De vooruitzichten voor het weer zagen er voor de komende dagen steeds een beetje beter uit, iets wat ons na alle wolken en nattigheid wel erg blij maakte. Na de croissantjes van de bakker had niemand toch echt haast om iets te ondernemen. We merken wat dat betreft echt dat het hele dagritme is verschoven. We ontbijten meestal pas rond half tien wat betekent dat we pas ook ergens rond twee à drie uur ’s middags trek krijgen in lunch wat dan direct weer effect heeft op de avondmaaltijd die vaak pas rond 9 uur op tafel staat. Heerlijk ontspannen dus en na wat badmintonnen en koffie drinken werden de plattegronden tevoorschijn getoverd om toch nog een plannetje te maken voor buiten de camping.

Papa en mama hadden zin in twee dingen, ergens naar toe gaan waar we nog niet eerder zijn geweest en de Booghjes kennis te laten maken met Anse de Rospico, het prachtige strandje in de buurt van Névez. Via de kaart viel de keus op het gebied rond Moëlan-sur-Mer, een landtong tegenover het plaatsje Port Manec’h dat aan dezelfde baai ligt. De rit er naar toe duurde ruim een half uur en we vonden een parkeerplaats bij Kerfany Plage, een strandje met betonnen restanten uit de tweede wereldoorlog een een vervallen speeltuin en draaimolen. Papa, mama en Erik liepen snel een stukje van het smalle GR34 kustpad om mooi uitzicht te krijgen op het vuurtorentje van Port Manec’h.

Aangezien er best veel wind stond we zolangzamerhand wel trek kregen in een broodje gingen we op zoek naar een beschutte plek. De GR34 richting het oosten bracht ons rond het uiterste punt naar Pointe de Kerhermen en daar, gezeten naast het pad, gooiden we de spullen neer om met brood, kaas en chips te genieten van het supermooie uitzicht in de inmiddels doorgebroken zon. Pas na een uur braken we weer op en liepen terug naar de auto.

Uitzicht op het kleine vuurtorentje van Port Manec’h vanaf Kerfany Plage

Kilian op de rotsen

De meiden bij Pointe de Kerhelen

Het tweede doel van vandaag was Anse de Rospico en met Erik voorop, die over een navigatie beschikt die de meest afgelegen en exotische wegen weet te kiezen, reden we langs de kust terug. Eenmaal aangekomen bleek de smalle baai al voor een deel te zijn volgelopen door de opkomende vloed, daarnaast was het er behoorlijk druk met badgasten. Eenmaal op het strand konden de kinderen de verleiding niet weerstaan en liepen in hun ondergoed voorzichtig het water in. Eerst alleen de voeten, toen tot aan de knie, nog iets verder totdat alles toch al nat was en het eigenlijk niet meer uitmaakte. Terwijl Kilian in het zand zat te spelen liepen Gwen, Lucia en Roy door de binnenzee richting de branding van de “echte zee”. Toen we ze vanaf het strand toeriepen dat ze niet verder moesten lopen bleken ze dat niet meer te kunnen horen. Mama nam een moedig en onverwacht besluit door snel haar broek uit te trekken en in haar ondergoed door de golven richting de kinderen te rennen.

In hun ondergoed in de baai van Rospico

Mama door de golven

Eenmaal terug op het strand werd met één blik op de natte onderbroek besloten dat het dan maar allemaal nat moest en in onderbroek en BH ging ze vergezeld door Gwen, Luus en Roy, die het allemaal fantastisch vonden, nog even kopje onder in de binnenzee. Toen de baai bijna helemaal was volgelopen reden we richting de laatste stop van de dag, de Leclerc om inkopen te doen.

De dag werd afgesloten met een geslaagde barbecue, die pas rond half elf werd afgesloten.