Met nog een paar dagen voor de boeg hadden we een aantal zaken op een rijtje gezet die we absoluut nog wilden doen. Bovenaan dat lijstje stond een bezoek aan de stad Sarlat, in alle brochures en boekjes aangeprezen als één van de mooiste steden in de Perigord. We hadden er al regelmatig boodschappen gedaan, en de Ford garage bezocht, maar deze bevonden zich buiten het oude stadsdeel endat zou nu juist het mooiste moeten zijn.
Om er wat van te maken hadden we gisteravond besloten om vroeg op te staan (100% succesgarantie want uitslapen is deze vakantie maar één keer gelukt) en niet te uitgebreid te ontbijten. Daarbij hadden we geen rekening gehouden dat de nachttemperaturen hier nogal grillig kunnen zijn. Na een aantal benauwde nachten bleek het vannacht weer ouderwets koud te zijn. Dat had als direct effect dat we elkaar vanochtend om 6:30 (eerste voornemen glansrijk gelukt…) van onder de warme dekens lagen aan te staren wie er als eerste uit zou gaan. Uiteindelijk toch op gang gekomen en rond een uur of 10 reden we zowaar de camping af.
Het oude centrum van Sarlat hadden we snel gevonden en waarom deze stad zo wordt aangeprezen was wel duidelijk. Een mooie oude stadsmuur met daarbinnen smalle en steile straatjes waar je de weg in kon kwijtraken. Luus bleek al snel niet echt haar dag te hebben. Ze had last van haar buik waardoor we het grootste deel van de ochtend en het begin van de middag op zoek waren naar WC’s. In de haast om WC nummer 5 te vinden schoven we rond lunchtijd aan op een terras. Nadeel van een stad waar veel toeristen komen is wel dat het grootste deel van de stad wordt ingenomen door restaurants en bijbehorende terrassen. Vreemd genoeg lukte het dan bijna weer niet om rond 11 uur ergens koffie te gaan drinken want de obers stonden bijna collectief meewarig nee te knikken: sorry sir, no drinks lunch only.

Het terras waar we dan uiteindelijk voor lunch aanschoven bleek een aantal verborgen nadelen te hebben. Toen we patat voor Luus wilden bestellen trok de ober een vies gezicht. We moesten toch niet denken dat dit restaurant patat op de kaart had staan, maar niet getreurd: wel gebakken aardappelen die net zo lekker waren als patat. Het vieze gezicht dat Luus trok toen de aardappelen op tafel werden gezet deed dat van de Franse ober verbleken. Jammer maar helaas. De door ons bestelde omelet was daarentegen wel heerlijk. De uitsmijter van de dag kwam op het moment dat we bij de serveerster aangaven dat we naar binnen wilden verhuizen. Het terras was gelegen in een smalle straat uit de zon en het was gaan waaien waardoor het behoorlijk fris was. Dat was toch echt niet mogelijk, we hadden nl nu tafelnummer x en als we naar binnen zouden verhuizen zou dat tafel y worden en dat kon het systeem echt niet aan. De dame moet de kloppende aders op ons voorhoofd hebben opgemerkt want na een paar minuten kwam ze nog aangeschuifeld met wat verschoten lappen die we konden omslaan. Het werd tijd om te gaan.

Met een kaart van het Office du Tourisme waarop een stadswandeling stond aangegeven hebben we ’s middags nog wat rondgedwaald in de mooie straatjes. Luus nog wat bijgevoed met een croissantje en Kilian was heerlijk in slaap gevallen in de buikdrager, echt een ideaal ding. Om een uur of 4 de stad weer verlaten en op de terugweg nog een kleine omweg gemaakt langs het kasteeltje waar we vanaf de camping al die weken naar hebben zitten kijken. Bij aankomst op de camping de weersverwachting voor de komende dagen bekeken en de beslissing genomen om maandag al te gaan rijden. Zondag zou het de hele dag droog moeten zijn en voor maandag was dat niet helemaal zeker. Zondag gaan we dus de boel inpakken en slapen we in een chalet op de camping. Maandagochtend reizen we af en hopen we in ieder geval voorbij Parijs te komen. Het is toch echt heel snel gegaan allemaal.