De regen die gisteren aan het begin van de avond was begonnen kletterde de hele nacht vrolijk door. Bij vlagen zo hard dat we er wakker van werden en ons afvroegen of de de tent, de partytent en het klein tentje van Luus het nog aankonden. Dat bleek ’s ochtends gelukkig nog het geval al viel de regen toen ook nog gestaag naar beneden. Een beetje sip werden de croissantjes met koffie en chocopops voor Luus en Kilian naar binnen gewerkt, terwijl we plannen maakten voor de dag die er ook nat uit zag. Goed gebruik tijdens de vakanties met de Booghjes was de regel dat als het regende, net zolang gaan rijden tot de regen stopt en dat leek ons ook nu een goed plan. Nadeel was wel dat we er ongeveer anderhalf uur voor moesten rijden maar dat hadden we er graag voor over. Het doel waar we unaniem voor hadden gekozen was een oude bekende: Annecy.

Tijdens de rit naar het zuidwesten zagen we de bewolking inderdaad dunner worden en werd het droog. Bij Annecy aangekomen werden we alsnog getrakteerd op een regenbui maar dat bleek van korte duur. Na geparkeerd te hebben op een bekende parkeerplaats langs het meer (degene met de vreselijk trage en onduidelijke parkeerautomaten die alleen met muntjes lijken te werken) liepen we richting de oude stad.

Alle voorgaande keren, we hadden uitgerekend dat we er al vijf keer eerder waren geweest, was het hoogzomers geweest en liepen we door de stad op zoek naar een beetje schaduw. Door het wat mindere weer was het deze keer beter vertoeven en bovendien leek het ook iets rustiger, al bleef het oude centrum gevuld met een gestage stroom aan toeristen.

Omdat het inmiddels lunchtijd was streken we neer op het terras van creperie Le Bolee waar we precie het laatste tafeltje toegewezen kregen. De galette complet (Lucia), galette vegetariene (papa en mama) en crepes beure sucre (Kilian) waren heerlijk en werden weggespoeld met cidre doux.

De rest van de middag slenterden we door de smalle oude straatjes en ontdekten we na al die jaren ook de winkelstraten even buiten het centrum, die een stuk minder op toersten waren gericht. De zoektocht naar kleding voor Kilian bleek een lastige, Lucia had wat meer succes met cadeautjes voor het thuisfront. Rond een uur of half zes liepen we weer langzaam richting de auto voor de anderhalf uur durende rit naar de camping die bij aankomst gelukkig opgedroogd bleek te zijn.

Het avondeten hielden we simpel met wat brood, wraps en noodles en wat bijkletsen met onze Nederlandse campingburen die morgen helaas vertrekken. De rest van de week lijkt het weer prachtig te zijn, morgen gaan we weer de bergen in.

Tijdens het ontbijt kwamen we vandaag tot twee conclusies: de camping waar we staan is eigenlijk prima. Wel erg vol en veel schuin aflopende plekken maar heerlijk rustig, een klein maar prima zwembad, elke dag verse broodjes, altijd warme douches, schoon sanitair en over het algemeen erg aardige medekampeerders. De tweede conclusie was dat het weer de afgelopen week wisselvallig was voorspeld maar in de praktijk was het heerlijk. Af en toe een buitje maar altijd tussen de 20 en 25 graden en de nattigheid diende zich vooral aan het einde van de dag aan.

Voor het hoogseizoen is de omgeving hier ook niet erg druk. Bij het begin van wandelingen is er altijd genoeg ruimte om te parkeren, en ook de winkels en restaurants zijn niet overlopen. Wel missen we stiekem een beetje het echte hooggebergte met zijn verijsde toppen en smalle bergpaadjes. Het ontdekken van nieuwe dingen bevalt wel weer heeel goed. Al met al weinig reden tot klagen na (bijna) de eerste week.

Ook voor vandaag was de weersverwachting niet fantastisch, Ondanks dat zaten we weer prinsheerlijk te ontbijten in de ochtendzon. Na nog wat rommelen rond de tent en wat tafeltennis reden we rond elf uur naar de Intermarche voor de zondagse boodschappen. Of het aan de regio ligt weten we niet maar het lijkt er wel op dat steeds meer Franse supermarkten op zondag open zijn. Terug op de camping was het nog steeds heerlijk weer en papa en Kilian doken het zwembad in terwijl de dames zich waagden aan een potje badminton met de nieuwe rackets.

Na de lunch gingen we op pad naar de oorsprong van de naam van de camping: Vieille Eglise. Het dorpje waar de camping deel van uitmaakt heeft dezelfde naam en dit is te herleiden naar het kerkje uit de 9e eeuw. Met de auto geparkeerd bij de supermarkt liepen we het dorpje in en kwamen al vrij snel aan bij het kerkje dat helaas dicht was. In alle eerlijkheid was het van buiten geen schoonheid, het stucwerk van de toren was deels afgebladderd en het had er alle schijn van dat vooral het onderste deel authentiek was.

De rest van de middag brachten we door aan de rand van het meer met nog steeds heerlijk weer. Boven Zwitserland en Lausanne waren wel de nodige regenbuien zichtbaar maar bij ons bleef het droog.

Dat veranderde pas bij terugkomst op de camping waar dan toch de eerste onweersbui boven de camping losbarstte. We trokken ons terug in de partytent waar we ons potje kookten: pasta carbonara met een lekkere salade.

Mama had het al voorspeld: zaterdag is wisseldag voor veel van de huisjes op de camping en dat zou al vroeg voor een hoop rumoer gaan zorgen. Onze directe buren waren nog voor zeven uur inderdaad fanatiek hun boeltje aan het pakken. Omdat we er zelf best laat in lagen gisteren en er meerdere nachtelijke toiletbezoeken waren geweest, stonden we niet heel uitgeslapen op. Het was gelukkig wel droog en de ochtend brachten we door met koffie drinken en wat badmintonnen. Pas tegen twaalven reden we weg van de camping.

Ons doel was een relatief korte rondwandeling rond Mont Benand (1245), een rotsmassief in de buurt van Bernex. Hoewel het weer twijfelachtig was hadden we inmiddels wel geleerd om ons niet te laten leiden door de uitspraken van de Franse Meteo. Met de rugzak ingepakt en een schuin oog naar de soms donkere wolken parkeerden we na twintig minuten rijden onze auto.

De wandeling begon op vrij brede wegen die al wel behoorlijk omhoog gingen. Al snel ging dit over naar een wat smaller pad door groene bergweides.

Aan de ene kant hadden we zicht op het Lac Leman met daarachter de bergen van de Jura, aan de andere kant de best grillige toppen van Mont Benand. Na iets meer dan een half uur kwamen we bij de Croix du Mont Benand waar we even pauzeerden voor de lunch.

Met gevulde magen leidde het pad ons verder door een dichtbegroeid tdfef;=bos om uiteindelijk aan te komen in het gehucht Benand. Vanaf daar slingerde de weg zich verder omhoog en werden we plotseling vergezeld door een serieuze regenbui waardoor we toch maar even een schuilplek zochten onder een enorme denneboom. De bui was gelukkig van korte duur en toen we de beschutting van de boom verlieten, bleek de lucht open te trekken. Na anderhalf uur kwamen we weer aan bij ons beginpunt.

Het restant van de middag gebruikten we om een luchtbed te regelen voor Luus. Het matje waar ze tot nu toe alle vakanties op had gelegen bleek toch wat te dun. Mama ging nog even op zoek naar een nieuwe zwemoutfit. Daarna verdwaalden we nog even in de naburige Carrefour. Het eten bestond uit prima pizza’s van Le Kiosque a Pizza’s, een keten van kleine afhaalpunten, vaak in de buurt van grote supermakten. De pizza’s bleken heerlijk. Luus was niet helemaal lekker en trok zich na het eten als snel terug op haar nieuwe luchtbed. Papa en Kilian hadden ook zin om op tijd naar bed te gaan. Mama deed nog even de afwas en nam de tijd voor een kletspraatje met een stel uit Warmenhuizen dat vlakbij bleek te staan.

De dag was gisteren geeindigd met zware regenbuien die de onbetrouwbaarheid van de Franse meteo-app weer eens lieten zien. Het in slaap vallen was pas gelukt toen het geroffel op het tentdak wat was verstomd en de rest van de nacht was gelukkig prima geweest. Als vrij snel na het wakker worden ontdekte Kilian een tweetal enorme insecten die zich tussen de binnen- en buitentent hadden genesteld. De grootste van de twee was meer dan 10 cm groot. Een snelle Google-zoektocht gaf aan dat het hier om boktorren ging. Het tweetal riep gemengde gevoelens op (ontzag en totale afschuw) en we besloten ze maar even te laten zitten.

Het ontbijtje was gelukkig in de warme zon die de camping weer liet opdrogen. Aangezien we al twee actieve dagen achter de rug hadden hadden we voor vandaag eigenlijk weinig gepland. In ieder geval rustig de dag beginnen, boodschappen doen en het strandje bezoeken aan de rand van het meer. Daarnaast had Lucia vanuit haar opleiding een doel meegekregen: aan het begin van het schooljaar een 10 kilometer hardlopen met ongeveer 6 minuten per kilometer. Papa was gevraagd om een beetje mee te doen met de trainingen en de eerste moest vandaag plaatsvinden.

Na het ontbijt werd de Intermarche bezocht en nadat de boodschappen bij de tent waren opgeborgen zetten we koers naar de Decathlon on Thonon-les-Bains. Tot onze grote schrik waren we er achtergekomen dat we de badmintonrackets thuis hadden gelaten. Een vakantie zonder badminton was ondenkbaar. Voor papa was het meteen een mogelijkheid om nog een shirt en short te kopen voor het hardlopen.

Met de Decathlon buit in de kofferbak reden we weer richting camping. Het volgende doel was het Parc de la Gryere, een park met kiezelstrand voor een plons in het meer. Zwembroeken aan en lunch ingepakt, een half uur later lagen we dan toch echt in het lekker koude water van het meer. Aan de overkant de gebouwen van Lausanne waar we gisteren nog rond hadden gelopen.

In verband met de hardloopplannen was vroeg eten handig en mama had de caprese dan ook op tijd op tafel gezet. Tijdens het eten naderde een behoorlijke onweersbui en de Franse meteo voorspelde (bijna) hel en verdoemenis. Zoals zo vaak viel het enorm mee. Nadat we de boktorren met vereende krachten toch maar uit de tent hadden gebonjoured konden papa en Lucia nog prima hardlopen langs het meer in de langzaam ondergaande zon.

Ook morgen is de weersverwachting wat onzeker. Hopelijk kunnen we toch weer een wandeling maken.

De weersverwachting voor vandaag en de komende dagen was volgens Meteo France niet fantastisch. Elke dag wel kans op wat regen en onweer. Het was dus even spannend toen we na een goede rustige nacht wakker werden. De zon scheen ons vriendelijk tegemoet en we konden heerlijk buiten ontbijten. Met de afwezigheid van de echt hoge bergen en de aanwezigheid van echt grote steden hadden we ons al voorbereid op wat minder wandelen en wat meer stedentripjes. Vandaag stond de eerste op het programma, de stad die ons vanaf de andere kant van het meer toelacht: Lausanne.

Lausanne is de op drie na grootste stad van Zwitserland en bleek prima per boot bereikbaar vanuit Evian-les-Bains. Het loket waar we rond elf uur onze tickets kochten vroeg wel weer ruim 170,- voor de overtocht van een half uur, inclusief toegang tot het openbaar vervoer. Omdat we deze vakantie geen kabelbanen tegen gaan komen hadden we het er graag voor over.

De tocht zelf was rustig en heerlijk met zon en maar een klein beetje wind en even na twaalf uur zetten we voet op Zwitserse grond.

Vooraf hadden we al bedacht om ’s middags warm te eten en het avondeten simpel te houden. Toen we een terras voorbij liepen van restaurant/pub White Horse (sinds 1974) was de keus snel gemaakt en even later zaten we achter hambuger (Lucia), chicken wings (Kilian), pasta (mama) en spareribs (papa). Het was wel weer even sidderen voor de rekening maar uiteindelijk was deze nog redelijk.

Het centrum zelf bleek ruim opgezet met enorme hoogteverschillen. Met name Lucia en Kilian hadden hun hoop gevestigd op shoppen maar de prijzen in de winkels waren zo hoog dat deze hoop al snel was vervlogen. Met de aanwezigheid van merken als Rolex, Louis Vutton, Hugo Boss en Gucci kon het ook niet anders. Toch vermaakten we ons wel met het slenteren door de winkelstraten en een klim naar de Cathédrale Notre-Dame de Lausanne, het hoogste punt van de stad.

Aan het einde van de middag vonden we het welletjes en namen we de trolleybus richting de haven. Daar sloeg de stress toe toen bleek dat de boot die naar Evian zou gaan Thonon als eindbestemming had. De boot aan de steiger ernaast met Thonon-les-Bains op de boeg zou toch echt naar Evian gaan. Deze lag al op het punt van vertrek dus in volle sprint met mama voorop wisten we deze nog net te halen…

Op de terugweg nog even langs de supermarkt voor het avondeten (broodjes knakworst en een bak met rauwkost) en aan het begin van de avond werden we dan toch getrakteerd op de eerste serieuze regen. Met z’n vieren trokken we ons terug in de partytent en vermaakten we ons nog met wat potjes Uno. Morgen even afwachten wat voor weer het gaat worden maar we houden we wel lekker rustig.

Het hotel was ondanks de nabijheid van een vliegveld gelukkig heerlijk rustig gebleken. Met nog maar 350 kilometer te gaan en een camping waar we pas na twee uur terecht konden besloten we geen enkele haast hoefden te hebben. Om half acht schoven we aan bij een prima ontbijtbuffet, keken nog even naar het opstijgen van een aantal eenmotorige vliegtuigen en pakten we onze spulletjes weer in.

Na negen uur voegden we weer in op de snelweg richting Zwitserland terwijl een voorzichtig zonnetje ons vergzelde. De drukte op de weg viel weer mee, hoewel het verkeer rond Basel wel vastliep. De navigatie loodste ons met een route direct door de stad briljant om de drukte heen. Voor de lunch besloten we om een Zwitserse Burger King langs de snelweg te bezoeken. Het hongergevoel verdween als sneeuw voor de zon toen we meer dan 70,- mochten aftikken, duidelijk Zwitserse prijzen…

Op camping Vieille Eglise in het gelijknamige dorp aangekomen werden we hartelijk ontvangen door de eigenaresse en een medewerker. Met mama, Lucia en Kilian op zijn golfkarretje begeleide hij ons naar onze plek. Het was in alle eerlijkheid wel even slikken toen we de afmetingen zagen en de grond die behoorlijk afliep. Op de vraag of er mischien nog een andere optie was, kwam het antwoord dat alles zat volgeboekt. Maar het beste er van maken dus. Groot positief punt was wel dat we direct onder de grootste en oudste boom van de camping staan. Daarmee zijn we op warme dagen verzekerd van schaduw gedurende het grootste deel van de dag.

De tent werd weer supersnel opgezet en deze keer ook nog een apart tentje voor Luus, de eerste keer. De vermoeidheid na twee dagen reizen zat er nog duidelijk in en een poging om ook nog de partytent op te zetten mislukte. Het was puzzelen met de ruitme maar zeker ook omdat er een stormachtige wind stond, morgen maar een nieuwe poging.

Gelukkig hadden we lekker en simpel eten meegenomen uit Nederland, tortellini met tomatensaus. Na het eten liepen we nog even de camping af op zoek naar een wandelpad naar het meer maar dat werd (nog) niet gevonden. Nog voor tien uur liepen we naar het sanitairgebouw om onze tanden te poetsen en even later lagen we na een jaar zomaar opeens weer tegen de binnenkant van ons tentdak aan te kjiken. Morgen rustig aan en lekker boodschappen doen.

Met de zoektocht naar een leuke bestemming voor de zomervakantie was onze “happy place” Lac de Passy weer vaak in onze hoofden voorbij gekomen. De beslissing of we nog weer eens terug zouden gaan werd ons onverwacht in de schoot geworpen toen bleek dat we te laat waren met reserveren – alles vol! De uitdaging om iets te vinden dat zich kon meten bleek ook nu weer een taaie, na avonden en middagen zoeken was er dit keer wel succes. Camping Vieille Eglise in het gehucht Lugrin dat uitkijkt over het Lac Leman kon ons bekoren en een nieuw avontuur lag in het verschiet. Dit jaar helaas wel zonder de Booghjes, de agenda’s bleken dit jaar tot teleurstelling van iedereen niet te matchen.

Het inpakken liep soepel, mama was weer een aantal dagen eerder vrij en stortte zich op de was en andere voorbereidende klussen. De inventaris bleek nu echt vrijwel compleet, afgezien van een nieuwe grotere percolator om ons te voorzien van de dagelijkse koffie.

De dag van vertrek begon een uurtje later dan normaal, de eerste stop in Hotel Ibis in Colmar lag in kilometers immers dichterbij dan Dijon of Caen, en dat beviel prima. Een nog veel groter voordeel bleek de route die door Nederland, Belgie, Duitsland en Frankrijk liep. Geen drukte, overvolle parkeerplaatsen en filestress, maar een soms bizar lege snelweg. Zelfs toen we voor de lunch al erg lang op zoek waren naar een tankstation en er eindelijk eentje vonden, bleek er plek zat en konden we in alle rust onze van huis meegenomen brunchbollen wegkauwen.

In de buurt van Colmar kwam er op de snelweg een grote vogel voorbij gevlogen die we meteen herkenden als een ooievaar. Even later reden we zelfs langs een heel veld van deze in Nederland zelden gespotte vogels.

Het hotel bleek prima, op een enkele minuten rijden van het centrum van Colmar. Ons plan om daar een pizza te gaan eten , in plaats van de McDonalds, werd gedwarsboomd door een enorm dreigende lucht. De diepvriespizza’s in het hotel bleken na een lange dag nog best te eten. Bovendien durfde Kilian het aan om na het verdwijnen van de regen nog een eenzame duik te nemen in het buitenzwembad.