Aangezien we gisteren op tijd waren geweest om ons in te schrijven voor broodjesservice van de camping zaten we vanochtend aan een koningsontbijt met heerlijke croissantjes met jam, gekookte eitjes, stokbrood met franse kaas en koffie. We wilden erg graag er op uit maar hadden geen duidelijk idee waar we dan naar toe wilden gaan. Op de wandelkaart die we vorig jaar hadden gekocht kwamen we veelal uit bij zaken die we toen al hadden gedaan maar deze hield op bij de grens van Chamonix. Omdat we toch ook wel nieuwsgierig waren wat er voorbij Chamonix was te vinden (en omdat papa zo slim was geweest om wandelsokken te vergeten) namen we ons voor om in ieder geval bij de Decathlon Mountain Store in Passy langs te gaan. Papa had daarnaast nog wel een ogenschijnlijk leuke wandeling gevonden ten westen van Sallanches door een bos meet eeuwenoude bomen en een aantal beekjes, Met de rugzak ingepakt stapten we even na half elf in de auto,

De benodigde spullen bij de Decathlon waren snel gevonden en we zetten koers naar het beginpunt van de wandeling, Chalets du Grand Arvet. Nadat we van de hoofdweg af waren werd de weg naar boven steeds smaller, steiler en slechter onderhouden. De weg werd zo smal dat we een schietgebedje deden dat we geen tegenliggers zouden tegenkomen omdat elkaar passeren onmogelijk was. De onvermmijdelijke tegenligger kwam wel in de vorm van een terreinwagen met vier mannen die zicht moeten hebben afgevraagd wat die Nederlandse auto daar nou toch te zoeken had. Na een tweetal supersteile en smalle haarspelbochten kwamen we met klamme rug en handen aan bij een parkeerplaats waar doodleuk toch wat bordjes met wandelingen stonden.

Het chalet bleek geen berghut met soep en uitsmijters maar was een vakantiewoning waar niemand was te bekennen. De eerste paar meters van de wandeling waren zodanig dat mama het idee liet varen om op haar slippers te gaan en ze schoot nog snel haar bergschoenen aan. Het pad liep door een bos met inderdaad enorm grote en mooie bomen en was behoorlijk steil, Lucia en Kilian gaven geen krimp en liepen stug door naar boven. Het pad werd op een gegeven moment wel steeds smaller met touwen aan de bergzijde om je aan vast te houden. Aan de oever van een droog gevallen stroompje aten we een stuk stokbrood met Bifi worstjes en gekookte eitjes die waren overgebleven van het ontbijt.

Toen we onze weg wilden vevolgen liep het pad weer steil zigzaggend naar boven en was bedekt met een dikke laag gortdroge bladeren. Lucia liep stoer voorop maar vond het terecht niet zo leuk meer toen ze weggleed door de bladeren. Papa liep snel nog een klein stukje verder om te zien of het beter zou worden maar trok als snel de conclusie dat het niet meer verantwoord was. Snel daalden we maar weer af met in ons achterhoofd de smalle en bochtige weg die we nog met de auto moesten afleggen, dat bleek gelukkig heel erg mee te vallen en in de zinderende hitte kwamen we aan in Sallanches waar Lucia en Kilian in de Eglise de Saint-Martin een herinnering achterlieten aan oma Hannie vanwege haar sterfdag.

De Carrefour zorgde weer voor de boodschappen en we voelden ons volkomen gelukzalig toen we in “ons” meer konden plonzen. Volkomen afgekoeld zetten we ons aan de Tabouleh, gebakken worstjes en de lokale rauwkostschotel. Morgen nog een beetje warmen dan vandaag.