op in de supermarkt toen de anti-diefstalpoortjes afgingen. De boosdoners bleker uiteindelijk de kaartjes te zijn van de kabelbaan naar ont d”Arbois die nog in zijn tas zaten…

Na een lunch bij de tent werden de zwemspullen ingepakt en doken we het lauwe water in, de temperatuur is nog steeds ruim boven de 30 graden en de komende dagen verandert dat ook niet. Dat de vakantieperiode ook in Frankrijk is losgebarsten was goed te merken aan de drukte, het was een enorm gezellige drukte aan het meer.

Rond een uur of vijf was het tijd voor een douche, een biertje en een chipje en werd de tent na een week weer eens gereorganiseerd en geveegd. Het avondeten bestond (weer eens) uit pasta en een rauwkostschotel. Met wat tafeltennis werd de avond afgesloten tot we rond elf uur ons bed indoken. Morgen op tijd weg voor een tocht naar de Chalets de Miages.

Met 20 andere mensen in een ruimte slapen waarbij elke kuch hoorbaar is en elke beweging zorgt voor luid gekraak van de houten bak waar alle matrassen in liggen valt niet mee. De nacht was gevoelsmatig dan ook erg lang geweest waarbij vooral papa en mama in een soort waakstand lagen en pas ergens om half drie in slaap waren gevallen. Rond zes uur begon de dag alweer voor de eerste medeslapers waardoor we zelf rond half acht enigzins verdwaasd achter ons ontbijtje zaten. Het uitzicht op de omringende bergen in het heldere ochtendlicht deed het slaaptekort wel weer wat vergeten. Na onze broodjes met jam, een mini-cakeje en een grote kom met koffie (chocolat chaud voor Kilian) raapten we al onze spullen bij elkaar en begonnen de voorbereidingen voor de afdaling naar Chamonix.

De route-aanduiding vlak buiten de hut zorgde voor wat vraagtekens maar onze wandelkaart gaf duidelijk aan dat we eerst verder van Chamonix weg moesten lopen waarbij lager op de helling een splitsing zou komen die ons terug zou brengen naar het punt waar we gisteren waren begonnen. Rond half negen begonnen we aan de afdaling en het was heerlijk wandelen waarbij de warmte van de dag zich nog niet liet gelden. Na ruim een uur liepen we nog steeds richting het westen en Chamonix raakte steeds verder uit beeld. We waren onderwerg een aantal mede-overnachters tegengekomen waarvan we wisten dat ze onderweg waren naar Les Houches, een voorstad van Chamonix waar de Tour du Mont Blanc begint en langzaam begon het besef te komen dat we Chamonix niet rechstreeks zouden bereiken. De route was ondanks dat leuk, met sporadisch spannende passages waarbij er kettingen waren gespannen.

Na bijna twee uur wandelen raakten we in gesprek met een oude Parijzenaar die vertelde dat hij zijn wandeling was begonnen bij Parc de Merlet, een dierentuin bij Les Houches en daar kwamen we even later ook aan terwijl we al druk aan het bedenken waren welke bus ons terug zou brengen naar Chamonix en waar we dan in hemelsnaam konden opstappen. De berggoden waren in een goede bui want terwijl we ons er bij neer hadden gelegd dat we nog anderhalf uur over een brede, saaie weg moesten afdalen naar Les Houches, kwam er een kleine bus aanrijden die zijn passagiers bij de dierentuin dropte. De vriendelijke Fransoos achter het stuur maakte duidelijk dat hij ons naar het station beneden in het dal kon brengen waar we dan op de trein konden stappen naar Chamonix. De kosten van deze rit: een vrijwillige bijdrage voor de dierentuin. Zonder andere medepassagiers werden we prinsheerlijk van de berg afgereden in de koelte van de airco. Na een klein half uur wachten op het mini-station van Les Houches was daar inderdaad de trein naar Chamonix waar we bij een supervriendelijke conducteur voor negen Euro onze kaartjes konden kopen.

Chamonix was zonovergoten en warm en bij de plaatselijke McDonalds kochten we onze lunch die we in het naburige schaduwrijke park opaten. Na een loopje door het centrum tikten we 25 Euro af voor de parkeerkosten en zetten we koers naar onze thuisbasis. De middag gebruikten we voor het reorgainiseren van onze spullen, hangen bij de tent en Kilian, mama en papa namen nog een plons in het meer. Het avondeten bestond uit crackers met stinkende Franse kaasjes en een lekkere salade en met wat tafeltennis eindigden we de dag. Nog voor tien uur lagen we in onze slaapzakken waarbij we allevier vrijwel direct in slaap vielen, ondanks alle nog aanwezige campinggeluiden.

Al jaren was het een wens om eens een nacht door te brengen in een echt berghut. Boven in de bergen blijven terwijl iedereen weer afdaalt naar het dal terwijl de zon langzaam ondergaat leek ons een supermooie ervaring. Dat de keus voor de hut uiteindelijk viel op de Refuge Bellachat was niet zo vreemd: al drie keer waren we de Brevtn op geweest en elke keer waren we met Lucia en Kilian een stuk verder gewandeld, de laatste keer konden we de hut zelfs zien liggen in de diepte maar we waren er nooit geweest. Na het verplaatsen van de eerder gemaakte reservering vanwege slecht weer was het vandaag dan de dag om het ook echt te gaan doen.

De tassen waren gisteravond al ingepakt, drie rugzakken deze keer aangzien Luus ook een deel voor haar rekening nam. We hadden een snel ontbijt gepland maar aangezien papa voor een dichte boulanger stond (zondag!) moest het brood komen van de Intermarche in Domancy. Tcoh waren we redelijk op tijd weg. Het parkeren in Chamonix was zoals verwacht een uitdaging maar uiteindelijk kwam er een plekje vrij in de parkeergarage vlakbij de Telecabine de Planpraz, de eerst etappe naar boven. Ruim een half uur later stonden we dan toch echt weer boven op de Brevent met onder ons Chamonix, ver in het noordwesten “ons” meer Lac de Passy en pontificaal voor onze neuzen de witte wereld van de Mont Blanc.

De afdaling werd ingezet onder eigenlijk perfecte omstandigheden, niet te warm en af en toe een verkoelend briesje. Omdat we niet te vroeg in de hut aan wilden komen namen de een detour naar het Lac de Brevent, een meer dat vanaf de top te zien is maar waar we nog nooi waren geweest. Een Italiaanse familie waarschuwde ons nog voor de steile toegangsweg naar het meer, maar vezekerden ons ook dat het zeker de moeite waard was. Steil was het inderdaad en Kilian was hevig ontstemd dat papa vanwege de veiligheid opeeens voorop moest lopen. Na Het meer was inderdaad een mooie plek die wat werd ontstemd door een wat Amerikanen en Nedelanders die in hun ondergoed aan het zwemnnen waren, ondanks dat er vanaf de hellingen werd geroepen dat zwemmen verboden was. Na een half uur hielden we het dan ook voor gezien en begonnen aan de steile klim terug, deze keer wel met Kilian voorop.

Rond vier uur kwamen we aan bij de hut waar we weer moesten wennen aan alle regels: geen schoenen in de hut (daar was een hele kast met Crocs voor), rugzakken bij het bed en een vast tijdstip van het avondeten. Luus en Kilian hadden vanwege de onbekendheid met het fenomeen berghut wat bedenkingen vooraf maar bij het zien van de relatief kleine hut en de onze slaapplek in de slaapzaal waren alle twijfels verdwenen.

De hut was volgeboekt met 24 personen van verschillende nationaliteiten die allemaal in dezelfde slaapzaal hun bed aan het inrichten waren. Iedereen schoof om zeven uur aan in de eetkamer waar wat hilariteit ontstond door het gezicht van Kilian toen het voorgerecht werd opgediend: soep. Toch probeerde hij er wat van teeten, Luus vond het heerlijk. We waren wel opgelucht bij het zien van het hoofdgerecht in de vorm van grote schalen met pasta met tomaten/groentesaus en een grote omelet. Luus was weer wat minder fan van het dessert: een kommetje appelmoes met een koekje.

Na het eten was het nog wat spelletjes doen en genieten van de ondergaande zon die de Mont Blanc rose kleurde. We wachten nog even tot de lichten van Chamonix aanspromgen in het dal, vergezeld van wat vuurwerk en rond tien uur kropen we stilletjes onze lakenzakken in.

Het heilige doel van vandaag was eindelijk weer een wandeling, de omstandighedem waren dan ook perfect met een lekker zonnetje en een beetje wind. De wolken boven het echte hooggebergte waren nog niet helemaal weg maar dat was geen belemmering. Om het doel te bepalen hadden we weer ons boekje er bij gepakt en uit alle mogelijkheden kozen we voor een relatief korte wandeling naar Lac d’ Armancette waarbij we wel ruim 400 meter moesten stijgen. Het begin van deze wandeling lag in de buurt van Les Contamines de Montjoie. Hoewel de toegangsweg er net zo bochtig uit zag als bij de mislukte missie eerder deze week besloten we het er toch op te wagen.

Met alles weer ingepakt en de bergschoenen aan reden we om half elf van de camping, temidden van het grote aantal vertrekkende medekampeerders voor wie de vakantie er op deze zaterdag alweer op zat. Na een half uur kwamen we aan bij een kleine en overvolle parkeerplaats waar we nog net een half illegaal plekje wisten te claimen. Het bleek het startpunt voor meerdere routes waarbij die naar de Refuge de Miage papa en mama het meest aansprak. Gezien de twee uur durende klim er naar toe voor nu nog wat veel van het goede maar we noteerden hem voor volgende week.

Het pad naar het Lac d’Armancette begon meteen behoorlijk steil en langzaam liepen we door een naaldbos omhoog, aanvankelijk over een breed pad dat hogerop gelukkig steeds smaller werd. Luus liet zich met een koptelefoontje op naar boven drijven op de beats van de jaren tachtig en Kilian stapte stevig door, af en toe nog wel wat gemopper maar na ruim een uur kwam het meertje dan toch in zicht. Het stokbrood, worst en kaas werd tevoorschijn gehaald waarbij we na de eerst hap werden aangesproken door een trots Frans jongetje die liet zien dat hij met zijn schepnet honderden kikkerviskjes uit het meer had gevist. Daarbij morste hij behoorlijk waardoor we opeens tegen een club naar adem happende kikkervisjes aan zaten te kijken. Met de lege huls van een babybel kaasje transporteerden we ze een voor een weer een paar meter lager naar het weilige water waarna we dan toch echt weer verder gingen met onze lunch…

Na nog een rondje om het meertje (ongeveer vijf minuten) begonnen we weer aan de afdaling die ons snel weer bij de auto bracht. Nog wat boodschappen voor het avondeten (soep, merquez, salade en stokbrood) en voor de tweedaagse toch die morgen begint.

Opgelucht dat we de overnachting in Fefuge Belachat hadden weten te verplaatsen, stonden we op in afwachting van het noodweer dat vandaag zou overtrekken. Het was indedaad bewolkt toen we opstonden en tijdens de rit van papa en Kilian naar de boulanger vielen de eerste voorzichtige druppels al op de voorruit van de auto. Toch konden we nog wel buiten ontbijten voordar de eerstvolgende bui zich aandiende en zo ging het eigenlijk de hele tijd door waarbij de buien wel steeds serieuzer werden.

Na een extra rondje koffie en wat extra lezen/schermtijd reden we naar de Carrefour voor de boodschappen en de Jouer Club voo wat posters (Lucia: Back to the Future, Kilian: Harry Potter en een Mario Kart 8 voor de game kamer thuis).Aangezien het daarna nog steeds regende reden we ook nog langs de drukke Decathlon Mountain Store waar we wat drinkflessen kochten voor het nieuwe schooljaar. Tot onze verbazing zagen we bij het naar buiten lopen alweer grote stukken blauw aan de hemel, het noodweer was gelukkig (weer) niet gekomen.

Als avondeten hadden we gekozen voor enorm grote pastaschelpen (Conchiglioni Rigati met tomatensaus, echte parmezaanse kaas en basilicum. De jeu de boules en het tafeltennis waar Kilian maar geen genoeg van kan krijgen vulde het restant van de avond.