Lukibear

De dag begon om maarliefst 8:45 en bovendien scheen de zon uitbundig. Na de zomerse middag van gisteren waren we er dan ook van overtuigd dat we de rest van de dag konden sudderen in de Franse zon. Helaas stak er tijdens het ontbijt al een fris zeebriesje op, gevolgd door wolken en in de middag weer wat buien.
De ochtend was gelukkig nog wel droog en we begaven ons naar het pad dat vanaf de camping langs de kust  naar Concarneau loopt. Het was een wandeling van bijna drie kwartier en hadden daarom uit voorzorg de buggy meegenomen. Kilian besloot echter om het hele pad zelf te lopen. Aan het eind van het pad deden we nog even restaurant “Le Sable Blanc” aan, om er nooit meer terug te keren. Twee Orangina’s en lauwe mini cappuccino’s voor €16 is zelfs voor hier buitensporig.

In de middag naar Fouesnant gereden voor boodschappen. Aangezien het vandaag Quatorze Juillet is, zijn de meeste winkels gesloten maar daar was nog een Leclerc die was geopend.
Bij terugkomst op de camping weer geen nieuwe medekampeerders aangetroffen op ons veld, hadden wel verwacht nu de vakanties echt zijn begonnen. We staan in feite nog alleen.
Luus had papa nog geholpen met een alternatief kapsel, dat uiteindelijk toch niet zo in de smaak viel.

De namiddag en avond waren voor Bé’s spaghetti en een aantal spelletjes Memory met Luus.

Na de grotendeels miezerige dag van gisteren begon deze dag al niet veel beter. Vanuit de tent gezien was Beg-Meil aan overkant van de baai nauwelijks te zien en grauwe, grijze wolken overheersten. Voordeel van onze tent is dat we bij nat weer gewoon onder de luifel kunnen gaan ontbijten, dat deden we dus ook. Aangezien we gisteren al het plan hadden opgevat om een zwembad op te zoeken werd er druk gezocht naar zwembaden in de omgeving (leve de gratis Wifi hier op de camping).  In Concarneau bleek een nieuw zwembad te zijn geopend in maart, deze was vanwege technische problemen al weer gesloten.  Het dichtstbijzijnde bad bleek in Fouesnant te zijn, een klein kwartier rijden.
Met alle zwemspullen ingepakt gingen we aan het eind van de ochtend op weg, om na vijf minuten al vast te lopen in een enorme opstopping. De vertraging bleek te worden veroorzaakt door toestromend publiek naar een markt met regionale producten in Foret-Fouesnant. Dit kleine dorpje ligt in een soort kom waar meerdere wegen op uitkomen en er zijn niet bijster veel parkeerplaatsen. Blijkbaar was er op deze grijze zondag massaal gekozen om er op uit te trekken.
Met angst en beven reden we naar het zwembad met de verwachting daar al net zo’n chaos aan te treffen. Vreemd genoeg reden we een vrijwel lege parkeerplaats op. Het zwembad zelf bleek al net zo rustig, ondanks dat het best een uitgebreid complex was. Luus stond te stuiteren om het water in te gaan maar Kilian zag het allemaal niet zo zitten. Na een flinke ontdooi-periode in het warme peuterbadje ontdekte hij een kleine glijbaan. Vanaf dat moment was het allemaal goed. Papa was met Luus inmiddels al een aantal keer van de grootste glijbaan geweest (maarliefst drie wenteltrappen omhoog klimmen) toen Kilian dat ook wel eens wilde proberen. Ook dat was een groot succes.
Nadat de glijbaan uitputtend was verkend was het al weer tijd om naar de tent te gaan. Als tussenstop gingen we naar de McDonald’s in Concarneau. Tot onze verbazing was er geeb grijze wolk meer te bekennen toen we het zwembad uitliepen, de lucht was blauw. Niet alleen dat, ook de temperatuur was voor het eerst echt zomers. Na de McDonald’s zijn we dan ook neergeploft op Kernous Plage en hebben de rest van de middag heerlijk aan het strand gelegen.

Na een simpele avondmaaltijd met brood lag Kilian al snel in zijn bedje. Luus maakte papa nog even in met een spelletje Memory en dook toen ook haar slaapzak in. Papa en mama zitten met een kop thee nog te genieten van de ondergaande zon op de Baie de la Fôret.

De rollen waren vanochtend omgedraaid: waar papa en mama om acht uur aan de dag begonnen, lagen Lucia en Kilian nog te dromen.


Tijdens het ontbijt werd besloten om vandaag een wat langer uitstapje te gaan maken. De weersverwachting was niet heel goed dus een bezoek aan het strand zat er niet in, in plaats daarvan kozen we voor een rit naar Pointe de la Torche. Vorig jaar waren we er al in de buurt geweest maar de enorme massa mensen, auto’s en campers zorgden ervoor dat we er met een boog om heen reden. Dit jaar hadden we goede hoop dat het anders zou zijn, juist ook vanwege het mindere weer.
Na een rit van bijna drie kwartier kwamen we bij Loctudy, vanaf waar we de route langs de kust namen. Onderweg stopten we bij het vissersdorp Le Guilvenec om er eens een kijkje te nemen. Aangezien het al rond lunchtijd was, en we toevallig langs een leuke Crêperie liepen, besloten we eens een crêpe te proberen. Luus en Kilian hadden na de pannenkoeken van papa er bovendien nog geen genoeg van.

De crêperie was een schot in de roos, na het betalen van de rekening kregen we zelfs nog vier gratis crêpes mee “pour l’apres midi”.
Volgende stop was bij St Guénolé, waar we een rotsig uitzichtpunt beklommen. Luus rende naar boven, gevolgd door Kilian die persé alles zelf wilde klimmen (papa en mama hielden hun hart vast..). Na dit punt werd Pointe de la Torche bereikt. Inderdaad niet de hectische taferelen van vorig jaar maar ondanks de soms miezerige regen nog steeds een komen en gaan van toeristen en vooral surfers. De plek gaf een mooi uitzicht over een tweetal baaien, waar fanatiek werd gesurfd.

Aan het begin van de dag hadden we ook al het plan opgevat om een paar eeuwenoude kerkjes te gaan bezoeken in deze omgeving. Vorig jaar hadden we er al een aantal bezocht, maar we hadden ze nog lang niet allemaal gezien. Omdat het inmiddels al behoorlijk laat in de middag was, bleef de score vandaag hangen op twee, de Chapelle de Beuzec en de Chapelle de Tronoan.

De terugweg liep via de snelle route en het avondeten bestond uit Taboulé, Merguez en Haricots Verts (of in het geval van Luus uit Biscottes met kaas aangezien de worstjes niet in de smaak vielen).

Morgen beter weer en misschien eens een bezoek aan een zwembad, aan zwemmen zijn we nog niet toegekomen.

Na het bezoek aan de Bosjes in Benodet gisteren was het deze keer andersom en kwamen Lisette, Chiel,  Julian en Jasmijn naar de camping in Concarneau.
Papa was aardig brak dankzij de late voetbalwedstrijd van de dag ervoor (en bijbehorende kater door de uitschakeling) maar het zonnetje scheen bij het opstaan dus dat was snel vergeten.
Nadat Kilian met papa boodschappen had gedaan bij de Leclerc en mama de tent had gefatsoeneerd bleken Lisette en Chiel de camping te hebben gevonden.

Na koffie met Bretonse Tartiflette werd nog een bezoek gebracht aan Kernous Plage waar de kinderen lekker met zand, stenen en schelpen konden spelen.
Na een lunch waarbij de zelf gesmeerde broodjes van Chiel het moesten afleggen tegen verse croissantjes en Port Salut, gingen we elk onze eigen weg voor de middag.
Aangezien de auto gisteren zorgde voor een middagslaapje besloten we om nu ook een eindje te rijden. Bij Kilian werkte het weer uitstekend maar Luus bleef deze keer klaarwakker.
Na een mooie rit langs de kust ten oosten van Concarneau kwamen we bij het einddoel Rospico aan.
Rospico wordt gevormd door een smalle baai waar de zee het land in stroomt. Het bijbehorende strandje is prachtig maar was toen wij er waren smal vanwege de vloed.
Vanaf Rospico hebben we een stuk van de GR34 gelopen richting Port-Manec’h. Kilian stapte stoer over het smalle pad met uitzicht op de Atlantische oceaan beneden.

Na afgedaald te zijn naar een bijna verborgen strandje met twee smalle grotten was het weer tijd om terug te gaan.

Thuis soepje klaargemaakt met stokbrood, olijven, tomaten en Taboule. Nog even gespeeld en toen tijd voor bed. 

Na de moeilijke avond ervoor werd Kilian gelukkig blij wakker zonder verdere nachtelijke onderbrekingen. Na het “ontbijt” (alles was op dus we hadden allemaal een half broodje en een stukje ontbijtkoek) was het tijd om boodschappen te doen bij de Leclerc.
Met alle boodschappen op zak zijn we naar Pointe de Cabellou gereden, een uitzichtpunt in de buurt van Concarneau waar we vorig jaar niet waren geweest. Het was absoluut de moeite waard en in de zon met een fris windje aten we een broodje met uitzicht op de witte huizen van Concarneau.

Het plan voor de avond was een barbecue bij Lisette, Chiel, Julian en Jasmijn die in een huisje in Benodet zitten. Om de tijd te overbruggen reden we naar Beg-Meil waar de kinderen bij aankomst in slaap bleken te zijn gevallen. Na ze lekker te hebben laten slapen, zijn we een ijsje gaan halen en even op het mooie strand gaan kijken. De dag werd afgesloten met een barbecue in Benodet, waar Lucia, de Jantjes en Jasmijn heerlijk met elkaar konden spelen.
Om 22:00 moest het Nederlands elftal nog een halve finale spelen op het WK en papa wilde dit wel erg graag zien. Omdat er op de camping geen TV was werd de wedstrijd bekeken in de bar van Le Sable Blanc, een bar aan de buitenkant van Concarneau. In het gezelschap van drie Fransen, die overduidelijk voor Argentinië waren bleek het een vreselijke wedstrijd te zijn, die ook nog eens werd verloren.

Na een goede nachtrust in het hotel zaten we om 9:00 weer op de Franse snelweg met als eindbestemming Concarneau. Het zonnetje scheen weer en de wegen richting Bretagne waren rustig, we schoten dus lekker op. Luus en Kilian zaten weer achter hun eigen bioscoop.

We waren zelfs zo vroeg dat we eerst een stop maakten aan het strand bij Concarneau. Met uitzicht op de blauwe zee in de Baie de la Forêt aten we een broodje om daarna twee minuten verder te rijden naar de camping.

Het weerzien met de camping was leuk. Luus herkende nog van alles,  waaronder ook de plek van vorig jaar. Ze was dan ook teleurgesteld toen we er toch voor kozen om op een andere plek te gaan staan. Deze keer wilden we toch uitzicht hebben op zee en we vonden al snel een plek waar ook schaduw was van twee bomen.

Het opzetten van de tent was nog even een stress klus omdat de camping eigenaar had voorspeld dat er nog regen zou komen. Dat klopte, maar gelukkig ruimschoots nadat de tent stond.
Vaste prik op de eerste avond is de ravioli en ook deze keer zaten Luus en Kilian er heerlijk van te eten. Na het eten was Kilian ontzettend moe maar hij wilde absoluut niet slapen. Na een aantal mini drama’s besloten we dat de enige manier om hem in slaap te krijgen was, door net te doen alsof iedereen naar bed ging. We bleken allemaal zo moe dat we een kwartier later allemaal lagen te slapen… Papa en mama werden om 23:30 half verdwaasd wakker met hun kleren nog aan.
Uiteindelijk is er nog behoorlijk wat regen gevallen, morgen hopelijk de hele dag droog.

Na een heel kort nachtje dankzij WK strafschoppen van het Nederlands elftal begon de dag om 3 uur. Luus en Kilian stuiterden hun bed uit en na de laatste klusjes reden we om 4:15 dan toch echt richting Frankrijk.
De eerste paar uren heerlijk weer om te rijden, met afwisselend zon en wat wolken. Na de eerste stop in België (en de koffie waar papa en mama al zo naar hadden uitgekeken) werden de tablets tevoorschijn gehaald.
Luus vond het fantastisch en kon dankzij het feit dat ze al een beetje kan lezen zelf de films kiezen. Tot aan het hotel in Caen wist ze er zich mee te vermaken. Kilian had er deze keer wat meer moeite mee en voelde zich duidelijk niet zo lekker. Een aantal keer wat langer stoppen en Brandweerman Sam bleek uiteindelijk het wondermiddel. Om 14:30 waren we bij het Ibis Hotel in Caen.

Het was een budget hotel dus de verwachtingen waren niet heel hoog, desondanks was het prima. Niet gehorig, goede douches en een simpel maar prima ontbijt.
Voor het slapen gaan mochten Luus en Kilian nog wat vakantiecadeautjes uitpakken. Om 20:00 lagen we allemaal te slapen, Luus bij mama op de kamer en Kilian bij papa.

Vandaag stond in het teken van inpakken. De weersvooruitzichten waren redelijk dus het plan om de tent helemaal af te breken en nog een nachtje in een chalet of auberge te slapen lieten we varen. In plaats daarvan hebben we zo veel mogelijk ingepakt en alleen de slaaptent laten staan. Ook de binnentent is al ingepakt dus we slapen met z’n allen in de buitentent. De tent ziet er wel een beetje raar uit zo maar als dit bevalt is het wel ideaal.

Het is altijd wel spannend hoe Luus en Kilian zich op zo’n dag kunnen vermaken maar over het algemeen ging dat prima. We waren zelf wel wat moe aangezien we gisteravond tot na half één met onze gezellige overburen hebben zitten kletsen. Bij het naar bed gaan dacht papa dat Kilian toch eigenlijk wel een broek aan moest in zijn slaapzak, maar waar de kleine man er normaal dwars doorheen slaapt werd hij nu heel verkeerd wakker. Gevolg was een nachtelijke huilbui waarbij op een gegeven moment zelfs een franse dame bij de tent kwam met een pijnstiller voor babies. We zijn er maar even van uit gegaan dat ze het goed bedoelde en dat het niet was om hem in vredesnaam stil te krijgen…
Morgen de eerste dag richting de Hollandse hitte.