Het was vandaag de vertrekdag van de Booghjes die hier bijna drie weken hadden gestaan. Omdat Erik de rit in een keer wilde maken begon het inpakken op tijd. Na een snelle croissant, het nog even aanstampen van al het inpakwerk en het uitgebreid afscheid nemen, begonnen ze de rit naar Warmenhuizen. Het was wel even raar om de lege plek naast ons te zien en we dachten ze vandaag nog regelmatig tegen te komen op de camping… Na nog maar een kop koffie besloten we om de riugzak in te pakken en naar L’armor-Baden te rijden. Bij het eerdere bezoekje vorige week hadden we het schiereiland Île de Berder zien liggen waar bij eb naar toe gewandeld kan worden. Het eiland is verbonden met het vasteland door een 80-meter lange passage die bij vloed onder water staat. De passage is op bepaalde tijden gesloten omdat de stroming tijdens de oversteek gevaarlijk sterk kan zijn.

We hadden de pech dat er op deze zondag een markt was georganiseerd in Larmor-Baden waardoor het hele dorp vol stond met auto’s. Na drie rondjes rijden vonden we gelukkig nog een plek op een kleine tien minuten lopen naar de passage. Vooraf hadden we op de getijdetabel gezien dat het hoogtepunt van de vloed vanmiddag om vier uur was, grofweg drie uur daarvoor wordt de passage ‘gesloten’, vandaag was dat om precies te zijn om 12:52 waarmee we anderhalf uur hadden om het eiland te verkennen. Ondanks dat het een drukte van belang was, was het mooi wandelen onder bomen met mooi uitzicht op het vasteland en de omringende eilanden. De zon scheen en er stond een prettig windje waardoor het een komen en gaan was van (zeil)boten. De rondwandeling van het eiland duurde een uur waardoor we uiteindelijk dik voor het sluiiten van de passage weer voet op het vasteland zetten.

Waar Île de Berder met het vasteland is vebonden ligt een restaurantje waar we eerder al eens met de buurtjes zijn geweest. We besloten om daar te gaan lunchen aangezien de “crumble de legumes” met feta, olijven, ui en tomaat heerlijk was. Papa was verheugd en wat angstig tegelijk toen hij op de kaart naast mosselen ook zijn tweede culinaire uitdaging van deze vakantie zag staan: Assiette de Huitres (oesters). Bij het verschijnen van het bordje sloeg de vertwijfeling wat toe, Luus die vooraf had aangegeven dat ze absoluut wilde proeven zag er vrijwel direct van af en ook papa had wat gemengde gevoelens. Deze bleken na de eerste oester overigens bevestigd te worden, het was en koude, zoute, zilte en glibberige hap die snel werd weggespoeld met een slok drinken.

Toch werden alle zes de oesters met behulp van brood en wat patatjes naar binnen gewerkt. Eens maar nooit meer. De crumble de legumes van Luus, bretonse vissoep van mama en de patat van Kilian waren overigens prima.

Na onze lunch ontston er wat consternatie in het restaurant omdat een ouder stel dat zich door de vloed op het eiland had laten insluiten toch de oversteek waagde. Toen er vervolgens ook nog een moeder met drie kinderen voor de lol de passage opliep was de ontsteltenis compleet en werd er vanaf het terras geroepen of ze helemaal gek waren geworden. Achteraf niet ten onrechte overigens want er blijken al meerdere keren mensen te zijn verdrokken die het ook probeerden. In dit geval ging alles gelukkig goed en we liepen naar de auto. Tussenstop naar de camping was nog een antiekwinkel die in een oud huisje was gevestigd dat zo uit een childerij weggelopen leek te zijn. Leuk om even te kijken maar de prijzen waren behoorlijk.

De rest van de middag brachten we door in het zwembad van de camping. De pasta met kaas , tomatensaus en kappertjes smaakte weer prima en na wat tafeltennis en wat potjes Uno Flip bij de tent verstome het lawaai op het voetbalveld vlak achter onze tent eindelijk en deden we rond half twaalf het licht uit.

De camping ontwaakte onder een voorzichtig zonnetje. Lucia voelde zich bij het opstaan gelukkig al veel beter en zat rustig haar pain au chocolat te eten. De koffie stond te pruttelen naast een pannetje waarin eitjes werden gekookt.Bij het inschenken van de koffie ging het mis. Omdat de cafetiere scheef boven het vuur had gestaan was het handvat gaan branden en smelten en bij het vastpakken zorgde dat voor een paar fikse brandplekken op papa’s vingers. Het gesmolten handvat viel nog altijd brandend door het kookstel op de tentkast waardoor deze ook begon te smelten. Snel werd het geblust met water en nadat papa zijn vingers ruim twintig minuten onder stromen water had gehouden waren twee fikse brandblaren het eindresultaat…

Toen iedereen de schrik te boven was begaven de kinderen zich naar het zwembad, Erik en Nicole begonnen voorzichtig met inpakken omdat ze morgen naar huis vetrekken. Papa liep ondertussen naar het strand bij de camping en liep een stuk over het strand naar het westen.richting Roguedas over een mooi breed strand. Eenmaal terug op de camping was het tijd voor lunch en werd het kookstel nog even getest of het vuurtje van vanochtend geen schade had aangericht, dat was gelukkig niet het geval. Papa en mama liiepen daarna samen ook nog eens richting Roguedas om op de terugweg bijna te worden overvallen door de opkomende vloed. Met op bepaalde plekken nog net anderhalve meter strand haalden ze het nog tot het pad naar de camping.

Na snelle boodschappen bestond het avondeten uit crepes (de Booghjes) en oerhollandse spek- en kaas-pannenkoeken met stroop (de Vadertjes). Met wat wedstrijdjes tafeltennis besloten we de dag, om half twaalf kropen we ons bed in.

Zelf vonden we dat we ons portie regen al wel hadden gehad deze vakantie maar daar hebben de wetten van de natuur helaas geen boodschap aan. We hadden de voorspellingen natuurlijk al wel gezien en waren dus niet verrast dat er zachtjes regen op de tent tikte bij het opstaan. Broodjes gehaald, koffie gezet en dan maar in de beschutting van de partytent het ontbijt naar binnen gewerkt. In de loop van de ochtend ging de miezerregen over naar serieuze druppels en namen we de toevlucht tot wat lezen, klusjes en spelletjes.

Om toch nog wat van de dag te maken stapten we aan het begin van de middag samen met de buurtjes in de auto naar Vannes. Voor hun was het de laatste vrij in te vullen dag en we hadden afgesproken om ergens een restaurant op te zoeken voor een uitgebreide lunch. In Vannes aagekomen bleek het vinden van een parkeerplaats nog een uitdaging en sloten we ons aan in de kolonne van met poncho’s en paraplu’s utgedoste toeristen die zich door de natte straten voortbewoog.

Het vinden van een geschikt restaurant was wel een uitdaging door de uiteenlopende voorkeuren binnen ons gezelschap. Juist in Bretagne is het aanbod aan zee-gerelateerde delicatessen indrukwekkend maar juist deze vielen niet bij iedereen in de smaak. Na even zoeken vonden we gelukkig een leuk en droog restaurant waar zowel pizza (Kilian, Nicole en Roy), lasagna (Gwen), pasta (mama en Lucia) als mosselen (papa en Erik) werden geserveerd.

Na het eten slenterden we door een nog steeds druilerig en soms ronduit nat Vannes langs de vele winkeltjes. Luus had een voorkeur voor de H&M en de Sephora, Kilian scoorde nog een Beyblade.

Het avondeten was eenvoudig met wat stokbrood en kaas, noodles voor Kilian. Luus voelde zich niet lekker en kroop al vroeg in haar slaapzak met wat paracetamol. Omdat het nog steeds regende zochten we onze toevlucht tot de tafeltennistafels waarvan een aantal in een tent staat. Dit keer bleek papa nagenoeg onverslaanbaar (mama weet het aan de mosselen). Bij terugkomst in de tent bleek Lucia ook nog te hebben overgegeven, na nog wat paracetamol gingen we de nacht in. We hadden letterlijk geen droog moment gehad vandaag.

Na een onderbroken nacht vanwege een best pittig nachtelijk onweer ritsten we om half negen de tent open. Niet iedereen kwam overigens meteen zijn bed uit maar omdat het gisteren best laat was geworden, was dat ook wel weer te begrijpen. De zon scheen weer en de kriebel om er op uit te gaan was na de rustige dag van gisteren weer aanwezig. Één van de doelen van deze vakantie was om ook een blik te kunnen werpen buiten de Golfe du Morbihan, op de Atlantische oceaan. Op de kaart hadden Saint-Gildas-de-Rhuys ontdekt, een dorpje in het zuiden van het shchiereiland Rhuys, dat ligt ingeklemd tussen de Golfe du Morbihan en de Atlantische oceaan. Op de kaart leek het verdacht veel op een rotskust en dat sprak ons natuurlijk aan.

De Booghjes twijfelden even maar gaven zelf uiteindelijk de voorkeur aan een bezoek aan een stad en daarom reden we met z’n vieren even na elf uur van de camping. Het verkeer in de regio Vannes is ’s ochtend en ’s middags een ramp (we hadden al medelijden met de mensen die hier wonen) en ook nu pakten we nog een staarje van de drukte mee. Na ruim drie kwartier kwamen we aan bij een parkeerplaats dichtbij het Pointe de Grand Mont, het hoogste punt aan de rinderdaad ruige, rotsachtige zuidkust. Vanaf het kruis op het hoogste punt daalden we even af naar de oceaan om vervolgens het kustpad te volgen richting het verderop gelegen Saint-Jacques.

Het mooie en smalle pad liep langs kleine en moeilijk toegankelijke strandjes en het water was azuurblauw. Aan de horizon keken we uit op op de eilanden Houat, Hoëdic, Belle-Île-en-Mer en zelfs het schiereiland Quiberon. Halverwege de route daalden we weer even af naar een mooie picknickplek voor de lunch. Toen de broodjes er in zaten konden papa, Lucia en Kilian het niet laten om de rosten te verkennen en voordat we het doorhadden sprong Luus naar een losse rotspartjj die door een diepe geul werd gescheiden van het vasteland. Na een bestraffende toespraak konde papa en Kilian natuurlijk niet achterblijven en waagden we allemaal de sprong.

Saint-Jacques bleek wat te ver om te lopen dus keerden we om, om te ontdekken dat we in een heel korte ttijd werden omgeven doer een koele zeemist die al het uitzicht opslokte. Bij de auto aangekomen reden we alsnog door naar Saint-Jacques waar we op een van de mooie stranden een ijsje aten.

Daarna was het alweer tijd voor de terugweg naar de camping, natuurlijk niet zonder eerst even boodschappen te doen voor het eten vanavond. Na het eten was er nog tijd voor de dagelijkse voetbalwedstrijd Nederland-Frankrijk, deze keer met inbreng van Luus en Gwen die zich kranig weerden. Morgen weer regen helaas.

Zoals gisteren afgesproken hadden we voor vandaag vooral rust ingepland. De weersverwachting sprak van een onbewolkte hemel, een prima dag voor luieren en wat zwemmen. De zon diende zich inderdaad al vroeg aan en dankzij onze buren begon de dag helaas ook echt alweer vroeg. Na het ontbijt planten we de stoelen in de ochtendzon en maakten nog een pruttelkoffie. Kilian had zich al begeven naar het voetbalveld en Lucia sliep heerlijk lang uit.

Rond een uur of elf begaven we ons met de Booghjes dan toch naar het zwembad om lekker af te koelen want het bleek voor het eerst echt serieus warm te zijn. Alle glijbanen werden meerdere keren bezocht, na het zwemmen even opdrogen in de zon en dan weer het bad in. Dat hielden we een aantal uren vol.

Halverwege de middag reden we naar de Super-U voor de dagelijkse boodschappen. Het eten vanavond werd weer bij de foodtruck op de camping besteld: de curry die eerder goed in de smaak viel, zo goed zelfs dat Kilian er ook naar uit keek. Luus twijfelde en hield het liever bij noodles. Na het eten gingen we met z’n allen naar het voetbalveld om te kijken naar Kilian die tegenwoordig elke avond deel uitmaakt van het Nederlandse campingteam. Lucia en Gwen werden tijdens de wedstrijd benaderd of ze morgen ook mee willen doen omdat alle huidige vrouwelijke deelnemers morgen huiswaarts gaan.

Rond elf uur begaven we ons nog naar het strand. Elk jaar in augustus komen de Perseiden voorbij, een meterorenzwerm die voor veel vallende sterren zorgt en dat spektakel begon vanavond. In een half uur tijd werden er inderdaad vier gespot. terug op de camping was er nog tijd voor een nachtelijk stuk taart, daarna snel tanden poetsen en om een uur ging het licht uit.

Na een kort nachtje (het rumoer bij het voetbalveld verstomde pas na een uur en de kinderen van de nieuwe buren maakten vanaf half acht vanochtend herrie) begroette een overtuigend zonnetje ons bij het openritsen van de tent. De verwachtingen voor de komende dagen zijn gelukkig ook prima. Het ontbijt met croissantjes, pain chocolat, gekookte eitjes en stokbrood smaakte prima en we waren het er over eens dat het een mooie dag was voor een wandeling. De kaart was al bestudeerd en de zuidkust van de Golfe du Morbihan trok ons het meest, met name een gebied met de naam Pointe de l’Ours waarbij de GR34 weer pal langs de kust liep. Tassen inpakken dus en op pad, de Booghjes kozen er voor om andere plannen te maken.

De rit naar Brillac, het gehucht waar de wandeling begon, duurde een kleine drie kwartier en na het vinden van een parkeerplek gingen we op pad. Het eerste deel van de wandeling liep door het dorp en was vrij saai maar al snel kwam het uitzicht op zee tervoorschijn. Het pad slingerde inderdaad langs talloze strandjes en het was duidelijk te merken dat het gebied rustiger is dan de noordkant waar onze camping is.

Het eerste pitoreske strandje waar we neerstreken voor de lunch bleek overspoeld te zijn door zandvlooien. Op zich doen de beestjes niets maar het waren er zo veel dat het ons beter leek om even verder te lopen naar het eerstvolgende strand. Na 8 kilometer kwamen we weer bij de auto aan en zochten we de dichtsbijzijnde Super-U voor de boodschappen.

Het avondeten bestond deze keer uit pastasalade met tonijn. Na de wandeldag van vandaag hebben we beloofd dat mrgen toch echt een volledige rustdag gaat worden, het gaat in ieder geval prachtig weer worden.

Na een prima nacht werden we al even prima wakker omdat de zon ons weer toescheen in de ochtend. De Booghjes hadden een rustdag met strand en zwembad gepland, wij hadden vooral zin om een wandeling te maken en dan natuurlijk weer een deel van de GR34. De route direct ten westen van Penboch hadden we een aantal dagen al gelopen met Erik en Nicole en een blik op de kaart liet zien dat de route even verderop ook direct langs de kust liep. Dat werd ons doel van vandaag met als welklinkend startpunt “Le Bois Bas”.

Het ontbijt en de voorbereidingen waren rustig aan gedaan waardoor we pas na elf uur van de camping reden. Het startpunt lag op een kwartier rijden en vlakbij de lokale Eglise vonden we een parkerplek vrijwel direct aan het begin van de route, Het pad bleek inderdaad vlak langs het water te lopen en liep tussen de bomen waardoor we heerlijk in de schaduw liepen.

In de zon was het geluikkig al flink warm aan het worden. Een klein uur slingerde het pad langs de Anse de Moustran met mooie doorkijkjes naar het grote Île-aux-Moines en de kleinere eilanden Île Creizec en Île de la Jument die binnen de Golfe du Morbihan liggen. Het pad kwam tenslotte uit bij Port-Blanc waar verschillende veerboten vertrokken. Één daarvan trok onze aandacht, een boot die elk half uur vetrok en in vijf minuten de overtocht naar Île-aux-Moines maakte. In een opwelling kochten we vier kaartjes en sprinten we naar de boot die al klaar lag om te vertrekken.

Op het eiland zelf was het een drukte van belang met flink wat restaurantjes en zelfs bedrijven die fietsen verhuren. Wij gingen op zoek naar een plek ergens in de schaduw om onze zelf meegebrachte lunch (stokbrood/Babybell/Bifi) konden eten en dat bleek een flinke uitdaging. Het pad dat we volgden bleek ongelovelijk saai en bleef maar doorgaan tot we bijna de moed verloren. Nergens was iets van een bankje of picknicktafel te vinden. In arren moede ploften we neer op een muurtje omdat we toch echt even iets moesten eten tot het ons opviel dat er dichtbij muziek klonk. Een klein stukje verder spraken we een ouder stel aan die ons de weg wezen naar een feest dat toevallig net vandaag werd gegeven en even verder liepen we inderdaad tussen de kraampjes met mosselen, oesters en patat. Ook suikerspinen en daar vie de keus van Luus en Kilian op. Papa twijfelde serieus over de oesters maar durfde het toch niet aan.

De terugweg voelde korter aan, het zwembad op de camping lonkte dus de werd er flink de pas in gezet. Bij terugkomst op de camping vertrokken de kids na wat drinken en wat Breitz-chips richting zwembad. Voor het eten was het plan opgevat om wat te bestellen bij de foodtruck van die avond. Dit is een optie die er elke avond is met elke avond een verschillende keuze, pizza, crepes, gegrilde kip of zoals vanavond curry. Papa, mama, Erik en Nicole bestelden een best lekkere curry-maaltijd en voor de kinderen werd er pizza gebakken op het gasstel bij de tent. Er werd gekletst tot het donker werd waarna rond half elf werd besloten om even naar het strand te lopen. Onder een echt ontzettend mooie sterrenhemel waarbij zelfs de melkweg zichtbaar was keken we uit over een spiegelgladde Golfe du Morbihan. Om half een lagen we in onze warme bedden.

Helaas had de weersvoorspelling het bij het rechte eind en na een droge dag begon het vannacht weer met regenen. Ook bij het opstaan was het een buiten een kletsnatte wereld en dus was het weer een kwestie van de regenjassen en slippers aan en ontbijten in de partytent. Voor de tweede keer deze week bleek deze te zijn ingenomen door een stel hoornaars en waar papa ze vorige keer nog keurig had vrijgelaten werden ze dit keer toch maar “uitgeschakeld”. Dat om te voorkomen dat iemand er de komende dagen toch per ongeluk op gaat zitten. Na nog maar een kop koffie zagen we het aan het einde van de ochtend gelukkig opklaren en leek het er op dat het de rest van de dag droog zou blijven.

Zoals we ook in eerdere Bretagne-vakanties hebben gedaan is het in de auto stappen en langs de kust gaan rijden een prima manier om mooie plekjes te ontdekken. We hadden op de kaart ten westen van onze camping een aantal mini-baaitjes ontdekt en het besluit om hier leens op ontdekking te gaan was snel genomen. Erik, Nicole en Gwen hadden er ook wel oren naar en met twee auto’s reden we richting Larmor-Baden aan de Anse de Kerdelan.Onderweg zagen we de hemel verder opentrekken en met een voorzichtig zonnetje en een stevige wind stapten we in haven uit de auto. Op het strandje daar stuitten we al snel op prachtige Sint-Jakobsschelpen en andere mooie vondsten die we meenamen.

Uiteindelijk kwamen we aan bij een restaurant waar we lunch bestelden. Papa en mama de “crumble de legumes” en Luus en Kilian gaven de voorkeur aan frites en sausices. in gedachten zagen ze al een heerlijke barbecue wordt verschijnen dus de teleurstelling was groot toen er twee droge franse worsten werden neergezet. Pape en Erik hebben er overigens lekker van gegeten.

De volgende bestemming was het even verderop gelegen Locmiquel aan de Anse de Locmiquel. Het bleek een weidse baai die bijna volledig bleek drooggevallen omdat het eb was. Het uitzicht was overigens fantastisch en we brachten een snel bezoek aan de Chapelle de Locmiquel en Baden, een nabij gelegen kapelletje.

Voor het laatste doel reden we nog een baai verder naar het westen, de Anse de Baden, bij het plaatsje Meriadec. Het bleek een wat verlaten lokatoe waar we na enig zoeken een parkeerplaats tegenkwamen waar welgeteld één auto stond geparkeerd. Een smal pad zorgde er voor dat we een stuk konden afdalen naar de “anse” waar we weer op het pad van de GR34 terechtkwamen. Ook deze zee-arm was vrijwel volledig drooggevallen en na een klein haff uur wandelen keerden we weer om richting de auto.

Na een ritje langs de onvermijdelijke Super-U kwamen we weer aan op de camping, nog steeds onder toeziend oog van de zon. Het avondeten bestond uit pasta met ham en kaas en broccoli en na het eten zetten de kinderen meteen koers naar het voetbal/tafeltennis/petanque-veld waar ze de avonden tot 11 uur doorbrengen. Wij volgden later na wat thee met echt heerlijke Franse chocoladekoekjes om nog wat te tafeltennissen, mama was deze keer bijna onverslaanbaar…

De zon scheen vanochtend uitbundig op de tent toen we wakker werden. Geen voorzichtig waterig zonnetje maar een overtuigende gloeiende bol aan een wolkenloze hemel. Dat was eigenlijk voor het eerst sinds we hier vijf dagen geleden waren aangekomen. Snel werden de tafel en stoelen naar buiten geslepr voor een ontbijt in de zon. Omdat de weersverwaching al had laten doorschemeren dat het een droge dag zou worden hadden we gisteren al plannen gemaakt en de keuze was gevallen op Carnac, bekend van de megalieten (menhirs). Omdat we wel wat drukte verwachten hadden we de wekker vanochtend op acht uur gezet om om tien uur weg te kunnen rijden en dat lukte wonderwel.

Na wat kortstondige files kwamen we aan bij Kermario, één van de vier plaatsen waar de megalieten zijn te vinden. Het gaat op dit moment nog om 2600 menhirs van de ooit 11000 die verspreid staan over een gebied van acht kilometer lang. Met de wandelschoenen aan en de rugzakken op zetten we koers naar Manec waar het officiele startpunt was van de wandeling. Van daaruit liepen we terug richting Kermario, langs Manio om bij Kerlescan weer terug te keren.

De menhir rijen zijn neergezet tusen 5000 en 3000 voor Christus en vooral bij de grote stenen is het eigenlijk niet duidelijk hoe dit in die tijd is gedaan. Wat wel opviel is dat de menhirs in georganiseerde rijen staan, waarschijnlijk omdat de zon en maan een rol hebben gespeeld bij het plaatsen. Ondanks wat mild gemopper hebben we de volledige rouet kunnen lopen met een ijsje als aanmoediging onderweg.

Op de terugweg werd er koers gezet naar een strand, de zon scheen nog steeds en de zwemspullen waren vanochtend al igepakt. Bij Carnac zelf was het uitgebreid filerijden, het iets oostelijker gelegen Plage de Kervillen was rustiger. De reden hiervoor werd pas duidelijk bij aankomst, het strand was bedekt onder een indrukwekkende laag zeewier en het was verboden om te zwemmen. Toch vonden we een plekje hoog op het strand maar na een broodje en wat zoeken met de metaaldetector wilden de kinderen toch nog wel erg graag zwemmen op de camping. De Super-U leverde de boodschappen voor vanavond.